Associated Press

Από κινητοποιήσεις αυτής της χρονιάς

Οι σύνεδροι, μέσος όρος ηλικίας 49 χρόνια, παρακολούθησαν και συζήτησαν τις Εκθέσεις δράσης της ΚΕ (εισηγητής Γκενάντι Ζιουγκάνοφ) και της Εξελεγκτικής Επιτροπής (εισηγητής Β. Γιουρτσίκ) του ΚΚΡΟ, υιοθέτησαν 12 ντοκουμέντα και εξέλεξαν τα νέα καθοδηγητικά όργανα. Εντονες και ειλικρινείς ήταν οι παρεμβάσεις 34 συνέδρων πάνω στις εισηγήσεις. Μίλησαν επίσης 12 προσκεκλημένοι. Χαιρετιστήρια έστειλαν στο Συνέδριο ανώτατοι αξιωματούχοι της χώρας - ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Γεγκόρ Στρόγεφ, καθώς και πολυάριθμα τηλεγραφήματα από εργατικές κολεκτίβες, κομματικές οργανώσεις του ΚΚΡΟ, από άλλα κόμματα και πολίτες της χώρας.

Στην Απόφαση πάνω στην «Πολιτική Εκθεση του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΡΟ» αναφέρεται ότι «την περίοδο που πέρασε η πολιτική κατάσταση στη χώρα άλλαξε σημαντικά, έγιναν ουσιαστικές αλλαγές στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Στα χρόνια της διακυβέρνησης του Γιέλτσιν, το κόμμα βρισκόταν σε ασυμβίβαστη αντιπολίτευση στην ολέθρια πολιτική, η οποία οδήγησε σε βαθιά κοινωνική διαστρωμάτωση και στην εξαθλίωση της πλειονότητας του πληθυσμού, στην καταστροφή της οικονομίας, στο χάσιμο από τη χώρα των θέσεών της στον παγκόσμιο στίβο. Μέσα σ' αυτή την περίοδο, σαν αποτέλεσμα της ενεργούς δράσης του κόμματος, των συμμάχων του και άλλων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων στάθηκε δυνατό να στριμωχτούν σοβαρά οι οπαδοί του καθεστώτος και να δημιουργηθούν ουσιαστικά οι προϋποθέσεις για την αλλαγή του. Ωστόσο, η "ομάδα Γιέλτσιν" κατόρθωσε να κάνει πολιτικό ελιγμό. Στο ρόλο του διαδόχου αναδείχτηκε ένα άτομο που σχεδόν δεν έχει το βάρος της ευθύνης για τα έργα του Γιέλτσιν. Η άνοδος στην εξουσία του Βλαντιμίρ Πούτιν συνοδεύτηκε από την ένταση της πατριωτικής ρητορικής, τη χρησιμοποίηση ορισμένων συνθημάτων και προτάσεων του ΚΚΡΟ. Ο νέος Πρόεδρος δήλωσε ότι σκοπεύει να ενισχύσει την κρατική εξουσία, να καταπολεμήσει τον αυτονομισμό, να αποδυναμώσει την επιρροή των «ολιγαρχών» στη ζωή της κοινωνίας, να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Αυτά δημιούργησαν στην κοινωνία ορισμένες προσδοκίες για θετικές αλλαγές. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δε συντελείται στη χώρα ριζική αλλαγή της πολιτικής και η απομάκρυνση των ατόμων που την προσωποποιούν. Η οικονομία της χώρας βουλιάζει, όπως και πριν, στην κρίση, δεν υπάρχουν πραγματικές θετικές αλλαγές σε κανέναν από τους βασικούς τομείς της, αυξάνει η εξάρτηση της χώρας από τις εξαγωγές φυσικού πλούτου και από τη συγκυρία της παγκόσμιας αγοράς. Οι φιλελεύθεροι διατηρούν κυρίαρχες θέσεις στην κυβέρνηση. Ο κρατικός μηχανισμός δεν καθαρίζεται από τα διεφθαρμένα στοιχεία. Διαμορφώνεται ένα αυταρχικό - γραφειοκρατικό καθεστώς με στήριξη στις δυναμικές δομές, αποκλείοντας την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση. Η εξουσία δηλώνει ανοιχτά ότι περιφρουρεί τα συμφέροντα εκείνων που οργάνωσαν και εφάρμοσαν τις ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις. Οι θέσεις της Ρωσίας στο διεθνή στίβο παραμένουν αδύνατες. Αυτό έδειξαν χειροπιαστά οι διαδικασίες διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, η διείσδυση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στις πρώην Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, το κυνηγητό της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, η βάρβαρη επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας. Το ΚΚΡΟ ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι υπέρ της εφαρμογής από τη Ρωσία αυτοτελούς, ανεξάρτητης και δραστήριας εξωτερικής πολιτικής, υπέρ της ανάπτυξης στενών, αμοιβαία επωφελών σχέσεων, πριν απ' όλα, με τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, τα σοσιαλιστικά κράτη και με άλλους παραδοσιακούς συμμάχους της Ρωσίας, τις αναπτυσσόμενες χώρες, πολλές από τις οποίες διατήρησαν τον προσανατολισμό στο σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης».

