Η λαϊκή πάλη θα βοηθηθεί στο βαθμό που εξάγονται συμπεράσματα από την καταδικαστέα στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, διαχρονικά, απ' όταν, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας περίπου, ξεκινούσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Για τη στάση συγκατάνευσης και συμμετοχής σ' αυτές

Οι κρυστάλλινες θέσεις που διατυπώνει και για τα δύο αυτά ζητήματα διαπερνούν τη δραστηριότητα που αναπτύσσει και πρέπει να αποτελέσουν στόχους πάλης ενός πλατιού φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με αιχμή την απαίτηση για μη αναγνώριση από την ελληνική κυβέρνηση του προτεκτοράτου του Κοσσυφοπεδίου και την απόσυρση όλων των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονται εκεί όπως και σε άλλες χώρες, συνδράμοντας στην ευόδωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Αλλά και την ανάγκη, σε ό,τι αφορά στην ΠΓΔΜ, η όποια ονομασία συμφωνηθεί, εάν περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγό του, να διευκρινιστεί ότι έχει καθαρά γεωγραφικό προσδιορισμό, ώστε να μην εγείρονται ζητήματα μακεδονικής εθνότητας, μειονοτήτων κ.ά.

Πέραν όμως αυτών, κρίσιμης σημασίας είναι η ανάδειξη, τώρα περισσότερο από ποτέ, του γενικότερου πλαισίου, απ' όπου ξεπήδησαν αυτές οι εξελίξεις και εντός του οποίου θα πυροδοτούνται διαρκώς άλλες, πάντα επικίνδυνες για τους λαούς της περιοχής, έτσι ώστε να αποκτήσει ο λαός συνείδηση πως μόνο το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και η κατεύθυνση πάλης εγγυάται ένα δυναμικό κίνημα κατά του πολέμου, της αλλαγής συνόρων. Κι αυτό με δοσμένη τη γενική παραδοχή ότι η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Να έχει αρνητικές επιδράσεις στην ΠΓΔΜ, ειδικότερα με την ασάφεια που επικρατεί στα μεταξύ τους σύνορα. Την παραδοχή ότι μπορεί να υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις στα ίδια τα Βαλκάνια και αρνητικές επιδράσεις ευρύτερα.

Η λαϊκή πάλη θα βοηθηθεί στο βαθμό που εξάγονται συμπεράσματα από την καταδικαστέα στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, διαχρονικά, απ' όταν, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας περίπου, ξεκινούσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Για τη στάση συγκατάνευσης και συμμετοχής σ' αυτές. Και είναι αυτή τους η πρότερη στάση που μετατρέπει σε πρόκληση και αποδεικνύει πόσο υποκριτική είναι η ανησυχία που εκφράζουν τώρα για το Κοσσυφοπέδιο. Πόσο μάλλον, που τάσσονται υπέρ της ελληνικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή δύναμη κατοχής, ώστε να μη μείνει η ελληνική άρχουσα τάξη «εκτός του ιμπεριαλιστικού παιχνιδιού» σε όφελος της ελληνικής πλουτοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι αυτή διαθέτει ισχυρά συμφέροντα σε βαλκανικές χώρες όπου έχει επενδύσει. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βλέπει «λύσεις» εντός του πλαισίου της ΕΕ, επιλέγοντας για μια ακόμα φορά από τους ιμπεριαλιστικούς πόλους, τον - κατά τη γνώμη του - «καλύτερο»! Νομιμοποιεί, εν ολίγοις, τη διαπάλη για τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής, έκφραση της οποίας είναι τα όσα διαδραματίζονται χρόνια τώρα στα Βαλκάνια. Ο ΛΑ.Ο.Σ. καταφεύγει στα προσφιλή του εθνικιστικά του κηρύγματα. Είναι επικίνδυνα, ο λαός πρέπει να τα απομονώσει. Με τη γνώση ότι απάντηση στον εθνικισμό δεν είναι ο κοσμοπολιτισμός που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και άρα τη συμμόρφωση στις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες με σημαία το μύθο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Στη χώρα μας, τα κόμματα της πλουτοκρατίας θεωρούν πως όσο στενότερα συμμετέχουμε στα διάφορα σχέδια που καταστρώνονται στο NATO, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ για την περιοχή μας, τόσο το καλύτερο, γιατί θα αποκτήσουμε «προβάδισμα», έναντι, π.χ., της αστικής τάξης της Τουρκίας, θα έχουμε, λένε, πιο ισχυρούς «άσους» στα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Είναι ψέμα. Τους κινδύνους θα τους πληρώσουν οι λαοί. Από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή υπάρχει πλούσια πείρα. Οι αστικές τάξεις δεν έπαθαν τίποτα. Ισα ίσα, πλουτίζουν. Οι λαοί ματοκυλίστηκαν. Και η όξυνση των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών, λόγω της γεωστρατηγικής σημασίας στην περιοχή και του ενεργειακού ζητήματος, περιπλέκεται με αντιθέσεις ανάμεσα σε χώρες που ευελπιστούν να κάνουν «παιχνίδι» για τη δική τους αστική τάξη, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία. Γι' αυτό γίνεται συνειδητή προσπάθεια να εκμαιεύσουν τη λαϊκή συναίνεση για εκχώρηση δικαιωμάτων του λαού μας. Να τον κάνουν να πιστέψει πως τον αφορά ο περιφερειακός ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής, που η κάθε μία στη χώρα της εκμεταλλεύεται στυγνά το λαό.

