Η παρουσίαση του βιβλίου «Για την απελευθέρωση των γυναικών από κάθε κοινωνική ανισότητα. Η αντίληψη του ΚΚΕ» σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Εμπορίου - Υπηρεσιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ αποτέλεσε αφορμή για να ξεδιπλωθεί η αντίληψη του Κόμματος για τη θέση της γυναίκας στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, για τον κοινωνικό θεσμό της οικογένειας, τις σχέσεις γονιών - παιδιών. Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία της Γυναίκας.

Οπως αναφέρθηκε στην ομιλία: «Η συγκεκριμένη έκδοση μπορεί να τροφοδοτήσει δημιουργικά τη σκέψη και τη δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των φίλων του Κόμματος σε κλάδους και τομείς της οικονομίας που συγκεντρώνουν κατά πλειοψηφία γυναίκες εργαζόμενες. Να εμπλουτίσει το περιεχόμενο και τις μορφές της παρέμβασής μας στα σωματεία, ώστε να αποτελέσουν κυψέλες για την προσέλκυση των γυναικών στη συλλογική, αγωνιστική δράση».

Σχετικά με τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προϋποθέσεις για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισότητα αναδείχθηκε η ανάγκη πάλης για «μια κοινωνία που εξασφαλίζει ισότιμα δικαιώματα σε άνδρες και γυναίκες στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα με την ανατροπή των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων, με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Σε αυτή την κοινωνία μπαίνουν τα θεμέλια ώστε να λυθεί ο "γόρδιος δεσμός" της ανισοτιμίας των γυναικών. Βάση για την κατάργηση των ανισότιμων σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων είναι η καθολική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία. Σήμερα, τον 21ο αιώνα μπορεί να εξασφαλιστεί σε όλες και όλους μόνιμη και σταθερή εργασία, με βάση τις γνώσεις, τις δεξιότητες, το αντικείμενο σπουδών που έχει ο καθένας, με δυνατότητα δωρεάν επιμόρφωσης και παρακολούθησης των εξελίξεων της επιστήμης, της τεχνολογίας. Τα επιστημονικά, τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοποιούνται στη σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία δημιουργικά, για να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος, με σταθερό ωράριο εργασίας και για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής».

Το ενδιαφέρον στη συζήτηση επικεντρώθηκε ανάμεσα στα άλλα στις πρωτοπόρες θέσεις του ΚΚΕ για το θεσμό της οικογένειας στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Οπως σημειώθηκε από την ομιλήτρια: «Η δική μας αντίληψη βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των αστικών αναλύσεων και πολιτικών πρακτικών για ένα υποβαθμισμένο και εμπορευματοποιημένο δίκτυο υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας, με μοναδικό κριτήριο - όχι τις σύγχρονες ανάγκες προστασίας των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ - την προσέλκυση γυναικών στη μισθωτή εργασία, με βάση τις ανάγκες των επιχειρηματικών κολοσσών. Οπως έρχεται σε αντιπαράθεση με τις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις που επιδιώκουν απλώς να μοιραστούν οι οικογενειακές - οικιακές υποχρεώσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, αλλά να παραμείνει αποκλειστικά ατομική - οικογενειακή ευθύνη η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ.

Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, γίνεται προσπάθεια να "σπάσει" το φράγμα της στενά ατομικής - οικογενειακής ζωής, ως κύτταρο της κοινωνίας. Οπως αναπαράγεται και κυριαρχεί σήμερα από την αστική αντίληψη. Βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μετατρέπεται σχεδιασμένα σε υπόθεση όλης της κοινωνίας, μέρος της οποίας είναι και η ανάπτυξη της δημιουργικής σχέσης των γονέων με τα παιδιά. Η επιλογή της νέας γυναίκας, του νέου ζευγαριού να δημιουργήσει οικογένεια γίνεται πραγματικά ελεύθερη, χωρίς να επηρεάζεται από οικονομικούς παράγοντες.

Το περιεχόμενο των ισότιμων σχέσεων μεταξύ των φύλων, μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να ανθίσει σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από το καπιταλιστικό κέρδος και τον ανταγωνισμό. Αξίες που διαπερνούν και τις διαπροσωπικές, οικογενειακές σχέσεις με τον ατομισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής κ.ά.

Στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, διαμορφώνονται πραγματικά ισότιμες σχέσεις, αμοιβαίου σεβασμού ανάμεσα στα δύο φύλα, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, αφού στην πορεία ξεριζώνονται οι αξίες της παλιάς κοινωνίας. Σταδιακά, και όχι αυθόρμητα, αλλά με την παρέμβαση του ΚΚ, παίρνουν τη θέση τους η ανιδιοτέλεια, η συντροφικότητα, η συναδελφικότητα, η ειλικρίνεια και η αλληλεγγύη».

Μέσα από τη συζήτηση αναδείχθηκε η προσέγγιση του ΚΚΕ σε μια σειρά σύνθετα κοινωνικά ζητήματα, που αφορούν τη γονική σχέση, με κριτήριο την ερμηνεία και την ανάλυσή του για το θεσμό της οικογένειας ως ιστορικού - κοινωνικού φαινομένου.

Οπως τονίστηκε, «και σήμερα υπάρχουν αλλαγές στην παραδοσιακή "πυρηνική" οικογένεια, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Προκαλούνται "τριγμοί" στο θεσμό της οικογένειας: Στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων και στις σχέσεις γονιών με παιδιά.

Ομως, ο εκφυλισμός της οικογένειας δεν αντιμετωπίζεται με νέους νόμους για τις μορφές συμβίωσης, τη στιγμή που παραμένουν και ενισχύονται οι οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί μεταξύ των ανθρώπων, ετερόφυλου ή ομόφυλου σεξουαλικού προσανατολισμού.

Γιατί είναι καταναγκασμός και όχι πρόοδος να εξαρτάται η ζωή ενός ανθρώπου από έναν άλλον. Είναι καταναγκασμός και όχι κατοχύρωση ατομικού δικαιώματος να εξαρτώνται η ασφάλιση, η σύνταξη, η οικονομική κατάσταση ενός ατόμου από ένα άλλο άτομο, στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης».

Αναδείχθηκε η ανάγκη αντιπαράθεσης με τις θεωρητικές - ιδεολογικές προσεγγίσεις που προσεγγίζουν τέτοια κοινωνικά ζητήματα με όρους «ατομικών δικαιωμάτων», ενώ οι σχέσεις που εκδηλώνονται στις διάφορες σφαίρες της κοινωνικής ζωής απονευρώνονται από κάθε ταξικό προσδιορισμό, από τις ταξικές εκμεταλλευτικές σχέσεις που επιδρούν καθοριστικά σε όλες τις πτυχές της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου.

Βέβαια, οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές εξελίξεις επιδρούν και συνεπάγονται και διαφορετικές υποχρεώσεις και δικαιώματα των γονιών τόσο προς το παιδί όσο και μεταξύ τους. Η τοποθέτηση του ΚΚΕ για την παιδική προστασία έχει αφετηρία τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του παιδιού και από αυτή την αφετηρία αντιμετωπίζει τις υποχρεώσεις των γονιών απέναντι στα παιδιά, είτε βρίσκονται σε συμβίωση, είτε όχι. Δεν αφορά κυρίως την εκπλήρωση με κάθε τρόπο της επιθυμίας ενός ενήλικου ή ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί.

