Τα όρια της πρόκλησης αγγίζει η προσπάθεια της κυβέρνησης κάθε μήνα να πείσει για τη δήθεν αποτελεσματικότητα της πολιτικής της στο ζήτημα της ανεργίας. Τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας για το μήνα Ιούλη του 2007 δείχνουν πτώση του ποσοστού των ανέργων στο 7,8% σε σχέση με το 8,1% του αντίστοιχου μήνα πέρυσι. Οι άνεργοι που καταγράφηκαν ήταν 384.564 (από 393.293) και οι απασχολούμενοι 4.558.139 (από 4.483.879). Οπως είναι φυσικό, η ΕΣΥΕ δεν καταγράφει τι είδους θέσεις εργασίας είναι αυτές που «μείωσαν» την ανεργία, ούτε βέβαια με ποια κριτήρια καταγράφηκαν οι άνεργοι. Γιατί και οι θέσεις εργασίας είναι «γιαλαντζί» και το ίδιο ισχύει για τα κριτήρια. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε ότι με τέτοιες μεθόδους, δεν είναι καθόλου απίθανο η κυβέρνηση σε κάνα δυο χρονάκια να κάνει την ανεργία αόρατη...

«Και γι' αυτό εμένα με ανησυχεί αυτή η κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Με ανησυχεί το να μην υπάρχει ένα μέτωπο αντίστασης και άλλων προτάσεων στην κυβέρνηση» (...) «Κινητοποιείται ο κόσμος, ίσως την τελευταία στιγμή, ίσως η μεγαλύτερη κινητοποίηση που έχει γίνει στην Ελλάδα είναι με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Κράτησε μία ημέρα» (...) «Εμείς πιστεύουμε ότι αυτά τα μέτρα της κυβέρνησης δε θα περάσουν και καλούμε όλες τις δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, από κοινού να αγωνιστούν γι' αυτό»...

Αυτά ειπώθηκαν χτες σε πρωινή εκπομπή του ΜΕΓΚΑ. Από τον πρόεδρο του Συνασπισμού, Αλέκο Αλαβάνο. Δηλαδή: Το ΠΑΣΟΚ σαν δύναμη της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» μπορεί - ευκολότερα αν εξέλιπε η εσωκομματική του κρίση, αλλά μπορεί - να συμπήξει κοινό μέτωπο με τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ ενάντια στα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης.

Αναφέρεται, άραγε, σε άλλο ΠΑΣΟΚ ο κ. Αλαβάνος απ' αυτό που όχι απλά εφάρμοσε τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα αλλά τους διεύρυνε σε αντιασφαλιστική κατεύθυνση με τον νόμο Ρέππα; Απ' αυτό που έχει καταθέσει προτάσεις για ανασφάλιστη εργασία των νέων, παράταση του εργάσιμου βίου, για επανεξέταση των Βαρέων και Ανθυγιεινών, ενοποίηση των Ταμείων κατά το πρότυπο του Ταμείου των τραπεζοϋπαλλήλων, υπέρ των επαγγελματικών συντάξεων και άλλες που σε τίποτα δε διαφοροποιούνται επί της ουσίας από αυτές που καταθέτει σήμερα η ΝΔ;

Είναι άμοιρο ευθυνών το ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι η μεγάλη πράγματι κινητοποίηση εναντίον του σχεδίου Γιαννίτση «κράτησε μια μέρα», δηλαδή υπονομεύτηκε η συνέχισή της, με συνέπεια τον ερχομό και το πέρασμα λίγο αργότερα του νόμου Ρέππα; Στο ΠΑΣΟΚ δεν πρόσκεινται και σήμερα οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που και πάλι συμμετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο»;

Το ΠΑΣΟΚ ανταποκρίνεται μια χαρά στο ρόλο του, με ή χωρίς κρίση. Ρόλος επιζήμιος για τα συμφέροντα των εργατών. Και σίγουρα θα εκτιμήσει πολύ τις υπηρεσίες που του προσφέρει ο ΣΥΝ με το να του δίνει άφεση αμαρτιών και να το «πλασάρει» στους εργαζόμενους σαν δύναμη απ' την οποία μπορούν να προσδοκούν υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.