Associated Press

Επίσης στην απόφαση επισημαίνεται ότι η Κεντρική Επιτροπή, οι τοπικές κομματικές οργανώσεις και επιτροπές δεν έκαναν το παν την περίοδο που πέρασε, ώστε η βαθιά δυσαρέσκεια των εργαζομένων για την άθλια κατάστασή τους να πάρει χαρακτήρα μαζικού οργανωμένου αγώνα για τα πολιτικά και οικονομικά τους δικαιώματα, για την εγκατάλειψη της ολέθριας για τη Ρωσία πολιτικής της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Διαπιστώνεται ότι οι πολιτικοί ελιγμοί του καθεστώτος, ο πληροφοριακός πόλεμος ενάντια στις λαϊκοπατριωτικές δυνάμεις, τα λάθη του κόμματος δεν επέτρεψαν να ενισχυθούν οι θέσεις του στις εκλογές του 1999 για την Κρατική Δούμα και για την προεδρία της Ρωσίας το Μάρτη του 2000. Παρ' όλο που στις εκλογές για την Κρατική Δούμα υπέρ του ΚΚΡΟ ψήφισαν 1.000.000 περισσότεροι ψηφοφόροι, απ' ό,τι το 1995, ένα μέρος των δεινοπαθούντων και των πατριωτικά διατεθειμένων πολιτών ψήφισαν τους υποψήφιους του κυρίαρχου καθεστώτος. Παρ' όλα αυτά το ΚΚΡΟ διατηρεί συνολικά σταθερά τις θέσεις του στην κοινωνία.

Associated Press

Το κύριο ντοκουμέντο του Συνεδρίου «Τα άμεσα καθήκοντα του ΚΚΡΟ» ως «οδηγός για δράση όλων των κομματικών οργανώσεων, κάθε κομμουνιστή», το οποίο είναι αποτέλεσμα της ευρείας συζήτησης στο κόμμα των «Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής», καθορίζει τη στρατηγική και τακτική του ΚΚΡΟ στα επόμενα χρόνια.

Το Συνέδριο υιοθέτησε επίσης τις εξής δηλώσεις, εκκλήσεις και αποφάσεις: «Θα σώσουμε το χωριό - θα διατηρήσουμε τη Ρωσία», «Η Ρωσία στο μεταίχμιο των χιλιετιών», «Η στάση του ΚΚΡΟ απέναντι στην πολιτική των αρχών στον τομέα της παιδείας», «Για την προστασία της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας», «Προς τη νεολαία της Ρωσίας», «Η εξουσία έχει χρέος να εξασφαλίσει φως και θέρμανση σε κάθε σπίτι», «Η στάση απέναντι στις Ενοπλες Δυνάμεις», «Η στάση απέναντι στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση», «Σχετικά με τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή», «Για το Ενωσιακό Κράτος Ρωσίας - Λευκορωσίας». Το Συνέδριο έστειλε τηλεγραφήματα συμπαράστασης στους κομμουνιστές που υφίστανται δικαστικές διώξεις - στον ηγέτη του ΕΣΚΓ Εγκον Κρεντς και στους ηγέτες του ΚΚ Λιθουανίας Μπουροκιάβιτσιους, Ερμολάβιτσιους και Κουολιάλις.

