Associated Press

Bρετανός των ειδικών δυνάμεων ελέγχει ένα πέρασμα στην Σιέρα Λεόνε

Ενας ηλικιωμένος Αφρικανός, ο οποίος επί χρόνια επιβιώνει από την παράνομη εξαγωγή διαμαντιών της Σιέρα Λεόνε για λογαριασμό, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος σε ανεξάρτητο ειδησεογραφικό πρακτορείο, του γνωστότατου κοσμηματοπωλείου χρυσοχοείου του Λονδίνου «Hatton Garden», του οποίου πελάτης, ανάμεσα στα άλλα τρανταχτά ονόματα, είναι και ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ρόμπιν Κουκ. «Κάθε φορτίο διαμάντια όταν εξορύσσεται έχει αξία, περίπου, 1.000 λίρες, συμπληρώνει ο Τζέικομπ, μόλις φθάνει στην πρωτεύουσα Φρι Τάουν η αξία του έχει φθάσει τις 5.000 λίρες, και μόλις περάσει στα χέρια του οίκου "Hatton Garden" έχει ξεπεράσει τις 20.000 λίρες».

Η πρόσφατη αιματοβαμμένη ιστορία της Σιέρα Λεόνε είναι, ίσως, ένα από τα τρανταχτότερα παραδείγματα των ισχυρότατων συμφερόντων που συντηρούν μια από τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες της αφρικανικής ηπείρου. Τα ίδια συμφέροντα εμφανίζονται θορυβημένα από τα εγκλήματα του εμφυλίου και αποφασισμένα να παρέμβουν για «να αποκαταστήσουν τη δημοκρατία και τη νομιμότητα». Από το 1991 και μετά που έκανε την εμφάνισή του στη φτωχή αυτή αφρικανική χώρα το «Επαναστατικό Ενωμένο Μέτωπο» (RUF), με ηγέτη τον Φοντάι Σάνκοχ, ευαγγελιζόμενο μια δημοκρατικότερη Σιέρα Λεόνε, έχουν γραφτεί κάποιες από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας: περισσότεροι από 75.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, μισό εκατομμύριο κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες και περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους των 4,5 εκατομμυρίων του πληθυσμού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Αν και η λαϊκή δυσαρέσκεια ήταν όντως έντονη, πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο εμφύλιος που σπαράσσει τη χώρα θα είχε λήξει ή τουλάχιστον θα είχε αποκλιμακωθεί αν πίσω από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, το RUF αλλά και την αυταρχική διεφθαρμένη κυβέρνηση της Φρι Τάουν, δεν κρύβονταν μεγάλα συμφέροντα που συνδέονται άμεσα με την αγορά και το εμπόριο των διαμαντιών του πλουσίου υπεδάφους της χώρας. Οπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει σε εκτενές του άρθρο ο δημοσιογράφος Αντρέ Περέζ, δεν πρόκειται παρά για μια ανηλεή αντιπαράθεση επιχειρήσεων, στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού. Γι' αυτό, άλλωστε, συνεχίζει ο Περέζ, ήταν αναμενόμενη και η κατάρρευση της ειρηνευτικής συμφωνίας που υπογράφτηκε, υπό την πίεση της Ουάσιγκτον, τον περυσινό Ιούλη στη Λομέ, από τον ηγέτη του RUF, Φοντέι Σάνκοχ, και τον Πρόεδρο, μετά από πραξικόπημα, Αχμάντ Τεζά Καμπάχ.

Η ειρηνευτική συμφωνία έδινε στον Σάνκοχ την αντιπροεδρία αλλά και τη διεύθυνση τής, πρωτοεμφανιζόμενης, Επιτροπής Διαχείρισης Στρατηγικών Πηγών - Εθνικής Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης, δηλαδή του φορέα εκείνου που θα αποφάσιζε για την τύχη των φημισμένων διαμαντιών της χώρας. Δεν πέρασε πολύς καιρός για να γίνει αντιληπτό ότι ο, μέχρι πρότινος απόλυτος κύριος της πλειοψηφίας των πλουτοπαραγωγικών εδαφών της χώρας, Σάνκοχ, εκτός από το προσωπικό του όφελος, συνειδητοποίησε ότι αργά αλλά σταθερά μεταφερόταν στο περιθώριο, ενώ οι δυνάμεις του ΟΗΕ, σε συνεργασία με αυτές της κυβέρνησης, άρχισαν να προωθούνται στις «διαμαντο-περιοχές» κλείνοντας μονομερείς συμφωνίες εξόρυξης με ανταγωνιστικές εταιρίες. Φυσικά, η εξέλιξη αυτή δεν ήταν διόλου ευχάριστη για τον πολέμαρχο, που κατηγορείται για μερικά από τα πιο ακραία εγκλήματα, όπως είναι οι ακρωτηριασμοί χιλιάδων πολιτών, ως μέσο εκφοβισμού για να μην πλησιάζουν στις «πηγές των διαμαντιών»!

Εγκαταλείποντας την έντονη λεκτική διαμάχη στην οποία είχε επιδοθεί με τον ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Αναν, ο Σάνκοχ εγκατέλειψε τα «κυβερνητικά κλιμάκια» και επέστρεψε στο πλούσιο «βασίλειό» του θορυβωδώς: απαγάγοντας, στις αρχές Μάη, 500 άνδρες της δύναμης του ΟΗΕ, Unamsil. Η επιδρομή των ανδρών του ΟΗΕ στο σπίτι του πολέμαρχου, λίγες ημέρες αργότερα, και η σύλληψή του, φυσικά και δεν έδωσαν τέλος στις πολύχρονες συγκρούσεις, δεν ανάγκασαν τους άνδρες του RUF να τερματίσουν τις κτηνωδίες, ούτε και άσκησαν ιδιαίτερη πίεση για την απελευθέρωση των 500 κυανοκράνων. Η απόβαση 900 ανδρών των ειδικών βρετανικών δυνάμεων είχε ανάλογα αποτελέσματα.

Δύο, περίπου, μήνες αργότερα, σε μείζον θέμα της διεθνούς επικαιρότητας αναδείχτηκε το ζήτημα των «αιματοβαμμένων διαμαντιών», των πολύτιμων πετραδιών που παρανόμως φθάνουν στο εμπόριο και τροφοδοτούν με χρήματα, εξοπλισμό και δύναμη, οργανώσεις σαν το RUF. Αίφνης αναζητήθηκαν ευθύνες στον κλειστό και ισχυρό κύκλο του εμπορίου διαμαντιών.

Ετσι, στα τέλη Ιούλη, μετά από τις εντονότατες βρετανικές πιέσεις, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσισε την εφαρμογή εμπάργκο στη διακίνηση και πώληση διαμαντιών από τη Σιέρα Λεόνε, ενώ ολοένα και περισσότεροι ισχυροί του κύκλου δήλωναν έτοιμοι να λάβουν σειρά μέτρων προκειμένου να αποκλείσουν από την αγορά τα «αιματοβαμμένα διαμάντια». Οι βρετανικές δυνάμεις άρχισαν να εγκαταλείπουν τη χώρα, όπως ανακοίνωσε ο Ρόμπιν Κουκ, αφήνοντας, όμως, πίσω 250 «ειδικά εκπαιδευμένους» άνδρες, από τους οποίους οι 90 θα αναλάβουν την «εκπαίδευση» του κυβερνητικού στρατού, οι υπόλοιποι θα «ασχοληθούν γενικά με τις μυστικές υπηρεσίες, τη συγκέντρωση πληροφοριών, τη διατήρηση της τάξης», ενώ στα ανοιχτά της Φρι Τάουν θα παραμείνουν τα πολεμικά πλοία «Argyll» - «Sir Percivale» για «κάθε ενδεχόμενο».

Η Βρετανία «επαναποικιοκρατεί» τη Σιέρα Λεόνε, σχολίαζε ειρωνικά, λίγες μέρες αργότερα, ανεξάρτητο αμερικανικό μέσο ενημέρωσης. Τις «καλές» ειδήσεις συμπλήρωσαν οι ανακοινώσεις του ΟΗΕ ότι αρκετοί από τους μαχητές του RUF καταθέτουν τα όπλα τους, όπως και μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων που μάχονται στο πλευρό των κυβερνητικών στρατευμάτων, και το γεγονός ότι υπό ομηρία διατελούν, ακόμη, μόνο 200 κυανόκρανοι.

«Ευοίωνες οι προοπτικές», θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει, όπως έσπευσαν να πράξουν πολλά διεθνή ΜΜΕ, τονίζοντας ότι με τους περιορισμούς στο εμπόριο διαμαντιών που θέτει το εμπάργκο και ασπάζονται οι εμπορικοί κύκλοι, με πρώτη και καλύτερη τη μεγαλύτερη εταιρία επεξεργασίας και προώθησης διαμαντιών τη, νοτιοαφρικανική σε έδρα, « De Beers», που ελέγχει περίπου το 70% της αγοράς ακατέργαστων διαμαντιών παγκοσμίως, αλλά και το Ανώτατο Συμβούλιο Διαμαντιών, που εδράζει στην Antwerp του Βελγίου και εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη αγορά διαμαντιών.

Οπως ανακοίνωσε ο Πίτερ Μέεους, διευθυντής διαχείρισης του Ανώτατου Συμβουλίου Διαμαντιών, στο 4ήμερο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Antwerp, στις αρχές του Ιούλη, οι 350 συμμετέχοντες - ηγετικές φυσιογνωμίες του χώρου, αποφάσισαν να επεξεργαστούν, μέσα από αλλεπάλληλες συναντήσεις, συγκεκριμένα μέτρα πιστοποίησης της προέλευσης των διαμαντιών, τα οποία προτείνουν να θέσει σε εφαρμογή μια Επιτροπή Διαμαντιών υπό τον ΟΗΕ, προκειμένου να αποκλείσουν από την αγορά τα «αιματοβαμμένα διαμάντια».

Βασικός στόχος είναι τα πολύτιμα πετράδια να συνοδεύονται από επίσημα κυβερνητικά έγγραφα που θα πιστοποιούν τον τόπο εξόρυξής τους. Το σύστημα πιστοποίησης θα είναι ενιαίο και θα κατατεθεί στον ΟΗΕ προς έγκριση το αργότερο μέχρι τα Χριστούγεννα και όπως τόνιζαν, τόσο η «De Beers» όσο και το Ανώτατο Συμβούλιο Διαμαντιών, είναι «μεγίστης σημασίας για την αξιοπιστία και την εικόνα της αγοράς διαμαντιών, η οποία έχει, ήδη, πληγεί πολύ από τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί».

Η «De Beers», μάλιστα, είχε προβεί σε σειρά πρωτοβουλιών, όπως ήταν η ενημέρωση με εκτενή έκθεση της ειδικής επιτροπής του αμερικανικού κογκρέσου, αλλά και ενημερώσεων του Τύπου προκειμένου να «αποτινάξει» τη ρετσινιά της συνεργασίας με ένοπλες οργανώσεις που ευθύνονται για σειρά εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η ίδια παραδέχεται ότι μέχρι το 1980 διατηρούσε έντονη δραστηριότητα στη Σιέρα Λεόνε, η οποία έκτοτε διεκόπη «εξαιτίας ακριβώς αυτών των εξελίξεων». Ιδρυμένη το 1888, η «De Beers» κατέγραψε το 1999 παραγωγή διαμαντιών αξίας 3.012 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ τονίζει το «μέγεθος της προσφοράς της στην καταπολέμηση της ανεργίας και στην ενίσχυση της οικονομίας σε χώρες όπως η Ναμίμπια, η Μποτσουάνα και η Νότια Αφρική». Στην έκθεση, την οποία κατέθεσε στο Κογκρέσο, η «De Beers» δίνει συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνονται και από το Ανώτατο Συμβούλιο Διαμαντιών, και για τα «διαμάντια των συρράξεων».

Τρεις είναι, σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, οι πηγές παραγωγής των διαμαντιών αυτών: η Σιέρα Λεόνε, η Αγγόλα και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στο σύνολο της ετήσιας παγκόσμιας παραγωγής, αξίας 6,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα «διαμάντια των συρράξεων» καλύπτουν τα 255 εκατομμύρια δολάρια, «μόλις το 3,7%» σχολιάζει η «De Beers», εκ των οποίων διαμάντια αξίας 150 εκατομμυρίων δολαρίων προέρχονται από τις περιοχές που ελέγχει η ένοπλη UNITA στην Αγγόλα, διαμάντια αξίας 70 εκατομμυρίων δολαρίων προέρχονται από τις περιοχές που ελέγχουν οι ένοπλοι του Φοντάι Σάνκοχ στη Σιέρα Λεόνε και διαμάντια αξίας 35 εκατομμυρίων δολαρίων από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό υπό τον Λορέν Καμπίλα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τόσο της «De Beers» όσο και του Ανώτατου Συμβουλίου Διαμαντιών, η επιβολή συγκεκριμένων όρων διακίνησης των διαμαντιών, αλλά και η τιμωρία με σοβαρές κυρώσεις όσων παραβαίνουν αυτούς τους όρους, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην περιθωριοποίηση των «διαμαντιών των συρράξεων».

Εντούτοις, παραδέχονται, έστω και με πιο ψιλά γράμματα, ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πιστοποιηθεί η προέλευση ενός διαμαντιού, από τη στιγμή που φεύγει από τα χέρια του εκσκαφέα. Και αυτό γιατί περνά επεξεργασία, αλλάζει αλλεπάλληλα ζευγάρια χέρια μέσα στα κυκλώματα των μεταβιβαστών και των πωλητών διαφόρων σκιωδών επιχειρήσεων, που στη συνέχεια, το μεταφέρουν σε άλλες χώρες που εμφανίζονται ως χώρες παραγωγής, όπου αναμειγνύεται με άλλα, επίσης κατεργασμένα διαμάντια, πριν προωθηθεί στις μεγάλες αγορές και στα κέντρα επεξεργασίας.

Ο Αντριου Κοξ, διευθυντής αγορών στον Κεντρικό Οργανισμό Πωλήσεων, που διευθύνει τις αγοραπωλησίες της «De Beers» από το Λονδίνο, παραδεχόταν ότι από τη στιγμή που τα «διαμάντια των συρράξεων» προωθηθούν στην επίσημη αγορά, είναι πρακτικώς αδύνατο να ανιχνευτεί η προέλευσή τους. Καλού κακού, στα μέτρα έσπευσαν να εναρμονιστούν το Τελ Αβίβ και η Βομβάη, δύο από τα κυριότερα κέντρα επεξεργασίας διαμαντιών, που επίσης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη νόμιμη προέλευση των διαμαντιών που επεξεργάζονται.

Με αέρα νικητή εμφανίζεται στο προσκήνιο της «αντιπαράθεσης για τα διαμάντια των συρράξεων» ο Καναδάς, καθώς το πλούσιο, στις πολύτιμες αυτές πέτρες, υπέδαφός του (τα μισά εδάφη του) αποτελεί εγγύηση της νομιμότητας της προέλευσής τους. Ξεπερνώντας τις παρατηρήσεις των γεωλόγων ότι τα καναδικά διαμάντια αν και μεγαλύτερα είναι μικρότερης αξίας, ο Καναδάς εκμεταλλεύεται, ήδη, τα μέγιστα τον ισχυρότερο εμπορικό του εταίρο, τις ΗΠΑ, οι οποίες, διόλου τυχαίως, καλύπτουν τις μισές αγορές, ετησίως, σε διαμάντια σε παγκόσμιο επίπεδο! Ηδη, ο οίκος «Tiffany's» έκλεισε τις αποκλειστικές του συμφωνίες με τις καναδικές εταιρίες εξόρυξης ενώ ανάλογες κινήσεις κάνει και η «De Beers».

Αν, όμως, η πιστοποίηση της προέλευσης των διαμαντιών αντιμετωπίζει πρακτικά προβλήματα, είναι πολύ δύσκολο να πειστεί κανείς ότι το παράνομο εμπόριο διαμαντιών θα τερματιστεί αν λάβει, μόνο, υπόψη του ποιοι είναι οι βασικοί παίχτες, τουλάχιστον, όπως εμφανίζονται στη σκακιέρα της Σιέρα Λεόνε.

Ο ΟΗΕ, δυστυχώς, για άλλη μια φορά εμφανίστηκε αδύναμος να ελέγξει την κατάσταση. Παρά την απόφαση για ανάπτυξη του πρωτοφανούς αριθμού των 9.000 κυανοκράνων, δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο του, που δεν ήταν άλλος από το να επιδείξει ικανότητα επιβολής σταθερότητας και ηρεμίας, στην πιο ταραγμένη χώρα της Αφρικής, ως μήνυμα προς όλες τις άλλες «ανοιχτές» ένοπλες αντιπαραθέσεις. Την ίδια στιγμή, σχετικά στο περιθώριο έχουν μείνει και οι ΗΠΑ, καθώς μετά την παταγώδη αποτυχία της αμερικανικής αποστολής στη Σομαλία, η Ουάσιγκτον δήλωσε έτοιμη να πράξει τα πάντα για την αποκατάσταση της ηρεμίας στη Σιέρα Λεόνε, διαμηνύοντας ότι αποκλείεται η αποστολή στρατιωτών.

Ρόλο μοναχικού κυρίαρχου, προς στιγμήν, στην περιοχή φαίνεται ότι αναλαμβάνει, εμφανώς τουλάχιστον, η Βρετανία. Και ο ρόλος αυτός θα ήταν αφελής όποιος πίστευε ότι συνίσταται μόνο σε όσα είναι γνωστά: δηλαδή στο όψιμο ενδιαφέρον της για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Σιέρα Λεόνε, στην αποστολή ειδικών δυνάμεων και στην παραμονή μέρους αυτών και μετά την επιβολή του εμπάργκο στα διαμάντια της χώρας. Δε χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να ανιχνεύσει τη σύνδεση του Λονδίνου με τα τεκταινόμενα στη Σιέρα Λεόνε.

Από την εποχή του πρώτου πρωθυπουργού της ανεξάρτητης αφρικανικής χώρας, του Σιάκα Στίβενς (1968), το πλούσιο υπέδαφος σχεδόν ποτέ δεν το διαχειρίστηκε προς όφελος του πληθυσμού η οποιαδήποτε ηγεσία. Τον πρώτο λόγο στην εξόρυξη και στο εμπόριο των διαμαντιών είχε, μέχρι και το 1987, παρά την αλλαγή προσώπων στην πολιτική ηγεσία, ο Λιβανέζος επιχειρηματίας Τζαμίλ Μοχάμεντ, ο οποίος έφθασε να διοικεί την «κρατική» Εθνική Εταιρία Εξόρυξης Διαμαντιών. Το πραξικόπημα του 1987 απομάκρυνε από τη σκηνή των Μοχάμεντ και άνοιξε το δρόμο στη ρωσική και στην αμερικανική μαφία να «μπουν στο παιχνίδι». Την ίδια στιγμή, έκανε τις πρώτες δειλές του εμφανίσεις το RUF, το οποίο στηρίχτηκε κατά πολύ στη λιβεριανή ηγεσία και στον Πρόεδρο της Λιβερίας Τσαρλς Τέιλορ.

Αργά και σταθερά, ο Τέιλορ έγινε ο στενότερος συνεργάτης του Σάνκοχ, εξασφαλίζοντάς του την ασφαλέστερη δίοδο για προώθηση των παρανόμων πολύτιμων πετραδιών, με το αζημίωτο φυσικά. Αν και ο ρόλος της Λιβερίας είναι πια γνωστός, ακόμη και στην τελευταία απόφαση για την επιβολή του εμπάργκο, μετά από παραινέσεις του ΟΗΕ, το όνομα του Τέιλορ δεν αναφέρεται σαφώς, αφού είναι ο μόνος διαπραγματευτικός κρίκος για τους ομήρους - κυανόκρανους προς τον Σάνκοχ. Ανάλογο ρόλο συνεργάτη του Σάνκοχ έχει αναλάβει και ο Πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο, Μπλεζ Κομπαόρι, λίγο αντίστροφα. Ο Κομπαόρι διαθέτει το έδαφος της χώρας του για την προμήθεια όπλων στον Σάνκοχ, και ανταμείβεται με τα χρήματα που εξασφαλίζουν τα διαμάντια που παρανόμως έχει διαθέσει στην αγορά το FUR, μέσω της Λιβερίας.

Ενώ το RUF, στις αρχές του '90 εδραιώνει την κυριαρχία του στις κύριες διαμαντοπαραγωγές περιοχές Μπο, Κενέμα, Κοϊντού, της επαρχίας Κόνο, την εμφάνισή τους στη Σιέρα Λεόνε κάνουν 3 «μικρές» επιχειρήσεις επεξεργασίας και εμπορίου διαμαντιών. (Η «De Beers» έχει, επισήμως, αποχωρήσει και έχει εγκαταστήσει γραφείο στη Λιβερία!) Και οι τρεις επιχειρήσεις εμπορεύονται στην καναδική αγορά συναλλάγματος! (Αυτό αξίζει να το συνδέσει κανείς, ίσως, με την «καθαρότητα» της αγοράς διαμαντιών που ευαγγελίζεται ενόψει του εμπάργκο ο Καναδάς).

Η πρώτη εταιρία είναι η « Rex Diamond» με έδρα την Antwerp που έχει, αποδεδειγμένα, χρηματοδοτήσει, τουλάχιστον, με 3,8 εκατομμύρια δολάρια τις κυβερνητικές δυνάμεις. Η δεύτερη είναι η «AmCan Minerals» με έδρα το Τορόντο του Καναδά, η οποία προσφάτως αποκτήθηκε από την Εταιρία Προστασίας «ArmSec International». Ο δικηγόρος της «AmCan», στη Σιέρα Λεόνε, είναι επίσης ο πρόεδρος του διεθνούς σώματος Γραφείο Κυβερνητικού Χρυσού και Διαμαντιών, που επιβλέπει την εκτίμηση και τη φορολόγηση των εταιριών διαμαντιών! Η τρίτη, κατά σειρά, εταιρία είναι η « DiamondWorks», καναδικής «υπηκοότητας» με έδρα το Λονδίνο, η οποία μετά τη συγχώνευσή της με την «Branch Energy Ltd», έγινε αντικείμενο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, καθώς φέρεται να έχει στενή συνεργασία με τις δύο βασικές διεθνείς εταιρίες ασφάλειας «Executive Outcomes» και «Sandline», των οποίων οι ιδιωτικοί στρατοί ενεπλάκησαν άμεσα στην εμφύλια σύρραξη, καθώς υποστήριξαν τα κυβερνητικά στρατεύματα με υψηλή τεχνολογία αλλά και ειδικά εκπαιδευμένους μισθοφόρους! Η επανάκτηση μέρους των εδαφών εξόρυξης διαμαντιών από τα κυβερνητικά στρατεύματα εξασφάλισε, στην «Branch Energy», 25ετές συμβόλαιο, το 1997, ελέγχου των δραστηριοτήτων στις περιοχές αυτές.

