-- Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει φέρει στα πρόθυρα της κατάρρευσης την οικονομία της Ιρλανδίας. Ποια είναι η κατάσταση για τον Ιρλανδό εργαζόμενο, τώρα που το «ιρλανδικό θαύμα» έγινε συντρίμμια;

-- Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι έχει ξεπεράσει προ πολλού το χαρακτηρισμό οριακή. Είναι απελπιστική και αντανακλάται στις συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων, με κορυφαίες αυτές που έγιναν πρόσφατα (σημ. το Σάββατο 21 Φλεβάρη) και είναι οι μεγαλύτερες σε όγκο και μαχητικότητα εργατικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις από το 1979. Βέβαια, οι τεράστιες κινητοποιήσεις δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναβρασμό εδώ και πολύ καιρό, καθώς οι επιθέσεις που δέχονται είναι συνεχείς και ολομέτωπες. Στο όνομα της κρίσης, η κυβέρνηση ανακοίνωσε αρχικά το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τη δημιουργία «ταμείου αρωγής» προς τις τράπεζες, διοχετεύοντας σε αυτό 7 δισεκατομμύρια. Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν τα σχέδιά της για μείωση των αποδοχών όλων των εργαζομένων του ευρύτερου δημόσιου τομέα μέσω της υποχρεωτικής παρακράτησης του 10% του μισθού κάθε μήνα κάθε εργαζόμενου, με πρόσχημα ότι δήθεν τα χρήματα θα πήγαιναν για την ενίσχυση του ασφαλιστικού ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων για όσους βγουν στη σύνταξη μετά το ...2025! Οσο για τα 7 δισεκατομμύρια για τη διάσωση των τραπεζών, η κυβέρνηση Κόουεν θα τα απορροφούσε από το εν λόγω ασφαλιστικό ταμείο και τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία. Και να σημειωθεί ότι μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα επ' ουδενί είναι προνομιούχοι, καθώς οι αποδοχές τους συνήθως είναι τόσο χαμηλές που δε χρειάζεται καν να υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις!

Η οργή, λοιπόν, περίσσεψε τόσο εκ μέρους των εργαζομένων, όσο και των συνταξιούχων, που, παρά το γεγονός ότι είναι οι πλέον χαμηλά αμειβόμενοι, καλούνται το πληρώσουν το κόστος της κρίσης. Εξάλλου, πριν από αυτές τις τεράστιες κινητοποιήσεις είχαμε συνεχείς απεργίες και πολύμορφες κινητοποιήσεις από τους δασκάλους, τους συνταξιούχους, καταλήψεις εργοστασίων που πάνε να κλείσουν. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον αγώνα, καθώς αφ' ενός η «εργασιακή ειρήνη» με την οποία κοίμιζαν οι κυβερνήσεις τους εργαζόμενους κυρίως του δημόσιου τομέα αποδείχτηκε φενάκη εξαιτίας των συνεχών ενεργειών και των εκδηλωμένων προθέσεων της κυβέρνησης να συνεχίσει την επίθεση και να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ σε κάποιο βάθος χρόνου και αυξάνοντας ταυτόχρονα τη φορολογία, με στόχο υποτίθεται να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας που ανήλθε το 2008 σε 6,3%, ενώ η Κομισιόν προβλέπει πως το 2009 θα φτάσει στο 11% και το 2010 στο 13%. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ανεργία, ότι μέσα σε ένα χρόνο διπλασιάστηκε από το 4% στο 8%, με εκτιμήσεις ότι θα συνεχίσει να αυξάνεται αλματωδώς, ενώ και το κόστος στέγασης έχει εκτιναχθεί. Η κατάρρευση όλων σχεδόν των τομέων της οικονομίας της χώρας είναι εμφανής, εξαιτίας της παράδοσης της χώρας στο πολυεθνικό κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τη διάλυση όλων των μηχανισμών εξαιτίας της επιβολής των όρων της ΕΕ.

Σε αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, για τον ιρλανδικό λαό υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: Να παλέψει ή να τα χάσει όλα. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να αγωνιστούν, ενώ τα συνδικάτα σταδιακά, βγαίνοντας από το λήθαργο της εργασιακής ειρήνης, ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι η απάντηση σε αυτήν την επίθεση είναι μόνο μία: Ταξική πάλη και σύγκρουση.

