Η νεοναζιστική οργάνωση κατέθεσε στη Βουλή Ερώτηση προς τους υπουργούς Ναυτιλίας και Οικονομικών με θέμα: «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών», βγαλμένη θαρρείς κατ' ευθείαν από τα συρτάρια της Ενωσης Εφοπλιστών. Και γράφει στο κατάπτυστο κείμενό της κλαψουρίζοντας για τους εφοπλιστές:

«Η οικονομική κρίση που μαστίζει την παγκόσμια οικονομία αλλά και η έλλειψη ρευστότητας έχει πλήξει και την ελληνική ναυτιλία. Η μείωση των ναύλων ακολουθεί πτωτική πορεία, οι ναυπηγήσεις έχουν παγώσει λόγω έλλειψης ρευστού ή εγγυήσεων (...) Με τη λελογισμένη ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών υπό όρους από τη μεριά του κράτους και με το κατάλληλο νομοθετικό περιβάλλον (π.χ. αύξηση ελληνικών πληρωμάτων, ενίσχυση νεότευκτων στο ελληνικό νηολόγιο κλπ.) υπολογίζεται ότι θα υπάρχει άνοδος των κερδών του κράτους».

Ρωτά: «Θα δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα οι ναυτιλιακές εταιρείες; Με ποιον τρόπο προτίθενται να στηρίξουν τις ναυτιλιακές εταιρείες; Ειδικότερα, πρόκειται να ρυθμιστεί νομοθετικά το πλαίσιο που διέπει εν συνόλω τη ναυτιλία στην Ελλάδα, ώστε να καταστεί ευνοϊκότερο το κλίμα για επιστροφή ελληνικών σημαιών και ναύλων στη χώρα μας;».

Ζητά επομένως το ελληνικό δημόσιο, ο ελληνικός λαός, να επιδοτήσουν παραπέρα τους εφοπλιστές μπας και προσλάβουν κάποιον Ελληνα, να αποπληρώσουν το τραπεζικό δάνειο ενός μεγαλοεπιχειρηματία αν η πλοιοκτήτρια off shore του κηρύξει για το τυπικό μια πτώχευση γλιτώνοντας ο ίδιος την αποπληρωμή. Τι περισσότερο να ζητήσει ένας εφοπλιστής;

Τα ζητούν αυτά τάχα νοιαζόμενοι τον Ελληνα ναυτικό ενώ δε λένε κουβέντα π.χ. για το καμποτάζ για το οποίο χρόνια αγωνίζονται οι ναυτεργάτες και έχει να κάνει ακριβώς με τη διατήρηση ελληνικού πληρώματος στα πλοία. Οι ναυτεργάτες υπερασπίζονται την ύπαρξη ελληνικού πληρώματος πρώτα και κύρια για την ασφάλεια τη δικιά τους και των επιβατών. Στα ναυάγια που έγιναν τα τελευταία χρόνια, το πλήρωμα δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για να κατεβάσει τις βάρκες γιατί απλούστατα δε μιλάει την ίδια γλώσσα. Ομως τέτοια ζητήματα η Χρυσή Αυγή δεν αγγίζει καθώς θίγονται μονοπώλια. Μόνο υπόσχεται δυο τρεις προσλήψεις, δίνοντας με το άλλο χέρι εκατομμύρια του λαού.

Η ερώτηση των φασιστοειδών έρχεται σαν συνέχεια μιας σειράς πρότερων τέτοιων κινήσεων, όλες αποκαλυπτικές για τον βαθιά αντιλαϊκό κι αντιδραστικό ρόλο των εν Ελλάδι νεοναζί. Τον περασμένο Νοέμβρη, ο βουλευτής τους Παναγιώταρος μιλώντας στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής έλεγε μεταξύ άλλων: «(...) βλέπουμε στον προϋπολογισμό που λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκατ. ευρώ... ε το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομή κι από δυο τρεις Ελληνες που είναι μάξιμουμ σε κάθε πλήρωμα, ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός, να δοθούν κίνητρα για να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες Ελληνες(...)».

Φλεβάρη, μέρες απεργίας των ναυτεργατών, ο «αρχηγός» των εν Ελλάδι νεοναζί Μιχαλολιάκος, ερωτώμενος σε τηλεοπτικό κανάλι γιατί η οργάνωση δεν πάει στο λιμάνι να συμπαρασταθεί στους απεργούς ναυτεργάτες απάντησε: «Βγάλαμε ανακοίνωση (σ.σ. μία δυόμισι σειρών) για το θέμα και οπωσδήποτε είμαστε στο πλευρό των απεργών, από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει κι ένας ολόκληρος λαός που απαιτεί από το κράτος, κι αυτός (σ.σ. ο λαός) είναι το θύμα της υποθέσεως, από τη μια μεριά δηλαδή το κράτος, ένα ανήμπορο κράτος, από την άλλη οι εργατοπατέρες, δεν είναι αθώοι, έτσι; Εχουν κάνει πολλά...». Επιχειρηματολογία κατευθείαν από τα υπόγεια του Μαξίμου και την Ενωση Εφοπλιστών.

Τέτοιοι είναι και αυτό που τους πρέπει είναι ο λαός να τούς απομονώνει όπου τους βρίσκει.

Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις Σκουριές της Χαλκιδικής με επίκεντρο την επένδυση στο χρυσό, μετά την προβοκατόρικη δράση μηχανισμών καλά εκπαιδευμένων στο μεταλλείο, τις καταστροφές που έκαναν, δημιουργούν πολλές σκέψεις γύρω απ' αυτή την υπόθεση. Είναι γεγονός ότι στην περιοχή της Χαλκιδικής υπάρχουν και συγκρούονται διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Το πλούσιο υπέδαφος σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα δίνει τη δυνατότητα για ανάπτυξη μονοπωλιακής επιχειρηματικής δράσης στην εξόρυξη και επεξεργασία τους με τεράστια κέρδη. Την ίδια ώρα η περιοχή αποτελεί φιλέτο για μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού και την ανάπτυξη του συγκεκριμένου τομέα που υπονομεύεται από την εξορυκτική βιομηχανία.

Εχει σχέση η προβοκατόρικη ενέργεια με τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών συμφερόντων στους δύο τομείς; Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Φαίνεται ακόμη ότι η πρόταξη από κάποιες δυνάμεις της υπόθεσης «προστασία του περιβάλλοντος» και μόνον αυτή, ως κόντρα με την «Ελληνικός Χρυσός» που αγόρασε τα κοιτάσματα στην περιοχή για να ανοίξει ορυχεία και να επεξεργαστεί τα μέταλλα, αλλά και με την κυβέρνηση, συγκαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα, είτε αυτό έχει να κάνει με τους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, είτε με την προστασία των κατοίκων της περιοχής. Και κυρίως με το ζήτημα σε ποιον ανήκει ο πλούτος, είτε ο ορυκτός, είτε η φυσικός που είναι η βάση για τον τουρισμό και πώς μπορεί να προστατευτεί ο πλούτος και το περιβάλλον.

Τον αγώνα των κατοίκων της περιοχής που παλεύουν για την προστασία των ίδιων και του τόπου τους από τους κινδύνους που προκύπτουν από τη λειτουργία των ορυχείων και την επεξεργασία του χρυσού και ιδιαίτερα από τη χρήση υδροκυανίου κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος, έχοντας και την αρνητική εμπειρία των μεταλλείων χρυσού της Ολυμπιάδας, φαίνεται οτι πασχίζουν να τον εκμεταλλευτούν διάφορες δυνάμεις κατά το δοκούν και για διαφορετικά συμφέροντα. Και αυτοί που έστησαν την προβοκάτσια, και η κυβέρνηση που έστησε αντισυγκέντρωση μαζί με την εταιρεία υπέρ των συμφερόντων της εταιρείας, και όσοι περιορίζουν τον αγώνα αποκλειστικά στο περιβάλλον.

Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη για την τροπή που παίρνει η υπόθεση και μάλιστα με τα προχτεσινά γεγονότα της πιο άγριας καταστολής στην Ιερισσό, με θύματα ακόμη και παιδιά του σχολείου, στο όνομα να βρει τους προβοκάτορες... Αποκαλύπτει αυτό που πραγματικά είναι, ο ισχυρός προστάτης του κεφαλαίου, ακόμη και αν χρειαστεί να τσακίσει το λαό. Είναι αδίστακτη. Και έχει τεράστια ευθύνη για το πού οδηγεί την κατάσταση σε όφελος της εταιρείας χρυσού. Ετσι κι αλλιώς, τη «νύφη» και των ανταγωνισμών των επιχειρηματικών συμφερόντων και των κινδύνων από την επεξεργασία χρυσού και βεβαίως από την κατασταλτική δράση, θα την πληρώσουν οι λαϊκοί άνθρωποι της περιοχής. Γιατί είτε με την εκμετάλλευση των ορυχείων μόνο είτε με τον τουριστική εκμετάλλευση της περιοχής, μισθούς πείνας θα έχουν, η ανεργία θα συνεχίσει να υπάρχει, τον φυσικό πλούτο δεν μπορούν να τον χαρούν για δική τους ανάπαυση και διακοπές, ενώ ταυτόγχρονα οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βγάλουν τεράστια κέρδη από τη ληστρική εκμετάλλευση των ίδιων και της περιοχής.

Και όμως υπάρχει λύση. Ο πλούτος αυτός πρέπει να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία, να ανήκει στο λαό. Σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας. Σε τέτοιες συνθήκες, με τον κεντρικό σχεδιασμό, η ανάπτυξη δεν θα γίνεται με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων αλλά όλης της κοινωνίας, δηλαδή των εργαζομένων αφού δεν θα υπάρχουν καπιταλιστές. Ετσι βεβαίως οι κίνδυνοι από την επεξεργασία χρυσού μπορούν να εκλείψουν γιατί η τεχνολογία και η επιστήμη μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Για τον καπιταλιστή αυτό έχει κόστος γι' αυτό και δεν παίρνει τα ανάλογα μέτρα. Για μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, που αναπτύσσεται για την κάλυψη των αναγκών του εργαζόμενου, αυτό δε θεωρείται κόστος. Ταυτόχρονα επειδή έτσι θα έχουν τα πράγματα θα προστατεύεται το περιβάλλον, ενώ και ο φυσικός πλούτος θα ανήκει στο λαό και όχι στους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού, άρα θα τον απολαμβάνει. Οσο για τους κινδύνους των χωριών της περιοχής (στην Ολυμπιάδα κινδύνευαν και τα σπίτια), αν χρειαστεί, η λαϊκή οικονομία θα φροντίζει για τη μεταφορά τους σε ασφαλείς χώρους με σύγχρονες λαϊκές κατοικίες που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις να ζουν οι λαϊκοί άνθρωποι έχοντας εξασφαλίσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, σε όλους τους τομείς - Υγεία, Παιδεία, Περιβάλλον κλπ. Οι ίδιοι θα δουλεύουν, θα παράγουν και θα δημιουργούν αυτές τις συνθήκες σε όφελός τους, ενώ σήμερα τις στερούνται γιατί στην οικονομία κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας.