Η κατάπτυστη συμφωνία - μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο υπέρτατος νόμος του κράτους. Είναι πάνω και από το Σύνταγμα, που οι ίδιοι έχουν καταντήσει λάστιχο, είναι πάνω και από οποιαδήποτε άλλη νομοθετική ρύθμιση. Πάνω από όλα βάζουν τα συμφέροντα των μεγαλοδανειστών τους. Αδιάψευστος μάρτυρας για τα παραπάνω είναι και η «δανειακή σύμβαση», η συμφωνία με τους όρους χορήγησης των δανείων, που για το θεαθήναι και μόνο έφεραν για «κύρωση» στη Βουλή.
Αποκαλυπτική είναι και ειδική ρήτρα της συμφωνίας, όπου συμφωνούν ότι «ο δανειολήπτης (σ.σ. το ελληνικό κράτος) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει το ίδιο ή τα περιουσιακά στοιχεία» κλπ. κλπ. Με απλά λόγια συμφώνησαν την «αμετάκλητη και άνευ όρων» παράδοση της δημόσιας περιουσίας και οτιδήποτε άλλου μπορεί να φανεί χρήσιμο στη λυκοσυμμαχία ΕΕ-ΔΝΤ. Η ίδια η δανειακή σύμβαση προβλέπει την πιστή και κατά γράμμα εφαρμογή του μνημονίου.
Το μεγάλο ενέχυρο που έβαλε η κυβέρνηση είναι η ισοπέδωση, το σάρωμα εργατικών δικαιωμάτων. Κι ύστερα οι πλουτοκράτες και οι διάφοροι κολαούζοι τους έχουν και το θράσος να κόπτονται δήθεν για την εφαρμογή των νόμων τους...
Ο χτεσινός διορισμός του Ν. Μηταράκη ως αναπληρωτή υπεύθυνου τομεάρχη Οικονομίας της ΝΔ από τον πρόεδρο της ΝΔ έχει συμβολική αλλά κατ' εξοχήν πολιτική σημασία. Πρώτα απ' όλα γιατί ο Ν. Μηταράκης είναι πρώην πρόεδρος και νυν αντιπρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Τραπεζιτών Μεγάλης Βρετανίας, αναλυτής σε «διεθνή επενδυτικό οίκο», κ.ο.κ. Προφανώς τέτοιες αναλύσεις και συμβουλές χρειάζεται ο πρόεδρος της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη δήλωσή του έδωσε με σαφήνεια το στίγμα των πεποιθήσεών του: «Η σημερινή κατάσταση απαιτεί ταυτόχρονα δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και αναπτυξιακή στρατηγική», τόνισε, συμπίπτοντας πλήρως με την εφαρμοζόμενη στρατηγική. Δεύτερον, έρχεται το εν λόγω τραπεζικό στέλεχος να προστεθεί στον κύκλο των υπαρχόντων συμβούλων του προέδρου της ΝΔ που προέρχονται επίσης από τους «φορείς της αγοράς» ή καθηγητές πανεπιστημίου που εκφράζουν αυθεντικά την κυρίαρχη πολιτική. Οπως είναι γνωστό, στους στενούς συνεργάτες του προέδρου της ΝΔ περιλαμβάνονται ο μεγαλοεπιχειρηματίας Θ. Βάρδας και ο καθηγητής Οικονομικών Επιστημών Γ. Μουρμούρας. Η ειρωνεία είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ εξακολουθεί τις αστειότητες ότι η ΝΔ είναι κόμμα λαϊκό και να πουλάει ψεύτικες ελπίδες στο λαό.
Ε, λοιπόν ...κατατάσσεται! Του επιρρίπτουμε με σαφήνεια τις ευθύνες της υλοποίησης μιας άκρως αντεργατικής επίθεσης στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων της χώρας.
Εννοείται, φυσικά, πως δεν ξεχνάμε ότι είναι μέλος μιας μεγάλης παρέας, που ξεκινάει από τις Βρυξέλλες και καταλήγει στον ...Καρατζαφέρη, περιέχοντας όλους όσοι στηρίζουν με τον τρόπο τους το περίφημο «Μνημόνιο»!
Μόνο που δε συνάδει όλη αυτή η ...παλικαριά, την οποία θέλει να μας επιδείξει, με τη σαφή επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει ως «εθνική ανάγκη» τα μέτρα που παίρνει.
Αν όντως πιστεύουν αυτό που κάνουν, ας βγουν και ας πουν ευθέως το πού έχουν ταχθεί και ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Ας ομολογήσουν, δηλαδή, αυτό που έχει καταλάβει και ο τελευταίος Ελληνας.
Τότε θα μπορέσουμε να τους δώσουμε τουλάχιστον τα εύσημα της ειλικρίνειας. Αλλά πότε το ΠΑΣΟΚ είχε καλή (ή έστω κάποια) σχέση με την ειλικρίνεια; Είναι ...ιστορική ασυμβατότητα.
ΟΤΑΝ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, λέει ότι ο ΣΕΒ «δεν επιχαίρει για το νέο εργασιακό πλαίσιο», είναι βέβαιος ότι εκφράζει αυτούς που εκπροσωπεί; `Η μας δουλεύει κοινώς; Γιατί εμείς άλλα βλέπουμε...
Οχι απλά επιχαίρουν οι βιομήχανοι και τα συναφή είδη για μέτρα, αλλά τρίβουν τα χέρια τους και παίρνουν φόρα.
Εμείς, πάντως, τους θυμίζουμε ότι παρ' όλη τη χαρά τους για τα τελευταία Προεδρικά Διατάγματα, είναι άλλο πράγμα να ψηφίζεται ένας νόμος και άλλο πράγμα να εφαρμόζεται. Κι αν δεν καταλαβαίνουν τι εννοούμε, θα το δουν στην πράξη...
Τη δύναμη της εργατικής τάξης μπορεί να πολλαπλασιάσει το πλατύ άνοιγμα που επιδιώκουν τα ταξικά συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι ταξικές δυνάμεις σε κάθε κλάδο και περιοχή, με στόχο να συζητήσουν οργανωμένα οι εργάτες για τον ταξικό χαρακτήρα και τις αιτίες της επίθεσης. Η προσπάθεια να οργανωθεί η αντίσταση στην αντεργατική λαίλαπα «από τα κάτω», συλλογικά, με συσπείρωση και δράση μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα, να σταθεροποιηθεί η δράση Επιτροπών Αγώνα μες στους τόπους δουλειάς, να στηθούν νέες, για την καθημερινή οργάνωση ενάντια στην εργοδοσία. Γιατί η απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου δεν είναι ζήτημα μόνο μιας απεργίας ή μιας κινητοποίησης. Είναι, πάνω απ' όλα, ζήτημα καθημερινής κλιμάκωσης της πάλης, ενίσχυσης της ταξικής συσπείρωσης και οργάνωσης, χειραφέτησης ακόμα περισσότερων εργατών από τα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της.