Δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Μάλιστα, με όρους επιστημονικής ανάλυσης, κάτω από ορισμένες άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν και να βρίσκονται μόλις ένα βήμα πριν την απώτερη των συγκρούσεων. Τη βίαιη ανατροπή του κόσμου της βαρβαρότητας και το άνοιγμα του δρόμου για την επικράτηση του ενός και μοναδικού βασίλειου της δουλιάς. Αυτές οι "ορισμένες άλλες συνθήκες" δεν υπάρχουν τώρα που είναι αναγκαίες και δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε το γιατί. Αυτό που υπάρχει είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Και οι αντιθέσεις που αναδεικνύει. Η αγωνία των μεν να επικρατήσουν των δε. Και το πολιτικό παιχνίδι που στήνεται κυριολεκτικά επί πτωμάτων.

***

Πανικός! Πώς θα πάμε στις εκλογές με τους πολίτες να βομβαρδίζονται από εικόνες διαμελισμένων παιδιών; Πώς θα τους μιλάμε για την αναμενόμενη ευημερία όταν ο πόλεμος κάνει καθημερινά όλο και πιο καθαρό το εφιαλτικό μέλλον που έρχεται; Πώς θα μιλήσουμε για ανεξαρτησία με τα γερμανικά τανκς να κάνουν παρέλαση στη Θεσσαλονίκη; Και πώς θα μιλήσουμε για την τουριστική ανάπτυξη όταν οι μόνες θέσεις που έχουν κλειστεί στα ξενοδοχεία της Βόρειας Ελλάδας είναι για να ξεκουραστούν 15.000 μισθοφόροι - φονιάδες του ΝΑΤΟ, απ' αυτούς που παίρνουν μέρος στο μακέλεμα των λαών της Γιουγκοσλαβίας;

Πραγματικός πανικός στα κυβερνητικά επιτελεία, και όχι μόνο σ' αυτά. Καθώς το στρατόπεδο στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ δεν κατεβαίνει στις εκλογές μόνο με το ψηφοδέλτιο του κυβερνητικού κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός - κατά κύριο λόγο - διατείνονται εσχάτως ότι πρέπει να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Μαζί με την κυβέρνηση εκτιμούν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, περίπου άβουλη, απλά σύρθηκε πίσω από την επιλογή ορισμένου κύκλου συμφερόντων των ΗΠΑ - ο Μητσοτάκης μάλιστα ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν και καλά γεράκια, τύπου Γκορ. Κι αφού νομίζουν πως έτσι ξεπλένουν τις υπογραφές που έχουν όλοι μαζί βάλει σ' ανύποπτη στιγμή γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα στα Βαλκάνια, ζητούν πλέον, πάντα όλοι μαζί, ακόμα κι ο Σημίτης - δημοσίως - να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Στο παρασκήνιο οι υπουργοί της κυβέρνησης συνεχίζουν να υπογράφουν τη μια μετά την άλλη τις αποφάσεις για τη συνέχιση των βομβαρδισμών, ενώ παράλληλα οι πολιτικοί συμπαραστάτες της κυβέρνησης στην υπόθεση υπεράσπισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από αυτήν, μόνο ως προς την ποιότητα της διαχείρισης, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που ενδεχομένως αφορούν στις εξετάσεις που δίνουν στην άρχουσα τάξη, αλλά αφήνουν όλο και περισσότερο παγερά αδιάφορους τους εργαζόμενους και τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα.

***

Εχει γραφεί ξανά και ξανά πως ο πόλεμος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Ανάγκη ζωής για τον καπιταλισμό, ειδικά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Τον ξεκινά - με την ελπίδα - να ξεπεράσει σε οικονομικό επίπεδο την κρίση του και είναι διαπιστωμένο ιστορικά πως στη διάρκεια ενός πολέμου το σύστημα κατορθώνει - ακόμα και στο χώρο της ιδεολογίας - να πάρει με το μέρος του ένα σημαντικό τμήμα δυνάμεων που πριν τον πόλεμο μπορεί, ίσως και για λόγους ειδικού συμφέροντος τότε, και να είχαν έκφραση στοιχειωδώς αντικαπιταλιστική.

***

Αυτή όμως είναι μόνο η μία όψη. Αυτή που αφορά τον ένα κόσμο. Την άλλη όψη - πέρα από τα ιστορικά της προηγούμενα - τη βιώνουμε ξανά αυτές τις 53 μέρες πολέμου μ' έναν καταπληκτικό τρόπο. Πέρα από τη δικαιωματικά - αξιωματικά πλέον διατυπωμένη και στην πράξη διαρκώς διαπιστωμένη θέση για την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ, αυτό που γίνεται κοινή γνώση, από το ίδιο το περιβάλλον που κινείται καθένας, είναι πως όλο και πλατύτερες δυνάμεις, από ένα ευρύτατο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα προερχόμενες, δε διαμαρτύρονται απλά, δε ζητούν μόνο να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Πάνε παραπέρα: Παίρνουν έμπρακτα μέρος στο αντιπολεμικό κίνημα υπερασπίζοντας - και με προσωπικό κόστος - θέσεις που δείχνουν ολόκληρο τον ένοχο. Ετσι που να μην μπορεί να σταθεί - περάσει εύκολα η αθωωτική για τον ιμπεριαλισμό άποψη περί καλών και κακών καπιταλιστικών δυνάμεων του τύπου κακοί Αμερικάνοι και καλοί Ευρωπαίοι. Η μία διαδήλωση μετά την άλλη διακρίνονται και για την προβολή όλο και πιο προωθημένων συνθημάτων, αλλά και για την όλο και διευρυνόμενη σύνθεση αυτών που συμμετέχουν. Είναι ο άλλος κόσμος που προβάλλει. Που κάνει όλο και πιο καθαρό πως η ειρήνη είναι προϋπόθεση για να υπάρχει ζωή, αλλά ταυτόχρονα κατανοεί πλέον πως δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη με όρους ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή με όρους ιμπεριαλισμού.

***

Ο,τι συμβαίνει αυτό το καιρό γύρω μας, στην πλευρά του δικού μας στρατοπέδου, συνιστά την ελπίδα. Σ' αυτήν αφιερώνεται το σημερινό φωτορεπορτάζ του "Ρ", με εικόνες παρμένες από την πρωτόγνωρη για την ιστορία της μεγάλη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης και την αντίστοιχή της που έγινε από τη γενέτειρα του Γρ. Λαμπράκη, την Κερασίτσα, προς την Τρίπολη.

Θ. Λ.

Με την εργατική τάξη στην πρώτη γραμμή. Οικοδόμοι του παρόντος και του μέλλοντος

Στο πέτο ο στόχος. Στα χέρια ό,τι πολυτιμότερο. "Ποιος την οργή τους, ποιος τη σταματά"...

Μυριάδες ήδη στο δρόμο κι ακόμα μόλις τώρα ξεκινούν...

Πόσο λίγοι φάνταζαν το πρωί στον Τύμβο... Κι όμως, λίγο αργότερα ένα ανθρώπινο ποτάμι 2.000 και πάνω ανθρώπων ξεκινούσε τα 42 χιλιόμετρα...

Νέοι αθλητές, πώς να ζήσουν με πόλεμο;

Φοιτητές μηχανικοί και χημικοί, ό,τι συμβαίνει στο μέτωπο αφορά τη σκοτεινή πλευρά αξιοποίησης της επιστήμης. Δείχνουν τον ένοχο

Κοκκινιώτες, που κουβαλούν μαζί τις μνήμες απ' το Μπλόκο. Μόνο όνομα άλλαξε ο ένοχος

Δε δηλώνουν μόνο την άρνησή τους. Διαδηλώνουν παιδιά ενός Γέρακα ολότελα διαφορετικού απ' τα "γεράκια" του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Γυναίκες, μάνες, δημιουργοί σε όλα τα επίπεδα. "Κανένας φαντάρος..." Ξέρουν τι προστατεύουν...

Είναι εδώ που η οργή είναι κυριολεκτικά ορμητικό ποτάμι. Η μόνη αμερικάνικη σημαία είναι αυτή στον ιστό της πρεσβείας, που φυλάνε οι πάνω από 25 διμοιρίες των ΜΑΤ

Πρόσωπα διακριτά, ένα προς ένα. Κοιτούν το φακό κατάματα. Μάχονται τον ιμπεριαλισμό στο φως της μέρας, στο δρόμο

Βουλή και Σύνταγμα. Εννοιες καταρακωμένες. Το τέλος της αυταπάτης για πολλούς. Η Βουλή τους πλειοψηφικά υπέρ του ευρωατλαντικού φασισμού. Το Σύνταγμα κουρελόχαρτο στις τουαλέτες των ξένων φαντάρων στη Θεσσαλονίκη. Η διαδήλωση σε ρυθμό τροχάδην για αλλού...

"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε...". Εντελώς συμβολικά "η πλατεία" διαδήλωνε με την πλάτη στραμμένη στο υπουργείο διασφάλισης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Αλλη οικονομία σχεδιάζουμε... Για μια άλλη κοινωνία