ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σκόπιμη θολούρα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι αξιοσημείωτη, αλλά και αξιοθαύμαστη η επιμονή του επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα, να καλεί ξανά και ξανά την κυβέρνηση να αποφασίσει με ποιους είναι..! Την κάλεσε για πολλοστή φορά και χτες απ' το βήμα της Βουλής: «Και επιτέλους πρέπει να αποφασίσετε με ποια πλευρά της όχθης είστε. Με τους εργαζόμενους και την κοινωνία ή με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα;». Εχουμε, ωστόσο, βάσιμες υποψίες ότι «τα λέει στη νύφη, να τ' ακούει η πεθερά». Γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μειωμένη αντίληψη, κάθε άλλο. Συνεπώς πρέπει να έχει καταλάβει, αυτό που έχουν καταλάβει και οι πέτρες σ' αυτόν τον τόπο. Οτι αυτή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει πολύ πριν γίνει κυβέρνηση με ποιους θα πάει και όχι ποιους θα αφήσει απλώς, αλλά ποιους θα πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Οι απανωτές εκκλήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση να πάρει θέση σε ένα δίλημμα που για την ίδια δεν υφίσταται καν, αλλού αποσκοπούν. Να καλλιεργήσουν στο λαό την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ταλαντεύεται, ότι η πολιτική της δεν είναι συνειδητή στο πλαίσιο μιας καλά επεξεργασμένης στρατηγικής, αλλά πρόσκαιρη συνέπεια των πιέσεων που δήθεν της ασκούνται. Υποτιμούν βεβαίως το λαό, αλλά αυτό λίγο τους απασχολεί. Εχουν ρόλο να επιτελέσουν.

Συμβουλάτορες της κυβέρνησης

Είναι πράγματι παράλειψη της ελληνικής κυβέρνησης που δεν πακέταρε έναν εκπρόσωπο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να τον πάρει μαζί του στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός σαν συμβουλάτορα, στις διαβουλεύσεις με τους εταίρους του στη λυκοσυμμαχία. Οσο κι να ψάξει η κυβέρνηση, δεν πρόκειται να βρει καλύτερο στήριγμα στην πολιτική της από τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ενας από αυτούς (Π. Σκουρλέτης) δήλωσε τις προάλλες: «Το ζητούμενο για την Ευρώπη είναι η εγκατάλειψη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που διατρέχει τις σημερινές δομές της. Η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης θα έπρεπε να κατατείνει, ώστε να γίνει κατανοητό πως τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι και προβλήματα του συνόλου της ΕΕ. Η προοπτική και το μέλλον της ΕΕ θα κριθεί από την ικανότητά της να απαντήσει στα προβλήματα που θέτει η σημερινή οικονομική κρίση». Για όσους δεν κατάλαβαν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί την ΕΕ να συνειδητοποιήσει ότι η κρίση στην Ελλάδα απειλεί το σύνολο του αντιδραστικού οικοδομήματος, για τη σωτηρία του οποίου κόπτεται. Συστήνει, μάλιστα, στην κυβέρνηση, να πείσει τους εταίρους στην ΕΕ για την ανάγκη να θωρακίσουν την ευρωζώνη, ενισχύοντας την ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Τέτοια είναι η πρεμούρα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το ευρωενωσιακό κατασκεύασμα του κεφαλαίου. Το οποίο κεφάλαιο, για να πάρει ανάσα από την κρίση, δεν μπορεί παρά να μεγαλώσει την αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων.

Οι «αρχές» της ΕΕ

Συμφωνία στις «αρχές της ευρωπαϊκής πρακτικής» διαπιστώθηκε, στη συνάντηση του υφυπουργού Παιδείας Ι. Πανάρετου με τους προέδρους των ΤΕΙ, για το θέμα των λεγόμενων επαγγελματικών δικαιωμάτων και τα «περιβόητα» ΠΔ. Τις «αρχές» αυτές τις γνωρίζουν καλά, από πρώτο χέρι, οι σπουδαστές στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Πρόκειται για την αποσύνδεση πτυχίου - επαγγέλματος, τη λειτουργία των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια προς όφελος των επιχειρήσεων, τη νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων (οδηγία 36/05) και τη δημιουργία μιας εκπαιδευτικής αγοράς που εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Είναι οι «αρχές» που έχουν διαμορφωτή και κριτή την «αγορά» και στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλειά.

Κατασταλτικά γρυλίσματα...

Παρουσίαση - επίδειξη των αστυνομικών σκύλων περιπολίας έγινε προχτές στις εγκαταστάσεις του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Στα πλαίσια ενίσχυσης των κατασταλτικών μέσων της ΕΛΑΣ για «την ενίσχυση των δράσεων της εμφανούς αστυνόμευσης», 30 σκύλοι θα ενταχθούν στο σύστημα πεζών περιπολιών. Οι πρώτοι έξι ανέλαβαν ήδη «υπηρεσία» και τα συμπαθή τετράποδα θα επικουρούν στο εξής τις δυνάμεις καταστολής στο έργο τους. Ετσι, μετά τα χημικά, τα γκλομπς και τις λαστιχένιες σφαίρες το οπλοστάσιο θα... δαγκώνει πιο αποτελεσματικά τους «ατακτούντες».

Το παραμύθι της Ευρωπαϊκής Ενωσης...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ καλά, το ...γοτθικό παραμύθι που μας σερβίρουν έχει ως εξής: Στο ρόλο της «Πριγκίπισσας» είναι η Ελλάδα, στο ρόλο του «Καλού Ιππότη» η Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ρόλο του «Δράκου» οι ...«διεθνείς αγορές» που θέλουν να μας φάνε.

Ομως, ο «Καλός Ιππότης» ήρθε την τελευταία στιγμή, φόβισε τον «Δράκο» και εμείς προς στιγμή σωθήκαμε. (Αν και η διάσωση ήταν με το αζημίωτο, αφού τώρα έρχεται η ώρα των «βαθιών τομών», δηλαδή των αντιλαϊκών μέτρων).

Η απορία που θα μας μείνει, όμως, έχει να κάνει με το ...ποιες είναι αυτές οι άγνωστες «διεθνείς αγορές». Δηλαδή, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους;

Κι αν έχουν, πώς γίνεται αυτοί που μας απειλούν να είναι και οι ίδιοι που μας σώζουν; Δεν σας μοιάζει λιγότερο με παραμύθι και περισσότερο με ιστορία ...«νονών» της νύχτας αυτή η υπόθεση;

Προφανώς, έτσι είναι τα πράγματα και το μόνο διακύβευμα που υπάρχει είναι το πώς θα κερδίσουν τα μονοπώλια και θα χάσουν ακόμη περισσότερο οι εργαζόμενοι. Κι εκεί ακριβώς πάει το πράγμα και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, συνεχίζει την ...εποικοδομητική κριτική του και λέει ότι η κυβέρνηση μόνον περιστέλλει το έλλειμμα και δεν τονώνει την αγορά!

Δηλαδή, κάνει μόνο περικοπές κατά των εργαζομένων, ενώ δεν προχωράει την ίδια στιγμή σε παροχές στο κεφάλαιο!

Περισσότερο ...ζηλεύει ο Αντ. Σαμαράς, φοβόμαστε, παρά κάνει κριτική. Σε τελική ανάλυση, μόνον 4 μήνες είναι στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει προλάβει να τα δώσει (ακόμη) όλα στους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ομως, συνεχίζει πιστά σε αυτήν την κατεύθυνση, οπότε ας μην αγχώνονται τόσο εκεί στη ΝΔ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Διά Βίου Υποταγή

