Βρεθήκαμε στο χωράφι, εκεί όπου οι ξωμάχοι παλεύουν μέρα - νύχτα - μέσα στο λιοπύρι που κόβει την ανάσα και καίει τη σάρκα και στην υγρασία που μουσκεύει τα κόκαλα - για να μπορέσουν, σε λίγο διάστημα, να σοδέψουν.

Μπήκαμε σε καφενεία των χωριών, όπου οι σύγχρονοι κολίγοι - αποκαμωμένοι από τη σκληρή δουλιά - πάνε το βραδάκι και για λίγη ώρα να πιουν ένα τσίπουρο και να κουβεντιάσουν μεταξύ τους τα βάσανά τους, τις αγωνίες τους, τις προσμονές τους.

Συζητήσαμε με εκπροσώπους αγροτικών συλλόγων και συνεταιρισμών.

Διαπιστώσαμε ότι η αγροτιά της Θεσσαλίας - σ' αυτή τη "Γη της Επαγγελίας", που παράγει τα πάντα σε μεγάλες ποσότητες και υψηλή ποιότητα - "βράζει" από θυμό κι αγανάκτηση. Κι ετοιμάζεται να ξεσηκωθεί πάλι, να πάρει τα τρακτέρ και να βγει στους δρόμους του αγώνα.

Οι Θεσσαλοί ξωμάχοι ποτέ δεν μπήκαν στη ραγιάδικη λογική "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω". Από την εξέγερση και τη θυσία των κολίγων του Κιλελέρ, μέχρι τον αγροτικό ξεσηκωμό του περσινού Μάρτη, που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα, πάντα έδωσαν τη μάχη για να μείνουν και να καλλιεργούν τη γη τους. Την ίδια αγωνιστική στάση θα κρατήσουν κι από δω και πέρα. Το χρωστάνε στους προγόνους τους, το οφείλουν στους απογόνους τους.

Πολλοί, στην Αθήνα και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, ίσως να μην αντιλαμβάνονται τον αγώνα του αγρότη στη μάχη της σοδειάς και την αγωνία του να εξασφαλίσει το παρόν και το μέλλον στη γεωργία. Αρκετοί ανενημέρωτοι ή και πονηροί θα ισχυριστούν ότι οι Θεσσαλοί αγρότες - σε μια περιοχή εύφορη - είναι πλούσιοι. Μερικοί, από τους κατευθυνόμενους κατηγόρους της αγροτιάς, δε διστάζουν να τους χαρακτηρίζουν "νεοτσιφλικάδες" ή και "μπουζουκόβιους". Κι όμως, έφτασε η ώρα, όχι μόνο οι μικροκαλλιεργητές, αλλά και οι καλλιεργητές 200 και πλέον στρεμμάτων, να μην μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Οι Θεσσαλοί αγρότες δε θα επιτρέψουν τη μετατροπή του εύφορου κάμπου σε παραγωγική έρημο. Θα συντονίσουν τ' αγωνιστικά βήματά τους με τους εργάτες και τις άλλες λαϊκές τάξεις και θα παλέψουν, με νύχια και με δόντια, για τη σωτηρία της παραγωγικής βάσης της χώρας μας. Κι αυτός ο αγώνας έχει εθνικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά. Ας λάβουν, λοιπόν, υπόψη τους οι κυβερνώντες και τ' αφεντικά των Βρυξελλών ότι αναμένεται νέα αγροτική "καταιγίδα" κινητοποιήσεων κι αναλόγως ας πράξουν...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Αυξημένοι κατά 20% - σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία - παρουσιάζονται το 1996 οι θάνατοι των γυναικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού. Οι πρώτες νέες εκτιμήσεις της δεκαετίας δείχνουν ότι σχεδόν 600.000 γυναίκες πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της κύησης, ενώ για κάθε γυναίκα που πεθαίνει ακόμη 30 υποφέρουν από σοβαρές βλάβες που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη....

Τα παραπάνω στοιχεία, που δείχνουν ότι η διαδικασία δημιουργίας μιας καινούριας ζωής είναι η κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας των νέων γυναικών του αναπτυσσόμενου κόσμου, παρουσιάζονται στην Πρόοδο των Εθνών 1996,στην τελευταία δηλαδή έκδοση της Ετήσιας Εκθεσης της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ."Δεν είναι υπερβολή εάν πούμε ότι είναι μια από τις πιο αγνοημένες τραγωδίες της εποχής μας, όταν 1.600 γυναίκες - κάποιες απ' αυτές ακόμη έφηβες - πεθαίνουν κάθε μέρα κατά της διάρκεια της κύησης ή του τοκετού. Το τραγικό είναι ότι πολλοί απ' αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να αποτραπούν εύκολα", τόνισε η εκτελεστική διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, Κάρολ Μπέλαμι.Τα νέα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δείχνουν ότι μία στις τρεις γυναίκες στη Νότια Αφρική πεθαίνει από αιτίες σχετικές με τη μητρότητα, ενώ στη Νότια Ασία πεθαίνει μία στις 35. Οι αριθμοί για τη Δυτική Ευρώπη είναι μια γυναίκα στις 3.200, στις ΗΠΑ μία στις 3.300 και στον Καναδά μία στις 7.300. Οι πιο κοινές αιτίες θανάτου στην κύηση και στον τοκετό κάθε χρόνο είναι: 140.000 από αιμορραγία, 75.000 γυναίκες πεθαίνουν στην προσπάθειά τους να κάνουν έκτρωση μόνες τους (!), 100.000 από σήψη και 40.000 από δυσαναλογία τοκετού.

Επίσης το ένα τέταρτο του συνόλου του ενήλικου γυναικείου πληθυσμού στον αναπτυσσόμενο κόσμο έχει υποστεί βλάβες που σχετίζονται με την κύηση και τον τοκετό. Αυτές οι βλάβες, όπως αναφέρεται στην έκθεση της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, είναι επίπονες, ταπεινωτικές και συχνά μόνιμες. Η πιο βασανιστική βλάβη είναι το συρίγγιο, το οποίο εκτιμάται ότι αφήνει 80.000 γυναίκες με ζημιές και ακράτεια. Οι περισσότερες περιπτώσεις δεν αντιμετωπίζονται με θεραπευτική αγωγή και περίπου 500.000-1.000.000 γυναίκες ζουν με αυτό το πρόβλημα σήμερα.

"Αν θέλουμε να μειωθούν οι μητρικοί θάνατοι και οι βλάβες, τότε πρέπει να σπάσει ο κύκλος της σιωπής που περιβάλλει το θέμα. Οι υπηρεσίες οικογενειακού προγραμματισμού θα πρέπει να είναι προσπελάσιμες απ' όλους όσοι τις χρειάζονται, αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται πρόσβαση σε εξειδικευμένη γυναικολογική φροντίδα", τονίζει η οργάνωση.

Στον τομέα της μητρικής θνησιμότητας η Ελλάδα είναι 7η σε 31 ευρωπαϊκές χώρες, με 10 θανάτους ανά 100.000 ζώντα νεογνά. Την καλύτερη θέση κατέχει η Νορβηγία με 6 θανάτους και τη χειρότερη θέση η Ρουμανία με 130 θανάτους. Στοιχεία, ωστόσο, έδωσε και για τον τομέα της παιδικής υγείας, όπου η χώρα μας παρουσιάζει σοβαρή μείωση στο ποσοστό εμβολιασμού κατά της ιλαράς (από 82% το 1988 έφτασε στο 70% το 1994), και για την εκπαίδευση των κοριτσιών, όπου η Ελλάδα κατέχει την 6η καλύτερη θέση στην Ευρώπη, με ένα 6% των κοριτσιών να εγκαταλείπουν το σχολείο. Την καλύτερη θέση κατέχει η Πορτογαλία με ποσοστό 0% (καμιά εγκατάλειψη του σχολείου) και τη χειρότερη η πρώην Γιουγκοσλαβία - λόγω φυσικά του πολέμου - με ποσοστό 30%. Τέλος στα θανατηφόρα ατυχήματα παιδιών (5-14 ετών) η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε καλή θέση με 8,2 θανάτους ανά 100.000 παιδιά.

Περίπου 1.600 γυναίκες πεθαίνουν κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της κύησης ή του τοκετού

Οι ρυθμοί υποσιτισμού των παιδιών κάτω των 5 ετών είναι σημαντικά υψηλότεροι στη Νότια Ασία απ' αυτούς στην Αφρική