Eurokinissi

Μια έστω και διαγώνια ματιά στον προϋπολογισμό, βέβαια, αποκαλύπτει πως οι μόνοι που έχουν να αισιοδοξούν είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που διαβάζουν στις γραμμές του τα «θέλω» τους, τα «κίνητρα», τις φοροαπαλλαγές και τις κάθε λογής διευκολύνσεις για τη δράση τους, τα μέτρα για το άνοιγμα των νέων πεδίων επιχειρηματικής δράσης, τις «εγγυήσεις» για την κερδοφορία τους. Στην άλλη όψη των ίδιων αυτών σχεδίων βρίσκεται ο «ρεαλισμός» της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της φοροληστείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Και τα όσα παρουσίασε ο υπουργός ως βασικές κατευθύνσεις των «ρεαλιστικών στόχων» του προϋπολογισμού, άλλωστε, είναι παραπάνω από ενδεικτικά:

-- Η «ενίσχυση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος», ώστε αυτό να τροφοδοτήσει έναν νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας με φτηνό δανεισμό, προϋποθέτει ένταση των εκβιασμών και των πλειστηριασμών στα λαϊκά σπίτια, κρατικές εγγυήσεις, χρηματικές και κάθε άλλου είδους, ώστε οι τραπεζικοί όμιλοι να πασάρουν στα funds τα «κόκκινα» δάνεια. Προϋποθέτει επίσης απολύσεις και ανατροπές στα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο.

-- Η «ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία», που αφορά τους επιχειρηματικούς ομίλους και μόνο, περνάει μέσα από τη συνέχιση της φοροληστείας και των περικοπών για τα λαϊκά στρώματα, που γίνονται «πακέτα» χρηματοδοτήσεων και προνομίων για τους επιχειρηματίες, τη «μεταμνημονιακή» δημοσιονομική πειθαρχία, που σημαίνει μόνιμο τσεκούρι για τις λαϊκές ανάγκες, την υλοποίηση των καπιταλιστικών «μεταρρυθμίσεων» και αναδιαρθρώσεων, των συμφωνιών με τους «δανειστές», ώστε το αστικό κράτος να έχει - για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων - πρόσβαση στις «αγορές» και σε φτηνότερο δανεισμό.

Αυτήν την πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου επιχειρεί και η σημερινή κυβέρνηση να παρουσιάσει ως «φιλολαϊκή», με τις διακηρύξεις περί «ανάπτυξης για όλους» και την προπαγανδιστική αξιοποίηση ορισμένων - μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού και της τάξης των μερικών ευρώ το μήνα - «ελαφρύνσεων», τις οποίες βέβαια την ίδια ώρα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο από την άλλη τσέπη: Με τα δεκάδες «αντίμετρα» που βρίσκονται στους «κωδικούς» του προϋπολογισμού, με τη μονιμοποίηση των περικοπών σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, υποδομές για την προστασία της ζωής και της υγείας του λαού (μόνο για το 2019 η μείωση δαπανών ξεπερνάει τα 2 δισ.), με τις «ασφαλιστικές δικλίδες» και τους «αυτόματους κόφτες» για τις λαϊκές ανάγκες, με το σύνολο δηλαδή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση βάζει στο «σακούλι» αυτό της κοροϊδίας και μέτρα όπως π.χ. η «διευκόλυνση» εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών για να προσέλθουν στο ταμείο της Εφορίας, προκειμένου να εξοφλήσουν τα χρέη που συνεχίζουν να φουσκώνουν τα χαράτσια και η φοροληστεία.

'Η παρουσιάζοντας μέτρα που «βγάζουν μάτι» ότι αποτελούν μέτρα ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, όπως οι νέες φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους και οι εισφοροαπαλλαγές τους, ως μέτρα που τάχα αφορούν και τους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που θα συνεχίζουν να ματώνουν από τη φοροληστεία, τα χαράτσια, τα αβάσταχτα χρέη, και ενώ θα τους περιμένουν οι συντάξεις πείνας και η δουλειά έως τον τάφο.

Αλλά και με τη «φιλολογία» γύρω από τα περιβόητα «κοινωνικά μερίσματα», δείχνοντας τα ψίχουλα της τάξης του ...7% από τα ματωμένα πλεονάσματα για τους πιο εξαθλιωμένους, από την «υπεραπόδοση» της αντιλαϊκής πολιτικής, που έφτασε σχεδόν τα 6 δισ. ευρώ μόνο για φέτος.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μέτρα που επιβεβαιώνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της: Δείχνουν ότι και στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η φτώχεια θα είναι μόνιμη για το λαό, και γι' αυτό χρειάζονται την πολιτική πτωχοκομείου για να φυτοζωούν όπως - όπως εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, και παράλληλα το «δίχτυ» της «κοινωνικής συνοχής» μέσα στο οποίο θα εγκλωβίζουν τη δυσαρέσκεια.

Το μόνο «ξεκάθαρο μήνυμα» που στέλνει λοιπόν και η σημερινή κυβέρνηση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι εκείνο της περαιτέρω μείωσης των απαιτήσεών τους, της «προσαρμογής» των αναγκών τους στα πολύ στενά όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την οποία κατά τ' άλλα παρουσιάζουν ως τάχα προϋπόθεση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αλλωστε η αποστροφή του υπουργού ότι ο προϋπολογισμός «επιτυγχάνει μια καλή ισορροπία μεταξύ οικονομικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης» μιλάει από μόνη της. Δείχνει ότι ακόμα και τα ελάχιστα ψίχουλα που παρουσιάζουν ως τάχα «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι απέναντι στην «οικονομική αποτελεσματικότητα» για λογαριασμό του κεφαλαίου, ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν είναι τίποτα άλλο παρά βάρος στους ισολογισμούς των καπιταλιστών.

Το ίδιο επιβεβαιώνει και η αντιλαϊκή «σκυταλοδρομία», με τους στόχους του κεφαλαίου να αποτελούν ένα κόκκινο «νήμα» από προϋπολογισμό σε προϋπολογισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποίησε μέχρι τώρα τον προϋπολογισμό που της «κληροδότησε» ο ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή και εκείνος κινούταν πάνω στις ίδιες «ράγες», παρά τις κατηγορίες της ΝΔ για τις «αστοχίες» που είχε σε ό,τι αφορά την αποτελεσματική ικανοποίηση των «θέλω» του κεφαλαίου, ή ακόμα και γιατί δεν υλοποίησε αποφασιστικά τα όσα οι ίδιοι είχαν νομοθετήσει ή συμφωνήσει, π.χ. για τις ιδιωτικοποιήσεις.

«Τα χειρότερα» λοιπόν για το λαό, που του επιφυλάσσουν οι αστικές κυβερνήσεις, δεν είναι πίσω αλλά μπροστά, γιατί αυτό επιβάλλουν οι στόχοι των καπιταλιστών, οι σιδερένιοι νόμοι της ανάπτυξης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αυτό δείχνουν και οι ανακοινώσεις της Κομισιόν μέσα στη βδομάδα για την 4η «αξιολόγηση», που εγκρίνοντας και τον προϋπολογισμό, άναψαν το «πράσινο φως» για έναν ακόμα γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, με όλες τις «εμβληματικές» μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται μπροστά: Από την επιτάχυνση των πλειστηριασμών για τα «κόκκινα» δάνεια και τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» για τα χαράτσια όπως ο ΕΝΦΙΑ μέχρι τον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης.

Επιβεβαιώνεται πως ο προϋπολογισμός είναι ένα ταξικό «εργαλείο» με το οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση ικανοποιεί τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων, τις στρατηγικές κατευθύνσεις του κεφαλαίου, φορτώνοντας και τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης, και τα κέρδη και τις «ευκαιρίες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στις πλάτες του λαού.

Κυρίως όμως επιβεβαιώνεται ότι στο πλαίσιο της οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου, οι λαϊκές ανάγκες όχι μόνο δεν λογαριάζονται, αλλά αποτελούν την «καύσιμη ύλη» για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Αυτό που μπορεί να δώσει πραγματική αισιοδοξία στο λαό δεν είναι βέβαια οι «λογαριασμοί» του κεφαλαίου, που για τον ίδιο σημαίνουν ζωή - κόλαση, αλλά μόνο ο αγώνας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τους στόχους τους, για να ζήσει έτσι όπως απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες του, όπως είναι πραγματικά ρεαλιστικό με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής.