ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 18 Απρίλη 2002
Σελ. /40
Αδιόρθωτοι...

Αφού, για κάμποσο καιρό, έκαναν «πλάτες» στην ΠΑΣΚΕ και δεν έλεγαν το παραμικρό για τις συνεχείς και απαράδεκτες υποχωρήσεις της, από τις αρχικές, περσινές θέσεις της Συνομοσπονδίας για το Ασφαλιστικό, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Αφού, πήραν μέρος στο δήθεν διάλογο και προσέφεραν τον οβολό τους και στη διαδικασία νομιμοποίησης της αντιασφαλιστικής κυβερνητικής επιχείρησης, κάποια στιγμή, δήλωσαν τη διαφωνία τους και τώρα παίρνουν μέρος στους αγώνες.

Εστω κι έτσι, όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ, ίσως πείτε. Δε λέμε όχι. Θα συμφωνούσαμε, όμως, πιο εύκολα, αν έβγαζαν και κάποια διδάγματα από τη μέχρι σήμερα τακτική τους. Για την ηγεσία του ΣΥΝ μιλάμε, η οποία, χτες, έσπευσε να «πιάσει καρέκλα» σ' έναν ακόμη «διάλογο», για το φορολογικό. Κι ας έγινε - ειδικά αυτός - εντελώς διάτρητος και ουσιαστικά άχρηστος, πριν ακόμη ξεκινήσει, αφού έχει ως βάση το διαβόητο πόρισμα της «επιτροπής Γεωργακόπουλου», με το οποίο, υποτίθεται πως διαφωνεί ακόμη και η κυβέρνηση. Τίποτε αυτοί, το χαβά τους.

Προσέξτε παιδιά, το «διάλογο» και τα μάτια σας...

Το «Βήμα» και η Αριστερά

Μπορεί να καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους το κάνουν, αλλά ας πάρουν υπόψη τους ότι έχει ξεπεράσει προ πολλού ακόμη και τα σύνορα του γελοίου. Για το «Βήμα» μιλάμε και, ιδιαίτερα, για ορισμένους αρθρογράφους- στελέχη του, οι οποίοι επιμένουν συστηματικά και μονότονα να χαρακτηρίζουν το ΠΑΣΟΚ αριστερή πολιτική δύναμη.

Ισως, βέβαια, μας αντιτείνουν, ότι όλα σχετικά είναι. Αφού το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στ' αριστερά της ΝΔ, σωστός είναι ο χαρακτηρισμός. Ομως, ακόμη κι αν δεχτούμε την εκτίμηση αυτή, γιατί δεν παίρνουν ως σημείο αναφοράς τη χουντοφασιστική και φιλοβασιλική παράταξη και, επομένως, να ονομάζουν και τη ΝΔ αριστερή δύναμη; Μήπως, επειδή έτσι... σχετικοποιούνται μέχρι αχρηστίας τα γνωστά και ψεύτικα διλήμματα;

Τον πιστεύετε;

Δεν υπήρξε ούτε μία εφημερίδα ή ηλεκτρονικό μέσο μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, την περασμένη βδομάδα, που να μη σημείωσε -- με τον ένα ή άλλο τρόπο -- την ικανοποίηση της Ουάσιγκτον από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και την ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου της χώρας, Ούγο Τσάβες. Δεν υπήρξε, επίσης, ούτε ένα ΜΜΕ, δυο μέρες αργότερα, που να μη σημείωσε τη δυσαρέσκεια του Λευκού Οίκου από τις γνωστές σε όλους εξελίξεις, τη λαϊκή κινητοποίηση και την επαναφορά του Τσάβες στην Προεδρία της χώρας. Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις αμερικανικών εφημερίδων, σύμφωνα με τις οποίες, οι πραξικοπηματίες είχαν ενημερώσει, μήνες πριν, για τα σχέδιά τους την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και είχαν εξασφαλίσει την ανοχή -- τουλάχιστον -- της Ουάσιγκτον. Και μετά απ' όλ' αυτά, ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Αρι Φλέισερ, εδέησε να κάνει σχετικές δηλώσεις, βεβαιώνοντας όλο τον κόσμο ότι «τονίσαμε κατηγορηματικώς στους ηγέτες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ότι οι ΗΠΑ δε θα υποστήριζαν ένα πραξικόπημα».

Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

Τα... επικοινωνιακά

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΑΛΙΣΤΑ, μόλις μια μέρα πριν τη σημερινή απεργία, ο πρωθυπουργός μάς μίλησε για την ...κοινωνική πολιτική της κυβέρνησής του και το πόσο απεχθάνεται τον κοινωνικό αποκλεισμό! Στα σοβαρά πιστεύει ότι μπορεί να πείσει έστω κι έναν εργαζόμενο με κάτι τέτοια;

Να τους χαίρεται τους επικοινωνιολόγους και τους συμβούλους του, πλην όμως, με μερικές τέτοιες δηλώσεις γενικόλογου χαρακτήρα, ούτε το Φορολογικό ξεχνιέται, ούτε το 2,5% της εισοδηματικής πολιτικής, ούτε η ανεργία, ούτε το Ασφαλιστικό.

Ειδικά το τελευταίο πάει από το κακό στο χειρότερο και κανένα επικοινωνιακό κολπάκι δεν μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο. Και μια και μιλήσαμε για «μαύρο», δε φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση περιμένει να μη φανούν οι σχετικές επιπτώσεις στις δημοτικές εκλογές!

Μάλλον το γνωρίζει και γι' αυτό ετοιμάζει από τώρα τις άμυνές της.

ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ μας Ιταλία στην ίδια κατάσταση βρίσκεται. Με τη διαφορά βέβαια ότι εκεί κυβερνά ένας ιδιοκτήτης ΜΜΕ και όχι ένας υπάλληλος ιδιοκτητών ΜΜΕ. Μικρή διαφορά ίσως, αλλά έχει σημασία.

Βλέπετε, τελικά οι παράδεισοι της Ενωμένης Ευρώπης δεν είναι καθόλου παράδεισοι. Για τους εργαζόμενους, βέβαια. Και, βέβαια, ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία δεν ασκεί καμιά πολιτική ασύμβατη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αντιθέτως, κι αυτός διαρθρωτικές αλλαγές για την επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης θέλει να εφαρμόσει.

ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ εντός «ολίγων ημερών» από τα παλαιστινιακά εδάφη, που υποσχέθηκε ο Αριέλ Σαρόν, είναι μια πραγματικά ανατριχιαστική δήλωση. Μιλάμε για λίγες μέρες σφαγών, που βέβαια θα γίνουν τώρα με εντατικούς ρυθμούς.

Και ποια είναι η αντίδραση του «διεθνούς παράγοντα»; Ο Κόλιν Πάουελ να δηλώνει ευτυχής για τη δήλωση του Ισραηλινού πρωθυπουργού και η Ευρωπαϊκή Ενωση να παριστάνει ότι εθελοτυφλεί, στηρίζοντας ουσιαστικά τις εξελίξεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Καταργούν την εισφορά για τα ατυχήματα

Σε 15 δισεκατομμύρια δραχμές ανέρχεται ετησίως το κόστος του ΙΚΑ για την επιδότηση και τη συνταξιοδότηση θυμάτων εργατικών ατυχημάτων, σύμφωνα με τα στοιχεία του 1998. Ατυχήματα, που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, η ευθύνη ανήκει στους εργοδότες, είτε γιατί δεν παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα ασφάλειας, είτε εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας, στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν περισσότερα κέρδη. Και όμως, αυτούς τους εργοδότες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που συμφώνησε, επιδιώκει να απαλλάξει ακόμα και απ' αυτήν την ελάχιστη εισφορά για τον επαγγελματικό κίνδυνο σε ποσοστό 1%. Ολα αυτά, όπως αναγράφεται στο κείμενο συμφωνίας, επειδή «έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες εργασίας και έχει εναρμονιστεί το θεσμικό πλαίσιο με τις ευρωπαϊκές οδηγίες». Και αφού στα χαρτιά εναρμονιστήκαμε, τώρα οι βιομήχανοι μπορούν και να μην πληρώνουν, ούτε αυτά τα ψίχουλα. Θα συνεχίσουν, όμως, να πληρώνουν οι εργαζόμενοι, μέσω των εισφορών τους στο ΙΚΑ. Να, ακόμα ένα παράδειγμα για το πώς η πλειοψηφία βάζει πλάτη ν' απαλλαχτούν οι εργοδότες από τις υποχρεώσεις τους, ν' αυξήσουν τα κέρδη τους και ας βουλιάξουν τα Ταμεία.