Οι εταιρίες αυτές, που σαφώς έχουν μεγάλο συμφέρον από την πάταξη κάθε λαθρεμπορίου διαμαντιών από το RUF και από τη μεταφορά όλων αυτών των δραστηριοτήτων στην κυβερνητική - δική τους πλευρά, αποδεικνύεται ότι είχαν, ήδη, υπογράψει συμβόλαια εκμετάλλευσης των εδαφών αυτών με πολλά ηγετικά στελέχη του RUF, πολύ πριν την υπογραφή της περυσινής ειρηνευτικής συμφωνίας, τα οποία, σήμερα, τάσσονται στο πλευρό της επίσημης κυβέρνησης. Οπως αποκαλύπτει η «Monde Diplomatique», η βρετανική κυβέρνηση υπό τον Τόνι Μπλερ, έχει συνεργαστεί στενά και έχει παράσχει διευκολύνσεις στην «Branch Energy» και στην «Sandline», ώστε αυτές, πια, να αποτελούν κράτος εν κράτει μέσα στη Σιέρα Λεόνε.

Οπως χαρακτηριστικά σχολιάζει η «Monde Diplomatique», το γεγονός και μόνο της επιμονής της βρετανικής κυβέρνησης στην επιβολή εμπάργκο, της αναμόχλευσης, αίφνης, του γνωστού σε όλους, πλην παραμένοντος στην απόλυτη σιωπή, θέματος των «διαμαντιών των συρράξεων» και της παραμονής, επί της ουσίας, αδιευκρίνιστου αριθμού Βρετανών αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών στη Σιέρα Λεόνε για να φέρουν σε πέρας μυστηριώδους υφής καθήκοντα, δεν μπορεί παρά να εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τα πραγματικά κίνητρα της βρετανικής διπλωματίας.

«Η εμφύλια σύρραξη στη Σιέρα Λεόνε δεν πρόκειται να λήξει όσο οι αντιμαχόμενες πλευρές αποτελούν πιόνια στη σκακιέρα όσων πραγματικά συμμετέχουν στην παρτίδα», τονίζει σε άρθρο του ο Κρις Τάλμποτ, στην ηλεκτρονική σελίδα εναλλακτικής ενημέρωσης «World Socialist Web». Η αιματοχυσία συντηρήθηκε και θα συντηρείται όσο τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται είτε πίσω από τη στήριξη των, απροκάλυπτα αυταρχικών και αντιδημοκρατικών κυβερνητικών δυνάμεων, είτε και πίσω από τον αιμοσταγή Σάνκοχ, κερδίζουν.

Και φυσικά, είτε στηρίζοντας την κυβέρνηση (οι βρετανο-καναδικές εταιρίες), είτε με κρυφούς τρόπους προμηθευόμενοι φθηνότατα διαμάντια, μέσω Λιβερίας, όλες οι άλλες μεγάλες εταιρίες διαμαντιών που νίπτουν τας χείρας τους και εκπροσωπούνται με τιμές και απολύτως νομότυπα στο Ανώτατο Συμβούλιο Διαμαντιών στην Antwerp, κανείς από αυτούς τους κρυφούς παίκτες δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει το παιχνίδι πριν εξασφαλίσει την κυριαρχία του στο πλούσιο υπέδαφος της Σιέρα Λεόνε. «Στον ανταγωνισμό αυτό θα πρέπει κανείς να αναζητήσει, καταλήγει ο Τάλμποτ, τις αιτίες της διαιώνισης του δράματος, αλλά και της παταγώδους αποτυχίας της αποστολής του ΟΗΕ, που ήταν, φυσικά, προδιαγεγραμμένη».