Sportidea

Την ίδια ώρα που παιδιά αθλούνται κάτω από αντίξοες και πολλές φορές επικίνδυνες συνθήκες, τα «ολυμπιακά» γυμναστήρια του Γαλατσίου παραμένουν κλειστά για το λαό!

Τα τμήματα υποδομών είναι τα πρώτα που θα υποστούν τις συνέπειες από τη λογική της δημοτικής αρχής για συγχώνευση ομάδων

«Στο γηπεδικό δεν έχει αλλάξει κάτι, αφού δε δημιουργήθηκε κάποιος καινούριος αθλητικός χώρος, που θα μπορούσε να αποφορτίσει την κατάσταση. Εμείς έχουμε επισημάνει το θέμα όλα αυτά αυτά χρόνια. Από το 1998 σε συνεννόηση με τα άλλα αθλητικά σωματεία της περιοχής προβάλαμε αιτήματα τα οποία βελτίωναν τις συνθήκες άθλησης. Σήμερα ενώ έχει διαμορφωθεί κάποιος χώρος στο Γαλάτσι, έχει αφεθεί και είναι εντελώς ακατάλληλος για άθληση στα παιδιά. Είναι μεν μικρότερος από κανονικό γήπεδο, όμως με την κατάλληλη αξιοποίηση μπορεί να λειτουργήσει "αποφορτικά". Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, υπάρχουν τρεις ομάδες στο γήπεδο: η Κορωνίδα Γαλατσίου, ο ΠΑΣ Γαλάτσι και ο ΓΣ Πατησίων. Υπάρχει τμήμα που στις ώρες της προπόνησης αναγκάζεται να δουλέψει στο 1/4 του γηπέδου με 37 παιδιά! Οταν στο ίδιο το γήπεδο βρίσκονται ταυτόχρονα τρία αλλά τμήματα, μιλάμε για μια συγκέντρωση παιδιών πάνω από 80 άτομα...

Την αντίθεση στη λογική της δημοτικής αρχής που προσπαθεί να προωθήσει τη συγχώνευση τον ομάδων, εκφράζει ο πρόεδρος της Κορωνίδας και μας εξηγεί τους λόγους: «Η λογική της δημοτικής αρχής που υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια και παραμένει μέχρι και σήμερα είναι η συγχώνευση των ομάδων, αφού δεν υπάρχουν οι χώροι. Ετσι απλά... Αυτή είναι επικίνδυνη λογική, αφού σπρώχνει τα παιδιά να φύγουν από τον αθλητισμό. Για παράδειγμα, τα τρία σωματεία, με τα τμήματα υποδομής που έχουν, συγκεντρώνουν περίπου 700 παιδιά. Αν συγχωνευτούν, κάποια παιδιά θα πρέπει να φύγουν.. Εμείς όμως δεν μπορούμε να βαδίσουμε σ' αυτά τα μονοπάτια. Λογική του συλλόγου μας είναι πρώτιστα ο αθλητισμός και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού μέσω αυτού. Γι' αυτό και μείναμε έξω από αυτές τις ιδέες».

«Και στο πινγκ-πονγκ, παρά τις προσπάθειες για βελτίωση των συνθηκών, τα πράγματα παρέμεναν στάσιμα. Η αίθουσα που μας έχει παραχωρηθεί είναι εντελώς ακατάλληλη και επίφοβη για τραυματισμούς των παιδιών. Παράλληλα δημιουργούνται και πρακτικά προβλήματα. Παράδειγμα, ότι τρεις φορές την εβδομάδα που γίνεται η προπόνηση, ο προπονητής στήνει και ξεστήνει τα τραπέζια. Υπάρχει το Ολυμπιακό κλειστό γυμναστήριο, αλλά μέχρι τώρα παραμένει ανεκμετάλλευτο από τα σωματεία της περιοχής. Ενα γήπεδο που φτιάχτηκε με χρήματα του ελληνικού λαού και δεν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν τα παιδιά του»...