Είναι «συνήθεια» της ΕΕ και των κυβερνήσεών της να δίνουν «όμορφους» τίτλους στις πολιτικές που εφαρμόζουν, ώστε να καλύπτεται το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική της «Διά Βίου Μάθησης» (ΔΒΜ), η οποία επιδιώκεται να ενταθεί στην Ελλάδα, μέσω του προσχεδίου νόμου του υπουργείου Παιδείας. Εύλογα μπορεί κανείς να ρωτήσει, γιατί είναι κακό να μορφωνόμαστε διαρκώς. Η διαρκής μόρφωση, όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική της ΔΒΜ που προωθούν η ΕΕ και η κυβέρνηση. Από τη μια, χτυπούν συνεχώς το δικαίωμα στη βασική μόρφωση για όλο και περισσότερα παιδιά του λαού, χτυπούν το δικαίωμα στη δουλειά κι, από την άλλη, υπόσχονται τάχα «Διά Βίου Μάθηση»! Για την ΕΕ, η πολιτική της «Διά Βίου Μάθησης» είναι στρατηγική επιλογή, που συνδέεται με τους στόχους του κεφαλαίου για την οικονομία και την εργασία, μέσω μιας διαρκούς κατάρτισης, σύμφωνα με τις ανάγκες της «αγοράς», προκειμένου να έχουν φτηνούς εργαζόμενους.

Τα παραδείγματα από άλλες χώρες της ΕΕ, όπου η συμμετοχή σε προγράμματα «Διά Βίου Μάθησης» είναι μεγάλη, δείχνουν ότι ούτε η ανεργία έχει μειωθεί, ούτε οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει ολόπλευρη μόρφωση. Θα ήταν, άλλωστε, παράλογο το κεφάλαιο, «ξαφνικά», να μην ενδιαφέρεται για τα κέρδη του και να μας «χαρίζει» ώρες μόρφωσης! Αλλος είναι ο σχεδιασμός. Χωρίζουν την εκπαίδευση σε τρεις μορφές μάθησης (τυπική, μη τυπική και άτυπη) και προσπαθούν να προσαρμόσουν απόλυτα κάθε είδους γνώση των εργαζομένων με την παραγωγή, όπως την ορίζουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών του κάθε κλάδου. Παράλληλα, εξασφαλίζουν τη δυνατότητα «κινητικότητας» και «ευελιξίας» των εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο, αλλά και κρύβουν την ανεργία εντάσσοντας τους ανέργους σε διάφορα σεμινάρια ψευτοκατάρτισης για λίγα ευρώ.

Ακόμα χειρότερα, θέλουν να πείσουν τον άνεργο ότι ο ίδιος ευθύνεται για την κατάστασή του κι ότι τάχα μπορεί να τη διορθώσει κυνηγώντας διαρκώς καταρτίσεις και πιστοποιήσεις. Στο προσχέδιο του υπουργείου σημειώνεται, άλλωστε, ότι στόχος είναι η «διασύνδεση των επιμέρους μορφών της εκπαίδευσης και κατάρτισης». Αυτό σημαίνει ότι το πτυχίο (τυπική εκπαίδευση) με τα μαθήματα ξένων γλωσσών (μη τυπική εκπαίδευση) και η συμμετοχή σε μια ΜΚΟ (άτυπη μάθηση) θα αποτελούν ένα σύνολο, το οποίο θα αξιολογείται από τις επιχειρήσεις, για την πρόσληψη ή τη διατήρηση εργασίας.

Ολη η λογική της «Διά Βίου Μάθησης» δεν αφορά μόνο τη ζωή του εργαζομένου στη δουλειά του, αλλά στοχεύει συνολικά στη συνείδησή του, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Το σχολείο, η Ανώτατη Εκπαίδευση, τα κοινωνικά και προσωπικά ενδιαφέροντα, ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να προσηλώνονται σε έναν και μοναδικό στόχο: Πώς θα μαζέψω πιστωτικές μονάδες, για να μπορώ να ανταποκριθώ στις ανάγκες της «αγοράς». Ο «ευέλικτος» εργαζόμενος δεν πρέπει να σκέφτεται σύνθετα, αλλά να θεωρεί ότι η ζωή του και η βελτίωσή της κινείται γύρω από τα κέρδη της επιχείρησης και την «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Με λίγα λόγια, ζητούν Διά Βίου Υποταγή.

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