Από τους 7.000 περίπου κληρικούς της εποχής της Κατοχής, πάνω από τους μισούς πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ενώ όμως οι απλοί κληρικοί, ως γνήσια παιδιά του λαού, έδιναν το πατριωτικό «παρών», το ιερατείο ήταν όχι απλώς «απόν», αλλά αποτελούσε και στήριγμα των κατακτητών και της εγχώριας αντίδρασης.

*

Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος της εποχής, ο Δαμασκηνός, διορίστηκε στη θέση του από την κατοχική «κυβέρνηση» του Τσολάκογλου. Στις επιστολές του προς την «κυβέρνηση» των προδοτών, ο Δαμασκηνός ευλογούσε τους «Κουίσλιγκ», δηλώνοντας ότι «αποβλέπομεν μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε», ενώ χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν «μέτρον ανάγκης»...

*

Από την πλευρά τους, οι επικεφαλής του Αγίου Ορους έστειλαν μέχρι και επιστολή προς τον Χίτλερ, με την οποία καλούσαν την «Υμετέρα Εξοχότητα» (σ.σ: τον Χίτλερ) να «αναλάβη υπό την υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν» το Αγιο Ορος...

*

Οσο για Μητροπολίτες, όπως ο Φλωρίνης, ο Εδέσσης, ο Αιτωλοακαρνανίας, ο Φθιώτιδας, υποδέχονταν τα Ες-Ες με δοξολογίες υπέρ «του μεγάλου γερμανικού έθνους» και με κηρύγματα ότι «τάσσεται ο ελληνικός λαός παρά τω πλευρώ των δυνάμεων του Αξονος»...

*

Φυσικά, υπήρχαν και Μητροπολίτες που τίμησαν το σχήμα τους, όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ ή ο Ηλείας Αντώνιος, που στάθηκαν δίπλα στο ΕΑΜ. Μόνο που αυτούς η Ιεραρχία τους κυνήγησε και τους καθαίρεσε...

***

Για να επιστρέψουμε στον Δαμασκηνό

*

(που είχε εκδιώξει από το θρόνο τον Χρύσανθο, ο οποίος με τη σειρά του ομολογούσε αργότερα ότι αυτός ήταν που καθοδηγούσε τον Γρίβα και τη φασιστική οργάνωση των Χιτών και αποκαλούσε τα Τάγματα Ασφαλείας σαν «τελευταία εφεδρεία» του Εθνους...)

*

γνωστός είναι ο ρόλος του ως συνεργάτης των Αγγλων, αφού πρώτα είχε ορκίσει τις «κυβερνήσεις» των γερμανοτσολιάδων, των Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Οι Αγγλοι, μετά τη συνάντηση του Δαμασκηνού με τον Τσόρτσιλ στα «Δεκεμβριανά», τον όρισαν έως και αντιβασιλέα της χώρας.

*

Η εξαργύρωση της στάσης του Δαμασκηνού στο ματοκύλισμα του λαού από τους ιμπεριαλιστές, υπήρξε πλήρης.

Αλλά κι αυτός στάθηκε στο «ύψος» του. Υπό την ηγεσία του, το 1946, η έκτακτη σύνοδος της Ιεραρχίας εξέδωσε την ποιμαντορική εγκύκλιο για την καταδίκη της Αριστεράς.

Υπό την καθοδήγησή του, η Ιερά Σύνοδος της 30/5/47 τασσόταν παρά τω πλευρώ του μοναρχοφασιστικού εμφυλιοπολεμικού κράτους και «αφόριζε» σαν «εθνικώς εγκληματικόν κίνημα» (!) τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ.

Αργότερα, το 1949, δήλωνε «υπερήφανος» για την «εθνικήν κολυμβήθραν» της Μακρονήσου... Εκεί, δε, στη Μακρόνησο, «μεγαλούργησε» σειρά από αρχιμανδρίτες. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά χρόνια αργότερα, το 1984, το ένα τρίτο περίπου των μελών της Ιεράς Συνόδου είχε προϋπηρεσία στο στρατό κατά την περίοδο του Εμφυλίου...

