Αφ' ότου ο στρατηγικός συσχετισμός δυνάμεων στην υποήπειρο της νότιας Ασίας άλλαξε ελέω 11ης Σεπτεμβρίου, ο στρατηγός-«πρόεδρος», παρά το ότι έκανε στροφή 180 μοιρών, συντασσόμενος με την Ουάσιγκτον και απεμπολώντας τη μοναδική νίκη του στρατού του Πακιστάν, μέσω των Ταλιμπάν, στο Αφγανιστάν, δεν κατάφερε να ελέγξει πλήρως τα τμήματα εκείνα των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού του που συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία της «ισλαμικής τρομοκρατίας» τη δεκαετία του 1980 και του 1990 με αμερικανικά, σαουδαραβικά και ισραηλινά δολάρια, ούτε πολύ περισσότερο τις οργανώσεις των τζιχάντις. Οι ελιγμοί που του ζητείται να φέρει εις πέρας έφεραν τον στρατηγό αντιμέτωπο με τους ανθρώπους του. Στην άγρια μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη εντός Πακιστάν, είναι αμφίβολο αν θα αποδειχθεί αρκετή η βοήθεια της Ουάσιγκτον για να σώσει τον δικτάτορα από τα εξαμβλωματικά δημιουργήματα της ίδιας της τής πολιτικής, ή αν ο Μουσάραφ θα έχει την τύχη του Ζία Ουλ Χακ...
Καθώς ο καθορισμένος χώρος της στήλης δεν επιτρέπει ούτε καν τη συνόψιση βασικών στοιχείων αυτών των -μεγάλης ιστορικής σημασίας - ντοκουμέντων, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε τουλάχιστον μερικές συνταρακτικές «πινελιές» του. Στις 28/7/1973 ο εξόριστος Ν. Ζαχαριάδης γράφει «Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα να 'χω». Πριν δώσει τέλος στη ζωή του (31/7/1973) γράφει: «Την τιμή κανένας δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Την τιμή μπορείς μονάχα να τη χάσεις». Και στο πολυαγαπημένο του Σήφη γράφει: «Θα είναι καλύτερα να μην κρατήσεις το επίθετό μου. Με συγχωρείς που έτσι αταίριαστα ήρθαν τα πράγματα και μη μου κρατάς κακία». Ο Σήφης το 1979 ξαναπήρε το πατρώνυμό του, και σήμερα νιώθει μεγάλη υπερηφάνεια γι' αυτό.
Πολλά χρόνια τώρα, οι ΗΠΑ εκμεταλλεύονταΙ τη θρησκευτική διαίρεση των Ιρακινών σε σιίτες και σουνίτες και πολύ περισσότερο το γεγονός πως ο Σ. Χουσεΐν και το κόμμα του Μπάαθ ανήκαν στους σουνίτες, ενώ οι σιίτες, παρότι πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού (60%) βρίσκονταν στο περιθώριο. Μετά την εισβολή και την κατοχή της χώρας, οι Αμερικανοί διόρισαν σιίτες, κατά μεγάλη πλειοψηφία, στο Κυβερνητικό Συμβούλιο, ενώ το κυνηγητό των σουνιτών, στελεχών ή όχι του κόμματος Μπάαθ, δίνει και παίρνει. Και παρότι ορισμένοι αξιωματούχοι των σιιτών έχουν ταχθεί ενάντια στην κατοχή της χώρας τους, η αμερικανοβρετανική πολιτική προωθεί συστηματικά και οξύνει τις θρησκευτικές διαιρέσεις και αντιθέσεις. Οπως σημειώνουν, ήδη, ορισμένες ανταποκρίσεις από την κατεχόμενη χώρα, η καχυποψία και η βία ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες του Ιράκ έχει ενισχυθεί υπέρμετρα μετά την πτώση του καθεστώτος του Σ. Χουσεΐν.
Ας πατήσει και λίγο «φρένο» η κυβέρνηση, γιατί στο τέλος θα βαλτώσει στο έλος των ατέλειωτων ψεμάτων της. Με «ταρατατζούμ» και μεγάλα λόγια υποδέχεται το Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων. Με χαρά το περιμένουν οι επιχειρηματίες. Με ελπίδα οι μικροί ΕΒΕ.
