Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να τρέφουν οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, για την ανατροπή που ετοιμάζει η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό σύστημα και τις κατακτήσεις τους. Γι' αυτό δεν πρέπει να δίνουν καμία βάση στις "καθησυχαστικές" διαβεβαιώσεις που μοίρασαν αφειδώς χτες στα ερτζιανά αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, ότι δηλαδή, θα προηγηθεί "διάλογος", ότι όλα αυτά θα γίνουν μετά τις εκλογές, ότι δε θα αυξηθεί το όριο ηλικίας, η εισφορά και άλλα, ακριβώς για να αποκοιμίσουν και να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους.

Οι ανατροπές των ασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων θα είναι πρωτοφανείς και ολέθριες και ήδη έχουν προσδιοριστεί με σαφήνεια τόσο από τις εκθέσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, όσο και από εκθέσεις γνωστών κυβερνητικών συμβούλων (Σπράου, Τήνιου, κ.ά.). Καμία σημασία δεν έχει για τους εργαζόμενους, αν αυτό θα γίνει λίγους μήνες πριν ή μετά τις εκλογές, ή αν θα γίνει από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Το ζητούμενο είναι να οργανωθεί έγκαιρα και αποφασιστικά ένα πλατύ μέτωπο συσπείρωσης και αγώνα, ανεξάρτητα από πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές, που θα αναχαιτίσει τη νέα αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση και θα περισώσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν πρόκειται να προδώσουν την εμπιστοσύνη των αφεντικών τους και γι' αυτό, και αυτός, ο αγώνας πρέπει να οργανωθεί "από τα κάτω" και να έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι νικηφόρος.

Τα περί στροφής της κυβέρνησης στην "καθημερινότητα του πολίτη", θα τα 'χετε διαβάσει. Πρέπει, να σας προειδοποιήσουμε, όμως, πως οι κυβερνώντες δεν εννοούν την καθημερινότητα όπως την εννοούν οι εργαζόμενοι. Μπορεί, για παράδειγμα, η δική σας καθημερινότητα να είναι το χαμηλό μεροκάματο ή απάνθρωπες συνθήκες ζωής της Αθήνας ή η έντονη ανασφάλεια ή τα αδιέξοδα, που αντικρίζει το παιδί σας, έχοντας τελειώσει μόλις το Λύκειο, κλπ., κλπ. Για την κυβέρνηση, όμως, καθημερινότητα του πολίτη είναι η περισσότερο γρήγορη και αποτελεσματική υλοποίηση της πολιτικής της. Της πολιτικής αυτής, δηλαδή, που ευθύνεται - όσον αφορά τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον - για τα δικά σας καθημερινά προβλήματα.

Οπως βλέπετε, το χάσμα που χωρίζει τις δύο αντιλήψεις είναι τεράστιο και αγεφύρωτο. Προσπαθούν οι κυβερνώντες, βέβαια, να το γεφυρώσουν καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες και μοιράζοντας υποσχέσεις ή επιδιδόμενοι στο γνωστό... άθλημα της ρουσφετολογίας. Πώς να το κάνουμε, όμως, τα κοινωνικά προβλήματα δε λύνονται με ρουσφέτια, ούτε με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Και για να καταλάβετε καλύτερα το μέγεθος της πρωθυπουργικής υποκρισίας σημειώνουμε και το εξής: Ανάμεσα στα διάφορα "θα" της ομιλίας του Κ. Σημίτη, ήταν και η διάθεση 45 τρισεκατομμυρίων δραχμών, στην τετραετία, 2000 - 2003, για "τη χρηματοδότηση έργων κοινωνικής στήριξης, κοινωνικών δικτύων, αλληλεγγύης και συνοχής". Ναι, καλά διαβάσατε, 45 τρισεκ...

Θα αναρωτηθείτε, βέβαια, πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν ολόκληρος, ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός δε φτάνει τα 15 τρισεκ. κι όπως όλοι ξέρουν, οι κάθε είδους δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του.

Οχι, δεν πέταξε το νούμερο στην τύχη ο Κ. Σημίτης. Ούτε, βέβαια, έχει σκοπό να διαθέσει από τον κρατικό προϋπολογισμό το ποσό αυτό. Αλλωστε, είναι γνωστές οι κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, κλπ., τις οποίες ενστερνίζεται πλήρως η κυβέρνηση, για παραπέρα δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών του κράτους. Απλούστατα, τα 45 τρισεκ. - και πιο συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο μέρος τους - αποτελούν το άθροισμα όλων των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, που υπολογίζει η κυβέρνηση να γίνουν στην επόμενη τετραετία. Μόνο, που τα χρήματα αυτά θα πληρωθούν από τους εργαζόμενους και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μέσα στο ποσό αυτό, για παράδειγμα, συμπεριλαμβάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές όλων των εργαζομένων, τα δημοτικά τέλη και κάθε είδους, παρόμοιος λογαριασμός και χαράτσι. Ακόμη και το προσφάτως εξαγγελθέν "σεισμόσημο"...

Καιρό τώρα προετοίμαζε το πρωθυπουργικό επιτελείο την προχθεσινή φιέστα στην Πνύκα, αλλά, τελικά, μόνον ικανοποιημένο δεν πρέπει να έμεινε από τ' αποτελέσματα. Χαρακτηριστική απόδειξη το γεγονός, πως οι φιλοκυβερνητικές, χτεσινές εφημερίδες προσπερνούν την εκδήλωση σφυρίζοντας... αδιάφορα. Οι περισσότερες δεν την εμφανίζουν καθόλου στην πρώτη τους σελίδα, ενώ οι περισσότεροι τίτλοι των σχετικών ρεπορτάζ, μάλλον είναι ουδέτεροι.

Κι εδώ που τα λέμε, ήταν σε πολύ δύσκολη θέση. Οι κραυγαλέες αντιφάσεις της ομιλίας του Κ. Σημίτη, δεν άφηναν περιθώρια ελιγμών. Οταν, από τη μια καλείς σε προσαρμογή (διάβαζε: υποταγή) στους απάνθρωπους κανόνες της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης και από την άλλη σκορπίζεις - περισσότερο κι από απλόχερα - υποσχέσεις για κοινωνική προστασία και δικαιοσύνη, τι να κάνουν κι αυτές. Να αποκαλύψουν και να καταγγείλουν την ολοφάνερη και προκλητική υποκρισία δεν μπορούν. Φρόντισαν, όμως, να μη ξεφτιλιστούν...

Φιέστα... Δημοκρατίας, με αφορμή τα 25 χρόνια της μεταπολίτευσης, επιχείρησε να στήσει, προχτές το βράδυ στην Πνύκα, η κυβερνητικο - κομματική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Κ. Σημίτης, υποτίθεται, θα μιλούσε για "την Ελλάδα των νέων, την Ελλάδα των νέων του Αύριο". Ομως, "άνθρακες ο θησαυρός", γιατί η προετοιμαζόμενη φιέστα εξελίχτηκε για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε μια αγωνιώδη προσπάθεια, την τελευταία στιγμή να γεμίσουν τα άδεια - αν και μόνον μερικές εκατοντάδες όλα κι όλα - καθίσματα.

Μάταια περίμεναν, η νεολαία δεν εμφανιζόταν, τους γύρισε την πλάτη. Και όχι γενικά η νεολαία, αλλά και η κομματικά επιλεγμένη σαν βολικό ακροατήριο νεολαία τους - άντε να προσήλθαν 150 με 200 σημαιοστολισμένοι με τα γιορτινά τους νέοι του ΠΑΣΟΚ. Τελικά τα πράγματα μπαλώθηκαν. Τα καθίσματα γέμισαν, όσο γέμισαν, με κάμποσα κυβερνητικο - κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είχαν σπεύσει να δηλώσουν... την παρουσία τους. Ετσι, η εκδήλωση άρχισε με μισή ώρα καθυστέρηση. Και ο πρωθυπουργός προσήλθε από την πίσω πόρτα όπως και έφυγε για να αποφύγει την ανυπόταχτη νεολαία, που διαδήλωνε με τα συνθήματά της κατά της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής στην κεντρική είσοδο. Κατά τα άλλα, η εκδήλωση ήταν για τους νέους...

"Στο διάλογο με την Τουρκία κρατάμε μικρό καλάθι", δήλωσε προχτές ο Γ. Παπανδρέου και τον πιστεύουμε. Το πρόβλημα, όμως, δε βρίσκεται στο μέγεθος του καλαθιού που κρατά η ελληνική κυβέρνηση, αλλά στο αν γράφει "made in USA" και πόσο μεγάλο είναι αυτό που κρατά η άλλη πλευρά.