Τις κάλπικες παραινέσεις περί «ενωμένης Αριστεράς» - λες και ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα όσων αυτοαποκαλούνται γενικά και αόριστα «Αριστερά» είναι το «φάρμακο» στην οικονομική κρίση - επαναλαμβάνει ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, σε προχτεσινή συνέντευξή του στο ραδιόφωνο της ΕΤ3.

Ο Δ. Στρατούλης υποστηρίζει ότι «χρειάζεται ένα τέτοιο κίνημα που να πρωταγωνιστεί στους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για την απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, για την ήττα του συναινετικού νεοφιλελεύθερου δικομματισμού και των προθύμων συμμάχων του και για την ανάδειξη μιας προοδευτικής κυβέρνησης με πυρήνα της τις δυνάμεις της ενωμένης Αριστεράς». Εχει πλάκα η ρηξικέλευθη πρόταση από το ΣΥΝ, που συμμετέχει σε ένα τόσο ενωτικό σχήμα, το ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι πολιτικές που εκπορεύονται είναι πιο πολλές από τις συνιστώσες. Εδώ στον ίδιο τον ΣΥΝ, άλλα λέει ο Τσίπρας, άλλα ο Παπαδημούλης, άλλα το «Ρεύμα»... Για ποια ενότητα κάνουν λόγο και για ποιον; Μάλλον δουλεύουν την κοινωνία. Αλλά πέρα από το «φαιδρόν» του πράγματος, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα έχουν ανασύρει από τα μπαούλα τους το αποπροσανατολιστικό σύνθημα για «ενότητα», πασχίζοντας τάχα να στριμώξουν το ΚΚΕ. Μα εδώ πρόκειται για δυνάμεις που η πολιτική και η στρατηγική τους όχι μόνο δε συναντιούνται πουθενά, αλλά είναι και εκ διαμέτρου αντίθετες. Τι σχέση έχει η πολιτική «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού με την αναγκαιότητα ρήξης; Εκείνο που πασχίζουν είναι να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους και το λαό σε αιτήματα που δε δίνουν λύση στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, γιατί δε συγκρούονται με την αιτία τους, με την πηγή τους, δηλαδή τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Γι' αυτό και τα «αιτήματα» που προβάλλουν κινούνται σε ένα φτιασίδωμα της βαρβαρότητας, όπως «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους», «εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών», «αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων προς όφελος της πλήρους, σταθερής ασφαλισμένης και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας». Γι' αυτό και ο Δ. Στρατούλης ζητάει «απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου» και όχι του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο προσβλέπει σε συνεργασία σπέρνοντας αυταπάτες για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος της πλουτοκρατίας.

Μόνο στην Αθήνα, στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη θα υπάρχουν εξεταστικά κέντρα για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες από τα ΕΠΑΛ, που θα συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις και αυτός ο περιορισμός των εξεταστικών κέντρων μόνο στις τρεις παραπάνω πόλεις προκάλεσε τη διαμαρτυρία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) προς την υπουργό Παιδείας.

Στην επιστολή διαμαρτυρίας της η ΕΣΑμεΑ λέει μεταξύ άλλων: «Είναι αδιανόητο οι οικογένειες μαθητών με αναπηρία, που πέραν του κόστους διαβίωσής τους έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόσθετο κόστος που απορρέει από τη φύση της αναπηρίας, να αντιμετωπίζονται με σκληρότητα και να μην έχουν ισότιμη πρόσβαση στην Παιδεία».

Ομως, καμιά αναπηρία «από τη φύση της» δε συνεπάγεται κόστος για τον ανάπηρο και την οικογένειά του. Οπως και καμιά ασθένεια από τη φύση της δε συνεπάγεται κόστος. Την αντιμετώπιση της αναπηρίας τη μετράει ως κόστος το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού. Και αυτό το «κόστος» της αναπηρίας, που το ίδιο το σύστημα το γεννά και το ρίχνει στις πλάτες των οικογενειών ΑμΕΑ, για κάποιους άλλους στο ίδιο σύστημα μετατρέπεται σε κέρδος.

Οταν, λοιπόν, αποδέχεσαι την απανθρωπιά του συστήματος, το να μετριέται η αναπηρία ως κόστος, όταν δικαιολογείς αυτή την απανθρωπιά ως «φυσικό φαινόμενο» που προκύπτει τάχα από την ίδια την αναπηρία, το μόνο που σου μένει είναι να παζαρεύεις τη διαχείριση του κόστους. Και στο πνεύμα της διαχείρισης του κόστους κινείται τόσο η κυβέρνηση, που μειώνει φέτος τα εξεταστικά κέντρα, όσο και η ΕΣΑμεΑ που αποδέχεται τη λογική του κόστους και παζαρεύει με την κυβέρνηση το αν θα είναι λίγο μικρότερο ή λίγο περισσότερο...