Στην πρώτη συνεδρίαση της Ολομέλειας της ΚΕ με τη νέα σύνθεση - 159 μέλη (στην προηγούμενη 145) και 56 αναπληρωματικά μέλη, Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ επανεκλέχθηκε ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ με αναπληρωτές τους Βαλεντίν Κουπτσόφ (πρώτος αναπληρωτής), Ιβάν Μέλνικοφ και Λεονίντ Ιβάντσενκο. Εκλέχθηκαν επίσης το νέο Προεδρείο της ΚΕ, που αποτελείται από 17 μέλη (21 στο προηγούμενο), και οι γραμματείς της ΚΕ. Πρόεδρος της ΚΕ εκλέχθηκε στην πρώτη συνεδρίασή της ο Βλαντιμίρ Νικίτιν.

Τέλος, στις 4 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε Πληροφοριακή Συνάντηση των ξένων αντιπροσωπειών που συμμετείχαν στις εργασίες του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΡΟ. Μίλησε σ' αυτή και ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σ. Σπύρος Χαλβατζής.

Ειδήσεις του τελευταίου καιρού από τη Βαρσοβία επιβεβαιώνουν την πεποίθηση Πολωνών και διεθνών αναλυτών ότι η ηγεσία της πολυθρύλητης «Σολιντάρνος» (Αλληλεγγύη) του Λεχ Βαλέσα από τη γέννησή της δεν ήταν όργανο στην υπηρεσία των Πολωνών εργαζομένων, αλλά των τσιφλικάδων, των βιομηχάνων και της κοινωνικής και πολιτικής αντίδρασης.

Στα αρκετά παραδείγματα προς απόδειξη αυτού του χαρακτήρα της, που πρόσφερε στην περίοδο της πρώτης κυβέρνησής της και της Προεδρίας του Λεχ Βαλέσα πρόσθεσε στις 16 του Νοέμβρη ένα ακόμη. Το κυβερνητικό κόμμα AWS και η Ενωση Ελευθερίας (UW), που πριν τέσσερις μήνες πέρασε για λόγους τακτικής στην αντιπολίτευση -και τα δύο κόμματα είναι γνήσια πολιτικά παιδιά της «Σολιντάρνος»-, διακηρύξανε εκείνη τη μέρα ότι η γνώμη των εκλογέων δεν έχει καμία σημασία, αυτό που αξίζει είναι να προστεθούν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζλότι (γύρω στα 150 δισεκατομμύρια μάρκα) στα ταμεία των πλουσίων. Αυτοί -κατά την Αλληλεγγύη- «αδικήθηκαν» από τους νόμους και τα διατάγματα των «μπολσεβίκων» στην περίοδο 1944 -1962. Τότε οι πολωνικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχαν κρατικοποιήσει τη μεγάλη βιομηχανία και είχαν πραγματοποιήσει την αγροτική μεταρρύθμιση προς όφελος των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Αυτά τα προοδευτικά και αναγκαία μέτρα η σαρωτική σκούπα της Αλληλεγγύης τα πετάει τώρα στο καλάθι των αχρήστων.

«Επανιδιωτικοποίηση» είναι το σύνθημα των κυβερνώντων και πάνω σ' αυτό ο πολωνικός λαός δεν έχει να φέρει καμία αντίρρηση. Το δήλωσε καθαρά στη Σέιμ (πολωνική Βουλή) ο βουλευτής Μαρσίν Λιμπίσκι εκ μέρους της AWS στις 16 του Νοέμβρη: «Η επανιδιωτικοποίηση είναι ηθικό ζήτημα και σ' αυτό ο λαός δεν έχει να πει τίποτα». Αυτό αποτελούσε την άμεση απάντηση στα αντιπολιτευόμενα κόμματα Αριστεροί Δημοκράτες (SLD) και Αγροτικό Κόμμα (PSL), που τουλάχιστον ανοιχτά δε στρέφονταν κατά της (μερικής) ιδιωτικοποίησης, όσο να ερωτηθεί με δημοψήφισμα ο λαός. Είχαν υποβάλει μάλιστα στο προεδρείο της Βουλής σχετικό αίτημα με τις υπογραφές 570.000 πολιτών, που τόνιζαν ότι έχουν συνταγματικό δικαίωμα να ζητήσουν το δημοψήφισμα.

