Εξάλλου, εξακολουθεί να ισχύει - για 4η συνεχόμενη φορά - η απαγόρευση της συμμετοχής στις εκλογές όλων των επιπέδων για το μεγαλύτερο εξωκοινοβουλευτικό κόμμα της Ρωσίας, το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ - ΕΚΚ) από το υπουργείο Δικαιοσύνης της χώρας. Χτες, μάλιστα, αναμενόταν να διεξαχθεί νέο έκτακτο συνέδριο του «Ενιαίου Μετώπου Εργαζομένων Ρωσίας» - το οποίο συγκρότησε το «ΚΕΚΡ - ΕΚΚ» μαζί με μια σειρά άλλες μικρότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, για να ξεπεράσει τα εμπόδια στην πολιτική δράση που του έχουν βάλει οι ρωσικές αρχές - ώστε να εξαλειφθούν και οι επιπλέον «παρατηρήσεις» του υπουργείου Δικαιοσύνης, που αφορούν στο καταστατικό της οργάνωσης, και οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα για την τελευταία απόρριψη αναγνώρισής του. Αυτή είναι η ...δημοκρατία της δικτατορίας του κεφαλαίου και οι δήθεν «λεωφόροι της ελευθερίας».
Πρακτικά
Η 3η Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στη Ρουμανία, τον Οκτώβρη του 1950. Μετά την ήττα του ΔΣΕ (Αύγουστος 1949), το ΚΚΕ υποχώρησε στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου συγκεντρώθηκε ο κύριος όγκος των κομματικών δυνάμεων που συγκρούστηκαν με την εγχώρια αστική τάξη και τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Εντός της Ελλάδας, κομματικά μέλη παρέμεναν στις ανταρτοομάδες, στις φυλακές και τις εξορίες, ενώ λιγοστά ήταν τα μέλη στις μισοδιαλυμένες παράνομες κομματικές οργανώσεις, χωρίς ενιαία καθοδήγηση, ενώ επιχειρήθηκε μια πρώτη προσπάθεια αποκατάστασής της με την παράνομη αποστολή στην Ελλάδα του Ν. Μπελογιάννη (Ιούνης 1950).
Η 3η Συνδιάσκεψη αποτελεί το σημαντικότερο Σώμα του Κόμματος μετά το 7ο Συνέδριό του (1945). Η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι είναι το κομματικό Σώμα που επιχειρεί την πολιτική προσαρμογή του Κόμματος στη νέα φάση του συσχετισμού δυνάμεων, μετά την οργανωμένη υποχώρηση του ΔΣΕ (τέλος Αυγούστου 1949) και την έξοδο των δυνάμεών του από την Ελλάδα. Είναι η φάση ανασύνταξης των κομματικών δυνάμεων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, φροντίδας χιλιάδων αναπήρων και παιδιών, ανασύνταξης των παράνομων δυνάμεών του στην Ελλάδα, προσδιορισμού των καθηκόντων του στις νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, ενσωματώνοντας συμπεράσματα από την ηρωική δράση, αλλά και από τις αδυναμίες και τα λάθη του.
Ετσι, στην 3η Συνδιάσκεψη επιχειρήθηκε μια συνολική εκτίμηση της δράσης του στη δεκαετία του 1940, κατά την οποία το κόμμα ηγήθηκε δύο ένοπλων αγώνων, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ (1941-1944) και του ΔΣΕ (1946-1949). Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».
Πάνω από τα 101 δολάρια το βαρέλι η τιμή του αργού πετρελαίου, στα 117 δολάρια η τιμή του μπρεντ. Πρόκειται για την αριθμητική μιας επαπειλούμενης νέας παγκόσμιας ύφεσης - με τους λαούς να μην έχουν ξεφύγει ακόμη από την προηγούμενη - με την οποία κάνουν «παιχνίδι» οι διαβόητοι «κερδοσκόποι», οι μεγαλοτράπεζες και οι διάφοροι «οίκοι» ανά τον κόσμο.
Στο επίκεντρο του νέου «ράλι», που πρακτικά δεν επηρεάζει άμεσα και σημαντικά τις λιανικές τιμές, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία για να «τσιμπήσουν» κάτι παραπάνω, βρίσκεται η Λιβύη.
Ο λόγος, βεβαίως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για όσους βγάζουν πολύ χρήμα από τα καύσιμα, καθώς το 2008 οι τιμές αυξάνονταν ακόμη και όταν φταρνιζόταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους ο νεότερος.
Δημιουργώντας έτσι την πεποίθηση στις «αγορές» ότι μπορεί να κάψει περισσότερο αμερικάνικο πετρέλαιο για τη θέρμανσή του, κάτι που θα οδηγούσε σε μείωση των... στρατηγικών αποθεμάτων των ΗΠΑ!
Είναι για γέλια, είναι και για κλάματα, αλλά τα δάκρυα οι πλουτοκράτες τα προορίζουν για τον κοσμάκη που δεν έχει να πάρει πετρέλαιο να ζεσταθεί.
