Από τότε πέρασαν δυο μήνες ...ψάχνοντας "τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" (συγνώμη: "Αριστερά"). Στο μεταξύ έγιναν εκλογές και το τρένο του "εκσυγχρονισμού" πορεύεται ξέφρενα στις ράγες του αντιλαϊκού εκτροχιασμού της χώρας. Φυσικά, η κυβέρνηση δεν ξεχνά το παράλληλο παραμύθι της "Κεντροαριστεράς". Και βέβαια, η απάντηση για το τι εννοεί έχει ήδη δοθεί και μάλιστα με τρόπο που δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Μια ματιά να ρίξει κανείς στη γειτονική Ιταλία, θα διαπιστώσει ότι η ρήση του Ανιέλι, ότι η Αριστερά μπορεί να εφαρμόζει πολιτικές καλύτερα από τη Δεξιά, όπως λέει ο κύριος ΦΙΑΤ, έχει εφαρμογή παντού. Παντού, με την προϋπόθεση να υπάρχουν "Αριστερές" όπως τις θέλουν οι Ανιέλι. Ως εκ τούτου, αν στην Ιταλία "κεντροαριστερή" λέγεται η πολιτική που προωθεί προϋπολογισμούς στυγνής λιτότητας και εισαγάγει κεφαλικούς ευρω-φόρους, στην Ελλάδα η "Κεντροαριστερά" δεν έχει πολλές δυνατότητες διαφοροποίησης.

***

• Επιβάλλει όχι απλώς "πάγωμα", αλλά μείωση των μισθών εκατομμυρίων εργαζομένων και καταδικάζει σε ανέχεια εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους. "Ακόμα δεν έχετε δει λιτότητα στην Ελλάδα", όπως έλεγε και ο Πάγκαλος από την πρώτη στιγμή που οι "εκσυγχρονιστές" ανέλαβαν το τιμόνι της Διακυβέρνησης.
• Αναγκάζει τα λαϊκά στρώματα να επωμιστούν νέα φορολογικά βάρη της τάξης του 1 τρισ. δραχμών, αυξάνοντας τους άμεσους φόρους κατά 24,5% και τους έμμεσους κατά 16,3%, δηλαδή σε επίπεδα τετραπλάσια και τριπλάσια (αντίστοιχα) του αναμενόμενου πληθωρισμού.
• Αρνείται δογματικά να προχωρήσει σε τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, με το επιχείρημα ότι το μέτρο θα ευνοήσει τους "έχοντες και κατέχοντες"!
• Κρατά τις κοινωνικές δαπάνες καθηλωμένες στα επίπεδα που θέλει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Δηλαδή σε επίπεδα μηδενικών αυξήσεων έως πραγματικών μειώσεων, με στόχο τον πλήρη αφανισμό κάθε ανάμνησης προνοιακής πολιτικής, και ουσιαστικά βάζει "λουκέτο" σε νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης κλπ.
• Απειλεί ανοιχτά ότι καμία κοινωνική κατάκτηση, από τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων και το δικαίωμα στην ξεκούραση, δεν είναι δεδομένη.
• Ανακαλύπτει τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα, όχι στις εξοπλιστικές δαπάνες - μαμούθ που υπαγορεύουν το ΝΑΤΟ και τα υπερπρονόμια προς τις πολυεθνικές, αλλά ...στις πολύτεκνες μητέρες, τους ναυτεργάτες και τους Ολυμπιονίκες, κατηγορίες από τις οποίες καταργεί τις φοροαπαλλαγές και τις συντάξεις.
• Μετατρέπει τους δήμους και τις κοινότητες σε φοροεισπρακτικά παραμάγαζα του κεντρικού κρατικού μηχανισμού, αναγκάζοντας τους ΟΤΑ είτε να λεηλατήσουν τα εισοδήματα των δημοτών είτε να σβήσουν.
• Εκτινάσσει (μέχρι και 400%!) τα τεκμήρια διαβίωσης για περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν μισθωτοί και συνταξιούχοι (αν μπορεί να θεωρεί περιουσιακό στοιχείο ένα αυτοκίνητο μικρού κυβισμού ή ένα ...παπάκι), έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία οδός διαφυγής από την ασφυκτική μέγκενη, που στήνουν οι υπάλληλοι της Κομισιόν στα θύματα της "σύγκλισης".
• Απαλλάσσει διά νόμων τους μεγαλοσχήμονες από το περιττό βάρος να πληρώσουν τα βεβαιωμένα χρέη τους προς το δημόσιο, που ανέρχονται στα 2,2 τρισ. δραχμές, και τους παρέχει άλλοθι διαιώνισης της ασυδοσίας τους μέσω της συμβολικής - και τις περισσότερες φορές στα λόγια - συμμετοχής τους στα δημόσια βάρη.
• "Καθαρίζει" με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, χρησιμοποιώντας διττή μέθοδο. Αλλοτε προτάσσοντας τη "δημοκρατία" του "κοινωνικού διαλόγου", που αρχίζει και τελειώνει στις διαδικασίες των κεντροεπιτροπάτων του ΠΑΣΟΚ, όπου αναζητούνται μέθοδοι "επικοινωνιακής" πολιτικής, ώστε να πειστούν οι "χλιδάτοι" του μεροκάματου ότι είναι "χλιδάτοι" και να αναφωνήσουν "σφάξε με Αγά μου να αγιάσω". Αλλοτε, καταγγέλλοντας το ΚΚΕ ως "υποκινητή" των εργατικών και αγροτικών κινητοποιήσεων...

***

***

Σε ένα όμως έχουν κάνει λάθος οι "κεντροαριστεροί" του νεοφιλελευθερισμού. Το πρόβλημά τους δε βρίσκεται στη ..."σωτηρία της ψυχής τους" και άρα ο διορισμός Ψυχάρη στο Αγιο Ορος μπορεί να ανοίγει τις πύλες του "παραδείσου" των διαπλεκόμενων συμφερόντων, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Το πρόβλημά τους βρίσκεται αλλού. Στο οργανωμένο, μαζικό, λαϊκό κίνημα, που πρέπει να αντιστρέψει τους όρους και να μετατρέψει τη "ζωή" των ανάλγητων πολιτικών σε "κόλαση" για τους εμπνευστές τους. Και, όπως απέδειξε, το μπορεί.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