Το οικονομικό είναι άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα του ερασιτεχνικού αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου. Ο Γιάννης Στάης επιβεβαιώνει τη ζοφερή πραγματικότητα: «Είναι γνωστό ότι οι κρατικές επιχορηγήσεις είναι ψίχουλα και δε δίνονται και στην ώρα τους. Για παράδειγμα οι επιχορηγήσεις από πολιτεία και δήμο ανέρχονται στα 8.000 ευρώ, ενώ εμείς έχουμε τουλάχιστον 70.000 έξοδα ετησίως. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκκρεμότητες για τις επιχορηγήσεις του 2003 και του 2002. Μόνο το 2004 πήραμε, η οποία σημειωτέων ήταν και η μικρότερη. Ανάλογη είναι και η κατάσταση σε άλλα αγωνίσματα, όπως στο πινγκ-πονγκ. Ουσιαστικά παλεύουμε μόνοι μας με τη συμμετοχή στα έξοδα και από τους γονείς των παιδιών. Και έτσι καλύπτουμε τα έξοδα άμεσα ή έμμεσα».

Μια άλλη πλευρά της δουλιάς που κάνουν τα ερασιτεχνικά σωματεία και την απήχηση που έχει αυτή σε κοινωνικό επίπεδο, μας επισήμανε ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Γ. Νταβαρίνος: «Ο αθλητισμός πρέπει να αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη φιλοσοφία, ιδιαίτερα όσον αφορά τα παιδιά. Οι ερασιτεχνικές ομάδες και σύλλογοι προσφέρουν και κοινωνικό έργο. Κι όμως τουλάχιστον με το παράδειγμα του δικού μας συλλόγου παλεύουμε μόνοι μας χωρίς ουσιαστική βοήθεια ούτε από την πολιτεία ούτε από το δήμο. Οταν δεν έχει εγκαταστάσεις, όταν δεν μπορείς να βασιστείς στις επιχορηγήσεις, όταν υπάρχουν ελλείψεις σε βασικούς τομείς, όπως η ιατρική περίθαλψη, όχι μόνο σε επίπεδο συλλόγων αλλά ακόμα και σε αυτούς που θέλουν σε ατομικό επίπεδο να αθληθούν. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στο γήπεδο και δεν υπάρχει ένας γιατρός για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και η δημοτική αρχή της περιοχής παραμένει ουσιαστικά αμέτοχη. Για παράδειγμα στην αθλητική επιτροπή του δήμου δεν υπάρχουν εκπρόσωποι των σωματείων. Εμείς χρόνια τώρα είμαστε σε κόντρα με τη δημοτική αρχή, γιατί τολμάμε να αναφέρουμε τα προβλήματα. Γι' αυτό και έχουμε κάνει και κινητοποιήσεις. Τα ίδια ισχύουν και για την αντιμετώπιση του ερασιτεχνικού αθλητισμού από την πολιτεία. Τι έγινε με τα Ολυμπιακά έργα που υπάρχουν ας πούμε στο δήμο μας; Ολοι ξέρουμε ότι ο μόνος που δεν πρόκειται να τα εκμεταλλευτεί είναι ο λαός».

Τα προβλήματα λοιπόν υπάρχουν και παραμένουν άλυτα, ενώ οι αρμόδιοι αδιαφορούν. Το μέλλον των ερασιτεχνικών σωματείων προβλέπεται δυσοίωνο. Ο υπεύθυνος των παιδικών τμημάτων της Κορωνίδας, Κώστας Αγγελής, ήταν χαρακτηριστικός στην αναφορά του για το τι πρέπει να γίνει.

«Εκείνο που χρειάζεται είναι η συσπείρωση του κόσμου που βρίσκεται γύρω από τον αθλητισμό, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα κίνημα διεκδίκησης, που θα έρθει σε κόντρα με την πολιτική που εφαρμόζεται από την πολιτεία. Η συσπείρωση της βάσης είναι αυτό που πρέπει να γίνει και η πολιτεία να καταλάβει το τεράστιο κοινωνικό έργο που προσφέρουν τα σωματεία».