Ο «Ρ» βρέθηκε στην εργατογειτονιά του Μενιδίου και συναντήθηκε με τους ανθρώπους της ερασιτεχνικής ομάδας μπάσκετ «Αχαρνής», όπου για μια ακόμη φορά διαπιστώσαμε πως η πένα ενός κωμικογράφου ίσως θα ήταν πιο αποτελεσματική, με τα όσα συμβαίνουν...

Πιο συγκεκριμένα: Τα παιδιά είναι αναγκασμένα να πληρώνουν με δικά τους χρήματα το ρουχισμό της ομάδας. Οι γονείς, από την άλλη, βάζουν χρήματα κάθε μήνα. Η διοίκηση της ομάδας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα τεράστια έξοδα - των απολύτως απαραίτητων δραστηριοτήτων - για τη λειτουργία του σωματείου. Η πολιτεία δίνει ψίχουλα, που τα αποκαλεί... επιχορηγήσεις, πετώντας στη γωνία τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, οι προπονητές είναι αδύνατο να κάνουν τη δουλιά τους.

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, στην ουσία, λειτουργεί ολοένα και περισσότερο στα πρότυπα του επαγγελματικού αθλητισμού. Τα οικονομικά μεγέθη, στα οποία καλούνται να ανταποκριθούν οι αθλητικοί ερασιτεχνικοί σύλλογοι, είναι υπερβολικά. Την ίδια ώρα, οι επιχορηγήσεις από την πολιτεία και το δήμο είναι επί της ουσίας μηδαμινές και, δεν είναι λίγες οι φορές που συναντήσαμε στη διάρκεια της έρευνάς μας - η οποία συνεχίζεται για τέταρτη εβδομάδα - τα ερασιτεχνικά σωματεία να αναζητούν «χορηγούς», προκειμένου να ανταποκριθούν στα ιδιαίτερα αυξημένα έξοδα. Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι διοικήσεις των δήμων (που στηρίζονται από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ), αδιαφορούν για την ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Το σύνολο του προϋπολογισμού της «Λέσχης Φιλάθλων Μενιδίου ΑΧΑΡΝΗΣ» - όπως είναι η πλήρης ονομασία της ομάδας, η οποία ιδρύθηκε το 1981 - φτάνει τα 32.000 ευρώ, μας λέει ο γενικός αρχηγός της ομάδας, Κώστας Τσόκος, και αυτά καλύπτουν τα απολύτως απαραίτητα. Από αυτά η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού δίνει μόλις 1.500 ευρώ και ο Δήμος Αχαρνών επίσης 1.500. Δηλαδή, τα χρήματα που καλύπτονται από πολιτεία και δήμο επί του συνόλου των εξόδων είναι μόλις το 9,38%! Για να επιζήσει το σωματείο, όπως μας εξηγεί ο Κ. Τσόκος, είναι αναγκασμένο να βάζει εισφορές στις ακαδημίες, που φτάνουν τα 20 ευρώ το μήνα, ενώ διοργανώνει και συνεστιάσεις, προκειμένου να ανταποκριθεί.

Αποτέλεσμα των ελάχιστων επιδοτήσεων, σε συνδυασμό με τα υπέρογκα έξοδα που καλούνται να δώσουν τα ερασιτεχνικά σωματεία, είναι τα παιδιά από τις ακαδημίες να αναγκάζονται να αγοράσουν είδη ρουχισμού - απαραίτητα για την άθληση - με δικά τους έξοδα. Οπως μας λέει ο Δημήτρης, τα αθλητικά παπούτσια που φοράει, κοστίζουν 140 ευρώ και τα αγόρασε ο ίδιος. «Δε χορηγείται τίποτα», μας λέει από την πλευρά του ο Οδυσσέας, 16 χρόνων. «Ούτε καν τα ιατρικά. Παλιότερα είχα χτυπήσει στο χέρι στη διάρκεια του αγώνα και η ομάδα δεν μπορούσε να μου καλύψει τα ιατρικά έξοδα», μας λέει και δείχνει μια ουλή στον αγκώνα του.

