Σε βήμα ανάδειξης των προβλημάτων των νέων της περιοχής αναδείχτηκε η Νομαρχιακή Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης του Ηρακλείου Κρήτης της ΚΝΕ. Στη συνδιάσκεψη παρευρέθηκε ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Ν. Σοφιανός.

Οπως τονίστηκε από το απερχόμενο Νομαρχιακό Γραφείο, η "Συνδιάσκεψη γίνεται σε μια περίοδο με ραγδαίες εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Οι εξελίξεις στα εξωτερικά θέματα δε δείχνουν μόνο τα μαύρα σύννεφα του πολέμου, αλλά και ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια γενικότερη αποσταθεροποιητική προσπάθεια στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες επωμίζονται σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση στην περιοχή και τις επικίνδυνες εξελίξεις στο Αιγαίο και την Κύπρο".

Σε άλλο σημείο της εισήγησης επισημάνθηκε ότι στο "εσωτερικό της χώρας, όλο τον προηγούμενο χρόνο, είχαμε ανάπτυξη αγώνων που είχαν ορισμένα καινούρια χαρακτηριστικά και που έφεραν ανάλογα αποτελέσματα για το μέλλον του κινήματος, όπως μαζικότητα, συσπείρωση και ενότητα δράσης, έντονο το στοιχείο του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, συμμετοχή και αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, δυναμικές και εναλλασσόμενες μορφές πάλης. Φάνηκε πιο καθαρά ότι τα προβλήματα είναι κοινά για όλους τους εργαζόμενους, έδειξαν τη δυνατότητα των εργαζομένων να απαντήσουν δυναμικά στην κλιμάκωση της τρομοκρατίας. Η κρατική βία και καταστολή διεύρυναν και εμβάθυναν τη λαϊκή δυσαρέσκεια".

Τα πρώτα θύματα της συντηρητικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι οι νέοι. Εξω από τις επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής δε μένουν και οι νέοι του Ηρακλείου. Οσο κι αν προσπαθούν τοπικά και κυβερνητικά στελέχη να αποδείξουν ότι το Ηράκλειο είναι νομός χωρίς πολλούς ανέργους, τα στοιχεία τούς διαψεύδουν. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει και ένας άνεργος. Οι εργασιακές σχέσεις έχουν ανατραπεί. Οι τρίμηνες συμβάσεις, το ελαστικό ωράριο, η υποαπασχόληση, η ετεροαπασχόληση είναι σχεδόν κανόνας στο Νομό Ηρακλείου και βρίσκουν ιδιαίτερη εφαρμογή στους εμποροϋπαλλήλους των πολυκαταστημάτων ("Κόντινεντ", "Μαρινόπουλος"), στους ξενοδοχοϋπαλλήλους, υπαλλήλους επισιτισμού. Μαζί με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων αναπτύσσονται και πελατειακές, ρουσφετολογικές σχέσεις με τοπικούς βουλευτές και παράγοντες, που στο όνομα εύρεσης μιας δουλιάς είχαν στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό.

Στην πόλη του Ηρακλείου τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι μεγάλα και σημαντικά. Οι ελλείψεις αιθουσών, καθηγητών, οι διπλές βάρδιες, οι υπόγειες αίθουσες, τα σχολεία χωρίς προαύλιο είναι εικόνα μιας εκπαίδευσης μπροστά στο 2000. Αλλά και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι λίγα τα προβλήματα σε μία πόλη 7.000 φοιτητών και σπουδαστών. Υπάρχει μία εστία 300 ατόμων στα ΤΕΙ και ενοικιάζονται κάποια ξενοδοχεία. Για την πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών υπάρχει το τσουχτερό ενοίκιο για ένα σπίτι που μπορεί να μην έχει θέρμανση, νερό κ. ά. Τα ναρκωτικά έχουν πάρει τεράστια έκταση και δεν υπάρχει μέρα που να μη συλλαμβάνεται ή να πεθαίνει κάποιος από αυτά.