Μόνο που η ελπίδα των τελευταίων αναμένεται να αποδειχτεί «φρούδα», καθώς η κυβέρνηση και η ΕΕ έχουν ξεκαθαρίσει από καιρό ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες, πραγματικά μικροί, ΕΒΕ δεν έχουν θέση στα σχέδιά τους για ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας». Θέση σε αυτά τα σχέδια έχουν οι δήθεν μικροί, με τζίρους εκατομμυρίων ευρώ. Αυτοί που είναι και οι διαλεχτοί των τραπεζών και θα συνεχίσουν να είναι....
Ωμά εκβιαστική η τακτική της πολυεθνικής «Bosch». Οχι εδώ, στη Γερμανία. Η περίπτωση, όμως, είναι ιδιαίτερα «διδακτική», για τα μελλούμενα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και, βέβαια, τη δική μας.
Η «Bosch», λοιπόν, απαιτεί από το μεγαλύτερο συνδικάτο της Γερμανίας, το συνδικάτο μετάλλου IG Metall, να συμφωνήσει στην αύξηση του ωραρίου εργασίας από τις 35 ώρες τη βδομάδα που είναι σήμερα σε 40 και, μάλιστα, χωρίς πρόσθετες αμοιβές. Εάν δεν υπάρξει συμφωνία, λέει η διοίκηση της πολυεθνικής, ίσως αναγκαστούμε να μεταφέρουμε τα εργοστάσια του ομίλου εκτός Γερμανίας σε κράτη με φτηνότερα εργατικά χέρια και, επομένως, οι 103.000 σημερινοί εργαζόμενοι στην «Bosch» θα βρεθούν στο δρόμο.
Και να σκεφθείτε, ότι τυχόν αύξηση του εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας, δε θα σημάνει μόνο μια σοβαρότατη και σε βάρος των εργατών μεταβολή των εργασιακών σχέσεων, αλλά και την απόλυση 15.000 περίπου εργαζομένων, αφού η «Bosch» δεν προτίθεται, βέβαια, να αυξήσει την παραγωγή της, αλλά τα κέρδη της και μόνον.
Με αφορμή το προηγούμενο σχόλιο, πάντως, να σημειώσουμε και το εξής: Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων αναλυτών, η «μετακόμιση» επιχειρήσεων θα παίρνει συνεχώς και μεγαλύτερες διαστάσεις τα επόμενα χρόνια και μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματική «μάστιγα», καθώς εντείνεται συνεχώς ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολυεθνικών, τόσο στα πλαίσια της ΕΕ, όσο και συνολικά της τελευταίας με τις ΗΠΑ. Αλλωστε - όπως σημειώνουν οι ίδιοι - οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της ΕΕ και των χωρών - μελών της έχουν προετοιμάσει πλήρως το έδαφος. Η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων είναι η πρώτη από τις τέσσερις θεμελιακές ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του λεγομένου «Ευρωσυντάγματος» και η διεύρυνση της κοινότητας με τις δέκα νέες χώρες προσφέρει ένα τεράστιο, εξειδικευμένο και με πολύ φτηνά μεροκάματα εργατικό δυναμικό.
Τι σημαίνουν όλ' αυτά, για τους εργαζόμενους; Ολο και περισσότεροι μεγαλοεργοδότες τα επόμενα χρόνια θα τους βάζουν μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα: 'Η δέχεστε το παραπέρα στραγγάλισμα των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων σας, ή φεύγουμε. Μονά ζυγά δικά τους, δηλαδή. Μέχρι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν, ότι αυτοί είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και επιβάλουν το δικό τους δίκιο.
Ετσι που 'ναι όλα επάνω
τι γιορτές,
πέστε, να κάνω,
τι να πάρω ν' αγοράσω
που με άφησαν
στον άσο,
πώς να πάρω λίγο διάνο
που με έκαναν ζητιάνο;
**
Ετσι που 'ναι όλα στα ύψη,
πάει στο τέλος
θα μου στρίψει,
τι να βάλω μες στο πιάτο
το... «ζωνάρι» μου
κρασάτο
ή να φάω την... ανεργία
την ημέρα την αγία;
**
Ετσι, βρε,
που μ' έχουν ρέψει
να γιορτάσω
ούτε σκέψη,
ως κι αυτές
τις άγιες μέρες
μου τις έκλεψαν
οι λέρες!