Οι αγώνες αυτής της περιόδου μπολιάζουν - με την ελπίδα που γεννούν - και το σπουδαστικό και φοιτητικό κίνημα, έτσι ώστε να γίνεται ικανό να δίνει από καλύτερες θέσεις τη μάχη, κόντρα στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση που ορθώνει η κυβέρνηση. Το παραπάνω τονίζει ανάμεσα σ' άλλα ο Παναγιώτης Παλαβός,μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, στη συνέντευξή του που ακολουθεί, με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές και τις εξελίξεις στην παιδεία.

- Το προηγούμενο διάστημα εξελίχτηκαν μια σειρά κοινωνικοί αγώνες. Πιστεύετε ότι αυτοί οι αγώνες επιδρούν στις συνειδήσεις και των φοιτητών -σπουδαστών, και σε ποιο βαθμό;

- Πραγματικά, την προηγούμενη περίοδο, αν θέλουμε να δώσουμε το στίγμα της περιόδου, όπως αυτό καταγράφεται στα τέλη του '96 και στις αρχές του '97, τότε θα πούμε ότι οι λαοί ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο. Δεν είναι μόνο η ελληνική εμπειρία των μεγαλειωδών αγώνων της αγροτιάς, των ναυτεργατών, των καθηγητών. Δεν είναι απλά η εξέγερση του αλβανικού λαού και ο τρόπος που εξελίχτηκε. Είναι και το τεράστιο κύμα των αγώνων σε όλη την Ευρώπη, που σαρώνει τους μύθους και δίνει νέα ελπίδα.

Πρέπει να τονίσουμε, μιλώντας για τη χώρα μας, ότι το μάθημα περηφάνιας και αγωνιστικότητας των καθηγητών, η αποφασιστικότητα και ο ηρωισμός των ναυτεργατών, η μαχητικότητα και η οργάνωση των αγροτών, αποτελούν παρακαταθήκη και για το φοιτητικό κίνημα. Επιδρούν στις συνειδήσεις των φοιτητών. Αυτό φάνηκε από την ευκολία με την οποία μαζέψανε οι ΠΚΣ τιςυπογραφές συμπαράστασης στους αγρότες. Φάνηκε από τη θερμή υποδοχή που επιφυλάσσουν οι φοιτητές στους ηγέτες των αγροτικών αγώνων, στις εκδηλώσεις των ΠΚΣ που γίνονται στα πανεπιστήμια, και το πλήθος του κόσμου που συρρέει σ' αυτές. Αυτό φάνηκε στον τρόπο που οι φοιτητές της Φιλοσοφικής, των Παιδαγωγικών, των Νηπιαγωγών, ακούγανε τους συνδικαλιστές καθηγητές και δασκάλους, στις περιοδείες που οι ΠΚΣ διοργάνωσαν. Οι αγώνες αυτοί φέρανε στην επιφάνεια τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αναδείξανε τον πραγματικό ένοχο για τη σημερινή κατάσταση, την πολιτική της ΕΕ και του ΣΕΒ, που ακολουθεί κατά γράμμα η κυβέρνηση. Χαλάσανε τη "βιτρίνα" του "κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού" του σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού. Δείχνουνε το δρόμο της ενότητας, της οργάνωσης, του συντονισμού και της κοινής πάλης, ενάντια στην πολιτική του Μάαστριχτ.

Ουσιαστικά, επιβεβαιώσανε όλα όσα λένε αυτά τα χρόνια οι ΠΚΣ στα πανεπιστήμια, όχι μόνο για το ποιος φταίει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στη μόρφωση και τη ζωή, αλλά και για το τι πρέπει να κάνουμε, για το πώς πρέπει να οργανώσουμε την πάλη μας. Διαψεύσανε όλους όσοι μιλάνε για μονόδρομους (και στην κοινωνία αλλά και μέσα στις σχολές). Διαψεύσανε όλους όσοι μιλάνε για ξεπερασμένα "συλλογικά" πρότυπα. Διαψεύσανε όλους όσοι αναζητάνε τη "νέα Αριστερά" μακριά από το λαό, από την ενότητα, μακριά από τη σύγκρουση με την καρδιά αυτής της πολιτικής, σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση.

- Ποια η κυβερνητική πολιτική που προωθείται αυτό το διάστημα στα πανεπιστήμια και ποια είναι η στάση του κινήματος απέναντι σε αυτήν την πολιτική;

- Η εκπαιδευτική πολιτική είναι τμήμα της γενικότερης πολιτικής που ακολουθείται στην κοινωνία. Αφαίρεση των κατακτήσεων, κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση, όξυνση των ταξικών φραγμών, τσάκισμα των δικαιωμάτων, υποταγή των ΑΕΙ - ΤΕΙ στη βούληση του κεφαλαίου. Να το κάνουμε "πιο λιανά" και να μιλήσουμε για δύο βασικούς άξονες αυτής της πολιτικής:

Η λεγόμενη "ελεύθερη πρόσβαση". Τι λέει η ΕΕ; Οτι τέρμα πια με τις πολύχρονες και ουσιαστικά επιστημονικές σπουδές. Βραχύτερης χρονικής διάρκειας και πρακτικότερες επαγγελματικές καταρτίσεις, αντί για επιστημονική μόρφωση. Διά βίου, με το κομμάτι η εκπαίδευση, διά βίου η ανασφάλεια και η εργασιακή περιπλάνηση. Ατομική, χωρίς κατοχυρωμένα συλλογικά δικαιώματα, η πρόσβαση στη μόρφωση και η δουλιά. Οι υπηρεσίες της παιδείας πρέπει να παρέχονται επί πληρωμή.

Τι κάνει η κυβέρνηση; Ανοίγει τις πόρτες των πανεπιστημίων για περισσότερους νέους, μόνο που φροντίζει το πανεπιστήμιο που δημιουργεί να μην έχει καμιά σχέση με ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Θεσπίζει κύκλους σπουδών στα πανεπιστήμια για την "πλέμπα", οι οποίοι δε θα δημιουργούν επιστήμονες, αλλά θα δίνουν κάποιες καταρτίσεις. Ετσι, λίγο από κομμωτική, λίγο από κοινωνιολογία και όποιος οικονομικά αντέξει, θα παίρνει ένα χαρτί που θα πιστοποιεί τι μαθήματα έχει παρακολουθήσει, για να βγει στην αγορά εργασίας, με μειωμένες απαιτήσεις, να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις μιας χρήσης που πήρε, μέχρι αυτές να σταματήσουν να ανταποκρίνονται στα νέα δεδομένα της επιστήμης και να πεταχτεί στη γωνία. Αυτό βέβαια θα γίνεται, όπως λένε, εσαεί. Βέβαια αυτό θα το συνοδέψουν και με δίδακτρα, καθώς και θα ξεπαστρέψουν οτιδήποτε υπάρχει και είναι δωρεάν (σίτιση, στέγαση και συγγράμματα).

Τι κάνουνε ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο; Απαντάνε από αυστηρά ταξική σκοπιά στην ανάγκη που υπάρχει σήμερα, να δοθεί περισσότερη γνώση στη νεολαία, για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας αναβαθμισμένης τεχνολογικά παραγωγικής βάσης. Μόνο που αυτό δεν το κάνουν αναβαθμίζοντας τη μέση και την ανώτερη εκπαίδευση, αυτό δεν το κάνουν βελτιώνοντας την υποδομή, αυξάνοντας τις δαπάνες για την παιδεία. Αυτό το κάνουν τσακίζοντας τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, κατακερματίζοντας τη γνώση, κατακερματίζοντας τα δικαιώματα στη δουλιά, φορτώνοντας την ευθύνη για μόρφωση στον καθένα ξεχωριστά, παράλληλα με την οικονομική ευθύνη. Οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η παράδοση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ξεχωριστή θέση σε αυτή τη διαδικασία κατέχουν τα Επιχειρησιακά Προγράμματα Εκπαίδευσης και Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΕΠΕΑΕΚ). Αυτά είναι προγράμματα της ΕΕ στα πλαίσια του 2ου Πακέτου Ντελόρ. Μέσα από αυτά τα προγράμματα, όχι βέβαια μόνο μέσα από αυτά, δημιουργούν μηχανισμούς παρέμβασης του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια. Πριμοδοτούν οικονομικά νέα προγράμματα σπουδών, που να ανταποκρίνονται, όπως λένε, περισσότερο στις ανάγκες της παραγωγής, ουσιαστικά που δίνουν λιγότερες γνώσεις, γνώσεις μιας χρήσης. Πριμοδοτούν αδρά τη δημιουργία γραφείων, όπως τα ονομάζουν, διαμεσολάβησης, προκειμένου οι επιχειρήσεις να κάνουν σεμινάρια συμπεριφοράς στους φοιτητές. Πριμοδοτούν τα μεταπτυχιακά ειδίκευσης, σε αντίθεση με τα μεταπτυχιακά που οδηγούν σε διδακτορικό, για να πετάξουν τελειωτικά την ειδίκευση έξω από το πτυχίο, ακόμα και εκεί που μέχρι σήμερα υπήρξε, όπως αυτή υπήρχε. Δημιουργούν μηχανισμούς αξιολόγησης προγραμμάτων σπουδών, συγγραμμάτων, αξιολόγησης φοιτητών από επιχειρήσεις. Μακριά από τις ανάγκες του λαού μας, μακριά από τον πόθο του εργαζομένου το παιδί του να αποκτήσει ουσιαστική και ολόπλευρη επιστημονική μόρφωση.

- Οι φοιτητές πώς αντιμετωπίζουν αυτά τα μέτρα;

- Οχι θετικά. Εχουν φροντίσει βέβαια τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση να κρύψουν την αλήθεια και να τα εξωραϊσουν. Παρ' όλα αυτά η συζήτηση που ανοίγει σήμερα στις σχολές είναι επί της ουσίας και φανερώνει ότι υπάρχει αντίθεση με αυτή την πολιτική. Οι εξελίξεις που σας περιέγραψα είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της βρίσκονται τα δεκάδες οξυμένα προβλήματα της υποδομής, της επαγγελματικής προοπτικής, των καθημερινών μέτρων, που παίρνονται στις σχολές και που περιστέλλουν ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα. Υπάρχει αγανάκτηση.

- Τι εμποδίζει, όμως, αυτή την αγανάκτηση, που εκτιμάτε πως υπάρχει, να εκφραστεί ενιαία από τους φοιτητές, μέσα από το φοιτητικό κίνημα;

- Πρώτα πρώτα είναι αυτό που λέγαμε για τον εξωραϊσμό αυτής της πολιτικής και δεν προέρχεται μόνο μέσα από τους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Ολες μα όλες οι άλλες δυνάμεις σήμερα στα πανεπιστήμια, ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΕΑΑΚ - ΕΡΑΣ (Συνασπισμός) κλπ., έχουν κάνει σημαία τους την "ελεύθερη πρόσβαση". Ετσι, με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν αυταπάτες και ενοχές στο φοιτητόκοσμο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και στα λόγια όλοι μα όλοι τους την κατακρίνουν.

Ταυτόχρονα, προσπαθούν να σαμποτάρουν τις συλλογικές διαδικασίες. Η στάση τους καταντάει προκλητική. Ολες οι άλλες δυνάμεις καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς αρνήθηκαν να γίνονται γενικές συνελεύσεις σε περιόδους καμπής, με διάφορα και πολύμορφα επιχειρήματα (το πιο ωραίο μάλιστα το είπε συνδικαλιστής της ΕΑΑΚ στο Νομικό της Αθήνας. Μας είπε ότι αυτοί δεν τρέφουν αυταπάτες για τα όρια των θεσμών στο αστικό σύστημα). Οταν αναγκάζονταν να προχωρήσουν σε γενικές συνελεύσεις κάτω από την πίεση των ΠΚΣ, με μάζεμα υπογραφών, δεν τις προπαγάνδιζαν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην ενημερωθεί ο κόσμος, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα έβαζαν την ημερομηνία της ΓΣ μετά από την ημερομηνία κινητοποιήσεων (π.χ. Φιλοσοφική Αθήνας) ή σε μέρα και ώρα που δε βολεύει τους φοιτητές της σχολής.

Η εμπειρία των περσινών αγώνων πάλι, όπως αυτοί έκλεισαν, με το γνωστό εκφυλισμό του αγώνα στο δίλημμα κατάληψη ή μη κατάληψη, απογοητεύει ζωντανές φοιτητικές δυνάμεις, τις τραβάει μακριά από τη συλλογική πάλη. Γενικότερα το ζήτημα της εμπιστοσύνης απέναντι στο σύλλογο έχει κεντρική θέση για την ανάπτυξη των αντιστάσεων.

Τελικά, όλη η εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς αναδείχνει ως κεντρικό ζήτημα την ανάγκη αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στα όργανα του φοιτητικού κινήματος. Κακά τα ψέματα, οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας, η μόνη μαχητική παράταξη, δύναμη αντίστασης, είναι ακόμα πολύ αδύναμες.

- Οι φοιτητικές εκλογές πραγματοποιούνται περίπου ένα μήνα πριν από το 7ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Πώς τις αντιμετωπίζει η Οργάνωσή σας;

- Πρώτα πρώτα, το ίδιο το 7ο Συνέδριο της ΚΝΕ στέλνει μήνυμα προς το φοιτητικό κίνημα, το οποίο θέλουμε να αποτυπωθεί και σε μια από τις κεντρικές διαδικασίες του, τις φοιτητικές εκλογές.

Μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική. Γιατί δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στη νεολαία. Εμείς την καλούμε να βαδίσει αυτόν της αντεπίθεσης, μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά καταπιεζόμενα στρώματα, στην προοπτική ενός ενιαίου λαϊκού μετώπου. Να αναμετρηθεί με την καρδιά της συντηρητικής πολιτικής, τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, να διεκδικήσει και να πάρει στα χέρια της τη ζωή της. Να τολμήσει, να έρθει σε επαφή με την πολιτική και την ιδεολογία του ΚΚΕ, να δώσει απάντηση στα χιλιάδες "πώς" και "γιατί" της.

Από την άλλη, οι φοιτητικές εκλογές είναι για μας μια ακόμα αφορμή για να στείλουν οι φοιτητές πολιτικό μήνυμα, ένα μεγάλο ΟΧΙ στην πολιτική της ΕΕ, του Μάαστριχτ, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Να δείξουν την αντίθεσή τους στην αντιμεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, η υπερψήφιση των ΠΚΣ είναι εγγύηση για την ύπαρξη και τον προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος, ώστε να γίνει πράξη αυτή η αντίθεση, για να κάνουν κι οι φοιτητές μπλόκο στη συντήρηση για την πανσπουδαστική αντεπίθεση.

Φ. Κ.

Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο σε όλες τις διεκδικήσεις των λαϊκών στρωμάτων απ' όλα τα κυβερνητικά στελέχη να προβάλλεται το ίδιο μονότονο επιχείρημα: "δε μας επιτρέπει το πρόγραμμα σύγκλισης". Ολόκληρη η ακολουθούμενη αντιλαϊκή πολιτική ασκείται στο όνομα του "μονόδρομου" της σύγκλισης. Και βέβαια, στην πραγματικότητα, ο μόνος που κερδίζει από αυτή την πολιτική είναι το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.

Το 1992, ως γνωστόν, ψηφίστηκε εν μια νυκτί, στη Βουλή, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, απ' όλα τα πολιτικά κόμματα πλην του ΚΚΕ. Τι είδαμε σ' αυτά τα πέντε χρόνια εφαρμογής αυτής της Συνθήκης και γενικότερα τι είδαμε όλα αυτά τα χρόνια, τα πέτρινα, της ένταξής μας στην ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ; Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1978 οι εισαγωγές ανέρχονταν σε 124,1 δισ. δρχ., ενώ οι εξαγωγές σε 62,8 δισ. (έλλειμμα 61,3 δισ.), δηλαδή οι εισαγωγές ήταν διπλάσιες από τις εξαγωγές. Το 1994 οι εισαγωγές ανέρχονταν σε 3,4 τρισ. περίπου και οι εξαγωγές σε 1,23 τρισ. (έλλειμμα 2,1 τρισ. περίπου), δηλαδή οι εισαγωγές ήταν 3,5 φορές περισσότερες από τις εξαγωγές.

Η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που ασπάστηκαν το Μάαστριχτ προβάλλουν κάτι άλλο: τα περίφημα "κοινοτικά κονδύλια", που όλα τα χρόνια δρουν σαν τα τριάκοντα αργύρια, ώστε να περάσει πιο εύκολα και ανώδυνα για το κεφάλαιο η καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας στα πλαίσια της "αναδιάρθρωσης". Τα κοινοτικά κονδύλια υφίστανται και κανείς δεν το αμφισβητεί. Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε γι' αυτά ότι η επίσημη πρόβλεψη για το 1997 αναφέρει πως θα έχουμε αύξηση των αποδόσεων από την Ελλάδα προς την ΕΕ 13,9% έναντι του 1996. Οι απολήψεις που θα κάνουμε, όμως, σαν χώρα από την ΕΕ, το ίδιο διάστημα, θα έχουν αύξηση μόλις 6%. Εστω κι αν αυτό το θετικό που υπάρχει αυτή τη στιγμή, που παίρνουμε περισσότερα απ' ό,τι δίνουμε, με τη λογική τη δική τους, γιατί η πραγματική αλήθεια βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση, έστω κι έτσι, με το ρυθμό που πηγαίνει και αυτό σε λίγα χρόνια θα είναι αρνητικό. Και καταλαβαίνει κανείς τι έχει να γίνει τότε, χωρίς αγροτική, βιομηχανική, βιοτεχνική παραγωγή.

Τα περίφημα κοινοτικά κονδύλια κατ' αρχάς είναι σταγόνα στον ωκεανό, σε σχέση μ' αυτά που χάνουμε με το έλλειμμα. Εχουμε πολλά παραδείγματα όλα αυτά τα χρόνια για το ρόλο που έπαιξαν και παίζουν, όπως το πρόγραμμα RETEX, που κύριο στόχο είχε το ξερίζωμα της υφαντουργίας. Βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των προγραμμάτων δε φτάνει ποτέ στους δικαιούχους, γιατί το καρπώνονται κάποιοι επιτήδειοι και το λίγο ποσοστό που φτάνει αφορά έργα βιτρίνας και όχι υποδομής, π.χ. αεροδρόμιο Σπάτων, Μέγαρο μουσικής, όταν ξέρουμε ότι κάθε χρόνο σχεδόν μειώνονται οι αφίξεις τουριστών, άρα υπήρχαν σοβαρότερα προβλήματα από το αεροδρόμιο των Σπάτων.

Παραδοσιακοί κλάδοι από την αρχαιότητα, που έφερναν πολύ συνάλλαγμα στη χώρα μας και πρόσφεραν δουλιά σε χιλιάδες οικογένειες, μέρα με τη μέρα φθίνουν και από την άλλη έχουμε εισαγωγές αμφιβόλου ποιότητας. Στην αργυροχρυσοχοϊα συγκεκριμένα, το 1991 οι εισαγωγές ανέρχονταν σε 35,2 εκατ. δολάρια και οι εξαγωγές σε 18 εκατ. δολάρια (έλλειμμα 17,24 εκατ. δολάρια), δηλαδή οι εισαγωγές ήταν διπλάσιες από τις εξαγωγές. Το 1994 οι εισαγωγές ήταν 57,5 εκατ. δολάρια και οι εξαγωγές 21,3 εκατ. δολάρια περίπου (έλλειμμα 36,3 εκατ. δολάρια περίπου), δηλαδή οι εισαγωγές ήταν τριπλάσιες από τις εξαγωγές. Στο διάστημα '91 -'94 έχουμε αύξηση των εισαγωγών κατά 85% και των εξαγωγών κατά 3% μόλις.

Επίσης, δε θα πρέπει να παραλείψουμε ότι ο 1986 στον κλάδο αυτό οι εισαγωγές ήταν ίσες με τις εξαγωγές και επίσης ότι από ανεπίσημα στοιχεία που έχουμε σαν κλάδος, το διάστημα '94 - '96 έχει επέλθει δραματική επιδείνωση, με ορατό πλέον τον κίνδυνο αφανισμού της ελληνικής αργυροχρυσοχοϊας. Και υπάρχει το τραγικό φαινόμενο να έρχεται ο τουρίστας στην Ελλάδα και αντί να αγοράζει ελληνικό κόσμημα να αγοράζει ιταλικά, αφού, σημειωτέον, το 80% των εισαγωγών είναι από την Ιταλία.

Ασφαλώς, οι θιασώτες του Μάαστριχτ προβάλουν γενικά και αφηρημένα ότι πρέπει να εκσυγχρονιστούμε. Δε μας λένε όμως, πώς; Με την κατάργηση της 197 ΑΝΕ; Οταν τα δανεικά και αγύριστα στο μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζονται αμείωτα; Με το 35% που δε σ' αφήνει να συνεταιριστείς ούτε με τον αδερφό σου; Με τα υπέρογκα τοκογλυφικά επιτόκια δανεισμού, που είναι 3 φορές πάνω από τον πληθωρισμό, όταν σε άλλες χώρες είναι και κάτω ακόμα; Οι μεγάλοι κερδισμένοι εδώ είναι οι τράπεζες. Πώς να εκσυγχρονιστούμε, τη στιγμή που ολόκληρη η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική είναι ένα σχέδιο εξόντωσης των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων; Συγκεκριμένα από τα στοιχεία για διάφορους κλάδους που βαίνουν στον αφανισμό, με συντελεστές στάθμισης έτους 1980 με δείκτη το 100, έχουμε στη μεταποίηση για το 1996: υφαντικά είδη 69.9, είδη υπόδησης και ένδυσης 55.3, ξύλο - φελλός 71.7, έπιπλο 75.0, εκτυπώσεις και εκδόσεις 80.3, δέρμα 50.0.

Σε ό,τι αφορά τους δείκτες ασφυξίας της αγοράς είχαμε: μόνο για το 1990 φέσια 121,1 δισ. δρχ. και πτωχεύσεις 3.227. Το 1995 τα φέσια ήταν 164,3 δισ. και οι πτωχεύσεις 6.202.

Οταν χιλιάδες εργοστάσια και βιοτεχνίες έχουν κλείσει και κλείνουν, όταν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων μειώνονται, από την άλλη τα κέρδη των βιομηχάνων και εφοπλιστών αυξάνονται προκλητικά. Αρα αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι η "σύγκλιση" δεν αφορά το λαό, δεν αφορά τους εργαζόμενους, αλλά μόνο τα κέρδη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι ο μόνος κερδισμένος, ενώ αντίθετα ο λαός οδηγείται στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση.

Και η κυβέρνηση εξακολουθεί να υπακούει τυφλά στην πολιτική που έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές με τη "Συνθήκη του Μάαστριχτ". Τη συνθήκη της υποτέλειας και του ραγιαδισμού και της εξυπηρέτησης των πολυεθνικών. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις τελευταίες θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή τη στιγμή ελέγχουν το 40% περίπου του συνολικού τζίρου, ενώ μέχρι το 2000 υπολογίζεται ότι θα ελέγχουν το 75%. Το σίγουρο είναι ότι όταν κλείσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα πολυεθνικά καταστήματα πια θα πουλάνε ό,τι θέλουν, όσο θέλουν και όποτε θέλουν. Η επικράτηση όμως των πολυεθνικών στην αγορά θα έχει και ένα άλλο αρνητικό αποτέλεσμα: τη δραματική αύξηση της ανεργίας. Ηδη, σε σχέση με τον τζίρο που κάνουν και το εύρος που καταλαμβάνουν απασχολούν τρεις φορές λιγότερο προσωπικό απ' ό,τι θα απασχολούσαν οι ΕΒΕ στη θέση τους. Επίσης, καθιερώνουν για τους εργαζόμενους το ωρομίσθιο και τη μερική απασχόληση. Βέβαια, οι πολυεθνικές δεν έχουν πρόβλημα εάν αύριο καταρρεύσει η ελληνική οικονομία, να πάρουν τα μπαγκάζια τους που μεταφράζονται σε τρισ. και να πάνε σε άλλες χώρες. Ούτως ή άλλως δρουν σε όποια χώρα υπάρχουν οι πιο ιδανικές συνθήκες για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, με γνώμονα πάντα το περισσότερο κέρδος τους, αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας που αφήνουν πίσω τους. Αλλωστε το έχουν αποδείξει (π.χ. "Goodgear")...

Για όλους αυτούς τους λόγους δε μας ενδιαφέρει η σύγκλιση που κυνηγάει η κυβέρνηση. Επιτακτική ανάγκη πια είναι το δημοψήφισμα συνολικά για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επίσης, άμεσης προτεραιότητας ενέργεια είναι η συγκρότηση του μετώπου ΕΒΕ - εργαζόμενων - αγροτών γιατί τα συμφέροντα αυτών των στρωμάτων είναι αλληλένδετα, με κοινό αντίπαλο την ίδια πολιτική. Πάνω σ' αυτό το θέμα δεν πρέπει να υπάρξει χρονοτριβή. Και όταν λέμε μέτωπο δεν πάει το μυαλό μας σε νέους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά μέτωπο από τα κάτω, σωματείων, συλλόγων, ομοσπονδιών, δημιουργία τοπικών και κλαδικών Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα. Και αν κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες βάζουν φρένο ή διαβάλλουν αγώνες και κινητοποιήσεις, να καταγγέλλονται και να παραμερίζονται άμεσα, όπως έκαναν οι αγρότες με τις τριτοβάθμιες οργανώσεις τους. Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να απαντήσουμε σ' αυτόν τον υποτίθεται μονόδρομο με συνεχείς αγώνες και όχι με απεργιακές ντουφεκιές, για να λέμε μόνο ότι κάνουμε το καθήκον μας. Γιατί αυτά σίγουρα δεν τρομάζουν στο βαθμό που θα έπρεπε τους κυρίαρχους κύκλους και τους υποταχτικούς τους.

* Ο Χάρης Χαλβατζόγλου είναι αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωματείων της Αθήνας (ΟΒΣΑ), μέλος τους ΔΣ της ΠΟΒΑΚΩ, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου των Αργυροχρυσοχόων της Αθήνας και αντιπρόσωπός τους για τη ΓΣΕΒΕΕ