«ΗΕυρωπαϊκή Ενωση δέχτηκε την Ελλάδα ομόφωνα ως το δωδέκατο μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ)». Με αυτή τη θριαμβευτική φράση, ο Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, ανήγγειλε το γεγονός. Αυτό ήταν πανθομολογουμένως αναμενόμενο λόγω πολλαπλών σκοπιμοτήτων. Ο Κ. Σημίτης μπορεί να λέει ό,τι θέλει για τα, κατ' αυτόν, μεγάλα πλεονεκτήματα της ένταξης στην ΟΝΕ. Ομως η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις σκοπιμότητες που πρυτάνευσαν σε αυτή την απόφαση. Από καιρό γινόταν φανερή η ανοχή των δυτικο-ευρω-εταίρων προκειμένου να χωθεί η Ελλάδα στο «γκεζί». Το συνεχώς αυξανόμενο συνολικό δημόσιο χρέος και οι επίσης συνεχείς αυξομειώσεις του πληθωρισμού, που ουδέποτε κατήλθε στο προβλεπόμενο για την ένταξη μέγεθος, συναποτελούν δύο οικονομικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ένταξη σκοπιμότητας. Ωστόσο το ζήτημα αυτό, που θα μπορούσε να προκαλέσει... ομηρικές μάχες μεταξύ εκπροσώπων του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν είναι το ουσιώδες στην όλη εξέλιξη. Το ουσιώδες βρίσκεται στους συνειρμούς επιδιώξεων και συμφερόντων της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Η Ελλάδα είναι, πράγματι, χώρα-κλειδί στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 με τη διάλυση των Λαϊκών Δημοκρατιών στα Βαλκάνια τής έδωσε ένα εξ αντικειμένου προβάδισμα με τις πλάτες των ευρωατλαντιστών. Αποτελεί ένα σίγουρο σανίδι για να πατήσουν η δυτικο-ευρωπαϊκή δύναμη και οι ΗΠΑ διά του ΝΑΤΟ στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά. Το σανίδι γίνεται πιο απαραίτητο όσο υπάρχει δυνατή η γιουγκοσλαβική αντίσταση και όσο είναι άκρως υπαρκτή η ευρωατλαντική επιδίωξη να πατήσει τα χρυσοφόρα εδάφη της Ρωσίας. Εάν στη βαλκανική γεωστρατηγική πραγματικότητα της Ελλάδας προστεθούν οι παράλληλες πολλαπλές της σχέσεις με τον ευρύτερο μεσανατολικό, βορειο-αφρικανικό και γενικότερο αραβικό χώρο, τότε αποκαλύπτεται ένας τεράστιος πολιτικός πλούτος, ισχυρότερος ακόμη κι από τα εκάστοτε υλικά αποθέματα. Δεν είναι βέβαιο εάν και πόσο τον καταλαβαίνουν και πώς τον αξιοποιούν οι ανεπαρκείς φορείς της επίσημης ελληνικής πολιτικής. Βέβαιο είναι ότι τον καταλαβαίνουν αρκετά οι ιδιοκτήτες της ευρωενωσιακής χαβούζας και του ευρωατλαντισμού. Οι «μαζικοί» της επίσημης πολιτικής και της αγελαίας δημοσιογραφίας έχουν από χρόνια επισημάνει τη δυνατότητα ελληνικής διείσδυσης στις βαλκανικές χώρες με την ευλογία της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ.