Ο ιμπεριαλισμός είναι στην πραγματικότητα ο σύγχρονος καπιταλισμός και σφραγίζει με τα γνωρίσματά του, λίγο-πολύ, όλες τις καπιταλιστικές χώρες, μεγάλες και μικρές. Μια σχετική απόδειξη, για παράδειγμα, είναι και η γνωστή σε όλους και δημόσια ομολογημένη επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης (όπως και της ΝΔ) για ηγεμονικό ρόλο της χώρας (του εγχώριου κεφαλαίου, δηλαδή) στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται, μάλιστα, για μια επιθυμία που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να την κάνει πράξη με διάφορους τρόπους, στηρίζοντας την επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, στέλνοντας «ειρηνευτικές δυνάμεις» στο πλευρό των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετέχοντας στους σχεδιασμούς και στην εκτέλεση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αφιερώνοντας μεγάλα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος, βέβαια, δεν αντέχει για πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις, κλπ., κλπ.

Γνωρίζοντας όλ' αυτά, λοιπόν, δεν ξαφνιάζει η πρόσφατη δήλωση του Α. Τσοχατζόπουλου ότι «η Ελλάδα αποτελεί την καθοδηγητική δύναμη στην ανάπτυξη των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης». Τη σημειώνουμε, όμως, γιατί η πολιτική αυτή όχι μόνο ζημιώνει τους εργαζόμενους της Ελλάδας και των γειτονικών χωρών, αλλά και κάθε άλλο παρά συμβάλλει στη σταθερότητα και στην ειρήνη της περιοχής, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες.

Είκοσι περίπου χρόνια κυβερνά το ΠΑΣΟΚ τη χώρα και η Ελλάδα ήταν και παραμένει στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε ό,τι αφορά στις λεγόμενες αμυντικές δαπάνες. Η μικρή Ελλάδα ξόδευε και ξοδεύει ετησίως περισσότερα από αρκετά μεγαλύτερες χώρες κι αν λογαριάσουμε τις σχετικές δαπάνες ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) ξοδεύουμε περισσότερα από τη Γερμανία ή τη Μ. Βρετανία.

Τα τεράστια αυτά ποσά θα μπορούσαν να έχουν γεμίσει την Ελλάδα με σύγχρονα σχολεία, νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας κλπ., κλπ. Θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπίσει τα παραμένοντα για δεκαετίες τώρα προβλήματα υποδομής (σύγχρονοι δρόμοι, σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο σε όλη τη χώρα, κλπ.). Και πολλά πολλά ακόμη. Και όχι μόνον αυτό. Ο βασικός προσανατολισμός των εξοπλισμών εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς και τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και όχι τις όποιες αμυντικές ανάγκες της χώρας. Και, βέβαια, οι σχετικές διαδικασίες συνοδεύονταν κατά κανόνα από αδιαφάνεια, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, μεσάζοντες και μίζες κλπ., κλπ.

Αυτά γίνονταν στα είκοσι χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Οπως γίνονταν και επί κυβερνήσεων ΝΔ. Μόνο το ΚΚΕ ήταν πάντοτε και είναι κατηγορηματικά αντίθετο σ' αυτή την καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου, προς όφελος των πολυεθνικών του πολέμου και του ΝΑΤΟ.

Μέσα σ' όλ' αυτά, λοιπόν, έρχεται ο Γ. Παπανδρέου και εξαγγέλλει μια μείωση των εξοπλισμών (σε αμοιβαιότητα με την Αγκυρα και εφόσον η τελευταία δεχτεί), ώστε να εξοικονομηθούν πόροι για κοινωνικές δαπάνες και ανάπτυξη. Λες και δεν ξέρει ότι το ίδιο παραμύθι το έχει ξαναπεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά πορεύονταν πάντα στα ΝΑΤΟικά πλαίσια, ανάμεσά τους και στην επιδιαιτητικά «ελεγχόμενη» αυξομείωση της έντασης των ελληνοτουρκικών διαφορών και το αντίστοιχο κυνηγητό των εξοπλισμών. Λες και δεν ξέρει ότι η παρούσα κυβέρνηση - και με τη δική του συμφωνία - έχει αποφασίσει και δρομολογήσει ήδη άλλο ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, για τα επόμενα χρόνια και έχει προχωρήσει σε σχετικές παραγγελίες και συμφωνίες. Λες και δε γνωρίζει ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει «φεσώσει» ήδη τη χώρα, μ' ένα τεράστιο χρέος εξοπλιστικών δαπανών, το οποίο ανέρχεται σήμερα στο δυσθεώρητο ύψος των 45 δισεκ. ευρώ ή 15,2 τρισεκ. δραχμών.

Και, βέβαια, η εξαγγελία του Γ. Παπανδρέου ήταν εντελώς γενικόλογη. Την ίδια στιγμή, οι «παρατρεχάμενοί» του εξηγούσαν, σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ότι ο διάδοχος του Κ. Σημίτη εννοεί τη μείωση από 3,5% του ΑΕΠ, που είναι τώρα οι λεγόμενες αμυντικές δαπάνες, σε 3%... Αυτή είναι η ...ρήξη και η ...ανατροπή του ...«νέου ξεκινήματος».