Η Λιβύη είναι 8η σε παραγωγή πετρελαίου από τις χώρες του ΟΠΕΚ. Παράγει 1,6 εκατ. βαρέλια την ημέρα, αν και εκτιμάται ότι η παραγωγή μειώθηκε κατά 400.000 βαρέλια αυτές τις μέρες, από ξένες εταιρείες που διέκοψαν τις εργασίες τους.
Μικρό το κακό, αφού το παραγωγικό πλεόνασμα του ΟΠΕΚ είναι 4 - 5 εκατ. βαρέλια την ημέρα. Αλλά, λένε, οι «αγορές» ανησυχούν μήπως οι ταραχές επεκταθούν και σε άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες.
Κι έτσι αρχίζουν τα «στοιχήματα» στο χρηματιστήριο καυσίμων. Δε βαριέσαι, λένε. Αλλοτε κερδίζεις, άλλοτε χάνεις, πάντα γεμάτη θα είναι η τσέπη.
Αρκεί να συνεχίζεται η εκμετάλλευση των λαών.
Η ακολουθούμενη πολιτική που υπαγορεύουν ΕΕ και ΚΑΠ, μονοπώλια και ΠΟΕ, δεν έχει σε τίποτα και πουθενά να ωφελήσει τη μικρομεσαία αγροτιά, την εργατιά και τους αυτοαπασχολούμενους. Το διατροφικό ζήτημα, δηλαδή η παραγωγή καλών και φτηνών προϊόντων για το λαό, δεν μπορεί να επιτευχθεί υπό αυτές τις συνθήκες, γιατί τον τομέα τροφίμων τον λυμαίνονται τα μονοπώλια. Και η πολιτική που στηρίζει τα μονοπώλια είναι αυτή που οδηγεί στο ξεκλήρισμα τους φτωχούς και μικρούς αγρότες και επιβάλλει τους καπιταλιστές αγρότες - επιχειρηματίες.
Στον αντίποδα, το συνεπές αγροτικό κίνημα αγωνίζεται μέσα από τις γραμμές της ΠΑΣΥ για εγγυημένες τιμές, προστασία της ντόπιας παραγωγής, μείωση του κόστους παραγωγής, μη διαχωρισμό των αγροτών σε κατά κύριο επάγγελμα και μη κ.ά. Ο αγώνας μ' αυτό το πλαίσιο πάλης έχει ως στόχο τη βελτίωση της θέσης των μικρομεσαίων αγροτών σήμερα και έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική ξεκληρίσματος των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Αγώνας που θα γίνεται πιο αποτελεσματικός όσο συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή αυτής της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής και τη δημιουργία των προϋποθέσεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής υπέρ των συμφερόντων των μικρομεσαίων αγροτών και προς όφελος του ελληνικού λαού. Για μια άλλη αγροτική ανάπτυξη, που θα στηρίζεται στον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους, στις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις και στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς για τους μικρομεσαίους αγρότες, για να τους εξασφαλίζει ικανοποιητικό εισόδημα και φτηνά και υγιεινά προϊόντα για τον ελληνικό λαό. Η αυτάρκεια της χώρας σε υγιεινά και φτηνά τρόφιμα είναι ζωτικό ζήτημα για την αγροτιά, την εργατιά, τους αυτοαπασχολούμενους και όλα τα λαϊκά στρώματα. Και έχει όλες αυτές τις δυνατότητες η χώρα μας. Αλλωστε, πριν την είσοδο στην ΕΟΚ, που έγινε στη συνέχεια ΕΕ, όχι μόνο είχαμε αυτάρκεια, αλλά κάναμε και εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στις σύγχρονες συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Είναι, επίσης, φανερό ότι μια φιλοαγροτική - φιλολαϊκή αναπτυξιακή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια της ΕΕ, του ΠΟΕ και του ΔΝΤ, αλλά μόνο με απαλλαγή από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς και Ενώσεις. Που απαιτεί την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.
«Η αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης συνδυάζεται παράλληλα με τη στήριξη της Ιδιωτικής», δήλωσε η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου, μιλώντας σε εκδήλωση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) για την ιδιωτική εκπαίδευση. «Οι αλλαγές της Παιδείας που οραματιζόμαστε προωθούν την ευγενή άμιλλα και το συναγωνισμό μεταξύ όλων των σχολείων, δημοσίων και ιδιωτικών», είπε χαρακτηριστικά, επαναλαμβάνοντας διαρκώς στην ομιλία της την πρόθεση της κυβέρνησης για στήριξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Δεν πρόκειται, όμως, απλά για πριμοδότηση των εμπόρων της γνώσης, η οποία χρόνια τώρα γίνεται από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού σε όλες τις βαθμίδες, στην επαγγελματική κατάρτιση, στην ανώτατη εκπαίδευση, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Πρόκειται για ομολογία τού πώς θέλει το δημόσιο σχολείο η κυβέρνηση: Να λειτουργεί ανταγωνιστικά, με τους νόμους της αγοράς, όπως το ιδιωτικό, να είναι ανοιχτό στην «αξιολόγηση», να αναζητεί χορηγούς, μαθητές και γονείς - πελάτες, με το πρόγραμμά του διαφοροποιημένο.