ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καμία αυταπάτη

Σύσσωμος ο αστικός Τύπος και οπορτουνιστικά έντυπα στη χώρα μας και διεθνώς, με δεδομένο το εκλογικό αποτέλεσμα των ομοσπονδιακών εκλογών στη Γερμανία, που δείχνει συνεργασία χριστιανοδημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών, προσπαθούν να περάσουν ένα μήνυμα: ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, αφού η Μέρκελ βγήκε μεν πρώτη, αλλά χρειάζεται το μεγάλο συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκράτες και έτσι θα βάλει λίγο «νερό στο κρασί της». Λένε: «Η χώρα μας μπορεί να προσδοκά μια κατά κάποιον τρόπο χαλαρότερη πολιτική με στόχο την επανεκκίνηση της ανάπτυξης»... Επειδή όμως ταυτόχρονα ξέρουν ότι δεν μπορούν να καλλιεργήσουν και υπέρμετρες προσδοκίες λένε ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν σύντομα θεαματικές αλλαγές στην Ευρωζώνη και για τη χώρα μας και ότι είναι «απαραίτητο να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και αν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας θα εξεταστεί το θέμα και του χρέους είτε με επιμήκυνση της αποπληρωμής είτε με νέο κούρεμα».

Ολη αυτή η φιλολογία επιχειρείται να μπει στα μυαλά των λαϊκών ανθρώπων ώστε να εμφανιστεί ως μια δήθεν δυνατότητα... να ανασάνουν λίγο. Είναι μεγάλη απάτη και ψέμα. Γιατί ο νέος διαχειριστής στη Γερμανία με όποια συνεργασία αστικών κομμάτων (άλλωστε έχει ξαναδοκιμαστεί ο μεγάλος συνασπισμός, όπως και διάφορα άλλα σχήματα) τα συμφέροντα των καπιταλιστών θα υπηρετήσει. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι το βιώνουν στο πετσί τους, με την αύξηση της φτώχειας, την επέκταση της μερικής απασχόλησης που κρύβει την πραγματική ανεργία, την επιδείνωση της ζωής τους. Ταυτόχρονα οι συμφωνίες, οι συμβιβασμοί και οι διευθετήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, με ηγετική δύναμη τη Γερμανία, ο ανταγωνισμός και οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΔΝΤ, ΗΠΑ), δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Αλισβερίσι ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες είναι και το μάρμαρο το πληρώνουν, παντού με μνημόνια είτε όχι, οι λαοί, όπως και ο δικός μας.

Ακόμα και αν υπάρξει κάποια χαλάρωση ή ακόμα και αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης, όπως προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν επιστρέψει σε κάποιο βαθμό η καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτή θα πατήσει στα «ερείπια» των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο,τι πήρε πίσω το κεφάλαιο από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, το θεωρεί δεδομένο, για να αποκτήσει και πάλι τα ποσοστά κερδοφορίας που επιθυμεί.

Αρα είναι ξένο και έξω από τα συμφέροντα των εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, να κάθονται και... να κάνουν ταμείο, από κουμπουρά που δεν ελέγχουν. Ολα τα μείγματα διαχείρισης, και αυτό που προβάλλει η Μέρκελ ή η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να ξεγελάσει το λαό ότι αυτός είναι καλύτερος καταφερτζής στις... διαπραγματεύσεις ή διάφορα άλλα δήθεν εναλλακτικά «σχέδια» για έξοδο από το ευρώ ή ακόμα και την ΕΕ, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Ενισχύουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ο λαός, που παράγει όλο τον κοινωνικό πλούτο έχει ένα δρόμο, να τον διεκδικήσει όλο. Από εδώ πηγάζει και η μόνη φιλολαϊκή πρόταση που προβάλλει το ΚΚΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, εργατικό λαϊκό έλεγχο και εργατική λαϊκή εξουσία, που θα θέσει την οικονομία με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Διεκδικεί χρήμα για το κεφάλαιο

Ο θαυμασμός του ΣΥΡΙΖΑ προς την πολιτική του Ομπάμα είναι γνωστός. Τον επανέλαβε ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Ντι Πρέσε», η οποία επέλεξε για τίτλο το: «Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει τη χρηματοπιστωτική πολιτική των ΗΠΑ ως πρότυπο για την Ευρώπη».

Οικονομική πολιτική - πρότυπο, αλλά για ποιον; Το ερώτημα αυτό σκοπίμως δεν απαντιέται ποτέ απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, μιας και η απάντηση δεν τους βολεύει. Στον καπιταλισμό δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει περίπτωση άσκησης πολιτικής που να ευνοεί ταυτόχρονα αντιτιθέμενα και σε διαρκή διαπάλη συμφέροντα, αυτά των καπιταλιστών και αυτά της εργατικής τάξης. Στις ΗΠΑ, η πολιτική «πρότυπο» κατά τον Αλ. Τσίπρα έχει καταφέρει αυτό που επιθυμεί και ο ίδιος να πετύχει όταν και αν του ανατεθεί η αστική διαχείριση. Εχει εκτοξεύσει τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων και συγχρόνως καταβυθίσει το επίπεδο ζωής εκατομμυρίων Αμερικανών ανθρώπων του μόχθου.

Το «πρότυπο» του Αλ. Τσίπρα είναι μια πολιτική που θα εκτοξεύσει τα κέρδη της ντόπιας αστικής τάξης και αποσιωπά ότι για να γίνει αυτό απαιτείται να χτυπηθεί ακόμα περισσότερο η εργατική τάξη, η τιμή της εργατικής της δύναμης, τα δικαιώματά της.