-- Πάντως η κυβέρνηση, παρότι υπάρχει τέτοιος εργατικός αναβρασμός, δείχνει ότι «κωφεύει», ενώ συνεχίζει να προωθεί μέτρα και με την αμέριστη αρωγή των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ προετοιμάζει την κοινή γνώμη για ένα δεύτερο δημοψήφισμα για τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της ΕΕ, καθώς ο «ιρλανδικός λαός τάσσεται υπέρ της συνθήκης εξαιτίας της κρίσης». Ενώ γερμανικές εφημερίδες έγραψαν ότι σε σύσκεψη ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων προειδοποίησε ότι «ο στρατός πρέπει να κάνει το καθήκον του», εάν η κυβέρνηση ζητήσει τη βοήθειά του σε περίπτωση γενικής απεργίας.

-- Ολος αυτός ο μηχανισμός προπαγάνδας, που έχει στηθεί προκειμένου να υπάρξει η κάμψη της αντίθεσης και η υποταγή για άλλη μία φορά του ιρλανδικού λαού, προβάλλει την εικόνα ότι η η Ιρλανδία είναι άλλη μία περίπτωση Ισλανδίας. Τόσο όσον αφορά την κατάρρευση της οικονομίας, όσο και σχετικά με την περίπτωση της ΕΕ, τονίζοντας ότι «εάν η Ισλανδία ήταν μέλος της ΕΕ η οικονομία της θα προστατευόταν».

Διάφορες δημοσκοπήσεις κατά τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πρόκειται για μιαν εκστρατεία παραπληροφόρησης, που ουσιαστικά ξεκίνησε επτά - οκτώ μήνες πριν. Ενισχύθηκε και εντάθηκε δε από την ανακοίνωση της ειδικής διακομματικής επιτροπής του ιρλανδικού Κοινοβουλίου που συστάθηκε μετά το «Οχι» στο δημοψήφισμα του Ιούνη (σημ. 12 Ιούνη 2008) ότι δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο, που να παρεμποδίζει την Ιρλανδία να προχωρήσει και σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη της Λισαβόνας. Σχεδόν σε καθημερινή βάση, όλα τα ΜΜΕ «βομβαρδίζουν» τον ιρλανδικό λαό, αλλά, παρά τις πιέσεις που αυξάνονται συνεχώς ενόσω η κρίση εκτυλίσσεται, πάνω από το 30% των Ιρλανδών τάσσονται κατά της συνθήκης. Πρόκειται για ένα «συμπαγές» ποσοστό, ελάχιστα μικρότερο από το υπέρ. Και να αναλογιστεί κανείς ότι καμία άλλη φωνή, που να τάσσεται κατά της Συνθήκης, δεν έχει ακουστεί ποτέ όλους αυτούς τους μήνες. Εμείς, φυσικά, συνεχίζουμε τον αγώνα και εξακολουθούμε να τασσόμαστε κατά της Συνθήκης, όπως και πολλές άλλες λαϊκές οργανώσεις και συνδικάτα μέσω της ομπρέλας «Λαϊκό Κίνημα» - People's Movement». Στηριζόμαστε στην πολύ σημαντική εμπειρία που αποκομίσαμε από την εκστρατεία για το δημοψήφισμα του Ιούνη και βασιζόμαστε στις εκτιμήσεις στις οποίες καταλήξαμε που αποτελούν παρακαταθήκη, καθώς οι περιοχές της εργατικής τάξης έβγαλαν πολύ ισχυρό το ΟΧΙ. Οι περιοχές της μεσαίας τάξης ψήφισαν ναι μεν ΝΑΙ, αλλά υπάρχει ένα ποσοστό της τάξης του 30% υπέρ του ΟΧΙ. Το κυριότερο, η εργατική τάξη του Δουβλίνου έχει ψηφίσει ξεκάθαρα ΟΧΙ». Ετσι, η καμπάνια μας έχει ξεκινήσει εκ νέου, δεδομένου ότι είναι πολύ πιθανή η προσφυγή σε δεύτερο δημοψήφισμα, ίσως και τον Οκτώβρη, παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση του ιρλανδικού λαού. Ο κυριότερος στόχος μας είναι να σπάσουμε τον πέπλο σιωπής που έχει επιβληθεί και να καταδείξουμε στον Ιρλανδό εργαζόμενο ότι και η ΕΕ είναι συνυπεύθυνη, με την πολιτική που επιβάλλει, για την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού.