Ο συνταξιούχος πλοίαρχος Παναγιώτης Τσιτσίλιας ενόψει του 49ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ προσέφερε ομοίωμα φορτηγού πλοίου με το όνομα «Δημήτρης Τατάκης». Το έργο δουλεύτηκε από τον ίδιο εξολοκλήρου στο χέρι, με μεράκι, μελέτη και κοπιαστική δουλειά ανάμεσα στα μπάρκα για σχεδόν 10 χρόνια, βασικά υλικά κατασκευής είναι το ξύλο και φύλλα αλουμινίου. Η κλίμακα του έργου είναι 1:50, αποτελεί ακριβές αντίγραφο πλοίου «Τhree Islands» και αποδίδει με λεπτομέρεια τα μέρη του πλοίου, πολλά εκ των οποίων είναι κινούμενα.

Ο Δημήτρης Τατάκης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΕΝΟ, το 1948 πιάστηκε από το ελληνικό αστικό κράτος και με στημένες κατηγορίες κρατήθηκε στη Μακρόνησο, το καλοκαίρι του 1949 βασανίστηκε άγρια για 33 μερόνυχτα για να υπογράψει δήλωση μετανοίας, αλλά άντεξε αλύγιστος. Τελικά οι βασανιστές του τον δολοφόνησαν με άγριο ξυλοδαρμό τον Γενάρη του 1950.

Η αφοσίωση του Δημήτρη Τατάκη στο δίκιο της εργατικής τάξης αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους Ελληνες ναυτεργάτες και τις νέες γενιές των αγωνιστών που παλεύουν για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η ιστορία του πλοίου όπως την περιγράφει ο κατασκευαστής του και η τιμητική ονομασία «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΤΑΚΗΣ» αποτελεί ευκαιρία να θυμηθούμε όλους τους κομμουνιστές και γενικότερα τους αγωνιστές ναυτεργάτες που μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ταξικού εργατικού κινήματος οργάνωσαν την ταξική πάλη του κλάδου, έδωσαν τη ζωή τους, πέρασαν πολλά χρόνια στις φυλακές, τις εξορίες στον αγώνα κόντρα στους εφοπλιστές, στο κεφάλαιο, στο αστικό κράτος:

«Three Islands, τύπος πλοίου αγγλικής ναυπήγησης Α.Π.Π και μεσοπολέμου. Πήρε την ονομασία επειδή, όταν βρίσκονταν μακριά στον ορίζοντα το σκάφος, ήταν χαμηλά και ξεχώριζαν μόνο οι τρεις υπερκατασκευές, πρόστεγο, μεσόστεγο και επίστεγο που προσομοίωναν με νησίδες.

Ηταν ατμοκίνητα και έκαιγαν κάρβουνο, οι θερμαστές δούλευαν εξοντωτικά φτιαρίζοντας το κάρβουνο στους λέβητες μέσα σε αφόρητη ζέστη.

Οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν αρκετά από αυτά στα οποία οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης ήταν χειρότερες και από άθλιες. Το πλήρωμα ναύτες και θερμαστές κοιμούνταν όλοι μαζί στο πρόστεγο (καμπούνι στην πλώρη), σε κάτι ξύλινους πάγκους.

Επειδή στην πλώρη τα σκαμπανευάσματα είναι πιο έντονα, με λίγη θαλασσοταραχή δημιουργούσε αίσθημα ναυτίας στο πλήρωμα. Επίσης, ο θόρυβος της άγκυρας και της αλυσίδας κατά την αγκυροβολία ήταν εκκωφαντικός. Αν ένας ναύτης μετά από εξαντλητική εργασία είχε γύρει να κοιμηθεί για λίγη ξεκούραση, πεταγόταν έντρομος από τον θόρυβο. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, είχαν και τους σάκους με τα υπάρχοντά τους, κλινοσκεπάσματα και σκεύη φαγητού που δεν παρέχονταν από το πλοίο.

Εργασία: Νύχτα με νύχτα.

Υπήρχαν πληροφορίες περιστατικών όπου σε συνθήκες καύσωνα 40-42 βαθμούς (στον Ισημερινό) κατέβαζαν τους ναύτες στο μισογεμάτο κάρβουνο αμπάρι ώστε να ματσακονίζουν.

Τροφοδοσία: Απαίσια.

Ψυγεία δεν υπήρχαν, το φαΐ ήταν παστό κρέας, σαρδέλες και σκουληκιασμένα όσπρια και γαλέτες. Για κρύο νερό και φρούτα ούτε κουβέντα.

Αυτά τα καράβια πήραν μέρος και στο Β' Π.Π. Αρκετά από αυτά, τα οποία ήταν πλέον υπερήλικα και σαπάκια, βυθίστηκαν και πήραν μαζί τους περί τους 2.500 ναυτεργάτες. Οι εφοπλιστές εισέπραξαν υπέρογκες αποζημιώσεις. Οι ναυτεργάτες μόνο τα υγρά σάβανά τους...

Οσα από αυτά τα ρημάδια γλίτωσαν τους τορπιλισμούς μετέτρεψαν τους λέβητες από κάρβουνο σε μαζούτ και ταξίδευαν ως τη δεκαετία του '40. Τότε, όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Είχε ιδρυθεί η ΟΕΝΟ, στην οποία είχε συσπειρωθεί η συντριπτική πλειοψηφία των ναυτεργατών, οι οποίοι, παράλληλα με τη συνεισφορά τους στον συμμαχικό αντιφασιστικό αγώνα, διεκδίκησαν και πέτυχαν σημαντικές βελτιώσεις στις συνθήκες δουλειάς, διαβίωσης και αμοιβής. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλά από αυτά τα κεκτημένα διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Με τα χρήματα των αποζημιώσεων και την άγρια φορολογία του λαού, οι εφοπλιστές μετά τον πόλεμο πήραν τα εκατό λίμπερτυ και όχι μόνο. Αυτά αρχικά ήταν σε καλή κατάσταση και παρείχαν κάποιες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Τα λίμπερτυ, όμως, ήταν προχειροκατασκευές και φτιαγμένα για ένα μόνο ταξίδι. Οι εφοπλιστές τα κράτησαν και ταξίδευαν μέχρι και τη δεκαετία του '70. Είχαν, όμως, μετατραπεί σε πλωτά φέρετρα και έπνιξαν ή σακάτεψαν πολλούς ναυτεργάτες.

Φυσικά, οι εφοπλιστές κυνήγησαν, δίκασαν και καταδίκασαν σε θάνατο μέλη και στελέχη της ΟΕΝΟ, μεταξύ των οποίων και ο κομμουνιστής καπετάν Δημήτρης Τατάκης, ο οποίος μαρτύρησε όρθιος στη Μακρόνησο, χωρίς, όμως, να λυγίσει ούτε στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο οι εφοπλιστές δημιούργησαν ανενόχλητοι "το θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας"...».