Η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου και οι πρωτοβουλίες Νίμιτς για την ονομασία της ΠΓΔΜ εντάσσονται ακριβώς στο σφοδρό ανταγωνισμό που εξελίσσεται ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) για τα ενεργειακά ζητήματα, με αιχμή τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς πετρελαίου - φυσικού αερίου, αλλά και τη διαμάχη για την κατάκτηση μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές. Ο ανταγωνισμός αυτός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Ως ένα βαθμό διαπλέκεται και με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την προσπάθεια επιβολής του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδίου που έχει αναγνωρίσει και η ΕΕ για «εκδημοκρατισμό» της. Το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει απ' αυτόν, είναι ηλίου φαεινότερον: Απ' τη μια τα μονοπώλια, απ' την άλλη οι λαοί, που πληρώνουν ανυπολόγιστο φόρο αίματος, δυστυχίας, εξαθλίωσης.

Αν, ωστόσο, στη Μέση Ανατολή τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν προχωράνε όπως θα ήθελε, η «χασούρα» αντισταθμίζεται με την προώθηση των σχεδιασμών τους στα Βαλκάνια, όπου και διαθέτουν ισχυρότατες στρατιωτικές βάσεις, με μεγαλύτερη αυτή στην ΠΓΔΜ, ενώ το νέο κύμα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ θα συμπεριλάβει τις λίγες εναπομείνασες χώρες της περιοχής που δεν έχουν ενταχθεί (ΠΓΔΜ, Κροατία, Αλβανία). Οι ΗΠΑ δεν «παίζουν» μόνες τους «μπάλα» στα Βαλκάνια, στρατιωτικές δυνάμεις διαθέτει σ' αυτά και η ΕΕ.

Είναι σίγουρο ότι ο λαός μας θα ακούσει και θα διαβάσει πολλά το διάστημα αυτό. Χρειάζεται να τα «φιλτράρει» προσεκτικά. Ο πόλεμος είναι στη φύση του ιμπεριαλισμού. Κι ο λαός έχει μόνο ν' αντιτάξει την πάλη του. Καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένα διεθνές δίκαιο, που σήμερα εκφράζει τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων, τα συμφέροντα των ισχυρών, δε θα λειτουργήσει σαν ασπίδα δικής του προστασίας. Ο ΟΗΕ προ πολλού έχει πάψει να παίζει έστω σε κάποια ζητήματα θετικό ρόλο.

Ο ρόλος των λαών τώρα πρέπει να αρχίσει. Να συνειδητοποιηθεί ο μύθος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, των μονοδρόμων. Να συνειδητοποιηθεί ότι το λαϊκό κίνημα πρέπει να βάλει στόχους ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο εσωτερικό της κάθε χώρας και στις διεθνείς σχέσεις, αφού μόνο τότε θα μπορεί να γίνεται ουσιαστικά λόγος για ειρήνη που εξασφαλίζει την κοινωνική λαϊκή ευημερία. Να συνειδητοποιηθεί ως δικαίωμα που είναι και αναφαίρετο κάθε λαού να αντιστέκεται, να μην υποτάσσεται, να βάλει στόχο ανατροπής της πολιτικής εξουσίας όχι για να έχει μια άλλη κυβέρνηση, αλλά για να φέρει την ανατροπή στο επίπεδο της οικονομίας. Κι αυτή η ευθύνη βαραίνει κάθε λαό για τη χώρα του, είναι δική του υπόθεση, δε θα πέσει σαν το μάννα εξ ουρανού. Οι υποδείξεις για ρεαλισμό ισοδυναμούν με κηρύγματα υποταγής στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή στην ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.

Μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις που τρέχουν στην περιοχή μας, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να αναπτύξει στο μέγιστο τη συσπείρωση και την ενότητά του, να βάλει ο ίδιος χαλινάρι σε μια επικίνδυνη πολιτική, να δυσκολέψει αντιλαϊκά μέτρα. Σ' αυτήν την προσπάθεια, που οι κομμουνιστές καιρό τώρα κάνουν, οφείλει να συστρατευτεί κάθε άνθρωπος, που αγωνιά, ανησυχεί, προβληματίζεται και να μοχθήσει για ένα πλατύ αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης.