Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) γεννήθηκε στις 22 Απρίλη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (το σημερινό Ουλιάνοφσκ). Οι γονείς του - ο πατέρας του, Ιλία Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ, που ήταν δάσκαλος, και η μητέρα του, Μαρία Αλεξάντροβα Μπλανκ - προσέφεραν στα παιδιά τους πλούσιες γνώσεις.

Το 1887 ο Λένιν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, γρήγορα όμως πιάστηκε και διώχτηκε για τη συμμετοχή του στο επαναστατικό κίνημα των φοιτητών. Στο Καζάν, ο Λένιν προσχώρησε σε έναν μαρξιστικό κύκλο.

Στα τέλη του 1893 εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη και το 1895 κατάφερε να συνενώσει όλους τους μαρξιστικούς - εργατικούς κύκλους της πόλης σε μία και μοναδική «Ενωση Αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης».

Το Δεκέμβρη του 1895 ο Λένιν πιάστηκε από την τσαρική κυβέρνηση και φυλακίστηκε, αλλά δεν σταμάτησε την επαναστατική του δράση. Συνέχισε να βοηθά την «Ενωση Αγώνα» με τις συμβουλές του και τις υποδείξεις του από τη φυλακή, στέλνοντας μπροσούρες και προκηρύξεις.

Πήρε ενεργό μέρος στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη της εποχής, τόσο ενάντια στους «ναρόντνικους» όσο και ενάντια στους «νόμιμους μαρξιστές» και τους «οικονομιστές».

Το 1898 παντρεύτηκε την Ν. Κ. Κρούπσκαγια, συνεργάτιδά του στην «Ενωση» και σύντροφό του για τα υπόλοιπα 26 χρόνια της ζωής του.

Το Μάρτη του 1898 συνήλθε το Α' Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ), στο οποίο συμμετείχαν μόνο 9 αντιπρόσωποι. Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέδριο, καθώς ήταν εξόριστος στη Σιβηρία.

Κατά τη διάρκεια της εξορίας συνέγραψε το μεγάλο επιστημονικό έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», πολύτιμο όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με αστικά και μικροαστικά ρεύματα που επιδρούσαν στο νεαρό εργατικό κίνημα της Ρωσίας.

Οταν το 1900 πήγε στο εξωτερικό, ο Λένιν συνεννοήθηκε με την ομάδα «Απελευθέρωση της δουλειάς» και συγκεκριμένα με τους Πλεχάνοφ, Αξελροντ και Βέρα Ζασούλιτς, για να εκδώσουν μαζί την «Ισκρα» (Σπίθα). Ολο το σχέδιο της έκδοσης το είχε επεξεργαστεί ο Λένιν από την αρχή έως το τέλος. Ετσι, το Δεκέμβρη του 1900 κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το πρώτο φύλλο της εφημερίδας, που κάτω από τον τίτλο είχε το ρητό «Από τη σπίθα θ' ανάψει η φλόγα».

Από το 1900 μέχρι το Νοέμβρη του 1905 βρισκόταν στο εξωτερικό, όπου συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση των βάσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, σε σύγκρουση με οπορτουνιστικά και ρεφορμιστικά στοιχεία του ΡΣΔΕΚ.

Ουσιαστικά στο Β' Συνέδριο του ΡΣΔΕΚ, το 1903, συγκροτήθηκε και ο μπολσεβικισμός, το επαναστατικό ρεύμα στο ρωσικό εργατικό κίνημα, που κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία στο ΡΣΔΕΚ. Στην πορεία, το ΡΣΔΕΚ διασπάστηκε ουσιαστικά σε δύο κόμματα: Τους μπολσεβίκους, υπό την ηγεσία του Λένιν, και τους οπορτουνιστές μενσεβίκους.

Στην επανάσταση του 1905 ο Λένιν συνέβαλε με τις επεξεργασίες του στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική, που επιδίωκε να αξιοποιήσει τα επαναστατικά γεγονότα για έναν προς όφελός της συμβιβασμό με τον τσαρισμό. Ο Λένιν έμεινε στη Ρωσία από το 1905 μέχρι το Δεκέμβρη του 1907, οπότε αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει για 10 ολόκληρα χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό πήρε ενεργά μέρος στη διαπάλη που διεξαγόταν στο διεθνές εργατικό - σοσιαλιστικό κίνημα. Διαπάλη που κορυφώθηκε με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τη στάση στήριξης των αστικών κυβερνήσεων από την πλειοψηφία των ηγεσιών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Ο Λένιν μαζί με άλλους επαναστάτες συνέβαλε στη ρήξη με τον οπορτουνισμό της σοσιαλδημοκρατίας. Μνημειώδες έργο της περιόδου αποτελεί το έργο του «Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου εξηγεί το χαρακτήρα του πολέμου και αναδεικνύει τα στοιχεία της νέας ιστορικής φάσης ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Με το ξέσπασμα της επανάστασης του Φλεβάρη του 1917, ο Λένιν προετοιμάζει την επιστροφή του στη Ρωσία, η οποία πραγματοποιείται τον Απρίλη του 1917. Με την άφιξή του στην Πετρούπολη, παρουσιάζει σε μια μεγάλη συγκέντρωση τις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη», που αποτέλεσαν και βασική καθοδηγητική γραμμή των μπολσεβίκων από τον Απρίλη έως τον Οκτώβρη του 1917.

Ο Λένιν βγαίνει ξανά στην παρανομία τον Ιούλη του 1917, αυτή τη φορά από την Προσωρινή Κυβέρνηση, την οποία στήριζαν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι. Στις 7 Οκτώβρη 1917 ο Λένιν επέστρεψε στην Πετρούπολη και από την παρανομία καθοδήγησε νικηφόρα την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Στις 26 Οκτώβρη του 1917 (8 Νοέμβρη) αναδείχθηκε Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, που εξέλεξε το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. Ο Λένιν και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας (μπολσεβίκοι), στην ηγεσία πια της Ρωσίας, ξεκίνησαν έναν τιτάνιο αγώνα με στόχο την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Το 1918 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και ο τραυματισμός του κλόνισε ανεπανόρθωτα την υγεία του. Το 1919 ο Λένιν συνέβαλε ουσιαστικά, μαζί με άλλους εκπροσώπους του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Από το 1922 συντελείται μια προοδευτική επιβάρυνση της υγείας του Λένιν, που οδηγεί τελικά στο θάνατό του το Γενάρη του 1924. Παρ' όλα τα προβλήματα υγείας, προσπάθησε και αυτά τα χρόνια, στο μέτρο των δυνάμεών του, να συμβάλει ουσιαστικά στα σύνθετα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Ρωσία.

«Κι από το μέλλον, ατενίζοντας τις μέρες των αλυσίδων,

πρώτα του Λένιν θα δεις τη μορφή.

Που μετά τη σκλαβιά τόσων χιλιετηρίδων

Ανοιξε το δρόμο για της κομμούνας την κορυφή».

(Β. Μαγιακόφσκι, «Βλάντιμιρ Ιλιτς Λένιν»)

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τιμά τον καθοδηγητή της νικηφόρας πορείας των μπολσεβίκων προς το κοσμοϊστορικό γεγονός της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και των πρώτων χρόνων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ο Λένιν με το τεράστιο θεωρητικό του έργο και την επαναστατική του δράση σημάδεψε την εξέλιξη του επαναστατικού εργατικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διαμόρφωση της σύγχρονης επαναστατικής πρωτοπορίας, των Κομμουνιστικών Κομμάτων και στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποτελεί τον φάρο της επαναστατικής δράσης για τους κομμουνιστές στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο που βρίσκονται στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας ανώτερης οργάνωσης της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ο Λένιν συγκαταλέγεται, μαζί με τους Μαρξ και Ενγκελς, στους θεμελιωτές της επαναστατικής θεωρίας της εργατικής τάξης, του μαρξισμού - λενινισμού.

Καθοδηγώντας τη νικηφόρα πορεία των μπολσεβίκων ανέδειξε ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική επαναστατική πράξη χωρίς τη γνώση των νομοτελειών της διεξαγωγής της ταξικής πάλης και των αντικειμενικών νόμων εξέλιξης της κοινωνίας.

Αφιέρωσε μεγάλα διαστήματα στη μελέτη και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας των Μαρξ και Ενγκελς ακόμη και στις πιο δύσκολες για το εργατικό κίνημα συνθήκες. Βρέθηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του στην προμετωπίδα της μάχης ενάντια στη διαστρέβλωση του μαρξισμού, τόσο από τους ιδεολόγους της αστικής τάξης όσο και από τους διάφορους εκφραστές του οπορτουνισμού.

Εκανε πράξη την προτροπή των Μαρξ και Ενγκελς ότι «η διδασκαλία μας δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση», αποδεικνύοντας ότι η ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας είναι αποφασιστικός παράγοντας για να δοθεί απάντηση στα σύγχρονα για την κάθε εποχή ζητήματα που φέρνει στο προσκήνιο η ανάπτυξη του καπιταλισμού και η πορεία της ταξικής πάλης.

Ο Λένιν είναι ο ιδρυτής του επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης, που σκοπός της δράσης του είναι να «καθοδηγεί τον αγώνα της εργατικής τάξης όχι μόνο για να πετύχει πιο ευνοϊκούς όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, αλλά και για την κατάργηση του κοινωνικού καθεστώτος που αναγκάζει τους άπορους να πουλιούνται στους πλούσιους»¹.

