Εντεταλμένοι να εκπροσωπούν την ανοχή και τη συναίνεση των εργαζομένων, τις οποίες προηγουμένως φροντίζουν να υποκλέπτουν σπέρνοντας το συμβιβασμό, την υποταγή και την παθητικοποίηση.

Εχουν καταβυθίσει την αξιοπιστία της οργανωμένης συνδικαλιστικής δράσης στα Τάρταρα.

Εχουν εξαπατήσει, έχουν παραπλανήσει εργατικές μάζες και έχουν θρονιαστεί στο σβέρκο της εργατικής τάξης.

Λειτουργούν ως ιμάντες εφαρμογής της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Αξιοποιούν τα οφέλη - κομματικά και προσωπικά - από την ανάδειξή τους σε μιαν αριστοκρατία που λειτουργεί ως «Πέμπτη Φάλαγγα» στα πλευρά του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Χαρτογιακάδες της εξουσίας, με ειδική αποστολή να υπονομεύουν από τα μέσα κάθε φωνή και διάθεση αντίστασης.

Εχουν υπογράψει, έχουν συμφωνήσει, έχουν υπηρετήσει την πολιτική των 77 λεπτών του ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο, την πολιτική των 87 λεπτών του ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο, την πολιτική του 1 ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο.

Εχουν πρωτοστατήσει και υπερψηφίσει, εδώ και μια δεκαετία (!), το νόμο για τρεις μέρες δουλειά - τρεις μέρες ανεργία, με μείωση μισθών και κατακρεούργηση δικαιωμάτων.

Εφτασαν στο σημείο να πρωτοστατούν (!) ακόμα και στην απόλυση (!) εργαζομένων, όπως τις χιλιάδες των «stage» και τους συμβασιούχους.

Λειτούργησαν και λειτουργούν ως «δίχτυ ασφαλείας» του γκουβέρνου για την επιβολή των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της «απασχολησιμότητας», της «εκ περιπτροπής εργασίας» και της λεγόμενης «ευελφάλειας».

Συμμετείχαν, στρογγυλοκάθισαν και «νομιμοποίησαν» κάθε μορφή ψευδεπίγραφου «διαλόγου» - απάτη που χρησιμοποιήθηκε σαν λιπαντικό για να περάσουν τα αντιασφαλιστικά δρεπανηφόρα των Σιούφα - Σουφλιά, του Ρέππα, της Πετραλιά και τώρα του Λοβέρδου.

Υποβασταζόμενοι από την κυβερνητική προπαγάνδα και έχοντας στο πλευρό τους τις «πυροβολαρχίες» των ΜΜΕ των νταβατζήδων, κλαψουρίζουν ότι εμποδίζονται να φέρουν σε πέρας το «δημοκρατικό» τους δικαίωμα για το ξεπούλημα των δικαιωμάτων, των κατακτήσεων, των συμφερόντων, των ονείρων, των ελπίδων, του μόχθου, του ιδρώτα της εργατικής τάξης.

Θεωρούμε δημοκρατική μας υποχρέωση να καταδεικνύουμε - μέσα από τις πράξεις τους - τον αξιοθρήνητο και επαίσχυντο ρόλο τους.

Αντιλαμβάνεστε για ποιους μιλάμε...

Πρόκειται για «απορία» που διατυπώθηκε χτες στο πρωτοσέλιδο του «Βήματος»:

Πώς θα σχολίαζε ο Χαρίλαος Φλωράκης το γεγονός ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει στο «διάλογο», ότι επιδεικνύει «κινηματική λογική» (σ.σ.: αυτό μάλλον το θεωρούν πολύ... βαριά κατηγορία στο «Βήμα») και ότι στηρίζει το κίνημα των εργαζομένων ενάντια στις νέες αντιασφαλιστικές κυβερνητικές «μεθοδεύσεις» (σ.σ.: η λέξη είναι του κυβερνητικού εκπροσώπου, κ. Πεταλωτή)...

*

Το είδαμε, λοιπόν, κι αυτό!

Να εμφανίζεται - από το «Βήμα» - ο Χαρίλαος υπέρ του ...«διαλόγου» της απάτης!