Η σταθερή σχέση του παιδιού και με τους δύο γονείς είναι αναγκαία, με εξαίρεση τις περιπτώσεις που υπάρχουν αντιδραστικά, παθογόνα στοιχεία που μπορεί να βλάψουν το παιδί (π.χ. ενδοοικογενειακή βία). Για να λαμβάνουν από κοινού οι γονείς τις αποφάσεις που αφορούν την ανατροφή των παιδιών και να έχουν γνώση της εξέλιξής τους στην εκπαίδευση, στις άλλες αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητές τους, χρειάζεται να έχουν ισότιμη σχέση. Ομως, για να μπορεί η γονική σχέση, η ευθύνη του κάθε γονέα στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού να αναβαθμίζεται και να έχει ουσιαστικό χαρακτήρα, χρειάζεται να στηρίζεται σε ένα εκτεταμένο δίκτυο κρατικής προστασίας και στήριξης. Δηλαδή, πρέπει να είναι υπόθεση της κοινωνίας μέσω του κράτους να εξασφαλίσει τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές συνθήκες για την όσο το δυνατόν ομαλή ψυχοσωματική, κοινωνική ανάπτυξη καθολικά όλων των παιδιών. Οχι όπως σήμερα που η διαπαιδαγώγηση των παιδιών αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ατομική - οικογενειακή ευθύνη, όπως φάνηκε και την περίοδο των περιοριστικών μέτρων.

Η εξασφάλιση από το κράτος κοινωνικών υπηρεσιών οικογενειακού προγραμματισμού, σεξουαλικής αγωγής, στήριξης της οικογένειας και των γονέων θα περιόριζε δραστικά τις περιπτώσεις των παιδιών που βιώνουν τις συνέπειες χρόνιων κοινωνικών προβλημάτων και συμπεριφορών, όπως αυτό της γονικής αποξένωσης. Με αποτέλεσμα να διαμορφώνονται αρνητικά βιώματα στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Τη συζήτηση απασχόλησαν οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, ακόμα και σε ανήλικα κορίτσια, που οξύνθηκαν την περίοδο της πανδημίας, και απασχόλησαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ. Αναδείχθηκε ότι «οπωσδήποτε σε ιδιαίτερες συνθήκες, όπως ήταν η περίοδος της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων που κλόνισαν κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, σε συνθήκες που γενικεύτηκε ο φόβος, η ανασφάλεια για την υγεία και για την "επόμενη μέρα" στις εργασιακές σχέσεις, στο εισόδημα των εργαζομένων, του λαού, ξεπροβάλλουν ακόμα πιο έντονα τα αντιδραστικά δόντια της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής και σκέψης, που αποτελούν ορισμένα από τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της, σκίζουν ακόμα πιο βαθιά τις κοινωνικές σχέσεις, ιδιαίτερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, τις οικογενειακές σχέσεις. Οσο περισσότερο αντιδραστικοποιείται η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, τόσο περισσότερο θα βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι αποκρουστικές της πλευρές, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική παρενόχληση, η εκμετάλλευση ανήλικων κοριτσιών, ακόμα και οι δολοφονίες γυναικών. Αποτελούν, όμως, την κορυφή του παγόβουνου. Είναι το αποτέλεσμα - και όχι η αιτία - της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η οποία συνεχώς οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες».

Τονίστηκε ότι τα κροκοδείλια δάκρυα των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των ευρωπαϊκών επιτελείων και των κυβερνητικών θεσμών, ακόμα και της καπιταλιστικής εργοδοσίας για την ενδοοικογενειακή βία και άλλα παθογόνα στοιχεία στις σχέσεις των δύο φύλων, δεν μπορούν να κρύψουν τη σχεδόν παντελή απουσία κρατικής προστασίας και στήριξης των γυναικών, των παιδιών από την πολύμορφη βία, καθώς όλα σχεδόν αντιμετωπίζονται ως ατομική - οικογενειακή ευθύνη. Ετσι, η «ευαισθησία» των αστικών επιτελείων γίνεται και άλλοθι για την κρατική και εργοδοτική βία σε βάρος των γυναικών, που τρέφει η βάρβαρη πολιτική διαχρονικά των αστικών κυβερνήσεων, με τις γυναίκες εκπροσώπους τους.