Μπροστά σε αυτή την επιθετική στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, οι εργαζόμενοι πρέπει να ορθώσουν μια σταθερή γραμμή αντίστασης που θα διακηρύσσει σε κάθε κατεύθυνση: Δεν παραχωρούμε τίποτα. Δεν μπαίνουμε σε κανένα διάλογο. Αντιστεκόμαστε στην παραπέρα κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά η γραμμή αυτής της αντίστασης πρέπει να συνοδεύεται με τη δική τους στρατηγική, της επιθετικής διεκδίκησης νέων ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο ύψος των πραγματικών τους αναγκών.

Αυτές, βέβαια, οι διεκδικήσεις δε «νοιάζονται» για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, δεν μπαίνουν στα καλούπια του τι αντέχει και τι δεν αντέχει η επιχειρηματικότητα. Οι διεκδικήσεις αυτές ένα μέλημα έχουν: Να εκφράσουν όσο γίνεται πιο πιστά τα συμφέροντα και τις προσδοκίες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Αυτών που με τον ιδρώτα τους παράγουν τον πλούτο σε αυτό τον τόπο. Οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ εξοβελίζουν τη λογική του παζαριού για το «τι θα χάσουμε». Γιατί ακριβώς αυτή η λογική είναι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα και σε μεγαλύτερες απώλειες. Αξίωμα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι η σύνταξη, η υγεία, η πρόνοια, όλα αυτά που ονομάζουμε δημόσια κοινωνική ασφάλιση, είναι δικαίωμα. Και δικαίωμα που πρέπει να βελτιώνεται παράλληλα με την αύξηση του κοινωνικού πλούτου. Μπορούμε άραγε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι μια μητέρα εργαζόμενη έβγαινε στη σύνταξη τις δεκαετίες '80 και '90 στα 60 χρόνια και τώρα η κόρη της θα βγει στα 65 χρόνια;

Οι εργαζόμενοι και ειδικά αυτές τις ημέρες οι τραπεζοϋπάλληλοι πρέπει να αδιαφορήσουν και μάλιστα επιδεικτικά στα «προβλήματα» των τραπεζών για να υιοθετήσουν τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα. Πρέπει να μην πέσουν στην παγίδα που στήνουν οι τραπεζίτες. Πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στους καλοθελητές που θέλουν να σώσουν την κοινωνική ασφάλιση, η οποία δήθεν κινδυνεύει από τα προνόμια των εργαζομένων στα «ευγενή ταμεία».

Το ίδιο δεν αφορούν τους εργαζόμενους οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί και ανταγωνισμοί στο εσωτερικό του τραπεζικού κεφαλαίου. Γιατί ακόμα και όταν αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι υπαρκτοί, οι τραπεζίτες δεν ξεχνάνε ότι κοινός τους αντίπαλος είναι οι εργαζόμενοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μέχρι τώρα προτάσεις που έπεσαν για το Ασφαλιστικό των τραπεζών είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Την αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Και, παράλληλα, το φόρτωμα των υποχρεώσεων των τραπεζών στο δημόσιο και στο ΙΚΑ.

Αλλά ακριβώς η «λύση» αυτών των ζητημάτων αφορά όλους τους εργαζόμενους, έχουν να κάνουν με τον πυρήνα του Ασφαλιστικού και ανάλογα με την έκβασή τους θα επηρεάσουν καθοριστικά και το ΙΚΑ. Με δεδομένη την πάγια τακτική των κυβερνήσεων, τα βάρη και οι υποχρεώσεις του μεγάλου κεφαλαίου να φορτώνονται τελικά στο ΙΚΑ, ο κίνδυνος για τον οργανισμό που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του ασφαλιστικού μας συστήματος είναι μέγας. Και είναι και πάλι προ των πυλών.

ΥΓ: Το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης που ρυθμίζει και πάλι χρέη των επιχειρηματιών προς το ΙΚΑ ύψους 3,4 δισ. ευρώ και επί της ουσίας τους χαρίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, επιβεβαιώνει ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη.

Εντονες διεργασίες σημειώθηκαν τη βδομάδα που πέρασε, σηματοδοτώντας την ένταση και γενίκευση της επίθεσης του τραπεζικού κεφαλαίου στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στις Τράπεζες με τη στήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Στις αρχές της βδομάδας δημοσιεύτηκε το σχέδιο του προέδρου της Πειραιώς, Μ. Σάλλα, που όπως και το προηγούμενο του προέδρου της Εμπορικής, Γ. Προβόπουλου, στόχο έχει να ξεφορτωθεί το τραπεζικό κεφάλαιο τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς τα ασφαλιστικά ταμεία των Τραπεζών, δηλαδή λεφτά των εργαζομένων που θα τα καρπωθεί, και να τις μεταφέρει στο Δημόσιο και στο ΙΚΑ. Επιβαρύνοντας έτσι περαιτέρω τους ασφαλισμένους που καλούνται να πληρώσουν δύο και τρεις φορές, ως εργαζόμενοι, ως ασφαλισμένοι και ως φορολογούμενοι. Για τους τραπεζοϋπαλλήλους το σχέδιο σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση παροχών και συντάξεων.

Μόλις προχτές ο πρόεδρος της Ενωσης Τραπεζών, Γ. Κωστόπουλος, αμέσως μετά τη συνάντηση της Ενωσης με τον υπουργό Οικονομίας, δήλωσε ότι σχέδιο αυτό αποτελεί μια καλή βάση για συζήτηση, επιβεβαιώνοντας ότι οι διάφορες προτάσεις που παρουσιάζονται, υπακούουν σε ένα γενικότερο σχεδιασμό. Σχεδιασμός, που τελικά με τη μια ή την άλλη μορφή θα επιτρέψει στους τραπεζίτες και την κυβέρνηση να χτυπήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Από τη μεριά της, η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΟΤΟΕ το μόνο που κάνει είναι να ζητά από τις τράπεζες να καταθέσουν επίσημα την πρότασή τους για να τη συζητήσουν, και να προτείνει ως δήθεν άλλη λύση την ένταξη όλων των τραπεζοϋπαλλήλων στο ΙΚΑ, για κύρια σύνταξη, και τη δημιουργία ενός ενιαίου επικουρικό στις Τράπεζες. Πρόταση που αποβλέπει στην εφαρμογή των διατάξεων του αντιασφαλιστικού νόμου Ρέππα. Το κλίμα γενικότερης συναίνεσης εξέφρασε σε δηλώσεις και ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ν. Αγγελόπουλος, ενώ παρέμβαση για το ασφαλιστικό, υπέρ της ενίσχυσης του κεφαλαίου βεβαίως, έκανε και ο Κ. Μητσοτάκης. Συνέχεια των εξελίξεων θα υπάρξει με τη συνάντηση της ΟΤΟΕ, την ερχόμενη Τετάρτη, με τον υπουργό Οικονομίας.