Με τρόικα ή με αγορές, στην ύφεση ή στην ανάκαμψη, εντός της ΕΕ και της εξουσίας του κεφαλαίου, ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για την πλουτοκρατία

Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που κερδίζει έδαφος στην παρούσα φάση προβλέπει μεταξύ άλλων την ενεργοποίηση του λεγόμενου «πακέτου Γιούνκερ», για επενδύσεις σε υποδομές ύψους 300 δισ. ευρώ, σε συνδυασμό με τη «χαλάρωση» της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωζώνη, προκειμένου να διοχετευθούν φρέσκα κεφάλαια στα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Κεντρικό ζητούμενο η διασφάλιση των νέων κερδοφόρων επενδύσεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, προκειμένου να διαμορφωθούν συνθήκες σταθεροποίησης και ανάκαμψης της μάζας της κερδοφορίας του, ενώ επιβεβαιώνεται ότι τα μονοπώλια δεν είναι σε θέση να κάνουν ούτε βήμα μπροστά χωρίς την «ομπρέλα» προστασίας και ενίσχυσης από τις εθνικές κυβερνήσεις και συνολικά την ΕΕ. Ταυτόχρονα, η διαδικασία στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης προϋποθέτει μπαράζ νέων αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, μεγάλες «εξοικονομήσεις» στην κλίμακα της παραγωγής, τη διαμόρφωση ακόμη μεγαλύτερων επιχειρηματικών σχηματισμών στους νευραλγικούς κλάδους της οικονομίας. Και αυτό γιατί μόνο έτσι τα λιμνάζοντα και υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια θα μπορέσουν να διοχετευθούν σε επενδύσεις τέτοιες που να διασφαλίζουν κέρδη στα μονοπώλια.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επάνοδος στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» του ελληνικού κεφαλαίου σηματοδοτεί την προσπάθεια «αναβάθμισης» του ελληνικού αστικού κράτους, την εύκολη πρόσβαση στις χρηματαγορές για δανεισμό, μικρότερες εγγυήσεις προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τη διασφάλιση φτηνής χρηματοδότησης για τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους κ.ο.κ.

Εχει σημασία να θυμηθούμε ότι μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, εν μέσω υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εκδόσεις ομολογιακών δανείων με προσφυγή στις τράπεζες ήταν φαινόμενο απόλυτα συνηθισμένο. Η αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στις χρηματαγορές γινόταν σε περίοδο ραγδαίας αύξησης του παραγόμενου ΑΕΠ. Για το 2003 η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα έφτασε στο 6,6%, το 2004 στο 5%, το 2006 στο 5,8%. Η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα, μέχρι και τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ήταν πολλαπλάσια σε σχέση με αυτή των άλλων κρατών της Ευρωζώνης, πολύ πάνω από τους μέσους όρους.

Η διόγκωση της ανάπτυξης του κεφαλαίου, ωστόσο, επιτάχυνε και εμβάθυνε την καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε στη συνέχεια, με αντίστροφα πολλαπλάσιους αρνητικούς ρυθμούς και ιδιαίτερη ένταση. Είναι φανερό το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και το κρατικό χρέος αλληλοτροφοδοτήθηκαν. Το κρατικό χρέος διοχετεύεται στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, στη χρηματοδότηση των προτεραιοτήτων επιλεγμένων κλάδων και τομέων της οικονομίας, ενώ ταυτόχρονα γιγαντώθηκε με τα εκτεταμένα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων νευραλγικών κλάδων που εκχωρήθηκαν σε «επενδυτές».

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να είναι καθαρό ότι τόσο οι εναλλαγές ως προς τις πηγές άντλησης του χρέους (διακρατικά δάνεια ή χρηματαγορές) όσο και το ύψος του δεν αποτελούν κριτήριο για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού.

Αναγκαστικά και αναπότρεπτα, η συσσώρευση καπιταλιστικών κερδών πάνω από ένα ορισμένο, κάθε φορά, σημείο, θα οδηγεί στην επόμενη φάση του οικονομικού κύκλου, δηλαδή στο ξέσπασμα της επόμενης καπιταλιστικής κρίσης, ανεξάρτητα από το μείγμα της αστικής διαχειριστικής πολιτικής και την οικονομική και πολιτική δύναμη κάθε κράτους στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανισομετρίας. Ηδη στην Ευρωζώνη και σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις, ακόμα και στην «ατμομηχανή» της, τη γερμανική οικονομία, εκδηλώνονται μια σειρά από νέες αβεβαιότητες και αυτό χωρίς καν να έχουν εμπεδωθεί σε επίπεδο ΕΕ οι συνθήκες της «σταθεροποίησης». Σε αυτό το πλαίσιο, ένα προς ένα, όλα μαζί τα διάφορα μείγματα της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι απλά γιατροσόφια στο σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα, που έχει «φάει τα ψωμιά του».

Οσο κοντοζυγώνει η εκλογική αναμέτρηση και όσο περισσότερο συγκλίνει η πολιτική του με αυτήν της κυβέρνησης - αφού κοινή τους πυξίδα είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου - τόσο συχνότερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανασύρει μια ιδιαιτέρως προσφιλή του κατηγορία εναντίον του ΚΚΕ: Οτι κρατά ίσες αποστάσεις ανάμεσα σ' αυτόν και την κυβέρνηση, ακόμα χειρότερα ότι πολεμά περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ στηρίζοντας έτσι την κυβέρνηση και την πολιτική της! Κατά καιρούς, το έχουν ισχυριστεί όλα τα κορυφαία στελέχη του, μηδέ εξαιρουμένου του προέδρου του, Αλ. Τσίπρα. Αποτελεί δε αγαπημένο θέμα για γνωστούς και μη εξαιρετέους αρθρογράφους της «Αυγής».

Ερχονται, όμως, δεύτεροι και καταϊδρωμένοι.... Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ αυτό που πρώτο «έριξε» στην πολιτική «αρένα» την κατηγορία εναντίον του ΚΚΕ ότι αφού δεν το στηρίζει, στηρίζει τη ΝΔ.«Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», κραύγαζε η γνωστή παλαιοΠΑΣΟΚική λογική, που στηλίτευε όποιον αρνιόταν να βάλει πλάτες σε μια διαχείριση - λαιμητόμο για το λαό και τα δικαιώματά του. Ο εκβιασμός που εμπεριέχει καθιστά το «επιχείρημα» ασυναγώνιστο και εξαιρετικά δημοφιλές στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας. Το 2007, ο Γ. Παπανδρέου κατηγορούσε το ΚΚΕ σαν «αριστερό ψάλτη της δεξιάς». Σήμερα, το ίδιο κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του. Η λογική του αυριανισμού αναπαράγεται εκεί όπου οι φορείς της «κεντάνε» για τη «μετενσάρκωση» της σοσιαλδημοκρατίας.

Γνωρίζουν, βεβαίως, οι του ΣΥΡΙΖΑ ότι το ΚΚΕ έχει βγάλει συμπεράσματα για την αταλάντευτη στάση αντιπαράθεσης που πρέπει να έχει το κομμουνιστικό κίνημα απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις εκδοχές και μορφές της, τις παραλλαγές και προσαρμογές της σε όλες τις συνθήκες. Γνωρίζουν ακόμα ότι το ΚΚΕ δεν κρατά «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στους διεκδικητές της αστικής διαχείρισης, όποιοι κι αν είναι αυτοί, πολύ απλά γιατί δε στέκεται «ανάμεσά» τους. Αυτοί στέκονται στο ίδιο σημείο και το ΚΚΕ στέκεται απέναντί τους, όπως απέναντι στέκεται συνολικά στην τάξη που εκφράζουν και εκπροσωπούν, αντιπαλεύοντας την εξουσία της.

