Αναμηρυκάζει χιλιομασημένα αντιΚΚΕ φληναφήματα ο Γ. Πρετεντέρης στο χτεσινό «Βήμα». Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από έναν θλιβερό υπερασπιστή των αμερικανο- ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών σε όποιον λαό σηκώνει κεφάλι στη «νέα τάξη». Τι θα μπορούσε, άλλωστε, να «μαρτυρά» κάποιος που κάθε μέρα υμνεί τον «εκσυγχρονισμό» και προσκυνά το Μέγαρο Μαξίμου; Ομως, αφού, όπως ισχυρίζεται, το ΚΚΕ είναι «σχεδόν αποκομμένο από την κοινωνία» και «κόμμα του 3%-4%» γιατί μπαίνει στον κόπο, κοτζάμ κονδυλοφόρος, και του αφιερώνει (φυσικά με τη συμφωνία των αφεντικών του) τον πανάκριβο χώρο και χρόνο του; Μήπως γιατί θέλει να διασκεδάσει τους φόβους του για την απειλή που συνιστούν οι ιδέες, η πολιτική και η δράση των κομμουνιστών; Αλλά δεν είναι η δική του εμπαθής γραφίδα που θα τους σταματήσουν. Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί. Και σ' αυτό ευτυχώς βοηθούν άθελά τους και οι διάφοροι Πρετεντέρηδες...

Οι εικόνες των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων ήταν περισσότερο και από αποκαλυπτικές. Στίφη μανιασμένων ανδρών του Λιμενικού, κραδαίνοντας γκλομπ, άλλοι με στολές παραλλαγής και άλλοι με τις κανονικές στολές τους, ορμάνε πάνω στις γραμμές των απεργών ναυτεργατών. Τα γκλομπ ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα, πάνω σε κεφάλια, πλάτες, ώμους και χέρια. Κάπου ακούγεται μια φωνή: Ντροπή ρε... Τι βαράτε... Τα ντοπαρισμένα θηρία, όμως, δεν έχουν σταματημό. Χτυπάνε αλύπητα. Με τα γκλομπ, με τα χέρια, με τα πόδια, με ό,τι βρουν μπροστά τους... Κάποιοι ναυτεργάτες πέφτουν στο έδαφος και τσαλαπατούνται. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σταματήσουν το αίμα, από τ' ανοιγμένα κεφάλια τους. Και κείνη τη στιγμή, σ' ένα «παράθυρο» της τηλεοπτικής οθόνης, εμφανίζεται ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Γ. Ανωμερίτης, να δηλώνει: «Οταν κανείς μπαίνει μέσα στον κλειστό λιμενικό χώρο με κατσαβίδια, όπλα και ρόπαλα και έχουμε 15 λιμενικούς τραυματίες, οφείλουν αυτοί που οργάνωσαν τα επεισόδια, που δεν είναι ναυτικοί, να μας πουν ποιοι είναι».

Να τον χαίρεστε, κ. Σημίτη, τον υπουργό σας... Με κλωνοποίηση του Γκαίμπελς τον «κατασκευάσατε»;

Ξεκίνησε προχτές το Μουντιάλ 2002 στις δυο μακρινές χώρες της Απω Ανατολής, Κορέα και Ιαπωνία και - όπως όλοι προβλέπουν και αναμένουν - δισεκατομμύρια ανθρώπινα μάτια θα «καρφωθούν», για ένα μήνα, στις τηλεοπτικές οθόνες, προκειμένου να παρακολουθήσουν το περισσότερο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη. Ολ' αυτά, όμως, μαζί με τις πανηγυρικές γιορτές και την μπόλικη, άμεση ή έμμεση, διαφήμιση, αποτελούν απλά και μόνον τη γυαλιστερή και εντυπωσιακή επιφάνεια, την κορυφή του παγόβουνου. Από πίσω τους, βρίσκεται το χρήμα, πολύ χρήμα και, βέβαια, αυτοί που διαθέτουν το πολύ χρήμα, οι μεγάλες πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αυτοί που διαθέτουν το χρήμα, κάνουν και το κουμάντο.

Η ίδια, η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) ανήκει, πλέον και πρώτα και κύρια, στην κατηγορία των μεγάλων επιχειρήσεων του πλανήτη. Μόνο τα δικαιώματα από την τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων, θα της αποφέρουν έσοδα 2 δισ. ευρώ, σχεδόν δεκαπλάσια από τα αντίστοιχα του 1998. Χώρια, οι «χορηγίες» των μεγάλων πολυεθνικών, τα διαφημιστικά έσοδα, κλπ., κλπ. Οι 32 εθνικές ομάδες, που θα πάρουν μέρος στους αγώνες, θα μοιραστούν - ανάλογα με τις επιδόσεις τους - περισσότερα από 70 εκατ. ευρώ (περίπου 24 δισ. δραχμές). Και πάει λέγοντας...

Μη νομίζετε, όμως, ότι οι πολυεθνικές δίνουν τα τεράστια αυτά ποσά, είτε επειδή αγαπούν το ποδόσφαιρο, είτε για να ευχαριστηθούν τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών. Οπως ομολογούν, δημόσια, οι ίδιοι οι μεγαλομέτοχοι και διευθύνοντες των μονοπωλίων, τα χρήματα αυτά θα επιστρέψουν πολλαπλάσια στα θησαυροφυλάκιά τους. Πώς; Κυρίως, με τη διαφημιστική εκμετάλλευση του Μουντιάλ, των ομάδων, των παικτών, κλπ., κλπ. και την αντίστοιχη προβολή των προϊόντων τους. Και, βέβαια, οι σχετικές δυνατότητες και προοπτικές διαφέρουν, ανάλογα με τη θέση που θα πάρει η κάθε ομάδα, την απόδοση του τάδε ή δείνα παίκτη, τον βαθμό της προβολής τους, κλπ., κλπ. Ετσι, ο όποιος αθλητικός συναγωνισμός, μεταξύ των ομάδων και των παικτών, μετατρέπεται ουσιαστικά σε σκληρό και αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ πολυεθνικών και μονοπωλίων. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι στον ανταγωνισμό αυτό υπάρχει ένας και μόνον κανόνας, ο γνωστός και από τη λειτουργία της «ελεύθερης αγοράς»: Ο θάνατός σου η ζωή μου...

Δεν κάμπτεται

με τίποτε

ο αγώνας

και η πάλη

ό,τι κι αν κάνετ'

άρχοντες

δε σκύβει

η βιοπάλη,

μπροστά σας

πάντα θα 'χετε

τις λαϊκές

τις τάξεις,

δε θα αφήσουνε

ποτέ

της πάλης

τις επάλξεις!

* * *

Δεν κάμπτεται

το φρόνημα

του κόσμου

που ιδρώνει,

του κόσμου

που τον στύβετε

για χρόνια

σα λεμόνι,

δεν κάμπτεται

το φρόνημα

του κόσμου

του αντάρτη,

δεν τον λυγίζει

τίποτε,

άρχοντες μαύροι,

σκάρτοι!