Eurokinissi

Χαρακτηριστικά, ο Κυρ. Μητσοτάκης, εκφωνώντας τον επικήδειο λόγο του στην εξόδιο ακολουθία, ξεχώρισε ως «παρακαταθήκη» της πολιτικής Σημίτη την «αταλάντευτη πίστη του στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό», και πώς αλλιώς, εφόσον υλοποίησε με συνέπεια την πολιτική του «Μάαστριχτ» και της ΕΕ, όπως και αυτή για την ένταξη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας στην ΟΝΕ. Επικαλέστηκε επίσης απόψεις του εκλιπόντα, όπως ότι χρειάζονται «ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, βαδίζοντας συχνά και κόντρα στο ρεύμα», προσθέτοντας ο Μητσοτάκης ότι η Ελλάδα πρέπει «να απαλλαγεί από βαρίδια κι από παθογένειες δεκαετιών», σε «ένα κάλεσμα από κοινού συνειδητοποίησης και κινητοποίησης απέναντι σε ένα στοίχημα διαρκείας». Με άλλα λόγια, να συνεχιστεί το ξήλωμα κατακτήσεων των εργαζομένων, η διεύρυνση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, τα χτυπήματα στην Κοινωνική Ασφάλιση (από τους περιβόητους νόμους Γιαννίτση έως σήμερα), η υλοποίηση της ΚΑΠ που ξεκλήρισε και ξεκληρίζει εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στην ύπαιθρο, αλλά κι ένα σχολείο και πανεπιστήμιο ακόμα μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, προσαρμοσμένο στις «ανάγκες» του κεφαλαίου, με τους νόμους Αρσένη, την ενσωμάτωση της «Μπολόνια» και ό,τι ακολούθησε πάνω σε αυτές τις «βάσεις».

Ο πρωθυπουργός ξεχώρισε εξάλλου «τις σοβαρές υποδομές που απέκτησε η χώρα κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του ως πρωθυπουργού», έργα που «έτρεξαν» ώστε να υπηρετήσουν τον στόχο του κεφαλαίου για «πύλη εισόδου» προς τα Βαλκάνια και την ΕΕ, όπως και «τα καθοριστικά βήματα που σηματοδότησαν την ευρωπαϊκή προοπτική τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου».

Στο ίδιο μοτίβο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης είπε στη δική του ομιλία ότι ο Σημίτης αγωνιζόταν «ενάντια στη συντήρηση και τη μοιρολατρία», έχοντας «εντοπίσει από νωρίς τις ιστορικές ρίζες των παθογενειών του κράτους» και «διαμορφώσει το πολιτικό όραμα για την υπέρβασή τους», σε «διαρκή πάλη» «απέναντι στον πελατειασμό, τα στερεότυπα και τα κατεστημένα», προχωρώντας σε «δημιουργικές ρήξεις, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα», συσπειρώνοντας «μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία γύρω από το πολιτικό όραμα του εκσυγχρονισμού».

Αλλη μια προσπάθεια να παρουσιαστούν ως «πρόοδος» οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε μια σειρά τομείς, όπως και η παραπέρα θωράκιση του αστικού κράτους, ώστε αυτό να τσακίζει πιο αποτελεσματικά τον λαό, υπηρετώντας τα «θέλω» του κεφαλαίου.

Παραπέρα, και ο Ανδρουλάκης ξεχώρισε την υλοποίηση στόχων από την κυβέρνηση Σημίτη, όπως «η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ», ενώ στο πλαίσιο της αγιογραφίας των ημερών, έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι ο εκλιπών ήθελε «μια αυτοδύναμη "Ευρώπη των λαών", ακόμα και αντιτασσόμενος στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ»! Κι αυτό όταν και επί ημερών του η χώρα λειτουργούσε ως ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, συμμετέχοντας ενεργά τόσο στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με προεξάρχοντες την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όσο και στις επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, στέλνοντας και προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων εκτός συνόρων.

Σε κάθε περίπτωση, και καθώς εξάλλου «βγάζει μάτι» ο διαγκωνισμός των αστικών πολιτικών δυνάμεων για την «πολιτική κληρονομιά» του Σημίτη, έσπευσε και ο Ανδρουλάκης - όπως και ο Μητσοτάκης προηγούμενα - να ξεχωρίσει «τα μεγάλα έργα υποδομών όπως η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, η Εγνατία Οδός, το Μετρό, η Αττική Οδός, το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και άλλα πολλά», όπως και τη «συνετή δημοσιονομική πολιτική», ενώ «προήγαγε τον θεσμικό εκσυγχρονισμό του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης» και «την προώθηση πλήθους μεταρρυθμίσεων».

Ταυτόχρονα, ψάχνοντας και κάποιες διαχωριστικές γραμμές, ώστε να εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτική στην αστική διαχείριση, αντέτεινε στα λεγόμενα Μητσοτάκη ότι «ο πραγματικός προοδευτικός εκσυγχρονισμός (...) δεν σημαίνει μόνο οικονομική πρόοδο» αλλά και «διαφάνεια και υπευθυνότητα στη λήψη των αποφάσεων, δίκαιο μέρισμα από την ανάπτυξη (...) ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα», αφού «ένας διαφορετικός δρόμος απέναντι στη συντήρηση είναι εφικτός» και λοιπά τέτοια εύηχα που αναμασά κάθε φορά η σοσιαλδημοκρατία για να μασκαρέψει την ταύτισή της στη στρατηγική του κεφαλαίου και να στοιχίσει τον λαό στα προτάγματα αυτά.

Χαρακτηριστικά εξάλλου ως προς αυτό και τα όσα είπε ο υπουργός επί ημερών Σημίτη Τ. Γιαννίτσης, λέγοντας ότι «από το 1996, που ανέλαβε ως πρωθυπουργός, δημιούργησε μια ιδιαίτερη αύρα για τον εκσυγχρονισμό και την αναγκαία στροφή στην πορεία της κοινωνίας». Εστίασε εξάλλου στην «οικοδόμηση» επί ημερών Σημίτη, «βήμα - βήμα, της αξιοπιστίας και του βάρους της Ελλάδας και σε θέματα εξωτερικών σχέσεων, όπως τη θέση της στο ευρωπαϊκό σύστημα, την ένταξη της Κύπρου, τη διασφάλιση κοινοτικών πόρων, τον ρόλο στα Βαλκάνια, τα θέματα με την Τουρκία», προωθώντας παντού τη μεγαλύτερη εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Τέλος, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, κατά τον επικήδειο λόγο της, είπε ότι ο Σημίτης είχε «κύρια αναφορά του την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και το ρεύμα του εκσυγχρονισμού», δίνοντας «έμφαση στον ορθολογισμό, τον προγραμματισμό, την προσήλωση σε στόχους», «μακριά από δημοφιλείς, ανέξοδες ρητορείες και λαϊκιστικές ευκολίες». Πρόσθεσε ότι «ο εκσυγχρονισμός του δεν υπήρξε μόνο ένα πολιτικό και επίκαιρο πρόγραμμα, αλλά και διαρκής θεσμική και κοινωνική άσκηση, μια συνεχής και ανοικτή μέχρι σήμερα μεταρρυθμιστική πρόκληση». Συμπλήρωσε ότι η οκταετής θητεία Σημίτη στην πρωθυπουργία έφερε «σπουδαία έργα υποδομών και επενδύσεις», εστιάζοντας κι αυτή με τη σειρά της στην ένταξη της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρωζώνη και στην είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ.

Σημειωτέον, στην εξόδιο ακολουθία στη Μητρόπολη, εκτός από υπουργούς της κυβέρνησης (Αδ. Γεωργιάδης, Κ. Χατζηδάκης) και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παρακολούθησαν επίσης ο Πρόεδρος της Βουλής Κ. Τασούλας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Ν. Χριστοδουλίδης, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας, ο απερχόμενος πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Τζ. Τσούνις, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς κ.ά.

Το ΚΚΕ εκπροσώπησε το μέλος της ΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος Θ. Παφίλης.

Ενδεικτικά, σήμερα το πρωί, συνεδριάζει υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη το υπουργικό συμβούλιο, στην ατζέντα του οποίου προηγείται η παρουσίαση από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κ. Χατζηδάκη, του νομοσχεδίου «για την ενίσχυση της κεφαλαιαγοράς».

Ακολουθεί παρουσίαση από τον υπουργό Εσωτερικών, Θοδωρή Λιβάνιο, και την υφυπουργό, Βιβή Χαραλαμπογιάννη, του νομοσχεδίου «για την αποτελεσματικότερη απονομή της πειθαρχικής δικαιοσύνης και την ενίσχυση της εξωστρέφειας του Δημοσίου», ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων στο Δημόσιο και με περαιτέρω εμπέδωση της λειτουργίας του με όρους και στόχους «ελεύθερης αγοράς».

Θα υπάρχει, εξάλλου, εισήγηση από τον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών, Χρήστο Σταϊκούρα, σχετικά με τη δημοπράτηση έργου σύνδεσης Δυτικής Περιφερειακής Λεωφόρου Αιγάλεω με την Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου, ανισόπεδων κόμβων Σκαραμαγκά, Σχιστού και Ναυπηγείων, πάντα στη λογική της χώρας - κόμβου διαμετακόμισης, σύμφωνα με τους στόχους ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων.

Θα γίνει επίσης «ενημέρωση» από τον Κ. Χατζηδάκη για το Πρόγραμμα Δανεισμού και Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους, για το οποίο ματώνει ο λαός, στο ευρύτερο πλαίσιο επίτευξης «πλεονασμάτων» ώστε να εκταμιευτούν κι άλλα δάνεια με ευνοϊκούς όρους για το κεφάλαιο.

Τέλος, θα ακολουθήσει εισήγηση από τον αναπλ. υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκο Παπαθανάση, σχετικά με τη συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Το «βιογραφικό» του είναι ενδεικτικό αφού πρόκειται για «διεθνές χρηματοπιστωτικό ίδρυμα», με έδρα το Λονδίνο, που ιδρύθηκε το 1991 για να «υποστηρίξει» χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ «στη διαδικασία ίδρυσης του ιδιωτικού τους τομέα», εξ ου και κατευθύνει «επενδύσεις ως εργαλείο για την οικοδόμηση οικονομιών της αγοράς». Σε αυτό το πλαίσιο στη συνέχεια επεκτάθηκε για να υποστηρίξει την «ανάπτυξη» σε περισσότερες από 30 χώρες, από την Κεντρική Ευρώπη έως την Κεντρική Ασία, προσφέροντας χρηματοδότηση σε τράπεζες, βιομηχανίες και επιχειρήσεις, ενώ συνεργάζεται και με εταιρείες του Δημοσίου για να υποστηρίξει την ιδιωτικοποίησή τους. Μεγαλύτερος μέτοχος είναι οι ΗΠΑ.