Απόδειξη ότι μοιράζονται το ίδιο πλαίσιο είναι τα λόγια του ίδιου του Αλ. Τσίπρα κατά την επίσκεψή του τη βδομάδα που πέρασε στο υπουργείο Αμυνας. Διαβεβαίωσε ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «...το κράτος θα έχει συνέχεια»! Κάτι για το οποίο είχε δεσμευτεί και σε παράγοντες της αμερικανικής κυβέρνησης κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, το Γενάρη του 2013.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι θα συνεχίσουν τη «δουλειά» από εκεί ακριβώς που θα την αφήσει η συγκυβέρνηση και με τα ίδια «εργαλεία». Η δήλωση του Τσίπρα ισοδυναμεί με δέσμευση συνέχισης της πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για να διασφαλίσει τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά του. Της πολιτικής που χτυπά αλύπητα το λαό και τα δικαιώματά του, ενώ ταυτόχρονα τον εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους, βαθαίνοντας την εμπλοκή της χώρας στους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ευρύτερης περιοχής, που ενίοτε «διευθετούνται» με αιματηρές επεμβάσεις και πολέμους. Οταν ο Αλ. Τσίπρας ομνύει στη «συνέχεια» του κράτους, στην πραγματικότητα υποβάλλει τα σέβη του στον καπιταλισμό και τη βαρβαρότητά του. Των καπιταλιστών είναι το κράτος, αυτούς θέλει να υπηρετήσει και, από κυβερνητική θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κράτος θα διαχειριστεί.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται «τη συνέχεια του κράτους» δεσμεύεται ότι θα αφήσει - τουλάχιστον - απείραχτα όλα αυτά που σε οικονομικό, πολιτικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο διεθνών συμμαχιών εγγυώνται την καταδίκη του λαού σε μια ζωή - μαρτύριο, εκτεθειμένη στο διαρκή κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Κι αν οι διαβεβαιώσεις του Αλ. Τσίπρα δεν είναι ικανές να θρυμματίσουν αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσει διαχείριση πιο φιλολαϊκή απ' αυτή που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση, δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στα τεκταινόμενα στην Περιφέρεια Αττικής. Η προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ νέα περιφερειακή αρχή ψήφισε τον προϋπολογισμό της προηγούμενης διοίκησης Σγουρού! Τον ίδιο που λίγο καιρό πριν είχαν καταψηφίσει ως αντιλαϊκό!

Αποτινάσσοντας και τα τελευταία υπολείμματα του αντιμνημονιακού προσωπείου, η νέα διοίκηση της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας ψήφισε έναν προϋπολογισμό που ενισχύει την εξυπηρέτηση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ την ίδια ώρα δεν προβλέπει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και την υλοποίηση αναγκαίων για αυτά έργων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον προϋπολογισμό που έφερε η διοίκηση ΣΥΡΙΖΑ τον υπερψήφισαν η παράταξη του Γ. Σγουρού και ο περιφερειακός σύμβουλος Π. Μαντούβαλος, ενώ τον στήριξε και ο Θ. Τζήμερος.

Ενδεικτική του αντιλαϊκού προσανατολισμού του προϋπολογισμού ήταν η τοποθέτηση του πρώην περιφερειάρχη Γ. Σγουρού, ο οποίος ευλόγησε τα γένια του, λέγοντας ότι «πρόκειται για έναν προϋπολογισμό που κινείται κατά 95% στα χνάρια της προηγούμενης διοίκησης. Αυτόν τον προϋπολογισμό εμείς τον συντάξαμε, τον ψηφίσαμε και θα τον ψηφίσουμε».

Αυτά θα προσπαθήσει να συσκοτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με θρασύτατες κραυγές εναντίον του ΚΚΕ, επειδή αποκαλύπτει το ρόλο του. Κι όσο περισσότερο θα επιβεβαιώνεται η στρατηγική σύμπλευση με τις άλλες δυνάμεις της διαχείρισης στην κατεύθυνση που προστάζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τόσο πιο πολύ θα «φωνάζει ο κλέφτης...».