Γι' αυτό όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, και στη Βιέννη προχτές, μαλλιάζει η γλώσσα του να ζητά «κούρεμα» του χρέους «ώστε να γίνει βιώσιμο», «οι αγορές να μπορούν να ξαναχρηματοδοτήσουν», «η χώρα να πάει σε πολιτικές αναπτυξιακές» κ.λπ. κ.λπ. Χρήμα για τους αστούς ζητά. Κι όποιος τρέφει αυταπάτες ότι με διαχειριστή ΣΥΡΙΖΑ θα περισσέψει μια δεκάρα και για τη φτωχολογιά, πλανάται πλάνην οικτράν... Ας ρίξει μια ματιά στο πρότυπό του.

Παραληρούν οι ναζί για τα αφεντικά τους

Παραληρούν τα τσιράκια των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ενάντια στο ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Με σειρά αναρτήσεων στην ιστοσελίδα τους επιχαίρουν γιατί «Μία εκ των σημαντικότερων παραμέτρων του εθνικιστικού θριάμβου των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2012, υπήρξε η απελευθέρωση των Ελλήνων Εργατών από την περιχαράκωση του κόμματος των μπολσεβίκων. Μετά από τέσσερις δεκαετίες κατά τις οποίες η Αριστερά με μπροστάρη της το κομμουνιστικό κόμμα, εξαπατούσε τους Ελληνες εργαζομένους (...) (...) Ο Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή, δεν αποδέχεται ως τέτοιο και ως εκ τούτου δεν καταδέχεται να χαρακτηρίσει τον Πολιτικό του Αγώνα, ως αγώνα ταξικό». Υπάρχει και άρθρο του φασίστα βουλευτή Λαγού, αυτού που μαζί με τους Παναγιώταρο και Μίχο είχαν προαναγγείλει την επίθεση των νεοναζί εναντίον πρωτοπόρων εργατών στο Πέραμα (με ανοιχτές απειλές τύπου «το απόστημα που ονομάζεται ΠΑΜΕ σύντομα θα σπάσει» κ.λπ.). Καυχιέται ότι η Χρυσή Αυγή «ιδρύει σωματεία και οργανώσεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων».

Τσιράκια των αφεντικών τους, ψεύτες και θρασίμια της νύχτας, ζητούν διαρκώς νέα προνόμια, φοροαπαλλαγές κι επιδοτήσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, αναζητούν γι' αυτό πάμφθηνους εργάτες δίχως δικαιώματα κι ασφάλιση. Το έλεγαν άλλωστε από τον Αύγουστο όταν εμφανίστηκαν στη Ζώνη του Περάματος, φωνάζοντας ότι πάνε «μαζί με τους εφοπλιστές μας, γιατί από κει πέρα εξαρτιόμαστε». Το δήλωσαν και σε δημοσιογράφους λίγες μέρες μετά τη δολοφονική επίθεσή τους στο Πέραμα ότι «έχουμε το δικαίωμα, λοιπόν, κι εμείς να κάνουμε ένα σωματείο (σ.σ. εργοδοτικό εντός Ζώνης) και με αυτό το σωματείο, βάσει νόμου, που θα αποτελείται από αρκετά μέλη, θα διαφοροποιήσουμε τα μεροκάματά μας (...) Τα μεροκάματα που παίρναμε πριν δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια ήταν πάρα πολύ μεγάλα και υψηλά (...) Θα μπορούσαμε να χαμηλώσουμε τα μεροκάματά μας, να εγγυηθούμε στους Ελληνες εφοπλιστές ότι αν φέρουν τα βαπόρια τους εδώ θα σταματήσουμε τις απεργίες που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια για διάφορους λόγους». Εργάτες χωρίς δικαιώματα και μαστίγιο ώστε να μη βγάζουν κιχ. Αυτό θέλουν οι νεοναζί. Γι' αυτό χτυπούν τους πρωτοπόρους στην ταξική πάλη εργάτες. Γιατί στέκονται βράχος και εμπόδιο απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών τους.

Ο «άλλος αέρας» του Ολάντ

Σε μια έρευνα του ινστιτούτου IFOP, που δημοσιεύεται από την εβδομαδιαία εφημερίδα Le Journal du Dimanche, η δημοτικότητα του Ολάντ σημειώνει πτώση πέντε μονάδων από τον περασμένο μήνα, στο 23%. Μέχρι τώρα, το χαμηλότερο ποσοστό δημοτικότητας που είχε ο Ολάντ ήταν 25%, τον Απρίλη. Με βάση την έρευνα, λιγότεροι από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων του Ολάντ είναι ικανοποιημένοι από τις ενέργειές του. Το σημερινό ποσοστό της δημοφιλίας του, βρίσκεται κοντά στο χαμηλότερο επίπεδο δημοτικότητας που είχε ποτέ Γάλλος Πρόεδρος και το οποίο ήταν το 22% που είχε το 1991 ο Φρανσουά Μιτεράν. Βασικές αιτίες της λαϊκής δυσαρέσκειας είναι τα αντιλαϊκά μέτρα διαχείρισης της κρίσης και η υποστήριξη της κυβέρνησης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενάντια στη Συρία. Αυτός είναι ο Ολάντ και η κυβέρνηση των Γάλλων σοσιαλδημοκρατών, για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε πριν τις γαλλικές εκλογές τον Απρίλη του 2012, ότι θα φέρουν «νέο αέρα» στην Ευρώπη, αν τότε κέρδιζαν -όπως και έγινε- τον «δεξιό» Σαρκοζί. Ενάμιση χρόνο μετά, αποδεικνύεται ότι αυτός ο «αέρας» ήταν δηλητηριώδης για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και οι πρώτοι που το ζουν στο πετσί τους είναι οι Γάλλοι εργαζόμενοι και ο λαός.