Συνεχίζονται οι αντιδράσεις σκηνοθετών, διαφόρων γενεών, για το βαθιά αντιδραστικό νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο που εμφάνισε η κυβέρνηση την περασμένη βδομάδα. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για μια νομοθετική απόπειρα να τεθεί το πλαίσιο πλήρους υποταγής του ελληνικού κινηματογράφου στις ανάγκες και τα συμφέροντα της οπτικοακουστικής αγοράς.

Η διαδικασία αυτή έχει ξεκινήσει από την 10ετία του '90 με το «πέρασμα» φορέων όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε ιδιωτικοικονομικό θεσμικό πλαίσιο (κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ), εντάθηκε με την υπαγωγή του ΕΚΚ στο νόμο περί ΔΕΚΟ (κυβερνήσεις ΝΔ) και κορυφώνεται με το εν λόγω νομοσχέδιο που αποτελεί την «επιτομή» της δικομματικής, κατστρεπτικής «κοπτοραπτικής», στον κινηματογραφικό τομέα.

Πρεμιέρα, σήμερα, στο θέατρο «Αλίκη» του νέου έργου των Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου «Τα Κορίτσια με τα Μαύρα», μια εκρηκτική κωμωδία για τη σύγχρονη Ελλάδα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την «ευλογημένη απάτη» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα. Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Εβελυν Σιούπη. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Χρύσα Ρώπα, Ελένη Καστάνη, Ρένος Χαραλαμπίδης, Σωτήρης Καλυβάτσης, Σοφία Μουτίδου, Χρυσούλα Διαβάτη, Γιάννης Αθητάκης, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Λευτέρης Λαμπράκης, Βασιλική Μπισαράκη, Παρθένα Χαροζίδου.

«Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού ξεκίνησε ανανεωμένο τις παραστάσεις του στο Θέατρο «Βαφείο - Λάκης Καραλής». Το αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού δραματοποιείται χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειμένου. Τα τραγούδια που ακούγονται είναι ποιήματα του Γεωργίου Βιζυηνού που μελοποιήθηκαν ειδικά για την παράσταση και συνοδεύονται ζωντανά από τον μουσικό Νίκο Ψαριανό. Σκηνοθεσία: Ηλίας Λογοθέτης. Παίζουν: Ηλίας Λογοθέτης, Μαρία Ζαχαρή, Ελένη Υφαντή, Σάββας Σουρμελίδης και ο μουσικός Νίκος Ψαριανός.

Στο Θέατρο «Ηβη», σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με την παράσταση «Ψέμα στο Ψέμα», παρουσιάζεται το επίκαιρο έργο του Δημήτρη Ψαθά «Φωνάζει ο Κλέφτης», σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη με τους: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Τάσο Κωστή, Γιώργο Καπουτζίδη, Γιώργο Λέφα, Δημήτρη Γεροδήμο, Κλέλια Ρένεση, Πόπη Χριστοδούλου και Βασίλη Μυλωνά. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ. Τους φωτισμούς έχει αναλάβει η Ελευθερία Ντεκώ και τη μουσική επιμέλεια ο Ιάκωβος Δρόσος.

Η φάρσα του Τζο Ορτον «Τι είδε ο μπάτλερ», ανεβαίνει στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου με τη Λυδία Φωτοπούλου, την Αννα Καλαϊτζίδου, τον Γιώργο Γλάστρα, τον Κώστα Μπερικόπουλο, τον Αλέξανδρο Αλπίδη και τον Θάνο Τοκάκη. Σκηνικά: Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης. Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής. Κίνηση: Μάρθα Κλουκίνα. Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος - Τάσος Βάρβαρος.

Πρεμιέρα, αύριο, και στο θέατρο «Μέλι» με το έργο «Ο Φιάκας» του Δημοσθένη Κ. Μισιτζή, μια κωμωδία με ζωντανή μουσική παραδοσιακών οργάνων. Μία κοινωνική κωμωδία χαρακτήρων και ηθών, γραμμένη το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα κωνσταντινουπολίτικου θεάτρου. Σκηνοθεσία: Πάνος Σκουρολιάκος. Σκηνικά - Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη. Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Τσιαμούλης. Συμμετέχει το μουσικό σχήμα: «Πριντσιπέσσες»: Βιολί: Γεωργία Μαρίνη. Ακορντεόν: Αγγέλικα Παπανικολάου. Κιθάρα: Εφη Σαράντη. Φωτισμοί: Σπύρος Καρδάρης. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Γιώργος Χριστοδούλου, Πάνος Σκουρολιάκος, Τζένη Διαγούπη, Πηνελόπη Πιτσούλη, Τιτίκα Σαριγκούλη.