Η χρησιμότητα του ταξιδιού του Κ. Σημίτη προχτές στη Ρουμανία έγκειται στο γεγονός ότι κατέστησε αρκετά σαφή και συγκεκριμένη τη "βαλκανική" πολιτική της κυβέρνησης. Φυσικά, η κυβέρνηση δε διαθέτει δική της πολιτική για τα Βαλκάνια, αλλά υιοθετεί βασικά, ως "οφείλει", αυτή των Βρυξελλών. Ωστόσο, δε λείπουν οι ιδιαίτερες επιδιώξεις, οι οποίες έχουν να κάνουν, σχεδόν αποκλειστικά, με την προώθηση και καλύτερη εξυπηρέτηση συγκεκριμένων μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδια της οικονομικής ολιγαρχίας για επέλαση - "οικονομική διείσδυση", επί το κομψότερον - στην αγορά των γειτονικών χωρών, χρειάζεται να υπάρξει πολιτική- και γιατί όχι και στρατιωτική - υποστήριξη και κάλυψη. Αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει ο πρωθυπουργός με το ταξίδι του στο Βουκουρέστι, εγκαινιάζοντας την εκστρατεία του στα Βαλκάνια.

Η γλώσσα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε δε διέφεραν καθόλου από αυτήν που θα χρησιμοποιούσε ένας καλός υπάλληλος πολυεθνικών εταιριών. Κατ' αρχήν, ξεκαθάρισε στους συνομιλητές του στη ρουμανική κυβέρνηση ότι μέσα σε κλίμα "πολιτικής αστάθειας", χωρίς καθαρούς και σταθερούς κανόνες, επενδύσεις δεν μπορούν να γίνουν. Τους προέτρεψε να ακολουθήσουν πιστά και γρήγορα το πρόγραμμα των σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων, που έχει επιβάλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, στο οποίο "ενέπλεξε" ευθέως και τις ελληνικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα των τηλεπικοινωνιών (διάβαζε Κόκκαλης) και των τροφίμων (ΔΕΛΤΑ, ΕΒΓΑ κλπ.). Στο πλαίσιο αυτό, μιλώντας στο γεύμα των Ελλήνων και Ρουμάνων επιχειρηματιών, ζήτησε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες, προφανώς για τους Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες σε σχέση με Αμερικανούς, Γερμανούς, κλπ. και διαφάνεια.

Επανειλημμένα, κατά τη διάρκεια των ομιλιών του στο Βουκουρέστι, επαναλάμβανε τον όρο "το ενιαίο του χώρου των Βαλκανίων". Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο, παρά για τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς, αντίγραφο της κοινοτικής, όπου θα έχει εξασφαλιστεί η ελεύθερη πρόσβαση και δράση των πολυεθνικών. Οι βαλκανικές χώρες, μέσα από παράλληλες και παρόμοιες διαδικασίες, πρέπει να κινηθούν στην προδιαγεγραμμένη από το ΔΝΤ και την ΕΕ κατεύθυνση, ώστε να πάψει η αγορά τους να είναι επισφαλής για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Να εξουδετερωθούν οι κίνδυνοι της κοινωνικών και άλλων "αναταραχών", να εμπεδωθεί το αίσθημα της σταθερότητας και της ασφάλειας που επιζητούν οι "επενδυτές".

Η αντιμετώπιση των βαλκανικών χωρών ως "ενιαίου οικονομικού χώρου", έτοιμου για μοίρασμα και λεηλασία, είναι αυτή που οδηγεί την κυβέρνηση Σημίτη, να εξομαλύνει τις σχέσεις με τα Σκόπια, να εκμεταλλευτεί την κρίση στην Αλβανία για να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις υποταγής της στα "ελληνικά συμφέροντα", να διευρύνει την επιρροή τους στη Ρουμανία, ενώ περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εφορμήσει στη Βουλγαρία.

Φυσικά, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, κυρίως από τους λαούς των Βαλκανίων, τους οποίους έχουν ήδη έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση και τη φτώχεια. Και φυσικά δεν τους αρέσουν τα "δώρα" που προσφέρει η κυβέρνηση Σημίτη, την υποστήριξή της, δηλαδή, για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να εξασφαλίσουν ...την ειρήνη και τη σταθερότητα (!).

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Χιλιάδες μονογονεϊκές οικογένειες στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται στα πρόθυρα της ...απελπισίας, αφού εκτός από τον κοινωνικό ρατσισμό - που δέχονται κυρίως οι άγαμες μητέρες - έχουν να αντιμετωπίσουν το έντονο πρόβλημα της ανεργίας. "Είμαστε σε τραγική κατάσταση. Γυναίκες χωρισμένες με παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια Ελλάδα που τις έχει πετάξει στο περιθώριο", τονίζει χαρακτηριστικά η Εμυ Λειβαδιώτου,γραμματέας του μοναδικού στη Θεσσαλονίκη Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών. "Ερχεται Πάσχα και σε πάρα πολλά σπίτια δε θα υπάρχουν τα απαραίτητα. Θα χρειαστεί για άλλη μια φορά όσα μέλη του συλλόγου μας είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση να συνδράμουν αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε έστω κάποια τρόφιμα", συμπληρώνει.

Μονογονεϊκές χαρακτηρίζονται οι οικογένειες, στις οποίες τα ανήλικα παιδιά μεγαλώνουν μόνο με τον ένα γονέα, ανεξάρτητα από την τύχη του άλλου (θάνατος, διαζύγιο, άγαμη μητέρα). Ο Σύλλογος, που δημιουργήθηκε το 1993, έχει έδρα τον Εύοσμο και ανάμεσα στους σκοπούς του είναι η επικοινωνία μεταξύ των μελών, με στόχο τη δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης, αυτοβοήθειας και αυτοοργάνωσης, αλλά και η ευαισθητοποίηση των φορέων που ασκούν άμεσα ή έμμεσα πολιτική για τις μονογονεϊκές οικογένειες.

Οπως προαναφέρθηκε, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτές οι οικογένειες είναι η ανεργία. "Υπάρχει κοινωνικός ρατσισμός, δεν παίρνουν στη δουλιά μια διαζευγμένη γυναίκα με παιδιά", υποστηρίζει η Ε. Λειβαδιώτου. Η πολιτεία τούς έχει ξεχάσει. Ο νόμος Πεπονή δεν αναφέρει στις προτεραιότητες του τις μονογονεϊκές οικογένειες, παρότι έχουν άμεση ανάγκη και βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μόνο όσο διαρκούσε το κοινοτικό "Πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας" υπήρχε ένα σχετικό ενδιαφέρον για τη μονογονεϊκή οικογένεια, τα λεφτά όμως τέλειωσαν εδώ και τέσσερα χρόνια. Ετσι οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν μόνοι τους, χωρίς την παραμικρή ενίσχυση από φορείς ή υπηρεσίες του κράτους. Οι αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης απλώς "ενισχύουν" τις μονογονεϊκές οικογένειες ψυχολογικά και ηθικά...

"Πώς μπορείς να στηρίξεις κάποιον ηθικά, όταν δεν του δίνεις έστω και την ελάχιστη ευκαιρία να δουλέψει για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά του; Η πολιτεία μάς δίνει 12 χιλιάδες το μήνα επίδομα για κάθε παιδί και μας το κόβει κι αυτό, όταν το παιδί γίνει 16 χρονών!", λέει η Ε. Λειβαδιώτου και προσθέτει: "Η πολιτεία δε μας δίνει την ευκαιρία να διευρύνουμε τις γνώσεις μας με σεμινάρια, προκειμένου να είναι ευκολότερη η πρόσβασή μας στην αγορά εργασίας. Αλλά υπάρχει ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα με τις γυναίκες που έχουν μικρά παιδιά και δεν τα παίρνουν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, προκειμένου οι μητέρες να μπορέσουν να αναζητήσουν εργασία".

Η Ε. Λειβαδιώτου δεν ξέχασε, πάντως, να αναφερθεί και στη Θεσσαλονίκη ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. "Εμείς όπως και οι μη έχοντες αυτής της πόλης μείναμε έξω από τα πολιτιστικά δρώμενα. Ούτε ένα εισιτήριο δε μας δώσανε, να πάμε σε μια παράσταση τα παιδιά μας. Ακούμε για δισεκατομμύρια που ξοδεύονται, βλέπουμε στην τηλεόραση όλη αυτή τη βιτρίνα της ευημερίας, που τόσο προκλητικά επιδεικνύεται και σε μας μένει το χαμόγελο της πίκρας", καταλήγει.