Να καμώνεται το «Βήμα» πως διαθέτει το ανάστημα να εμφανίζει τον Χαρίλαο, και μάλιστα μετά θάνατον, σε ...αντιπαράθεση με το Κόμμα του!

Λες και ο Χαρίλαος «συνδιαλέχτηκε» ποτέ στη ζωή του είτε με τους Γερμανούς στην Κατοχή (όπως συνδιαλέχτηκε το «Βήμα»), είτε με τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία (όπως συνδιαλέχτηκε το «Βήμα»), είτε με τις αντιλαϊκές μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις (όπως συνδιαλέχτηκε το «Βήμα») που θέλαν «διάλογο» για τον αντεργατικό 330 (το 1975), θέλαν «διάλογο» για τον αντιεκπαιδευτικό 815 (το 1979), θέλαν «διάλογο» για το «πάγωμα μισθών και ημερομισθίων» (το 1985), θέλαν «διάλογο» για τις «μεταρρυθμίσεις Αρσένη» (το 1999), θέλαν «διάλογο» για τις «μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση» (το 2001).

Γνωστή, επομένως, ποια ήταν και είναι η στάση ζωής του Χαρίλαου ως κομμουνιστή και ως ηγέτη, γνωστή και η πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στο «διάλογο» υπέρ του οποίου προπαγανδίζει το «Βήμα».

*

Συνεπώς, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης θα είχε πράγματι να κάνει ένα σχόλιο γι' αυτή τη χυδαιότητα του «Βήματος» (και του Ψυχάρη).

*

Δεδομένης, μάλιστα, της πάγιας τακτικής του «Βήματος» να παρεμβαίνει, να προωθεί, να προπαγανδίζει και να υπηρετεί κάθε αντιασφαλιστική επιδρομή,

δεδομένης επίσης της επιδίωξης του «Βήματος» να είναι και να φαίνεται ως η «ναυαρχίδα» του ΠΑΣΟΚ,

δεδομένης, τέλος, της επιλογής του «Βήματος» να παραχωρήσει ακόμα και το κύριο άρθρο του, παραμονές των εκλογών, στον Γιώργο Παπανδρέου, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία τόσο για την επιλογή όσο και για τις «δεοντολογικές» μεθόδους με τις οποίες η πρωινή του Συγκροτήματος είναι αποφασισμένη να στηρίξει το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ,

το σχόλιο του Χαρίλαου, για τούτη τη σύμφυση ΠΑΣΟΚ - «Βήματος», θα ήταν πάνω - κάτω το εξής:

«Ομοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα»!

Αν στόχος των «σοσιαλιστών» ήταν να μειώσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (και όχι να τα αυξήσουν), τότε γιατί να επιδιώκουν να υποκλέψουν τη «συναίνεση» των εργαζομένων; Θα αποφάσιζαν, θα νομοθετούσαν και ουδείς εργαζόμενος θα διαμαρτυρόταν.

Αν αυτό που θέλουν οι «αντιεξουσιαστές της εξουσίας» είναι να αυξήσουν τις συντάξεις (και όχι να τις μειώσουν) τότε τι τη χρειάζονται τη «διαβούλευση»; Ποιος εργαζόμενος θα τους έλεγε «όχι»;

Αν αυτό που επιδιώκουν είναι να πιάσουν την εισφοροδιαφυγή (και όχι να απαλλάξουν και με το νόμο τους καπιταλιστές από τα ασφαλιστικά «βάρη»),

αν πολιτική τους είναι να εισπράξουν τα χρέη των εργοδοτών στα Ταμεία (και όχι να τους τα χαρίσουν μέσω νέων ρυθμίσεων),

αν πρόθεσή τους είναι να επιστραφούν τα κλεμμένα από τους ασφαλισμένους (και όχι να τους κλέψουν κι άλλα),

αν σκοπός τους είναι καταβάλουν ως κράτος όσα χρωστάνε στα Ταμεία (και όχι να καταργήσουν ακόμα και τυπικά τις υποχρεώσεις τους),

τότε τι τον θέλουν το «διάλογο»;