ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

H φάρσα των ταυτοτήτων

Ενας απρόσμενος κουρνιαχτός απλώνει το γκρίζο πέπλο του πάνω από την Ελλάδα. Ανθρωποι, που, τόσο από ιστορική, όσο και από πολιτική άποψη, θα έπρεπε να συνεχίσουν το μακάβριο παιχνίδι της συμφωνίας, έβγαλαν ξαφνικά ξύλινα σπαθιά, υποσχόμενοι, ο ένας εναντίον του άλλου. Ο λαός, ξαφνιασμένος κι ανήμπορος, παρακολουθεί να συντελείται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου των μέχρι τώρα ιστορικών αναγκών της ελληνικής άρχουσας τάξης. Εκείνο που συνέβη παγκοσμίως το 1991 ως μια ιστορική τραγωδία, συνεχίζεται σε μικρογραφία στην Ελλάδα ως μια κακόγουστη φάρσα, με διαφορετικούς όρους, δεδομένα, συνθήκες και γεγονότα. Κεντρικό ζητούμενο της φάρσας, η αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις νέες αστυνομικές ταυτότητες. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων είχαν αναλάβει τον πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο του νουθεσία προς τους μαθητές, που στήριξαν το κατάπτυστο αντι-μαθητικό «ιδιώνυμο», που συνεχίζει να οδηγεί τη μαθητική πρωτοπορία στα δικαστήρια, ξεδιπλώνουν μία περίεργη ευαισθησία περί της αναγραφής του ορθόδοξου θρησκεύματος στην αστυνομική ταυτότητα, διότι, κατ' αυτούς, παραβιάζει ένα «προσωπικό δεδομένο». Δηλαδή, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Κάποιοι άλλοι, αυτοί της ΕΥΡΩ-ενωσιακής νεο-αριστερής κουρελαρίας, που απεχθάνονται μετά βδελυγμίας κάθε όρο σχετικό με τη λέξη «κομμουνισμός», «κομμουνιστικό», μαζί με τους απογόνους των «φιλελεύθερων» στρατοδικείων του εμφυλίου πολέμου, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι η προ πενήντα περίπου ετών αναγραφή του θρησκεύματος στην αστυνομική ταυτότητα έγινε εις βάρος των κομμουνιστών. Επίσης όλοι θυμήθηκαν ξαφνικά τον ιστορικά σκανδαλώδη ρόλο μελών του οργανωμένου ιερατείου του ανώτερου κλήρου.

Ο οργανωμένος ανώτερος κλήρος της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας βρίσκεται μπροστά σε μια προαναγγελμένη κατάσταση, που, όμως, είναι αλλιώς να την περιμένεις και αλλιώς να τη ζεις. Η ελληνική κυβέρνηση, αναβαπτισμένη στην πρόσφατη εκλογική της νίκη, δείχνει να λύνει το ζωνάρι του καυγά. Εδώ ακριβώς, στο σημείο αυτό, ξεπροβάλλει ένα καυστικό ερώτημα: «Ποιος καυγάς;». Μια κυβέρνηση που ομνύει στο όνομα του υπερεθνικού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και ένα ανώτερο εκκλησιαστικό ιερατείο που συνέβαλε στην υποταγή της Ελλάδας στην αγγλο-αμερικανική κυριαρχία, δείχνουν να οδηγούν στα όρια εθνικού διχασμού. Αυτή και μόνο η επισήμανση δείχνει το βαθύ διχασμό στο εσωτερικό της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης της Νέας Τάξης. Τουλάχιστον, στην Ελλάδα. Η αποκάλυψη των πολλαπλών συγκεκριμένων πλευρών αυτού του διχασμού, είναι έργο των επαναστατικών δυνάμεων αλλαγής. Από τον ενθρονιστικό κιόλας λόγο του νέου αρχιεπισκόπου Ελλάδος σεβ. Χριστόδουλου, το ανώτερο θρησκευτικό ιερατείο και για λογαριασμό όλου του εκκλησιαστικού σώματος εξέφρασε τις αντιρρήσεις του στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση. Ανάλογες φωνές ακούγονται και από πολιτικούς διαφορετικών δογμάτων που το κόμμα τους εψήφισε «ναι σε όλα» στην υποταγή της Ελλάδας στην ΕΕ. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν διαφορετικές αφετηρίες στην άρνηση της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, που καθορίζουν τη συνέπεια και τα αποτελέσματα αυτών των αρνήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ενταχθεί και η αντιπαλότητα της κυβέρνησης με τη διοίκηση της Εκκλησίας. Η κυβέρνηση δείχνει να πατά γερά στο σανίδι της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας, ως κοινός εκθέτης. Πίσω από τη φιγούρα μιας ελευθεριάζουσας απάτης για τη μη αναγραφή του θρησκευτικού φρονήματος στην αστυνομική ταυτότητα, κρύβεται η έλευση του ηλεκτρονικού φακελώματος της «Συνθήκης Σένγκεν». Στο βάθος διακρίνονται τα μαύρα σύννεφα του νεοταξίτικου κυκλώνα.

Μια φωνή γλυκαίνει τα αυτιά της ελληνικής κυβέρνησης. Είναι η παλιά γνωστή «His master's voice». Σε αυτές τις συνθήκες δε χωρά το περιθώριο της «μωρής παρθένας». Με βάση την αρχή «αιτίου και αιτιατού», επαναλαμβάνεται η παλιά διαπίστωση ως Ευκλείδειο αξίωμα, ότι: Η παγκόσμια επιβολή του υπερεθνισμού της ανεξέλεγκτης λέσχης των ισχυρών προϋποθέτει τη διάλυση εθνών και λαών σε μια απέραντη μαζική χαβούζα και την εξαφάνιση κάθε μορφής ιδιαίτερης λαϊκής ιστορικής προέλευσης. Εδώ ανήκουν ήθη, έθιμα, γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμός και παράδοση. Είναι αυτά, ακριβώς, που αποτέλεσαν το συνεκτικό κρίκο για τη συγκρότηση λαϊκών εξεγέρσεων, εθνικο-απελευθερωτικών πολέμων και κοινωνικών επαναστάσεων. Η μέχρι τώρα ιστορική δυσκολία επικράτησης της διεθνικής λαϊκής αλληλεγγύης και του προλεταριακού διεθνισμού δίνουν δυνατότητες επιβολής του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού υπερεθνισμού.

Στις παρούσες ελληνικές συνθήκες, ξεπροβάλλει η ανάγκη συνεύρεσης και σύμπραξης των επαναστατικών λαϊκών παραδόσεων με αυτές του επαναστατημένου ράσου του '21 και του αντάρτη παπά της Εθνικής Αντίστασης, σε ένα σφιχτοδεμένο μέτωπο επαναστατικής αλλαγής.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