Στα γήπεδα της Ισπανίας όπου από χτες (βάσει του προγράμματος) άνοιξε την αυλαία του το φετινό Μουντομπάσκετ, ή κατά το νεότερο τίτλο που δίνει η FIBA, Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ψάχνει τις επόμενες μέρες η Εθνική ανδρών το μονοπάτι για επιστροφή στα ψηλά σκαλοπάτια του αθλήματος σε διεθνές επίπεδο.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά την... καταστροφική παρουσία στα γήπεδα της Σλοβενίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπου δεν κατάφερε να προκριθεί ούτε στα προημιτελικά, η Ελλάδα, έχοντας προηγουμένως ...σώσει την παρτίδα της συμμετοχής στο Μουντομπάσκετ μέσω των λεγόμενων «wid cards», θέλει να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα στην Ισπανία.

Αλλωστε, μέσα σε ένα χρόνο αυτά που έχουν αλλάξει στο ελληνικό συγκρότημα δεν είναι και λίγα. Από την τεχνική ηγεσία, όπου ο Φώτης Κατσικάρης αντικατέστησε τον Ιταλό Ανδρέα Τρινκέρι, ο οποίος αμφισβητήθηκε αρκετά, μέχρι την ίδια την ομάδα, που για μια ακόμη φορά δεν ξέφυγε από την... κατάρα των απουσιών, είτε των δικαιολογημένων είτε των αδικαιολόγητων. Παράλληλα με όλα αυτά ο νέος αέρας που έφερε ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός επέφερε και μια αλλαγή φιλοσοφίας στην ίδια την ομάδα σε καθοριστικά ζητήματα. Από τη φιλοσοφία, τα μέλη της αποστολής μέχρι το αγωνιστικό στιλ.

Παράλληλα, με αρκετά προσγειωμένα... μυαλά, χωρίς να λείπουν τα όνειρα - έστω και εάν παραμένουν κρυφά - η φετινή Εθνική στοχεύει να εξιλεωθεί για τη θολή εικόνα των τελευταίων τουλάχιστον πέντε χρόνων.

Εχοντας εξ αρχής να αντιμετωπίσει τις απουσίες - είτε τις αναμενόμενες είτε τις απρόοπτες - βασικών στελεχών, ο Φώτης Κατσικάρης θέλησε να φτιάξει μια ομάδα όπου να αντιπαραθέσει στο πρόβλημα της εμπειρίας που δημιουργήθηκε τη δίψα για διάκριση νεαρών παικτών.

Υπενθυμίζεται πως φέτος στην Εθνική δεν έχουν δώσει το «παρών» ο Βασίλης Σπανούλης, λόγω του τραυματισμού του, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης (που δεν κλήθηκε κατόπιν δικής του επιθυμίας), ο Αντώνης Φώτσης, για αγωνιστικούς λόγους, ο Στράτος Περπέρογλου και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, αλλά και ο Στέργιος Κουφός, που προτίμησε τη μοναχική προπόνηση για λόγους ΝΒΑ από τις εθνικές υποχρεώσεις.

Αντίθετα, στην Ισπανία ταξίδεψαν και θα βρεθούν τρεις νεαροί αλλά ΝΒΑερ (Καλάθης, Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου), οι έμπειροι Μπορούσης, Ζήσης, Γλυνιαδάκης, Πρίντεζης, Καϊιμακόγλου, οι σταθερές αξίες Σλούκας, Μάντζαρης, Βουγιούκας, Βασιλειάδης.

Μια αποστολή που αρκετοί την χαρακτήρισαν «ασυνήθιστη», αν σκεφθεί κανείς μάλιστα ότι ηλικιακά περιλαμβάνει σχεδόν πέντε γενιές, με αφετηρία τον Γλυνιαδάκη σε ρόλο παλιού και τον Αντετοκούνμπο στον αντίστοιχο του ...ρούκι. Οπως και να έχει πάντως η συγκεκριμένη ομάδα καλείται να αποδείξει εντός των ισπανικών γηπέδων τον τίτλο που είχε εξ αρχής του καθορισμού της ότι ανεξαρτήτως ιδιαιτεροτήτων που την συνοδεύουν στις συμμετοχές είναι η πιο... ομάδα απ' όλες τις προηγούμενες, τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια. Αλλωστε, η απουσία ενός πρώτου βιολιού (βλ. Σπανούλης) υποχρέωσε τον... μαέστρο Φώτη Κατσικάρη να... μοιράσει τη δουλειά σε όλη την ορχήστρα. Κάτι που φάνηκε και από τις εμφανίσεις της ομάδας μέχρι τώρα στη διάρκεια της προετοιμασίας, όπου το «passing game» ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία που χαρακτήρισαν την ομάδα.

Εκείνο που επισημαίνουν συνεχώς οι περισσότεροι προπονητές είναι το ότι σε μια διοργάνωση Μουντομπάσκετ το βασικότερο στοιχείο που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος είναι τα πολλά διαφορετικά στιλ παιχνιδιού που προκύπτουν από τον πλουραλισμό συμμετοχών από διάφορες χώρες του πλανήτη. Σε αυτό το πνεύμα κινείται και η εικόνα που παρουσιάζει ο Β' Ομιλος της διοργάνωσης, όπου μετέχει η Ελλάδα με αντιπάλους μια αφρικανική χώρα τη χτεσινή αντίπαλο Σενεγάλη, μια λατινοαμερικανική, την Αργεντινή, μια ασιατική, τις Φιλιππίνες, μια από την Κεντρική Αμερική, το Πουέρτο Ρίκο, και μια δεύτερη (μετά την Ελλάδα) ευρωπαϊκή, την Κροατία. Και εάν για την τελευταία τα πράγματα είναι λίγο - πολύ γνωστά (βλ. ρίζες στη μεγάλη των «πλάβι» σχολή) για τους υπόλοιπους οι διεθνείς του Φώτη Κατσικάρη θα πρέπει να αποδείξουν το βαθμό ετοιμότητας που έχουν, σε αλλαγή φιλοσοφίας και στιλ. Η Ελλάδα μπορεί να απέφυγε τα χειρότερα αφού στην πρώτη φάση δεν συναντάει αντιπάλους - μεγαθήρια με το στόχο πλέον μιας θέσης στην πρώτη τετράδα να θεωρείται πιο εφικτός, ωστόσο αυτό απομένει να αποδειχθεί και στην πράξη.

Εστω και λαβωμένη από την απουσία δύο βασικών της... πυλώνων, όπως οι Μάνου Τζινόμπιλι και Κάρλος Ντέλφινο, η Αργεντινή παραμένει από τα βαριά χαρτιά όχι μόνο του Β' Ομίλου αλλά και όλης της διοργάνωσης. Με το βάρος πλέον να πέφτει στον Λούις Σκόλα και εξαιρετική παρουσία στη διοργάνωση τα τελευταία 12 χρόνια με πλειάδα επιτυχιών (2η στο Παγκόσμιο του 2002, χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 2004, 4η στο Παγκόσμιο το 2006, χάλκινο Ολυμπιακό το 2008), η Αργεντινή στοχεύει ψηλά και στη φετινή διοργάνωση. Η Κροατία με εφαλτήριο τις περσινές καλές εμφανίσεις στο Ευρωπαϊκό (4η θέση) όπου ξόρκισε τη μετριότητα των προηγούμενων ετών, θέλει πλέον να κάνει αισθητή την παρουσία της και σε παγκόσμιο επίπεδο επιστρέφοντας στις παλιές καλές εποχές. Ο τεχνικός της ομάδας, Γιασμίν Ρέπεσα, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισορροπημένο σύνολο, με τον Μπογκντάνοβιτς να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της ομάδας, ενώ ο Τόμιτς την εγγύηση για τα ψηλά. Ποντάροντας πολλά στην εμπειρία του 35χρονου πλέον αλλά σταθερής αξίας Κάρλος Αρόγιο, που αποτελεί τον εγκέφαλο της ομάδας, το Πουέρτο Ρίκο, που θεωρείται από τις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες του τουρνουά, στοχεύει να κλέψει την τέταρτη θέση που οδηγεί στη β' φάση. Στηρίζεται κυρίως στις ατομικές προσπάθειες και λιγότερο στην ομαδικότητα, κάτι που αντιπροσώπευε το παιχνίδι της συγκεκριμένης χώρας παραδοσιακά. Στην επιστροφή τους σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μετά το 1978 οι Φιλιππίνες είναι από τα ερωτηματικά της διοργάνωσης με εξ αρχής τα βλέμματα να συγκεντρώνονται στον Αντρέα Μπλατς των Μπρούκλιν Νετς, που μετά την «ομογενοποίηση» (η οποία προκάλεσε και αντιδράσεις) αποτελεί το «αστέρι» της Εθνικής των Φιλιππίνων.