Ακόμα πιο σκληρά θα είναι τα «παζάρια» που θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα γύρω από το Κυπριακό που εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε «μοχλό» προώθησης ευρύτερων γεωπολιτικών επιδιώξεων.

Τόσο ο ειδικός σύμβουλος του γγ του ΟΗΕ, Εσπαν Μπαρθ Αϊντε, όσο και ο ηγέτης του ψευδοκράτους, Μουσταφά Ακιντζί, επισημαίνουν με διάφορους τρόπους την «ανάγκη» να βρεθεί άμεσα «λύση», αναπαράγοντας γνώριμα ψευτοδιλήμματα («άμα δε λυθεί τώρα το Κυπριακό δε θα λυθεί ποτέ» κ.τ.λ.) για να συναινέσει ο λαός στα νέα διχοτομικά σχέδια. Από τη μεριά της, η κυπριακή αστική τάξη αναζητά ανταλλάγματα και η κυβέρνηση προετοιμάζει το έδαφος για έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», για τον οποίο μίλησε πρόσφατα ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης.

Οδηγός των διαπραγματεύσεων παραμένει το «Κοινό Ανακοινωθέν» της 11ης Φλεβάρη 2014, όπου ρητά γίνεται λόγος για δύο «συνιστώντα κράτη», που «θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση», ετοιμάζεται δηλαδή η επίσημη διχοτόμηση του νησιού.

Ισως δεν είναι τυπική η απόφαση να πυκνώσουν ακόμα περισσότερο οι συναντήσεις Αναστασιάδη - Ακιντζί, σε μια περίοδο που διευρύνεται το «ενδιαφέρον» όλο και περισσότερων δυνάμεων για την πορεία των διαπραγματεύσεων, όπως φάνηκε ειδικά στις διπλωματικές επαφές που έχουν γίνει από την τελευταία ΓΣ του ΟΗΕ (όπου και ο Ακιντζί είχε μια σειρά συναντήσεις ουσιαστικά ως αρχηγός κράτους). Επιπλέον, διάφορα δημοσιεύματα αναφέρονται στη συγκρότηση Ομάδων Εργασίας που μελετούν τις συνθήκες για μια νομισματική μετάβαση σε ευρώ στο βόρειο τμήμα του νησιού, αναζητούν «χρηματοδότες» της λύσης (στην εύρεση των οποίων εμπλέκεται προσωπικά και ο ίδιος ο Αϊντε) κ.τ.λ.

Νέα ένταση στις διαπραγματεύσεις δίνει σίγουρα η απόφαση της ΕΕ να εξασφαλίσει τη «συνεργασία» της Αγκυρας για τη «συγκράτηση των μεταναστευτικών ροών». Στο πλαίσιο αυτό, αξιωματούχοι όπως η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, αλλά και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, έστειλαν αντίστοιχα διάφορα μηνύματα, όπως ότι πρέπει να οργανωθεί «η ενταξιακή διαδικασία (της Τουρκίας) πιο δυναμικά», αλλά και ότι «οφείλουμε τώρα να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένα διαβήματα αλληλεγγύης με την Τουρκία». Η Λευκωσία αρχικά εμφανίστηκε ανήσυχη για αυτή την «προσέγγιση» ΕΕ - Τουρκίας, στη συνέχεια έσπευσε να ενισχύσει αυταπάτες ότι οι προβληματισμοί της θα γίνουν κατανοητοί και τελικά επιβεβαίωσε ότι είναι ήδη έτοιμη για την ένταση του παζαρέματος και επανέφερε τα αιτήματα για άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών για τα κυπριακά πλοία, επιστροφή της Αμμοχώστου και των Βαρωσίων (που αφορούν σημαντικά επενδυτικά «φιλέτα») και άλλα που «θα επέτρεπαν στη Λευκωσία να εξετάσει το ενδεχόμενο ανοίγματος» κεφαλαίων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Μέσα στο πλαίσιο των ευρύτερων ανταγωνισμών που κλιμακώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, με φόντο και την αναζήτηση «εναλλακτικών» ενεργειακών προμηθευτών και δρόμων μεταφοράς υδρογονανθράκων, αναμένεται το επόμενο διάστημα να ξεδιπλώσουν την τακτική τους ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η διάθεση πολλών, όπως και της Βρετανίας, για αλλαγή του καθεστώτος των «εγγυήσεων» (που είναι κληρονομιά των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959) δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αιτία ανακούφισης για τον κυπριακό λαό, όπως προσπαθεί να πείσει, τόσο η κυπριακή όσο και η ελληνική κυβέρνηση. Ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Φίλιπ Χάμοντ, είχε δηλώσει στις αρχές του Οκτώβρη ότι «είμαστε εντελώς ευέλικτοι αναφορικά με το μελλοντικό μας ρόλο και τη σχέση με την Κύπρο», εξηγώντας έτσι ότι η χώρα του δεν παραιτείται από τα ευρύτερα πλεονεκτήματα που, εδώ και δεκαετίες, της διασφαλίζει ο ρόλος της στην Κύπρο, και μέσα από τις στρατιωτικές βάσεις που διατηρεί εκεί, για τις οποίες φυσικά δε συζητά καμιά αλλαγή «καθεστώτος»...

Το πόσο περίπλοκες μπορεί να είναι οι εξελίξεις και το πόσο σφοδρά μπορεί να εκδηλωθούν οι αντιθέσεις φαίνεται και στο εύρος των «διεθνών παραγόντων» που εκδηλώνουν το «ενδιαφέρον» τους. Εκτός από τη Βρετανία, οι ΗΠΑ διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία τη διάθεσή τους να «συμβάλουν» με τον «καλύτερο δυνατό τρόπο», τονίζοντας επανειλημμένα τη σημασία που δίνουν στη συνεργασία με την Κύπρο τόσο στον τομέα της Οικονομίας όσο και στον τομέα της «Ασφάλειας», όπως επισήμανε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά της και η νέα πρέσβειρα στη Λευκωσία Κάθλιν Ντόχερτι.

Την ίδια στιγμή, «ενδιαφέρον» για το ρόλο της Κύπρου εκφράζει όλο και πιο συχνά και η Κίνα, την οποία επισκέφτηκε πρόσφατα ο Κύπριος Πρόεδρος, όντας μάλιστα ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που πήρε μέρος στην Ειδική Σύνοδο Ασιατικών Πολιτικών κομμάτων που οργάνωσε το ΚΚ Κίνας, με θέμα «Νέα οπτική για το Δρόμο του Μεταξιού: Νέα δράση για Κοινή Ανάπτυξη» (τις ίδιες μέρες που στις Βρυξέλλες γινόταν Σύνοδος Κορυφής) και σημειώνοντας ότι η Κύπρος «μπορεί να καταστεί ένας ενεργός παίκτης στην προώθηση των αξιών της πρωτοβουλίας για το Δρόμο του Μεταξιού» (σ.σ. Ενεργειακές και εμπορικές διαδρομές σύνδεσης Ανατολής - Δύσης που προωθεί η Κίνα).

Ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυπριακή κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτούς τους «διαύλους» συνεργασίας και με τη Ρωσία. Θυμίζουμε ότι η συμφωνία ελλιμενισμού ρωσικών πλοίων σε κυπριακά λιμάνια που ο Αναστασιάδης είχε υπογράψει στη διάρκεια της επίσκεψής του στη Μόσχα τον περασμένο Φλεβάρη προκάλεσε τη δυσαρέσκεια πολλών Ευρωπαίων, π.χ. στη Βρετανία χαρακτηρίστηκε «ανησυχητική και απογοητευτική».

Ολα τα παραπάνω αποτυπώνουν την έντονη «κινητικότητα» γύρω από μια «εκκρεμότητα» που οι ιμπεριαλιστές συνδέουν με τη «σταθερότητα», η οποία θα επιταχύνει μια σειρά μονοπωλιακές επενδύσεις, πάνω στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Οι εξελίξεις στο Κυπριακό συνδέονται και με την προώθηση γεωπολιτικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή, ανακατατάξεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιδρούν στη συνολικότερη αναμέτρηση π.χ. των ΗΠΑ με αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, το «πάτημα» στην κρίσιμη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής για την οποία «κονταροχτυπιούνται» όλο και περισσότερες δυνάμεις. Ειδικό βάρος έχουν και οι σχεδιασμοί γύρω από την Ενέργεια, στους οποίους συμμετέχουν «έντονα» και ισχυρές δυνάμεις όπως το Ισραήλ. Ειδικά τα «παζάρια» γύρω από τον ενεργειακό «άξονα» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ αποκτούν ξεχωριστή σημασία για ευρύτερες «ισορροπίες».

Τέλος, η πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα ΥΠΕΞ, Νίκου Κοτζιά, στην Κύπρο έρχεται να αναδείξει και τις αξιώσεις με τις οποίες η ελληνική αστική τάξη θέλει να εμπλακεί στους αντιλαϊκούς συμβιβασμούς που ετοιμάζονται. Το Κυπριακό «σήμερα θεωρείται ως ένα ζήτημα που πράγματι πρέπει να συζητηθεί», επισήμανε ο Ελληνας υπουργός, που, μιλώντας για το «αναχρονιστικό καθεστώς των εγγυήσεων», ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι η τακτική με την οποία θα εκφραστούν οι σχεδιασμοί θα είναι διαφορετικοί. Οχι όμως ως προς τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν. Μόνο ως προς τα βήματα με τα οποία θα ξετυλιχθούν τα επόμενα αντιλαϊκά σχέδια.