Το σκάνδαλο της κατασκευής του αεροδρομίου Σπάτων από τη γερμανική "Χόχτιφ" δεν έχει τελειωμό... Μετά την αποικιακή σύμβαση που υπογράφηκε και τα προκλητικά προνόμια και τις τεράστιες φοροαπαλλαγές που της χορήγησε η κυβέρνηση, τώρα επιβεβαιώνεται ότι οι Γερμανοί αποκομίζουν τεράστια υπερκέρδη δεκάδων δισ. δρχ., υπογράφοντας πρωτοφανείς και κατάφωρα επαχθείς συμβάσεις με τους Ελληνες υπεργολάβους.

Η "Χόχτιφ" λαμβάνει τεράστια ποσά από το δημόσιο για τα έργα κατασκευής του αεροδρομίου, τα οποία όμως στη συνέχεια τα αναθέτει στους υπεργολάβους με το 10% περίπου της τιμής! Με βάση τις πρώτες αναθέσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα και με τα τεύχη δημοπράτησης, υπολογίζεται ότι για τα χωματουργικά και τα άλλα έργα διαμόρφωσης του αεροδρομίου, ενώ η "Χόχτιφ" θα πάρει πάνω από 200 δισ. δρχ., σκοπεύει να τα αναθέσει πληρώνοντας μόνο 26 δισ. δρχ. Τα υπόλοιπα, προφανώς, αποτελούν υπερκέρδη, τα οποία θα οδηγηθούν στις τσέπες της και θα εξαχθούν κατευθείαν στο εξωτερικό, αφού τέτοιο προνόμιο της εξασφάλισε η κυβέρνηση, με πρόσχημα μάλιστα ότι θα... εισαγάγει κεφάλαια! Ας τα βλέπει αυτά ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που υπερηφανεύονταν για τη σύμβαση που υπέγραψαν, φωνάζοντας σε όλους τους τόνους ότι η "Χόχτιφ" θα... συγχρηματοδοτήσει το έργο.

Από τη βουλιμία αυτή της "Χόχτιφ" δεν ξέφυγαν ούτε οι μεγάλες τεχνικές εταιρίες της χώρας, που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να γίνει το έργο, και οι εκπρόσωποι των οποίων υποχρεώνονται πλέον να αντιδράσουν δυναμικά στο "ρίξιμο" των Γερμανών. Ο Σύνδεσμος των Ελλήνων μεγαλοεργολάβων, ΣΤΕΗΤ, έστειλε μάλιστα χτες επιστολή προς την εταιρία "Διεθνής Αερολιμήν Αθηνών ΑΕ" - που διαχειρίζεται το έργο και που υποτίθεται ότι την πλειοψηφία των μετοχών της ελέγχει το ελληνικό δημόσιο - θέτοντας σοβαρότατο θέμα διαφάνειας στις διαδικασίες ανάθεσης των υπεργολαβιών. Ζητά, συγκεκριμένα, αντίγραφο του συνόλου της σύμβασης κατασκευής του νέου αεροδρομίου, ενώ επισημαίνει ότι σχετικό αίτημα είχε υποβάλει και κατά το παρελθόν, χωρίς να ικανοποιηθεί.

Ο ΣΤΕΗΤ δεν κρύβει το λόγο που ζητά τη σύμβαση, που δεν είναι άλλος από το "να είναι δυνατή η σύγκριση κατά τη σύναψη των συμβάσεων υπεργολαβίας και των συμβατικών και οικονομικών όρων". Στο τέλος μάλιστα της επιστολής δηλώνει: "Είμαστε αποφασισμένοι να προστατέψουμε τα συμφέροντα των μελών του συνδέσμου μας, εξαντλώντας κάθε προσπάθεια για τη λήψη μέτρων που θα κατοχυρώνουν τη διαφάνεια και παράλληλα θα διασφαλίζουν την επιχειρηματική, αλλά και την εθνική μας αξιοπρέπεια".

Οπως έγραψε πρώτος ο "Ρ" στις 7 Σεπτέμβρη του 1996, οι Γερμανοί αναθέτουν τα έργα στους υπεργολάβους "για ένα κομμάτι ψωμί" και γι' αυτό αρκετές ελληνικές τεχνικές εταιρίες αρνούνται να πάρουν μέρος. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, οι τρεις υπεργολαβίες που έχουν ανατεθεί μέχρι σήμερα για την εκτέλεση διαφόρων χωματουργικών έργων δόθηκαν με τιμές που κυμαίνονται μεταξύ του 10 και 15% των τιμών που εισπράττει η γερμανική κοινοπραξία από το δημόσιο με βάση τη σύμβαση κατασκευής. Συγκεκριμένα, η "Χόχτιφ" ανέθεσε τα χωματουργικά σε τιμές που κυμαίνονται γύρω στις 250 - 260 δρχ. το κυβικό, ενώ η ίδια εισπράττει για τις εργασίες αυτές 2.000 δρχ. το κυβικό!

Εκτός όμως από τις εξευτελιστικές τιμές, οι Γερμανοί "δένουν" τους Ελληνες υπεργολάβους, στις συμβάσεις που υπογράφουν μαζί τους, και με ιδιαίτερα επαχθείς όρους. Ο νομικός σύμβουλος του ΣΤΕΗΤ έχει δημιουργήσει έναν κατάλογο από τριάντα παρόμοιους ετεροβαρείς όρους, οι οποίοι μετατρέπουν το έργο ουσιαστικά σε σκλαβοπάζαρο.

Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που πιστεύουν ότι, αν συνεχιστεί η εφαρμογή των όρων αυτών, το έργο θα αφελληνιστεί εξ ολοκλήρου και θα κατασκευαστεί τελικά από ξένες τριτοκοσμικές εταιρίες και αλλοδαπούς εργαζομένους...

Ν. Π.

Η "λεία" της μάχης ανάμεσα στα χιλιάδες σκελετωμένα κορμιά δεν ήταν πλούσια, όμως, του εξασφάλιζε κακήνκακώς την τροφή μιας βδομάδας. Δεν ήταν πάνω από μια χούφτα κόκκινα φασόλια (128 ακριβώς! ), μία κούπα λάδι μαγειρέματος και ένα φλιτζάνι αλεύρι. Ααα... είχε εξασφαλίσει ακόμη δύο χούφτες καλαμπόκι, όπως και λίγα γραμμάρια αλάτι.

Για να "ξηλώσει" από πάνω του την "ταυτότητα" του αγρότη και να ράψει στο κορμί του την "ταμπέλα" του πρόσφυγα, δε χρειάστηκαν παρά ελάχιστες ώρες. Και τώρα, που είχε γλιτώσει μετά από το εφιαλτικό, κοπιαστικό ταξίδι της "μοναχικής" οδοιπορίας μαζί με εκατοντάδες άλλους συγχωριανούς του, όφειλε να δώσει τον πιο σκληρό αγώνα: εκείνον της ζωής. Της ζωής στην πιο καθαρή, λιτή και απλή της μορφή: Να νικήσει στην πάλη για επιβίωση. Πώς; Μα παραβλέποντας την οικτρή κόλαση των στρατιωτών με το αμείλικτο πρόσωπο, τους αντάρτες με τα κεφάλια χωμένα στα "σύννεφα" των καπνισμένων όπλων, τα ματωμένα πρόσωπα μικρών παιδιών που "πάγωσαν" από τα βλήματα ενός "ανεξήγητου" πολέμου, τις "βουβές" γυναίκες που πάσχιζαν να βρουν πορεία σωτηρίας από τη λάβα ενός "ανθρώπινου ηφαιστείου" που εκρήγνυται αργάαργά, βασανιστικά και ανερμάτιστα.

"- Μόνον αυτά είχαμε... Για μετά βλέπουμε", άκουσε να του λέει λίγα μέτρα πιο πέρα κάποιος ξένος εργάτης, σε ανθρωπιστική αποστολή του ΟΗΕ. Του μιλούσε σαν να απολογούνταν. Σαν να ένιωθε ένοχος που αυτή η "πολιτεία" των εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών, το "μεγαλύτερο προσφυγικό στρατόπεδο της υφηλίου", είχε ξεχαστεί από τους πολιτικούς της "πολιτισμένης" πρώην... αποικιοκρατικής Ευρώπης, των γραφειοκρατών και των λοιπών "αξιωματούχων" που "συχνάζουν" στα μεγαλοπρεπή γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Ν. Υόρκη.

Το άσπρο σακί με τα κόκκινα φασόλια, άδειαζε με ταχύτητα... Το ίδιο και η "ξεχασμένη" κλεψύδρα του κόσμου σ' αυτήν την κολασμένη γωνιά της Κεντρικής Αφρικής!

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