Σκέψεις για τη Βενεζουέλα

Χώρα της Λατινικής Αμερικής. Με άλλα λόγια, στην περιοχή, που οι ΗΠΑ θεωρούν «κήπο» τους και μπορούν να φυτεύουν, να ποτίζουν και να μεγαλώνουν τους δικούς τους προέδρους, πρωθυπουργούς, κυβερνήσεις και ...αντιπολιτεύσεις, μαζί με τους υπόλοιπους μηχανισμούς εξουσίας και παραεξουσίας.

Ο λαός της Βενεζουέλας, το 1998, αποφάσισε πως ο κήπος είναι δικός του και ψήφισε ένα Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο, που πήρε ένα ποσοστό πάνω από 50%. Από τότε, έγιναν επτά εκλογικές αναμετρήσεις και το περασμένο καλοκαίρι αυτό το Μέτωπο εξασφάλισε ποσοστό 73%. Είναι φανερό πως ο λαός της Βενεζουέλας ενέκρινε τους γενικούς προσανατολισμούς της κυβέρνησης και τα μέτρα που έπαιρνε όλο αυτό τον καιρό. Π.χ., καινούριο Σύνταγμα, γη στους αγρότες, μέτρα για την κρατική εταιρία πετρελαίου κ.ά.

Σ' αυτό το διάστημα, τα «φυτά» των ΗΠΑ ένιωθαν πως, αν αφεθούν έτσι τα πράγματα, θα έρθει η ώρα που θα «μαραθούν». Βέβαια, απ' ό,τι πλέον αποδείχνεται - ακόμα και από αμερικάνικες πηγές - ποτέ οι ΗΠΑ δεν άφησαν «απότιστους» τους ανθρώπους τους στο εσωτερικό της χώρας και ούτε πρόκειται να τους αφήσουν. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες για την «περίοδο της καρποφορίας» ή για τον τρόπο «συλλογής του καρπού», αλλά δε σημαίνει πως δε θα συνεχίσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «να περνάνε στην αυλή του γείτονα...». Εβρισκαν και θα βρίσκουν πάντα «αφράτο χώμα» να δεχτεί το «σπόρο» τους, τους παραπονεμένους εργοστασιάρχες, τους ανθρώπους του κεφαλαίου, αυτούς που τους υπηρετούν και όλους εκείνους ίσως, που, είτε εξαγοράζονται άμεσα, είτε ελπίζουν στη μελλοντική εξαγορά τους από το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Τις τελευταίες βδομάδες, όλοι αυτοί οι «σπόροι» πήγαν (ίσως πρόωρα, ίσως δοκιμαστικά) να φουντώσουν ταυτόχρονα και, αφού δημιούργησαν μια κατάσταση αποδιοργάνωσης στη χώρα, επιχείρησαν ν' αρπάξουν την κυβερνητική εξουσία, από εκεί που την είχε εμπιστευτεί ο λαός με τη μεγαλύτερη πλειοψηφία. Ισως από βιασύνη, ίσως από υπερβολική σιγουριά, ίσως το αντίθετο από υπερβολική ανασφάλεια για το τι ελέγχουν, οι πραξικοπηματίες, τις λίγες ώρες που κινήθηκαν, πρόλαβαν «να καρφωθούν» για το ποιες ήταν οι προθέσεις τους και ποια τα αληθινά αφεντικά τους. Τα συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ, τα διακριτικά χτυπήματα στην πλάτη από την ΕΕ, τα πρώτα διατάγματα για «ούτε ένα βαρέλι πετρέλαιο στην Κούβα» δεν άφηναν περιθώρια για αμφιβολίες.

Τίποτα δεν τέλειωσε. Ακόμα και να ήθελαν, -πράγμα που δε γίνεται, αλλά λέμε... - οι διοικούντες τις ΗΠΑ να φρενάρουν την ιμπεριαλιστική φύση του συστήματός τους, δεν το μπορούν. Λειτουργεί με τους δικούς του νόμους και ταχύτητες και αυτοί τους υπηρετούν. Αν δεν μπορούν να τους υπηρετήσουν τυφλά, αντικαθίστανται. Οι λαοί, από την άλλη πλευρά, αντιστέκονται, με την ψήφο, την κινητοποίηση, με κάθε μορφή. Η τελική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.


Παύλος ΑΛΕΠΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