Το Κόμμα Νέου Τύπου, όπως ονομάστηκε σε διάκριση με τα μέχρι τότε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αποτελεί ένα οργανωμένο και πειθαρχημένο σύνολο που δρα με οδηγό τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και θέτει ως στόχο του την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, γνωστής ως «δικτατορίας του προλεταριάτου». Αποτελεί μια οργάνωση επαναστατών, με ενιαία καθοδήγηση σε πανεθνικό επίπεδο, αλλά και με θεμελιακή αρχή τον προλεταριακό διεθνισμό, με βαθιές ρίζες και δεσμούς στην εργατική τάξη, με μέλη τους πιο πρωτοπόρους εργαζόμενους, που δρουν αποφασισμένοι, με τη συμμετοχή τους σε μια από τις οργανώσεις του, για τον κοινό σκοπό της επαναστατικής ανατροπής, ενισχύοντάς το και με υλικά μέσα.

Τέτοιο ήταν το Κόμμα των μπολσεβίκων, που πέρασε από τη σκληρή μάχη της επανάστασης του 1905, άντεξε στις διώξεις του τσαρικού καθεστώτος και στη βία και καταστολή μετά την ήττα της επανάστασης, αποτέλεσε το φάρο των επαναστατικών δυνάμεων στη φωτιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έδωσε νικηφόρα τη μάχη της Οκτωβριανής Επανάστασης, αντιμετώπισε ικανότατους αστούς πολιτικούς, που είχαν μεγάλες δυνατότητες στην παραπλάνηση των μαζών, σφυρηλάτησε πλατιούς επαναστατικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και καθοδήγησε την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο Λένιν με τη θεωρία του για τον ιμπεριαλισμό αποκάλυψε την οικονομική και πολιτική του ουσία, ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ως εποχή διαμόρφωσης των υλικών συνθηκών, που κάνουν αναγκαία την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Απέδειξε ότι η όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της χαρακτηρίζει όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από τη θέση τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ασκησε δριμεία κριτική τόσο στις οπορτουνιστικές θεωρίες που απομονώνουν την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επιθετική πολιτική από τα οικονομικά χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όσο και σε εκείνες που θεωρούν ότι με την κυριαρχία του μονοπωλίου αμβλύνεται ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.

Η λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού έχει ιδιαίτερη σημασία για την ανάδειξη του αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα ενώσεων, όπως των κρατών της Ευρώπης, με την ταυτόχρονη ύπαρξη της τάσης να οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η επεξεργασία αυτή αποτέλεσε καθοριστικό στοιχείο για τη διαμόρφωση της επαναστατικής στρατηγικής, καθώς, όπως τόνιζε ο ίδιος ο Λένιν: «Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος και της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης»².

Ο Λένιν αποκάλυψε την αντιδραστική διαλεκτική ενότητα ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη των καπιταλιστικών κρατών και των διεθνικών ενώσεων και συμφωνιών τους ως πολιτική για το μοίρασμα των εδαφών, των οικονομικών σφαιρών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών για το κυνήγι του μέγιστου κέρδους.

Ανέδειξε ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο μεριές, ανεξάρτητα από το ποιο καπιταλιστικό κράτος ξεκίνησε πρώτο την πολεμική σύγκρουση και ότι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθεί η απαίτηση του λαού για ειρήνη είναι να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην αιτία του πολέμου, ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Με αυτήν την ανάλυση κατάφερε το Κόμμα των μπολσεβίκων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να διαμορφώσει γραμμή σύγκρουσης με την αστική τάξη, σε αντίθεση τόσο με τη σοσιαλσοβινιστική έκφραση του οπορτουνισμού, που καλούσε σε στήριξη των πολεμικών σχεδιασμών της αστικής τάξης, όσο και με τον πασιφισμό, που αποσπούσε την πάλη για την ειρήνη από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Σημαντική θέση κατέχει η βαθύτερη ανάλυση του Λένιν για την ταξική ουσία του κράτους, με την οποία τεκμηριώθηκε αλλά και πραγματοποιήθηκε όχι μόνο η ανάγκη σύγκρουσης με το καθεστώς της τσαρικής αυτοκρατορίας, αλλά και της αστικής «προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης» που διαμορφώθηκε το Φλεβάρη του 1917, της διαπάλης με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις που τη στήριξαν, της διαπάλης και μέσα στα Σοβιέτ (Συμβούλια) των επαναστατημένων εργατών, αγροτών και στρατιωτών. Ο Λένιν μέσα στη δίνη του πολέμου επεξεργάστηκε τη θεωρία που αναδεικνύει την ανάγκη να τσακιστεί στον 20ό αιώνα όχι μόνο το φεουδαρχικό ή μισοφεουδαρχικό, αλλά και το καπιταλιστικό κράτος. Ολη η επαναστατική δράση απ' το Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη δεν επιτρέπει καμιά ανοχή σε παλιές και σύγχρονες οπορτουνιστικές θεωρίες για σταδιακή μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού κράτους σε σοσιαλιστικό.

Η επεξεργασία αυτή του Λένιν αποτελεί διαχρονικά ένα πολύτιμο εργαλείο αποκάλυψης της κάλπικης ουσίας των διλημμάτων ανάμεσα σε μια καπιταλιστική διαχείριση μικρότερης ή μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης, φιλελεύθερου ή κεϊνσιανού χαρακτήρα.

Η πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά τον 20ό αιώνα ανέδειξε, παρά τα όποια λάθη και αδυναμίες σε αυτήν την πορεία, την ανωτερότητα του νέου συστήματος απέναντι στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο κεντρικός σχεδιασμός ως κοινωνική σχέση για την κατανομή του εργατικού δυναμικού, τη χρησιμοποίηση των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής με επιστημονικά καθορισμένους στόχους κοινωνικής ευημερίας αποτέλεσαν τη βάση για την πραγματοποίηση σημαντικών κοινωνικών επιτευγμάτων για αρκετές δεκαετίες. Για πρώτη φορά στην Ιστορία δημιουργήθηκαν θεσμοί που εξασφάλιζαν την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων στη διαχείριση πλευρών της κοινωνίας τους, βγάζοντας τις μάζες από το περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ηταν πρωτόγνωρες οι εκτεταμένες κατακτήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στην ισοτιμία της γυναίκας, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής για όλους, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, εθνότητα. Η σημασία των παραπάνω κατακτήσεων πολλαπλασιάζεται αν υπολογίσουμε την οικονομική καθυστέρηση που κληρονόμησε ο σοσιαλισμός από την προεπαναστατική Ρωσία αλλά και ότι το νέο άνοιγε το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης πάνω σε άγνωστα μονοπάτια.

Η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία συνεχίζει να προβάλλει ως η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από τα αδιέξοδα που βιώνουν μέχρι και σήμερα οι εργαζόμενοι, οι λαοί, ειδικότερα η νεολαία. Μονάχα ο κεντρικός σχεδιασμός, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της εργατικής εξουσίας, μπορεί να δώσει απάντηση στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι στη ζωή τους. Μονάχα οι νέες κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής μπορούν να αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες της ανάπτυξης των επιστημών και της τεχνολογίας, της ψηφιακής οικονομίας και της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» προς όφελος της λαϊκής ευημερίας.

Το έργο και η επαναστατική δράση του Λένιν και των μπολσεβίκων συνεχίζουν να φωτίζουν το δρόμο της πάλης των κομμουνιστών στις σημερινές συνθήκες.

Μπροστά στην εκδήλωση της νέας διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και στην αξιοποίηση της πανδημίας για να περιοριστούν απ' τις αστικές κυβερνήσεις εργατικά δικαιώματα, αστικές δημοκρατικές ελευθερίες, ακόμα και η συνδικαλιστική δράση, γίνεται πιο επιτακτικό το καθήκον της συγκέντρωσης και ωρίμανσης δυνάμεων για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Μπροστά στο βάθεμα των συνεπειών των αντεπαναστατικών ανατροπών, μπροστά στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που μεγαλώνουν τον κίνδυνο ενός περιφερειακού ή γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, το ΚΚΕ δίνει σκληρή μάχη από σήμερα για την ενίσχυση των χαρακτηριστικών που θα του δώσουν τη δυνατότητα να δρα ως επαναστατική πρωτοπορία «παντός καιρού».

Το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, έχοντας διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική και κάνοντας διαρκή προσπάθεια να διευρύνει τους αγωνιστικούς δεσμούς του με την εργατική τάξη, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και των αγροτών, τη νεολαία τους.

Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, παλεύοντας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, της κοινής πάλης όλων όσοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια, στο κράτος και τις συμμαχίες τους.

Μελετά καθημερινά τα νέα φαινόμενα που φέρνει στο προσκήνιο η ταξική πάλη και η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας και των διεθνών ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη ώστε να διατηρείται πάντα η ικανότητά του να αναδεικνύει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, διευρύνοντας την αντικαπιταλιστική συνείδηση σε στρώματα εργαζομένων.

Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την οριστική κατάργηση της ταξικής - εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί έμπρακτη απόδοση τιμής στον μεγάλο κομμουνιστή επαναστάτη Β. Ι. Λένιν, την Οκτωβριανή Επανάσταση και τους σκοπούς της.

1. Β. Ι. Λένιν: «Τι να κάνουμε;», «Απαντα» τ. 6, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 57

2. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Απαντα», τ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 314.

ΑΘΗΝΑ 21/4/2020