Και τα δύο παιδιά λένε πως δεν έχουν χρόνο για το σχολείο και τα διαβάσματα, σε συνδυασμό με το μπάσκετ. «Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τέτοιο που δεν αφήνει τα παιδιά να παίζουν μπάσκετ, να αθλούνται γενικότερα. Είναι αναγκασμένα να αφήσουν το ένα από τα δύο...», λέει ο Κ. Τσόκος.

«Τα ερασιτεχνικά σωματεία έχουν ανάγκη από βοήθεια», συνεχίζει. «Είναι ηρωικό αυτό που κάνουν τα σωματεία. Βάζουν χρήματα από την τσέπη τους γονείς, αθλητές, παράγοντες. Ακόμα και αυτά τα μικρά κονδύλια που παίρνουμε, η ΓΓΑ, σκέφτεται να τα "κόψει"».

Συνολικά, στους «Αχαρνής», μαθαίνουν και παίζουν μπάσκετ 100 αθλητές. Εκτός από τις ακαδημίες, υπάρχει και το αγωνιστικό τμήμα, που αγωνίζεται στη Β' ΕΣΚΑ. Το γήπεδο είναι ιδιοκτησίας του δήμου και το διαχειρίζεται ο Οργανισμός Αθλητικής Ανάπτυξης Δήμου Αχαρνών. Οι «Αχαρνής» είναι από τις «τυχερές» ομάδες μπάσκετ, αφού το χώρο αυτό τον χρησιμοποιεί αποκλειστικά. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ήταν δεδομένο για όλες τις ομάδες...

Στη συνέχεια, συζητήσαμε με τον Μιχάλη Ντούρο, προπονητή των ακαδημιών της ομάδας. Οπως μας λέει, τα γενικότερα προβλήματα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι τεράστια: «Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό επικρατεί το συμφέρον. Πολλοί είναι οι σύλλογοι, που για να μη χάσουν τις επιχορηγήσεις, κάνουν τα "χατίρια" του κάθε δήμου», μας λέει και δηλώνει τυχερός που δουλεύει στους «Αχαρνής».

Συνεχίζουμε τη συζήτησή μας, για τα γενικά προβλήματα των ερασιτεχνικών σωματείων... «Σε πολλές περιπτώσεις καθυστερούν οι πληρωμές. Εγώ, αν και αγαπώ το μπάσκετ, δεν μπορώ να ζήσω από αυτό, αφού τα λεφτά είναι ελάχιστα και κάνω και άλλη δουλιά το πρωί. Επίσης, όχι λίγες φορές οι ομάδες δεν έχουν τη δυνατότητα - λόγω έλλειψης χρημάτων - να χορηγήσουν τα απαραίτητα αθλητικά είδη, όπως παπούτσια, ρουχισμό κλπ».

Το σημαντικότερο πρόβλημα, όπως μας εξηγεί, είναι αυτό της έλλειψης γηπέδων: «Οι ομάδες, είναι αναγκασμένες - λόγω των ελάχιστων κτιρίων - να παίζουν αγώνες σε άλλα κλειστά γυμναστήρια από την έδρα τους. Προπονούνται τέσσερις και πέντε ομάδες σε έναν χώρο, όπως για παράδειγμα στο κλειστό της Γκράβας. Και φυσικά, εμείς οι προπονητές, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε σωστά τη δουλιά μας».

Την ευθύνη για όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στο σύνολο του ερασιτεχνικού μπάσκετ, την έχει η πολιτεία: «Αδιαφορία και απραξία είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν την πολιτεία», μας λέει. «Δεν προμηθεύει με ρουχισμό τα σωματεία, δε δίνει τα απαραίτητα κονδύλια κλπ. Στην ουσία δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να δημιουργηθούν ερασιτεχνικοί σύλλογοι»!

Την ΤΡΙΤΗ: Η «Κορωνίδα Γαλατσίου»