Γρηγοριάδης Κώστας

Ο πρώην ...γενικός των γενικών στον ΟΠΑΠ, ο Χρ. Σαλελές, παραιτήθηκε - λέει - από την ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, επειδή εργάζεται σε επιχείρηση της οικογένειας Κόκκαλη.

Ουδέν πρόβλημα θα πει κανείς, αλλά, μόλις ακούσαμε την είδηση, το μυαλό έφυγε πίσω στο Δεκέμβρη του 1995. Τότε που ο ΟΠΑΠ, με βάση τον «εκσυγχρονιστικό» αέρα που έφερνε η κυβέρνηση Σημίτη, ετοίμαζε τα νέα του τυχερά παιχνίδια. Τότε, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ, ο Σ. Αλημίσης, εξηγούσε πώς ακριβώς σχεδιάζεται η εισαγωγή των παιχνιδιών αυτών.

«Βρισκόμαστε σε συζητήσεις με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ και εξετάζουμε όλες τις παραμέτρους», είχε πει κι όταν ο δημοσιογράφος διατύπωσε την έκπληξή του για τη διαδικασία αυτή, είχε δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση:

«Με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ - είχε πει αφοπλιστικά - είμαστε κατά κάποιο τρόπο ...παντρεμένοι».

Ε, λογικό είναι, μετά τις παντρειές του καθοδηγούμενου από την κυβέρνηση ΟΠΑΠ, να 'ρθουν και οι ...επαγγελματικές κουμπαριές των στελεχών του Οργανισμού...

Αποκαλυπτικά των εξελίξεων στο χώρο του ελληνικού εμπορίου είναι τα στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές η εταιρεία ICAP. Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρίας και σε δείγμα 7.006 εμπορικών επιχειρήσεων πραγματοποιήθηκαν το 1999 πωλήσεις συνολικού ύψους 12,23 τρισεκατομμυρίων δραχμών, ενώ τα συνολικά και καθαρά προ φόρων κέρδη σημείωσαν αύξηση 42,1%, σε σχέση με το 1998 και διαμορφώθηκαν στα 523,1 δισ. δραχμές. Χαρακτηριστικά δε της έντονης συγκεντροποίησης και μονοπωλιοποίησης του εμπορίου είναι τα εξής στοιχεία. Το 47% του συνόλου των πωλήσεων πραγματοποιήθηκε από τις λίγες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ. Οι 100 μεγαλύτερες επιχειρήσεις πραγματοποίησαν πωλήσεις και κέρδη που αντιστοιχούν στο 47,3% και στο 41,3% αντίστοιχα, των συνολικών πωλήσεων και των κερδών του συνόλου των 7.006 εμπορικών επιχειρήσεων.

Και ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου, που λέγεται «παγκοσμιοποίηση», ΟΝΕ, «απελευθέρωση» και «νόμοι της αγοράς»...

«Δικαιολογημένα απεργούν οι εργαζόμενοι. Δικαιούνται να ζητούν περισσότερα», σημείωσε... μεγαλόψυχα προχτές ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, βγαίνοντας από τον πρωθυπουργό, όπου καταλήχτηκαν τα βασικά μεγέθη του νέου προϋπολογισμού. Και αμέσως συμπλήρωσε, «φορώντας» το γνωστό του χαμόγελο: «Βεβαίως, η ισχυρή οικονομία επιτρέπει πραγματικές αυξήσεις στα εισοδήματα των εργαζομένων».

Βέβαια, ο υπουργός δεν αποκάλυψε ποιες συγκεκριμένες αυξήσεις αποφάσισαν, μαζί με τον Κ. Σημίτη, για το 2001, αλλά και δε χρειαζόταν. Αποτελεί κοινό μυστικό, πλέον, ότι οι ονομαστικές... αυξήσεις για το νέο χρόνο θα κινηθούν στο... ύψος του 2%, που, αν δοθεί, μάλιστα, σε δυο δόσεις, δε θα είναι ούτε 1,5%.

Τώρα, πως γίνεται, στα πλαίσια μιας «ισχυρής οικονομίας», όπως λέει ο Γ. Παπαντωνίου, που αυξάνεται με ρυθμούς 4 και 5%, να θεωρούνται «πραγματικές αυξήσεις» οι προαναφερόμενες, μόνον οι κυβερνώντες μπορούν να το καταλάβουν...

Πάντως, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας προσπάθησε προχτές - για λογαριασμό της κυβέρνησης, βέβαια - να εμφανίσει την εικόνα του απλόχερου και του ανοιχτοχέρη, απέναντι στους εργαζομένους. Και δεν το έκανε τυχαία. Προφανώς, είχε τους λόγους του.

Ισως το έκανε, για να καλμάρει τις αντιδράσεις που προκαλούν στους εργαζόμενους τα προωθούμενα αντεργατικά μέτρα (κατάργηση του 8ωρου, διεύρυνση της ασυδοσίας των μεγαλοεπιχειρηματιών στις απολύσεις κλπ). Ισως επίσης, να είχε στο νου του τη νέα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει και το «μάξι ασφαλιστικό» (αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση του εφάπαξ, παραπέρα κουτσούρεμα των κατώτατων συντάξεων κλπ.), το οποίο αναμένεται να «σκάσει μύτη» στο ερχόμενο δίμηνο.

Ανεξάρτητα, όμως, από τους λόγους, που θέλησε ο Γ. Παπαντωνίου να εμφανιστεί με «φιλολαϊκό προφίλ», η αλήθεια δεν κρύβεται. Οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι τα περί «ισχυρής οικονομίας» έχουν καθρέφτισμα αποκλειστικά και μόνο στα συνεχώς αυξανόμενα, δυσθεώρητα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, ενώ η ζωή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων γίνεται κάθε μέρα και δυσκολότερη.

Δεν ήταν εύκολο να αποσιωπήσει κάποιος, όσο και αν το ήθελε, τη μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας της Τρίτης. Ωστόσο, κάποιοι φαίνεται ενοχλήθηκαν από αυτή την επιτυχία. Και μπροστά στο φόβο ότι οι κινητοποιήσεις του λαού μπορεί να συνεχιστούν, να κλιμακωθούν και να γενικευτούν, συνειδητοποιώντας τις δραματικές για τη ζωή τους εξελίξεις που επιβάλει η αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και των αφεντικών της, έσπευσαν, άμεσα ή έμμεσα, είτε να υποβαθμίσουν την κινητοποίηση, είτε να συκοφαντήσουν την απεργία ως υπεύθυνη για την ταλαιπωρία των πολιτών που δεν απεργούσαν. Και δεν πρόκειται μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για κάποιες εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που μπορεί να συμπολιτεύονται ή να «αντιπολιτεύονται» την κυβέρνηση, αλλά το κύριο γνώρισμά τους είναι ο ρόλος του βαστάζου των μεγάλων συμφερόντων. Παλιά τους τέχνη κόσκινο θα πείτε. Το σημειώνουμε, απλώς, για να μην ξεχνιόμαστε...