«Δεν μπορώ να αποκλείσω συμπήξεις στο μέλλον. Η ιστορία της Κεντροαριστεράς για τις εκλογές που έρχονται, μπορεί να μην είναι κάτι πιθανό, αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχει εγκαταλειφθεί ως στρατηγική».

Αυτά είπε στην προχτεσινή «Απογευματινή» ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Χρ. Πρωτόπαπας. Κι όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει τα παραπάνω, καταλαβαίνει ο καθένας ότι η προαναφερόμενη «μη εγκαταλειφθείσα στρατηγική» του κυβερνώντος κόμματος αφορά κυρίως τη μεθεπόμενη εκλογική μάχη και, επομένως, την κυβερνητική πρόταση, για το νέο εκλογικό νόμο - που θα ισχύσει τότε - τον προτεινόμενο «διάλογο», κλπ. κλπ.

Πράγματι, περισσότερο καθαρά δεν μπορούσε να τα πει ο Χρ. Πρωτόπαπας...

Παιχνίδια χωρίς έλεος στις πλάτες των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από φάρμακα παίζουν καθημερινά οι πολυεθνικές στις οποίες έχει δώσει το «μαχαίρι και το πεπόνι» η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική της «ελεύθερης αγοράς». Αυτό έγινε και με την περίπτωση του νευροληπτικού σκευάσματος «Majeptil». Το συγκεκριμένο σκεύασμα μέχρι πρόσφατα συσκευαζόταν και διετίθετο στην ελληνική αγορά για λογαριασμό γαλλικής πολυεθνικής στην τιμή του 1,25 ευρώ η συσκευασία των 20 δισκίων των 10 mg. Η γαλλική πολyεθνική κρίνοντας ότι η τιμή αυτή ήταν ασύμφορη, εφάρμοσε τη γνωστή συνταγή του εκβιασμού, για απόσπαση μεγαλύτερου κέρδους, διακόπτοντας την εξαγωγή του φαρμάκου στη χώρα μας. Ετσι, το ίδιο ακριβώς φάρμακο άρχισε να το εισάγει συσκευασμένο απευθείας από την Ισπανία - όπου, επίσης, συσκευάζεται για τη συγκεκριμένη πολυεθνική - το Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Ερευνας και Τεχνολογίας, αλλά στην τιμή των 11,50 ευρώ. Ακριβότερο, δηλαδή, κατά 820% και με τις εσώκλειστες πληροφορίες - οδηγίες προς τον λήπτη μόνο στα ισπανικά! Αξίζει να σημειωθεί, ότι την ίδια στιγμή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα διατίθεται σχεδόν στη μισή τιμή.

Δεν είμαστε σε θέση, βέβαια, να γνωρίζουμε τα κριτήρια που έλαβε υπ' όψη το Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Ερευνας και Τεχνολογίας (ΙΦΕΤ), όπως, επίσης, δεν μπορούμε να πάρουμε θέση για τα όσα φωναχτά ή χαμηλόφωνα ακούγονται, σχετικά με παιχνίδια που παίζονται από διάφορες πλευρές. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, όμως, η περίπτωση, έτσι κι αλλιώς, βοά. Αποτελεί μια κραυγαλέα και προκλητική επιδρομή καταλήστευσης των λαϊκών εισοδημάτων. Αποτελεί, επίσης, μια ακόμη χαρακτηριστική απόδειξη ότι η πολιτική των «απελευθερώσεων», των νόμων της αγοράς και του καπιταλιστικού κέρδους βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και, βέβαια, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, το γεγονός δε θα μπορούσε καν να συμβαίνει, εάν η κυβέρνηση δεν είχε παραδώσει - εκτός των άλλων - και τη διακίνηση ενός κοινωνικού αγαθού, όπως είναι το φάρμακο, στις εκάστοτε κερδοσκοπικές διαθέσεις των πολυεθνικών και στο κυνήγι του κέρδους.