«Είμαστε περήφανοι που είμαστε μέλη της ΕΕ». «Αν δεν υπήρχε η ΕΕ η Ευρώπη θα βυθιζόταν στην κρίση». «Η κρίση δεν πρόκειται να φτάσει στην Ευρώπη λόγω της ΕΕ». «Ευτυχώς που είμαστε στην ΕΕ και δε θα μας συμπαρασύρει η κρίση».

*

Πρόκειται για ένα απειροελάχιστο δείγμα των όσων ακούστηκαν στην ημεδαπή κατά την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Τότε που εκπρόσωποι κομμάτων και τηλεπροπαγανδιστές του «ευρωμονόδρομου» μακάριζαν τον Σημίτη που μας έβαλε στην ΟΝΕ και τον Καραμανλή που μας έβαλε στην ΕΕ (ΕΟΚ), διότι, όπως ισχυρίζονταν, η κρίση δεν επρόκειτο να διαβεί τον Ατλαντικό.

«Αλλο οι ΗΠΑ - άλλο η Ευρώπη, εδώ υπάρχει η ΕΕ που μας προφυλάσσει», έλεγαν...

***

Τώρα, βέβαια, όλοι αυτοί σφυρίζουν κλέφτικα. Το πόσο «αλώβητη» είναι η ΕΕ από την κρίση προκύπτει από τις ίδιες τις εκτιμήσεις της Κομισιόν:

Υπερτριπλασιασμός του ελλείμματος των «27» προβλέπεται την επόμενη διετία (από το 2,3% του ΑΕΠ το 2008 στο 7,3% το 2010), εκτίναξη της ανεργίας κοντά στο 12% εντός της ΟΝΕ!

*

Τι είχαν «ξεχάσει» όταν πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Οτι τόσο κείθε όσο και δώθε του Ατλαντικού, το ίδιο σύστημα υπάρχει: Καπιταλισμός. Που σημαίνει υπερσυγκέντρωση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου για τους λίγους, φτώχεια και ανέχεια για τους πολλούς.

Οτι και εκεί και εδώ, εις τας Ευρώπας, η ίδια αντίφαση κυριαρχεί: Κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής, από τη μία, ατομικός χαρακτήρας της ιδιοποίησης του παραγόμενου προϊόντος, από την άλλη.

Με άλλα λόγια, εξίσου βαλτώδες το έδαφος, πάνω στο οποίο οικοδομείται και αναπαράγεται ο καπιταλισμός, είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στις Βρυξέλλες: Πολλοί δουλεύουν, αλλά ένας μόνο κερδίζει. Χιλιάδες παράγουν, αλλά σε έναν μόνο ανήκουν αυτά που παράγονται. Εκατομμύρια δημιουργούν, αλλά ένας μόνο κατέχει ό,τι δημιουργείται: Ο καπιταλιστής, δηλαδή ο κάτοχος και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής.

***

Αλίμονο αν δεν τα ξέρουν όλα αυτά οι ευρωπροπαγανδιστές. Το αντίθετο. Οχι μόνο τα ξέρουν, αλλά και τα υπηρετούν. Την κρίση που τάχα την ξόρκιζαν, την ανέμεναν. Και ήδη από την πρώτη κιόλας στιγμή που κορόιδευαν τους λαούς της Ευρώπης (μαζί και τον ελληνικό) ότι είναι «θωρακισμένοι» από τη «μαμά ΕΕ», από την ίδια εκείνη στιγμή είχαν σχεδιάσει τα μέτρα με τα οποία τώρα την κρίση - που οι ίδιοι οι καπιταλιστές δημιούργησαν - την φορτώνουν πάνω στα θύματά τους, τους εργαζόμενους.

Αυτή είναι η αλήθεια για το πόσο μας «προστατεύει» η ΕΕ από την κρίση. Το ψέμα είναι τόσο αυταπόδεικτο, όσο και εκείνο το αμίμητο «θα τρώτε με χρυσά κουτάλια» που μας έταζαν όταν μπήκε η Ελλάδα στην ΕΟΚ.

*

Εξίσου απατηλά, όσον αφορά στην αγωνία τους για τις επιπτώσεις που θα έχει στα «υποζύγια» η κρίση, είναι και τα λεγόμενα από τον Γιούνκερ (τον επικεφαλής της Ευρωζώνης) περί «κοινωνικής έκρηξης» ή τον Σπίντλα (επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων) περί επερχόμενου «πολιτικού εξτρεμισμού» στην Ευρώπη.

Η αγωνία τους είναι, βέβαια, προφανής. Τρέμουν στο ενδεχόμενο η αντεργατική πολιτική τους να διευρύνει τα χαρακώματα της ριζοσπαστικοποίησης, να βρεθεί αντιμέτωπη με το λαϊκό παράγοντα.

Αλλωστε, λίγα 24ωρα από τις δηλώσεις Γιούνκερ - Σπίντλα, στη χτεσινή έκτακτη σύνοδο της ΕΕ για την απασχόληση, εκείνο που αποφάσισαν ήταν η «προσαρμογή των ωρών εργασίας» (δηλαδή εκ περιτροπής εργασία με μείωση μισθού) (!), με τον Μπαρόζο να δηλώνει κυνικά ότι «δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την πρόκληση ανεργίας εξαιτίας της κρίσης».

*

Είναι λοιπόν αποφασισμένοι να οδηγήσουν τα πράγματα ως τον πλήρη εξανδραποδισμό του κόσμου της δουλειάς.

Αυτός είναι και ο λόγος που σχεδόν καθημερινά έχουμε κι από ένα «πολεμικό» ανακοινωθέν προς τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς, τα λαϊκά στρώματα να ξεχάσουν ό,τι είχε απομείνει από τα δικαιώματά τους, να παραιτηθούν κι από τις τελευταίες κατακτήσεις τους, να «παραδοθούν» γιατί «έρχονται και χειρότερα», να είναι ικανοποιημένοι που ζουν με τα μισά ειδάλλως θα τα χάσουν όλα!

***

Η ΕΕ και τα κόμματά της προαναγγέλλουν έναν κόσμο ακόμα πιο ζοφερό και πιο απάνθρωπο από τούτον που δημιούργησαν. Και ταυτόχρονα θωρακίζουν το σύστημα της εκμετάλλευσης απειλώντας και «προειδοποιώντας» ότι οι λαοί εκτός από τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία θα υποστούν και την ...«κοινωνική αναταραχή»!

Αυτό, δηλαδή, που θα ήταν ευχής έργον, το ξέσπασμα, η αντίθεση, η αντιπαράθεση και η εξέγερση των λαών ενάντια στην πολιτική τους, ο μαζικός ταξικός πολιτικός αγώνας, επιχειρείται να ενσωματωθεί στην προπαγάνδα τους και να παρουσιαστεί σαν «κίνδυνος διασάλευσης της τάξης».

Η «ευταξία» για την οποία πασχίζουν, σημαίνει δισεκατομμύρια για τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, λιτότητα, φορολογική επιδρομή, ξεθεμελίωμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καθεστώς εργασιακής γαλέρας, διόγκωση του εφεδρικού στρατού της ανεργίας για τα λαϊκά στρώματα.

Με τέτοια πολιτική, που πραγματικά αποτελεί «μονόδρομο» για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, είναι λογικό να φοβούνται «κοινωνικές εκρήξεις».

*

Αλλά ό,τι ακριβώς είναι φόβος γι' αυτούς, συνιστά ταυτόχρονα ελπίδα για τους λαούς. Ο φόβος τους, όπως κι αν επιχειρούν να τον διαχειριστούν, συνιστά την από μέρους τους ομολογία ότι έχει έρθει η ώρα της μαζικής πολιτικής δράσης για τα λαϊκά στρώματα. Η ώρα της Αντεπίθεσης!

Τα κηρύγματα για «σύνεση» και για «συναίνεση», η τακτική των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων, η δράση των εκπροσώπων της πέμπτης φάλαγγας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί, είναι τα όπλα της πλουτοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού.

Αλλά, τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να κρύψει και να αναιρέσει ότι η κρίση του συστήματος, πέρα από μια ακόμα εκκωφαντική επιβεβαίωση των ιστορικά ξεπερασμένων ορίων του καπιταλισμού, αναδεικνύει στην επιφάνεια μια τεράστια ευκαιρία: Τη δυνατότητα να μετουσιωθεί η οικονομική κρίση του καπιταλισμού σε πολιτικό όπλο στα χέρια του λαού, που, απορρίπτοντας όλα τα παραπάνω, έχει τη δύναμη να τιμωρήσει τους δυνάστες του, να τους σταματήσει και να τους ανατρέψει!

***

Τώρα, λοιπόν, που τα επιτελεία των Βρυξελλών οικοδομούν το νέο Μεσαίωνα και συγκροτούν τη νέα Ιερά Εξέταση κατά όσων «προληπτικά» τους βαφτίζουν «εξτρεμιστές», τώρα είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των πολιτικών αγώνων του αύριο. Αγώνων ταξικά προσανατολισμένων και αποφασιστικά περιφρουρημένων, που δε θα εξαντλούνται στο εφήμερο, αλλά θα θέτουν σε όλη τους τη γραμμή τα ζητήματα της πολιτικής πάλης.

*

Απέναντι στη συσπείρωση των πολυεθνικών και των πολιτικών τους φορέων, εκείνο που τρέμουν οι Γιούνκερ και Σπίντλα, οι Μπαρόζο και Σολάνα, οι Καραμανλής και Παπανδρέου, οι «κεντροδεξιοί», οι «κεντροαριστεροί» και τα δεκανίκια τους, είναι η συσπείρωση γύρω από μια πολιτική που δεν «παζαρεύει» το βαθμό της εκμετάλλευσης γιατί αρνείται την εκμετάλλευση.

Που δε διαλέγει εκμεταλλευτή γιατί είναι κατά όλων των εκμεταλλευτών.

Που δε «συμβιβάζεται» με τα ψίχουλα, γιατί διεκδικεί όλο τον αμύθητο πλούτο για λογαριασμό όσων τον παράγουν.

Εκείνο που τελικά φοβούνται είναι η συσπείρωση γύρω από μια πολιτική που δε «βολεύεται» με τον καπιταλισμό. Ο φόβος τους - είναι ώριμες οι συνθήκες - να μετατραπεί σε εφιάλτη.