Αυτό, το ότι «ο λαός δεν έχει να πει τίποτα», από τα χείλη της «Σολιντάρνος», το Νοέμβρη του 2000 έρχεται σε κραυγαλέα αντίφαση με το δημαγωγικό σύνθημα της ηγεσίας της Αλληλεγγύης του 1980, όταν παραπλανούσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνών εργαζομένων και απαιτούσε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Βαρσοβίας να ακούγεται η γνώμη του λαού σε όλα τα βασικά ζητήματα που τον αφορούν. Ομως, αλλάζουν οι καιροί. Τότε οι δημαγωγοί για να ανατρέψουν την κυβέρνηση συνθηκολογούσαν με τους παραπλανημένους εργάτες και αγρότες, τώρα συνθηκολογούν και υπηρετούν τους τσιφλικάδες και βιομηχάνους. Αυτός, άλλωστε, ήταν από την αρχή ο στόχος τους, μόνο που οι παρασυρμένοι δεν είχαν τις απαιτούμενες γνώσεις για να το διακρίνουν.

Σε όλη αυτή την ιστορία επιστροφής στους παλιούς ιδιοκτήτες των τσιφλικιών και των βιομηχανιών ή αντίστοιχα ποσά δισεκατομμυρίων μάρκων σαν αποζημίωση υπάρχει μια όχι λιγότερο σκανδαλώδης λεπτομέρεια. Οι κύριοι αυτοί της Αλληλεγγύης επιμένουν με το ίδιο επιχείρημα του «αντιμπολσεβικισμού» να επιστραφούν στους παλιούς ιδιοκτήτες τους (ή τους κληρονόμους τους) και οι πύργοι, οι επαύλεις και τα άλλα κτίρια που αφού επισκευάστηκαν και εκσυγχρονίστηκαν είχαν γίνει νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, πολιτιστικές λέσχες και άλλα ιδρύματα εξυπηρέτησης κοινωνικών αναγκών.

Για το πώς κατάντησαν την Πολωνία οι «αντιμπολσεβίκοι» καθολικοί χριστιανοί αρκεί να αναφερθεί ένα και μόνο από τα χιλιάδες παραδείγματα: Είναι παγκόσμια γνωστή η εικόνα των ναυπηγείων του Γκντανσκ που παρουσιάζει τον Λεχ Βαλέσα να ηγείται των «εξεγερμένων» εργατών κατά του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Αυτά τα κρατικά ναυπηγεία έπρεπε κατά το σλόγκαν της «Σολιντάρνος» και όλης της αντίδρασης να μην ανήκουν στο «εκμεταλλευτικό» σοσιαλιστικό κράτος αλλά «στο λαό».

Σε τίνος χέρια βρίσκονται τώρα; Σε κανενός. Τα έκλεισαν οι «αντιμπολσεβίκοι» κυβερνήτες, γιατί δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα ναυπηγεία της Δύσης. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι σ' αυτά έχασαν τις θέσεις εργασίας τους και είναι, στο μεγαλύτερο μέρος τους, άνεργοι.

Εχοντας τώρα την ύστερη γνώση είναι αγανακτισμένοι και λένε για την επανορθωμένη στη χώρα τους καπιταλιστική κοινωνία ότι είναι «κοινωνία των λύκων» («Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ», 31 Αυγούστου 2000).

Δεν είναι καθόλου διαφορετική η γνώμη των Πολωνών και από την απελπιστική κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις περυσινές «μεταρρυθμίσεις» στον υγειονομικό τομέα. Συγκρίνουν και νοσταλγούν το δωρεάν καθεστώς επί σοσιαλιστικού καθεστώτος. Τώρα, με τις «μεταρρυθμίσεις» δημιουργήθηκε οικονομικό αδιέξοδο τόσο για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που αδυνατούν, αν ασθενήσουν, να ανταποκριθούν στα υψηλά νοσήλια και τις υψηλές τιμές των φαρμάκων, όσο και για το νοσοκομειακό προσωπικό που οι μισθοί του είναι πενιχροί.

Γι' αυτό το λόγο οι νοσοκόμες των περισσότερων νοσοκομείων της χώρας έβγαλαν πρόσφατα τις άσπρες μπλούζες και μαυροφορεμένες κατέβηκαν σε διαμαρτυρίες, απαιτώντας αύξηση των αμοιβών τους, Με το δίκιο τους. Ο μηνιαίος μισθός τους, μετά από 15χρονη σκληρή εργασία, δεν ξεπερνάει τα 400 μάρκα, ενώ τα ηγετικά στελέχη των κοινωνικών ασφαλίσεων -κατά κανόνα άνθρωποι της Αλληλεγγύης- εισπράττουν παχυλούς μισθών και άνω των 2.000 μάρκων το μήνα.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η αυξανόμενη δυσαρέσκεια στα προλεταριακά στρώματα της πόλης, λέγω της εμπειρίας που αποκτούν, δε θα αργήσει να επεκταθεί και να ενταθεί και στα φτωχά στρώματα της υπαίθρου. Εκεί υπάρχει και ένας ειδικότερος λόγος. Οπως αναμένεται η Πολωνία θα είναι ένα από τα επόμενα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά η αγροτική οικονομία της χώρας αυτής -σε αντίθεση με τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- δεν είχε σοσιαλιστική συνεταιριστική μορφή, αλλά οι τότε κυβερνήτες της προτίμησαν (λανθασμένα) να διατηρήσουν τον μικροϊδιωτικό χαρακτήρα της. Αν όμως η λαίλαπα της ΕΕ σαρώνει σε όλες τις χώρες - μέλη της τα αγροτικά νοικοκυριά -λ.χ. στη Δυτική από 1,6 εκατομμύρια που ήταν το 1949 έφτασαν σε 230.000 το 2000- μπορεί να φανταστεί κανείς την καταστροφή που θα προκληθεί στα μικροαγροτικά πολωνικά νοικοκυριά μετά την ένταξη στην ΕΕ.

Βέβαια, η Πολωνία έχει στα δυτικά της σύνορα έναν πλούσιο γείτονα, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) που σαν καλός Σαμαρείτης μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας σε περίπτωση οικονομικής κρίσης.

Αυτό το σενάριο το προβάλλει σαν μια κατ' αρχήν υπόθεση ο βετεράνος του γερμανικού εργατικού κινήματος και δημοσιογράφος Ρολφ Βέλαϊ που σε πολύ κατατοπιστικό άρθρο του με τον τίτλο «Η Καθολική Εκκλησία και η Αντεπανάσταση στην Πολωνία, η "Σολιντάρνος" και οι Συνέπειες», σε περιοδικό του Βερολίνου, γράφει: «Αν, π.χ., σαν συνέπεια της ένταξης στην ΕΕ πρόκειται να προκληθεί βαριά οικονομική και σαν επακόλουθό της πολιτική κρίση, στην Πολωνία, θα μπορούσε κάλλιστα να προσφερθεί "γερμανική βοήθεια" με αντάλλαγμα τη Σιλεσία. Η (εφημερίδα) Ντι Βελτ είχε ήδη στην πολωνική κρίση του 1979 - '80 τη μεγαλειώδη ιδέα να αγοραστούν από την Πολωνία οι "γερμανικές ανατολικές περιοχές"»!!!

Φαντασία, θα πείτε. Ο Βέλαϊ επικαλείται όμως τον πρώην καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, που το 1990, επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον, σε ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε σχετικά με τη γνωστή συμφωνία «Δύο-συν-Τέσσερα» δήλωσε για τη (γερμανική) «παραίτηση από τις γερμανικές ανατολικές περιοχές» ότι «η συμφωνία του Ελσίνκι επιτρέπει αλλαγές συνόρων μετά από αμοιβαία συμφωνία».