Ο Δαμασκηνός, επίσης, ήταν εκείνος που το '48 ευλογούσε τα εκτελεστικά αποσπάσματα των στρατοδικείων, αφού, όπως έλεγε, για τους δολοφονηθέντες δημοκράτες, επρόκειτο για «καταδικασθέντες εις θάνατον κατόπιν νομίμου και δημοσίας διαδικασίας»...

***

Φυσικά, δεν είναι μόνο το εν Ελλάδι ιερατείο που εκείνη την εποχή διακονούσε τη «μαυρίλα».

*

Το Φανάρι, για παράδειγμα, εξέδωσε το '49 δήλωση - προειδοποίηση αφορισμού των ομογενών που εμφορούνταν από κομμουνιστικές ιδέες, ενώ το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας έσπευδε να αποστείλει το '49 συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Παπάγο «επ' ευκαιρία οριστικής συντριβής των εχθρών της Πατρίδος και της Ανθρωπότητος» (σ.σ: των κομμουνιστών)...

*

Και βέβαια δεν είναι μόνο το ιερατείο της Ορθοδοξίας.

Το 1948 η Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος «καταδίκασε απεριφράστως τον άθεον κομμουνισμόν», ενώ ήδη από το '44 ο Πάπας Πίος, συνεργάτης πολλών εγκληματιών ναζί, καταδικάζει τους κομμουνιστές, επειδή αρνούνται το «φυσικόν δικαίωμα της ιδιοκτησίας» και λίγο αργότερα απαγορεύει την ταφή των κομμουνιστών, εάν πριν το θάνατό τους δεν είχαν δώσει «δημοσία απόδειξη μετανοίας»...

(Συνεχίζεται)...

«Τα λόγια διαψεύδονται από τις πράξεις και από τις πρακτικές την ίδια στιγμή που ο νέος αρχηγός τους μιλάει για νέα ηθική» (23/1/2004).

*

«Η νέα ηθική για την οποία μιλούν αποδεικνύεται κέλυφος σε καθεστωτικές πρακτικές» (31/1/2004).

*

Πρόκειται για λόγια του Κώστα Καραμανλή.

Τότε, προεκλογικά, η ηθικολογία του κατευθυνόταν ενάντια στο ΠΑΣΟΚ.

Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ και ειδικά μετά την υπόθεση με τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ, γίνεται πλέον προφανές:

Η ηθική του «καθεστώτος της ΝΔ» και κυρίως οι «διαφορές» της από την «ηθική» του «καθεστώτος του ΠΑΣΟΚ», περιγράφονται ιδανικά από τον... ίδιο τον Κ. Καραμανλή. Ο,τι ακριβώς έλεγε για το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», ισχύει στο ακέραιο και για το «σύστημα ΝΔ».

*

Αν, πάντως, υπάρχει κάποια «διαφορά» είναι μία:

Αν οι προηγούμενοι καταγράφηκαν στην ιστορία ως οι «κομπιναδόροι του ΕΚΑΣ», ετούτοι θα καταγραφούν ως οι «κομπιναδόροι του ΛΑΦΚΑ».

Μετά τις διαβεβαιώσεις του Θεόκλητου στη συνέντευξή του στον «ΑΛΦΑ» ότι ουδέποτε υπήρξε αριστερός (ούτε το όνομα «εκείνων των νησιών» που έστελναν τους κομμουνιστές δε θυμόταν ο άνθρωπος) ένα είναι βέβαιο για την Ιεραρχία: Μπορεί να συναναστρέφονται με ναρκέμπορους, με πράκτορες, με τον υπόκοσμο, με επίορκους δικαστές, με καταχραστές και λωποδύτες, αλλά... ευτυχώς ο Θεός τους φώτισε και τουλάχιστον δεν έγιναν... κομμουνιστές.