-- Από πολλούς ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, ακούγεται το εξής επιχείρημα: «Αφού δεν τα κατάφεραν αυτοί, τότε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Είναι πράγματι έτσι;

Η απογοήτευση αυτή μπορεί να έχει εξήγηση, σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να «παίρνει από κάτω» το λαό. Η υιοθέτηση και υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί στα μάτια εκείνων που τον ψήφισαν να φαίνεται σαν συνθηκολόγηση κάτω από το βάρος των «εκβιασμών» που δέχτηκε από τους δανειστές, στην πραγματικότητα όμως ήταν η κατάληξη μιας προδιαγεγραμμένης πορείας, που καθορίστηκε από την ίδια τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, σαν κόμμα που αποδέχεται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ. Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά; Οτι θα διαπραγματευτεί εντός της ΕΕ για την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης σε «αναπτυξιακή» κατεύθυνση, με στόχο να υποβοηθήσει την ταχύτερη επάνοδο της οικονομίας σε ρυθμούς ανάκαμψης.

Το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων ήταν λοιπόν εκ των πραγμάτων προδιαγεγραμμένο. Η κυβέρνηση δεν διαπραγματευόταν για το λαό, αλλά για την εξασφάλιση των όρων στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ήθελε τη χαλάρωση της λιτότητας και την απομείωση του κρατικού χρέους. Για το λαό υποσχόταν μόνο λίγα ψίχουλα, τα οποία, κάτω από το βάρος των περικοπών από τα προηγούμενα δύο μνημόνια, τα εμφάνιζε - λάθρα - σαν παροχές που ανοίγουν τάχα το δρόμο για την ανάκτηση των απωλειών, ακόμα και για ριζικές αλλαγές προς όφελός του.

Ο λαός πρέπει να διαβάσει «ανάποδα» τις εξελίξεις. Να αντιστρέψει το επιχείρημα του «τίποτε δε γίνεται» και στη θέση του να βάλει το εξής: Τώρα τους δοκίμασα όλους. Από άλλο δρόμο, φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με πήγε εκεί που με οδηγούσαν και οι προηγούμενοι. Η «αποτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα, παρά τις προεκλογικές του διακηρύξεις, είναι επιβεβαίωση ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν γίνεται φιλολαϊκός. Είναι απόδειξη ότι η ΕΕ δεν αλλάζει προς όφελος του λαού. Οτι όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια στην οικονομία και κρατούν την εξουσία, διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να υπάρξει. Οτι γι' αυτό η λύση βρίσκεται έξω από αυτό το σύστημα και σε ρήξη μαζί του, στο δρόμο της ανατροπής του.

Αυτά τα συμπεράσματα πρέπει να καθορίσουν την πολιτική στάση των λαϊκών στρωμάτων στις εκλογές και μετά από αυτές. Με αισιοδοξία να φτάσουν στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Να ενισχύσουν το μόνο κόμμα που την άλλη μέρα θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να εκφραστεί στο κίνημα η ανεξάντλητη δύναμη του λαού, για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής.

Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η νεολαία μπορούν, πλέον, με την ίδια τους την πείρα να δουν ότι η στάση του ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα, μια στάση που κράτησε αταλάντευτα και κόντρα στις κάθε είδους πιέσεις του συστήματος και των επιτελείων του, όχι μόνο δικαιώνεται από τις ίδιες τις εξελίξεις, αλλά είναι αυτή που μπορεί σήμερα να αποτελέσει το σημείο αναφοράς πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει η πείρα του λαού ώστε να γίνει δύναμη αγώνα και ανατροπής:

-- Δικαιώνεται η ανυποχώρητη στάση του ΚΚΕ ενάντια στη συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, όπως και αν αυτοπροσδιορίζονται αυτές, «αριστερές» ή «δεξιές», «μνημονιακές ή αντιμνημονιακές», «εθνικής ενότητας» ή «ειδικού σκοπού» κ.ο.κ... Επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις η προειδοποίηση του ΚΚΕ ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού μονόδρομου και των λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, αντίθετα είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τους σιδερένιους κι αντιλαϊκούς τους νόμους, που επιβάλλουν το ξεζούμισμα του λαού για να ενισχυθούν η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, οι επενδύσεις του κεφαλαίου.

-- Επιβεβαιώνεται η έγκαιρη πρόβλεψη του ΚΚΕ για την κατάληξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση των δεσμεύσεών της απέναντι στο κεφάλαιο και απέναντι στον αντιλαϊκό στόχο της ίδιας της καπιταλιστικής ανάκαμψης, δεσμεύσεις οι οποίες χαρακτήριζαν ξεκάθαρα τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όσο και αν προσπαθούσε να το κουκουλώσει με ριζοσπαστική τάχα φρασεολογία και εξαγγελίες για ορισμένα ψίχουλα, που τελικά ούτε αυτά «χώρεσαν» στις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.

-- Δικαιώνεται το κάλεσμα του ΚΚΕ ήδη από την επομένη των βουλευτικών εκλογών του Γενάρη του 2015 στο λαό για καμιά αναμονή, καμία ανοχή απέναντι στη νέα κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, όταν κάποιοι έσπερναν αυταπάτες, διαβεβαίωναν με στόμφο ότι «αυτή η Βουλή μνημόνια δε θα ψηφίσει». Σκεφτείτε πού θα ήταν σήμερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ποιο θα ήταν το αποκούμπι για τους αναγκαίους αγώνες του λαού ενάντια στην εκμετάλλευση, αν το ΚΚΕ είχε δεχτεί να γίνει το... αριστερό δεκανίκι στην κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά», αν έτρεχε στις κινητοποιήσεις στήριξης της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης για λογαριασμό του κεφαλαίου... για να την πιέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της!

-- Επιβεβαιώνεται ότι η πραγματική αιτία των μνημονίων, όπως έγκαιρα αποκάλυψε το ΚΚΕ, είναι η ίδια η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση με νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, με ακόμη πιο φτηνή εργατική δύναμη. Με κριτήριο ακριβώς τη δέσμευσή τους σε αυτήν την αντιλαϊκή στρατηγική, «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ ψήφισαν παρέα το νέο μνημόνιο. Στην αντίπερα όχθη, η στάση του ΚΚΕ στη Βουλή και στο κίνημα επιβεβαίωσε ότι είναι το κόμμα που λέει το πραγματικό και ανυποχώρητο ΟΧΙ στα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, ακριβώς γιατί αντιπαλεύει την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου και των λυκοσυμμαχιών του που τα υπαγορεύουν.

-- Επιβεβαιώνεται ότι ο καπιταλισμός και οι διεθνείς ενώσεις του, όπως η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, δεν αλλάζουν χαρακτήρα, δε γίνονται φιλολαϊκά με δήθεν αριστερές κυβερνήσεις, με δημοψηφίσματα και διαπραγματεύσεις που στην πραγματικότητα διεξάγονται για λογαριασμό της κάθε αστικής τάξης. Το βάθεμα της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, είτε έχουν μεγάλο είτε μικρότερο ποσοστό κρατικού χρέους, είτε έχουν ευρώ είτε εθνικό νόμισμα, η εμβάθυνση των μνημονίων διαρκείας στο πλαίσιο της συζήτησης των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων της ΕΕ και της Ευρωζώνης για την «επόμενη μέρα» της λυκοσυμμαχίας τους, επιβεβαιώνουν ότι οι υπαρκτές αντιθέσεις και οι τσακωμοί όλων αυτών καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αφορούν το πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους τα κέρδη και τις ζημιές του κεφαλαίου.