ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τραβάνε ζόρι, γίνονται επικίνδυνοι

Οτι το σύστημα τραβάει ζόρια είναι φανερό. Οτι αυτά τα ζόρια σπρώχνουν ορισμένους αρθρογράφους να βγάζουν από τη ναφθαλίνη εμφυλιοπολεμικά κείμενα είναι μια παράπλευρη εξέλιξη, όχι όμως ασήμαντη. Είναι έκδηλη η τάση σε κείμενα όπως: «Τσαλακώνουμε την ανύπαρκτη "αγιότητα" της μηδενιστικής Αριστεράς κι ανατρέπουμε τη δικτατορία της στον δημόσιο λόγο» (Φ. Κρανιδιώτης). Κείμενα που αλληλοσυμπληρώνονται: «Οι μελαγχολικοί επίγονοι των ηττημένων του '49 θα λουστούν το άπλετο σκότος μιας απάνθρωπης ιδεολογίας που ήθελαν να μας φορέσουν (με το στανιό) και σήμερα δεν μπορούν να ξεπεράσουν το στρες και την κατάθλιψη της σωτήριας χασούρας τους» (Λιάκος). Οσο κι αν μοιάζουν γραφικά, δεν είναι, καθώς προβάλλουν ανοιχτά την απειλή: «Η δημοκρατία δεν επιτρέπει τη δημιουργία κόμματος, τη διεκδίκηση της εξουσίας από πολίτες που πίστη τους και όραμά τους είναι η κατάλυση της δημοκρατίας, η δικτατορία του προλεταριάτου» (Γιανναράς).

Δεν εξηγείται αυτή η ένταση μόνο σαν χάιδεμα των αυτιών εκείνου του τμήματος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής που νιώθουν ορφανοί μετά την είσοδο του Μιχαλολιάκου στον Κορυδαλλό. Η ένταση της επίθεσης και το εύρος της (εκδηλώνεται παράλληλα τόσο σε κύρια άρθρα εφημερίδων, όσο και μέσα σε σχολικές αίθουσες, όπου καθηγητές ανακαλύπτουν σπόρους εαμοκομμουνισμού σε λαμπρές σελίδες της ελληνικής λογοτεχνίας) οδηγούν σε παραπέρα σκέψεις. Είναι σαν κάποιος να επιβάλλει τη μετάθεση του κέντρου της αντιπαράθεσης σε όσο πιο επιθετικά αντικομμουνιστική και αντιδραστική κατεύθυνση γίνεται. Ετσι που από τη μια να εμφανίζεται απόλυτος μονόδρομος η δικτατορία των πολυεθνικών με κάθε πολιτική της έκφραση. Κι από την άλλη να φαντάζει οχυρή θέση η προσφυγή σε κεντροαριστερές λύσεις, που όμως διατηρούν ανέγγιχτο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Πρόκειται για ένα κύμα αντιδραστικοποίησης συνολικά της πολιτικής ζωής. Για ένα μπαράζ με το οποίο δεν επιδιώκεται απλά να θολώνει ο νους, αλλά να προετοιμάζεται ο κόσμος για πιο αντιδραστικές θέσεις και πράξεις. Ρίχνουν σ' ένα καζάνι και ανακατεύουν παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος με εκτρωματικές καταστάσεις σήψης των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ για τη λαϊκή εξουσία τον μπλέκουν με τη βρώμα που συνοδεύει συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα συνεχίζουν συνειδητά να αποδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει, διαμορφώνοντας ψευτο-αντιπαραθέσεις και πιέζοντάς τον για ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή σε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό θεσμικά πολιτικό σύστημα. Φαίνεται ότι δεν φτάνουν οι δηλώσεις συμμόρφωσής του στην αστική νομιμότητα και την κοινωνική συνοχή που δίνει με κάθε τρόπο, ούτε ο αστικός σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας της στρατηγικής του. Δουλεύουν με προοπτική. Κατανοούν πως δεν αρκούν τα μέχρι τώρα διάφορα πολιτικά αναχώματα που έχουν στηθεί. Προωθούν μια εξαιρετικά αντιδραστική πολιτική που αναγκαστικά προκαλεί αντιδράσεις. Γνωρίζουν ότι τόσο οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης όσο και η βεβαιότητα πλέον ότι και στην ανάκαμψη η κατάσταση της εργατικής τάξης θα είναι χειρότερη, αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσουν τμήματα λαϊκών στρωμάτων στην αναζήτηση διεξόδου σε αντίθεση με το σύστημα. Ετσι, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Στοχοποιούν το ΚΚΕ, τη γραμμή ταξικής ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, την πάλη για τη λαϊκή συμμαχία. Τρομοκρατούν τις συνειδήσεις έτσι που από σήμερα να θεωρείται εχθρός η ανάπτυξη των αγώνων. Γι' αυτό το στόχο καταφεύγουν σ' έναν αντικομμουνισμό που λίγο απέχει από το παραλήρημα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Αντικομμουνισμός σε όλες τις εκδοχές

Συνεχίζει ο υπουργός Υγείας να επιτίθεται με αντικομμουνισμό στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, μέλη του ΚΚΕ, που τον στριμώχνουν με στοιχεία για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής της κυβέρνησης και στον τομέα της Υγείας. Χτες το πρωί, σε τηλεοπτικό σταθμό, ο πρόεδρος του Σωματείου του «Ευαγγελισμού» και στέλεχος του ΚΚΕ, Ηλίας Σιώρας, παρέθεσε συγκεκριμένα στοιχεία που δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αξονικών τομογράφων και άλλων διαγνωστικών μηχανημάτων τεχνολογίας αιχμής, βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών, όπου αναγκάζονται να καταφεύγουν οι ασθενείς, πληρώνοντας από την τσέπη τους για αναγκαίες εξετάσεις. Αντί άλλης απάντησης, ο υπουργός Υγείας κατέφυγε σε παραλήρημα, κατηγορώντας τον συνδικαλιστή «εσύ είσαι κομμουνιστής, είσαι ενάντια στους ιδιώτες και την επιχειρηματική δραστηριότητα, γι' αυτό τα λες αυτά»! Το ίδιο έγινε και το βράδυ, σε άλλο κανάλι, όπου ο πρόεδρος του σωματείου του «Ευαγγελισμού» έλεγε στον Αδωνη Γεωργιάδη για τις τεράστιες ελλείψεις στο νοσοκομείο και αυτός «απαντούσε» με κραυγές για τα ...γκούλαγκ στην πρώην ΕΣΣΔ! Δεν είναι τυχαία η τακτική του. Εκτός από την προσπάθεια να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα και να απαξιώσει τους συνδικαλιστές σαν υποκινούμενους από κομματικά συμφέροντα, η κυβέρνηση οξύνει τον αντικομμουνισμό στην εκλεπτυσμένη και τη χοντροκομμένη εκδοχή του. Μια σειρά από δηλώσεις στελεχών της, η αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων, η στοχοποίηση συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος από τη εργοδοσία, με μακρύ χέρι άλλοτε την ταξική Δικαιοσύνη και άλλοτε τη Χρυσή Αυγή, το επιβεβαιώνουν. Ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Αυτόν έχουν στο στόχαστρο και γι' αυτό επιτίθενται στους κομμουνιστές, που είναι στην πρωτοπορία των εργατικών λαϊκών αγώνων.

Πλασάρει τη νίκη των φοιτητών ως ευεργεσία

Ως ευεργέτης επιχειρεί να πλασαριστεί η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας παρουσιάζοντας την απόφαση να χρησιμοποιούν μειωμένο εισιτήριο οι πρωτοετείς φοιτητές που δεν έχουν εγγραφεί στις σχολές τους, επιδεικνύοντας τη Βεβαίωση Επιτυχίας. Η συγκεκριμένη παραχώρηση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δείγμα κυβερνητικής ...μεγαλοψυχίας. Είναι αποτέλεσμα των επανειλημμένων μαζικών και πιεστικών κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο διάστημα με πρωτοβουλία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, φοιτητικών/σπουδαστικών συλλόγων και επιτροπών αγώνα που συσπειρώνονται σ' αυτό.

Την ίδια ώρα που γίνονταν αυτές οι κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση και η κυβερνητική προπαγάνδα κρατούσαν «ομήρους» τους πρωτοετείς προκειμένου να τους αξιοποιούν ως μέσο πίεσης απέναντι στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Ας μην παρουσιάζεται, λοιπόν, ως ευεργέτης τώρα η κυβέρνηση. Απλά αποδεικνύει ότι από την αρχή κρατούσε το «μαχαίρι και το πεπόνι» και μπορούσε να λύσει μια σειρά προβλήματα για τους πρωτοετείς, δεν το έκανε όμως για να πιέζει τα ιδρύματα και τους εργαζόμενους...

Η κρίση συνεχίζεται

Η αισιοδοξία ότι η κρίση στην Ευρωζώνη φτάνει στο τέλος της είναι λανθασμένη, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο των «Financial Times». Ταυτόχρονα, οι οίκοι «Ernst & Young» και «Price Waterhouse Coopers» σχετικά με τα «κόκκινα δάνεια» στην Ευρωζώνη, δηλαδή για αυτά που έχουν πάψει να αποπληρώνονται στις τράπεζες, εκτιμούν τα εξής: Το ύψος των δανείων αυτών στην Ευρωζώνη φτάνει τα 940 δισ. ευρώ και είναι αυξημένο κατά 120 δισ. σε σχέση με πέρυσι. Η «Price Waterhouse Coopers», το υπολογίζει για ολόκληρη την ΕΕ στο 1,2 τρισ. ευρώ, ποσό διπλάσιο σε σύγκριση με το αντίστοιχο προ τετραετίας. Και λένε ότι αργά ή γρήγορα οι τράπεζες θα αναγκαστούν να τα διαγράψουν από τα χαρτοφυλάκιά τους και στη συνέχεια να ζητήσουν (όπως πάντα) νέα βοήθεια από το κράτος. Βεβαίως, μέρος των «κόκκινων δανείων» αποτελούν χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι δάνεια επιχειρήσεων. Και οι επιχειρήσεις λόγω κρίσης δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν. Η παραπάνω εικόνα δείχνει ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση συνεχίζεται, ενώ η καταστροφή κεφαλαίου δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει η διαγραφή από τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών των «κόκκινων δανείων», δηλαδή καταστροφή κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, οι άνεργοι είναι 19,2 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη και 26,7 εκατ. σε όλη την ΕΕ. Ακόμη 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ή το 24% του συνολικού πληθυσμού των «28» (ο ένας στους τέσσερις...) βρίσκονται ήδη ή κινδυνεύουν άμεσα να βρεθούν σε καθεστώς φτώχειας. Εδώ η καταστροφική δράση της κρίσης είναι αμείλικτη. Τι σημαίνουν όλ' αυτά; Οτι ακόμη και αν έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως προβλέπουν επιτελεία της ΕΕ, αυτή θα είναι αναιμική και πάντως δεν πρόκειται να αναστρέψει την πορεία πτώχευσης των λαών. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό, δεν μπορεί να υπάρξει. Για τους εργαζόμενους είναι μονόδρομος η αντεπίθεση και η ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Εργοδοτική τιμωρία στους παχύσαρκους

Η πάθηση της παχυσαρκίας -πέρα από έκφραση της κακής διατροφής- αποτελεί πια και εφόδιο των εργοδοτών για να χτυπήσουν «τα ατομικά και εργασιακά δικαιώματα» με πρακτικές που «συνιστούν άμεση διάκριση και στιγματισμό των παχυσάρκων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας» επισήμαναν χτες γιατροί στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.

Στις ΗΠΑ, και τελευταία στην Ευρώπη, όπως ανέφεραν οι γιατροί, οι εργοδότες χρησιμοποιούν «τιμωρίες» για τους παχύσαρκους υπαλλήλους, που δεν προσπαθούν να χάσουν σωματικό βάρος και «κίνητρα» για εκείνους τους υπαλλήλους που διατηρούν το σωματικό βάρος σε «υγιή» επίπεδα. Στις ΗΠΑ το 27% των εργοδοτών χρησιμοποιεί το «κίνητρο» των «καλύτερων ασφαλιστικών πακέτων» και το 12% των εργοδοτών την «τιμωρία» της αύξησης του «ασφαλιστικού κόστους».

Η πρακτική αυτή, υπογράμμισαν οι γιατροί, απλουστεύει και υποτιμά μια νόσο σε πρόβλημα συμπεριφοράς, χρησιμοποιεί το βάρος και το δείκτη μάζας σώματος ως μοναδικό κριτήριο υγείας, κάνει διακρίσεις που θίγουν, κυρίως, τις μειονότητες και στιγματίζει ακόμα περισσότερο τους παχύσαρκους.

Ολα αυτά, που επισημαίνουν οι γιατροί, δεν έχουν καμία σημασία, όταν δεν υπηρετούν το κεφάλαιο. Απλά και οι πρακτικές αυτές των εργοδοτών επιβεβαιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα με τη ζούγκλα της αγοράς, όπου κυριαρχεί ο θεός του κέρδους.