Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας θα παρουσιαστεί το ορατόριο «Καλάβρυτα 1943 - Υμνος στην Καλαβρυτινή Γυναίκα», σε κείμενα - μουσική - στίχους - ενορχήστρωση του Διονύση Τσακνή, τη Δευτέρα 10 Μάρτη, στις 7.30 μ.μ. (ώρα προσέλευσης 7 μ.μ.) στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό.

Θα μιλήσει η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην παρουσίαση του ορατόριου συμμετέχει η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Χρήστου Κολοβού και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θανάση Παπαγεωργίου. Συμμετέχουν, επίσης, η γυναικεία χορωδία της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Παπαπέτρου και η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου.

Αφηγείται η Αννα Μονογιού.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Με αφορμή την παρουσίαση του ορατόριου, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον Διονύση Τσακνή.

«Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του δήμου Καλαβρύτων. Είναι αποτέλεσμα βαθιάς μελέτης της ιστορίας του τόπου και των γεγονότων της σφαγής του ανδρικού πληθυσμού της πόλης από τους ναζί κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Το αφιέρωσα στις γυναίκες των Καλαβρύτων, οι οποίες αφενός βίωσαν το δράμα της απώλειας και της καταστροφής και αφετέρου είχαν τη δύναμη να προστατέψουν τα ανήλικα ορφανά και να χτίσουν ξανά την πόλη τους, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη της θηριωδίας.

Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με το είδος της λεγόμενης καθαρής μουσικής. Αλλωστε, οι 100 και πλέον δουλειές μου στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση βοήθησαν σε έναν τέτοιο προσανατολισμό. Θεωρούσα πάντοτε πως η ενασχόληση με διαφορετικά είδη μουσικής διευρύνει τους ορίζοντες ενός συνθέτη. Καλό και ευλογημένο είναι το τραγούδι, αλλά και οι προκλήσεις είναι εδώ και πάντα καλοδεχούμενες.

Προφανώς και παίρνω θέση απέναντι στην άθλια προσπάθεια να γραφτεί η ιστορία της περιόδου εκείνης με όρους δοσιλογισμού και αγνόησης της τεράστιας συμβολής της ΕΑΜικής Αντίστασης, ραχοκοκαλιά της οποίας ήταν το ΚΚΕ. Στο έργο μου, έχω ειδική αναφορά στη δράση των συνεργατών των ναζί και στον μετέπειτα ρόλο τους στη νεότερη πολιτική ιστορία. Το αφήγημά τους χιλιοειπωμένο και γνωστό: "Αμα καθόμασταν στα αβγά μας οι κατακτητές δεν θα μας πείραζαν". Αλλωστε, και για να θυμηθούμε μια πασίγνωστη κινηματογραφική ατάκα, "οι Γερμανοί είναι φίλοι μας". Τόσο ποταπά, τόσο ξεδιάντροπα.

Αυτά, πρέπει σε κάθε περίπτωση να λέγονται και να υπογραμμίζονται με τρόπο ηχηρό. Η νέα γενιά να μπολιάζεται με αυτές τις αλήθειες, έτσι ώστε να προστατεύεται με κάθε τρόπο η ιστορική μνήμη. Και όπως λέει και η γυναίκα των Καλαβρύτων στο κείμενο του έργου μου: "Αμα δεν προστατέψεις τη μνήμη θα σε βρει ξανά το κακό. Με όπλα ή με κοστούμια, δεν έχει και μεγάλη διαφορά".

Μήνες τώρα, δουλεύουμε δημιουργικά με τον μαέστρο Χρήστο Κολοβό, ο οποίος θα διευθύνει την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, τη γυναικεία χορωδία της και την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου.

Στον ρόλο της αφηγήτριας θα είναι η ηθοποιός Αννα Μονογιού. Την όλη σκηνοθετική επιμέλεια, ανέλαβε ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπαγεωργίου».

Ο ελληνικός λαός έδειξε με τη στάση του την πολύμορφη έμπρακτη αλληλεγγύη του στον λαό της Παλαιστίνης. Αλληλεγγύη όχι μόνο ενάντια στη δολοφονική εξόντωσή του, αλλά στο δικαίωμά του για τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και την ανάγκη για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη και το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, εκφράζοντας ακόμη περισσότερο την έμπρακτη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό και στους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες, παίρνουν από κοινού την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων έργων τέχνης ώστε να σωθούν από την καταστροφή.

Καλούν τους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες, τόσο ατομικά όσο και μέσω της Παλαιστινιακής Πρεσβείας και των κοινοτήτων τους στη χώρα μας, να ανταποκριθούν στέλνοντας τα έργα τους σε ψηφιακή μορφή.

Τα έργα τους θα καταχωρούνται σε μια βάση δεδομένων. Οταν συγκεντρωθεί ένας εύλογος αριθμός έργων, αυτά θα αρχίσουν να ανεβαίνουν στο διαδίκτυο σε χώρο που θα διαχειρίζεται το ΕΕΤΕ και θα είναι προσβάσιμο στο κοινό, μαζί με το δηλωμένο όνομα, την ειδικότητα, τις διαστάσεις, το υλικό, τον τόπο του κάθε καλλιτέχνη, μαζί - αν αυτό είναι δυνατόν - με μια δήλωση του καλλιτέχνη και ένα μικρό βιογραφικό.

Οπως σημειώνουν:

«Μετά από 15 μήνες δολοφονικών ισραηλινών επιθέσεων...

Πολλές χιλιάδες είναι οι νεκροί, οι τραυματίες και οι αγνοούμενοι.

Καλλιτεχνικές κοινότητες, μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, πινακοθήκες, σχολές Καλών Τεχνών και εργαστήρια έχουν γίνει ερείπια, με το 70% των κατοικιών και το 90% των βασικών υποδομών στη Γάζα να είναι διαλυμένα.

Χιλιάδες έργα έχουν χαθεί από τους βομβαρδισμούς, την έλλειψη αποθηκευτικών χώρων, τη συνεχή μετακίνηση, αφού πολλοί καλλιτέχνες είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτοπισμένοι και μένουν σε καταυλισμούς.

Ο αριθμός των νεκρών και αγνοούμενων Παλαιστίνιων καλλιτεχνών είναι άγνωστος.

Οσοι έζησαν, αναμετρώνται τώρα με την αγωνία της άμεσης επιβίωσης, τις τεράστιες ελλείψεις σε φαγητό, νερό, στέγη. Εδώ και καιρό, αντί για μολύβια, χρώματα και μπογιές χρησιμοποιούνται, καφέ, κάρβουνο, σκουριά ή ό,τι άλλο υλικό βρουν.

Καθετί μετατρέπεται σε εργαλείο έκφρασης. Ζωγραφιές σε μισογκρεμισμένους τοίχους ή πάνω στα άδεια κουτιά της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Σε συνθήκες πολιορκίας και λιμοκτονίας η Τέχνη παλεύει να κρατηθεί ζωντανή.

Τα συντρίμμια από τα σπίτια τους είναι τώρα ο καμβάς τους.

Πολλοί καλλιτέχνες, σε μια προσπάθεια για να σωθούν με κάθε τρόπο τα έργα τους, τα στέλνουν σε φίλους και γνωστούς σε ψηφιακή μορφή, σε περίπτωση που σκοτωθούν ή δεν καταφέρουν να τα διατηρήσουν στην πρωτότυπη μορφή τους.

Στο 20ό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ μας στάλθηκε συνταρακτικό αντιπολεμικό μήνυμα ειρήνης, αλληλεγγύης, αλλά και αγωνίας από τον ζωγράφο Basel El Maqoshi, που ζωγραφίζει μαζί με παιδιά και μεγάλους σε καταυλισμό, για να τους δώσει έναν θετικό ορίζοντα γλυκαίνοντας τον πόνο τους.

Ο ίδιος τόνιζε χαρακτηριστικά στο μήνυμά του:"Αυτοί δεν είναι πίνακες, ούτε έργα τέχνης, που δημιουργούν οι εικαστικοί για συλλέκτες και φιλότεχνους προς απόκτηση ή θαυμασμό. Αυτά είναι θραύσματα και κομμάτια από το σώμα μας, διασκορπισμένα σε σάρκα με τα σκάγια των εκάστοτε βομβαρδισμών, θραύσματα μετά συνοδείας εκκωφαντικών ήχων που εγείρονται από το αδηφάγο στόμα των κανονιών, όταν οι πύραυλοι εκτοξεύονται από τον ουρανό στις οικίες μας, κάνοντας τα κορμιά μας να σκορπίζονται μαζί με τις οβίδες.

Οι πίνακες είναι οι κραυγές μας που εκβάλλουν γδέρνοντας τον λαιμό μας. Είναι φτιαγμένοι από κάρβουνο, μελάνι και χρώματα που αναβλύζει το αίμα μας. Είναι τα χαμόγελα των παιδιών που εξαφανίζονται μαζί με τα σχολεία τους σε στιγμές δικές τους που δεν τους ανήκουν καν. Είναι η βιωμένη αγάπη στα συρματοπλέγματα του πολέμου. Και σας διαβεβαιώνω ότι αυτή η αγάπη καταβάλλει κάθε φόβο. Δεν ζωγραφίζω ποτέ ένα τοπίο πολέμου - έχουμε τους φωτορεπόρτερ που μπορούν να φυλακίσουν τέτοιες στιγμές στον φακό τους. Αυτά είναι τεκμήρια χρόνιας γενοκτονίας. Είναι οι έγνοιες μας στις εκτοπίσεις που βιώνουμε και το άγχος της μετακίνησης από το ένα μέρος στο άλλο και κάθε φόβος που κρύβει μια τέτοια μετακίνηση, για τα μέλη της οικογένειας. Θα επιζήσουμε άραγε για να σας παρουσιάσουμε τα έργα μας και να γίνουμε μάρτυρες των δεινών, όπως ο καθένας πολύ εύλογα θα σκεφτόταν; Αν καταφέρω να είμαι μαζί σας, τότε θα είμαι αν μη τι άλλο γενναίος, αν όμως αυτό δεν γίνει εφικτό θα γίνω μάρτυρας, μαρτυρώντας μέσα από την ύστατη καταφυγή της Τέχνης"».