«Το υπουργείο (Αντι)Πολιτισμού κήρυξε τον πόλεμο σε όλους τους δημιουργικούς κλάδους του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν αναγνώρισε ούτε ένα αίτημα των παραγωγικών φορέων του σινεμά, αιτήματα που διαμορφώθηκαν πάνω στην πλούσια και επιτυχημένη εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, που έκαναν τον ελληνικό κινηματογράφο αντικείμενο προσοχής όλων των σημαντικών (και μη) κινηματογραφικών σχολών του κόσμου. Αποφάσισε μόνο του (το υπουργείο) ότι όλοι αυτοί οι δημιουργοί (σκηνοθέτες, ηθοποιοί κλπ.) είναι ανίκανοι να κρίνουν το μέλλον του ελληνικού σινεμά και τις πραγματικές, ρεαλιστικές ανάγκες που αυτό έχει. Αλλά - αντ' αυτού - αναγνώρισε μια περιορισμένη κλίκα ως τη μόνη που ξέρει να διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα προς όφελος του εθνικού μας πολιτισμού.

Με άλλα λόγια, θεωρεί όλους τους δημιουργούς "κλέφτες" που ροκανίζουνε το δημόσιο πλούτο της χώρας, αλλά την ίδια στιγμή, δε θεωρεί "κλέφτες" όλους αυτούς τους οποίους αποφάσισε να χρηματοδοτεί.

Δηλώνω, ως εκπρόσωπος του χώρου με λαμπρή διεθνή παρουσία και επαγγελματικές συνεργασίες με διακεκριμένα παγκόσμια ονόματα του σινεμά, ότι η επίθεση αυτή, που γίνεται μέσω του νέου νόμου, έχει σκοπό να θέσει το ίδιο το Υπουργείο Αποχαυνωτισμού (πρώην «Πολιτισμού») εκτός τέχνης, εθνικού συμφέροντος και κινηματογραφικής πραγματικότητας.

Η τέχνη μας, εδώ και δεκαετίες, έχει αναλάβει το καθήκον της κοινωνικής αφύπνισης. Γι' αυτό πληρωνόμαστε, γι' αυτό χρηματοδοτούμαστε, γι' αυτό ζούμε. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε το έργο αυτό συνθηκολογώντας με μαφιόζους που αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον ολόκληρου του ιστορικού, εθνικού, πολιτιστικού μας θησαυρού που λέγεται κινηματογράφος. Συνεχίζω να δουλεύω, να δημιουργώ, να αφυπνίζω, να λέω την αλήθεια - παραμένω, δηλαδή, εντός των "τειχών" της Ελληνικής Τέχνης, εκτός των οποίων έθεσε τον εαυτό του το δήθεν υπουργείο Πολιτισμού. Καλώ κάθε σημαντικό καλλιτέχνη και κινηματογραφιστή να κάνει το ίδιο».

«Για να μη χαθούμε στις λεπτομέρειες των άρθρων, που για να αξιολογηθούν θετικά ή αρνητικά χρειάζεται πολύς χρόνος, μένουμε στη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ρωτάμε καλόπιστα τους ανθρώπους του χώρου:

Αλήθεια, διερωτηθήκαμε τι σόι ρατσισμός είναι αυτός εναντίον των εκπροσώπων των φορέων που περιορίζει το δικαίωμα του "συνδικαλίζεσθαι" στο "συνέρχεσθαι" και όχι και στην εκπροσώπησή μας στο "γίγνεσθαι", που ευαγγελίζεται το Νομοσχέδιο;

Η "οικονομία του Πολιτισμού" προστατεύει την πολιτιστική διάσταση του κινηματογράφου;

Η μονομερής ενασχόληση με τον "παραγωγό" και η απουσία ακόμη και αναφοράς στο σκηνοθέτη ή έστω στο "σκηνοθέτη - παραγωγό" ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα ή ακόμη και στην πραγματικότητα της καλλιτεχνικής ταινίας ανά τον κόσμο που τον πρώτο λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης; Ειδικά για την πραγματικότητα στη χώρα μας όπου ο "παραγωγός" - παρά τους βαρύγδουπους τίτλους, εταιρικούς ή όχι - παραμένει σε παρασιτικό ρόλο, αναλαμβάνοντας στην ουσία αντί της χρηματοδότησης, τη διαχείριση μόνο των χρημάτων που εξασφαλίζει ο σκηνοθέτης ή ο σκηνοθέτης παραγωγός;

Τέλος, η ανάπτυξη της παραγωγής με τέτοιο Νομοσχέδιο που εναγκαλίζεται την Αγορά ή, έστω, παραθεωρεί τους συσχετισμούς και δεν αντιπαραθέτει κανόνες, μπορεί να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της - και μιλάμε για την ελληνική ταινία με το περιορισμένο κοινό λόγω γλώσσας κλπ. - χωρίς διανομή, ακόμη και εναλλακτική, που είναι το α και το ω της σταδιοδρομίας του κινηματογράφου;».