Δεν την έπιασε ξαφνικά ο πόνος την κυβέρνηση και ανακοίνωσε χτες διά στόματος της Β. Παπανδρέου τη σύσταση Εθνικής Επιτροπής που θα ασχολείται με τον εθελοντισμό. Στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει υποκατάστατα στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, η οποία τα επόμενα χρόνια θα ολοκληρωθεί, και να μεταφέρει τις ευθύνες για την προστασία των θυμάτων της πολιτικής της στους «φιλεύσπλαχνους» και «φιλάνθρωπους» ιδιώτες. Πρόκειται για «φρούτο» που ευδοκιμεί σε όλα τα «ανεπτυγμένα» κράτη, στα οποία η νεοφιλελεύθερη επέλαση έχει σαρώσει κάθε καταφύγιο και προστασία από το κράτος. Αλλωστε η υπουργός έμμεσα το ομολόγησε και μιλώντας σε «πολιτικά ορθή» γλώσσα είπε ότι στόχος των εθελοντικών οργανώσεων, που θα δημιουργηθούν, είναι να αντιμετωπίσουν... τις παρενέργειες που προκαλούν στη ζωή πολλών ανθρώπων τα προβλήματα που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση. Ομως, οι λαϊκές μάζες μόνο την επίδειξη της φιλανθρωπίας δεν έχουν ανάγκη.
Είναι γελοία η «κριτική» που ασκούν ορισμένοι, κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, ότι ο Αβραμόπουλος δεν έχει πολιτική, δεν έχει θέσεις ή όταν βγει στο στίβο της πολιτικής θα φθαρεί από την αντιπαράθεση που θα υπάρξει. Ο δήμαρχος δεν είναι χτεσινός στην πολιτική ούτε προέρχεται από παρθενογένεση. Τόσα χρόνια έχει αποδείξει ότι μόνο μια πολιτική εφαρμόζει και μάλιστα έχει αναδειχτεί σε καλό διαχειριστή της, τη νεοφιλελεύθερη. Εχει τοποθετηθεί σε όλα σχεδόν τα ζητήματα και έχει συμφωνήσει με την κυβερνητική πολιτική και την έχει στηρίξει όχι μόνο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και γενικότερα. Είναι πασίγνωστο ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τους διαχειριστές των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο για τη δημιουργία νέου κόμματος. Σε εποχές όπου οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων του δικομματισμού είναι ανύπαρκτες, μπορεί ο δήμαρχος να φέρνει το «καινούριο» μόνο με το «απαστράπτον χαμόγελό» του... Το σύστημα χρειάζεται κατά τακτά διαστήματα τις τελευταίες δεκαετίες να ρίχνει στο παιχνίδι ορισμένες εφεδρείες, οι οποίες παίζουν ρόλο αναχώματος και διοχέτευσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ακριβώς για να παραμένει σταθερό και ισχυρό το δικομματικό σύστημα εξουσίας. Αυτό το ρόλο προορίζεται να παίξει αυτή τη φορά ο Δ. Αβραμόπουλος και φαίνεται ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Το αν θα τον παίξει ή όχι δεν εξαρτάται, πλέον, από τον ίδιο.
Οταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, τότε οι κυβερνώντες προβάλλουν αμέσως το οικονομικό τους κόστος και κινδυνολογούν ασύστολα, για το μέλλον της οικονομίας, κλπ., κλπ. Προχτές, ο Γ. Παπαντωνίου ανακοίνωσε νέα μέτρα στήριξης του Χρηματιστηρίου. «Ξέχασε», όμως, να μας πληροφορήσει πόσο θα κοστίσουν τα μέτρα αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό. Αληθεύει ότι το κόστος αυτό θα φτάσει τα 500 δισ. δραχμές; Και μη μας πει ότι αξίζει τον κόπο, επειδή τα μέτρα αυτά θα ενισχύσουν δήθεν την ελληνική οικονομία. Τον τζόγο της Σοφοκλέους ενισχύουν και οι δυνατότητες των μεγαλομετόχων και των πολυεθνικών να συγκεντρώνουν ακόμη περισσότερο τα χρήματα, όσων πέφτουν στην παγίδα του γρήγορου και εύκολου κέρδους. Αυτό και μόνο θα κάνουν.
Πέρα απ' αυτό, όμως, επανερχόμαστε και επιμένουμε: Πόσο θα κοστίσουν τα μέτρα αυτά;
Βέβαια, από το ναυτικό έγκλημα, που έγινε στην Πάρο και στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους, έχουν περάσει δέκα βδομάδες. Χρόνος δηλαδή αρκετός για να ξεθηκαρώσει τουλάχιστον κάποιος το μαχαίρι του. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο; Εμείς, πάντως, όχι. Για να δούμε, τι θα κάνει τώρα ο κ. Χρυσοχοΐδης...
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ είδατε χτες; Αποκλείεται να μην είδατε. Απ' ό,τι λένε κάποια στοιχεία, κάθε Ελληνας ηλικίας από 7 έως 70 χρονών βλέπει καθημερινά κάμποσες ώρες τηλεόραση. Κατά μέσον όρο, βέβαια και επομένως, κάποιος χρόνος θα «πέφτει» και σε σας. Το λιγότερο θα είδατε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων.
Είχατε, επομένως, την ευκαιρία να διαπιστώσετε ότι ασχολούνται με τα σοβαρότερα ζητήματα, που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τους εργαζομένους. Επιλογή, πολύ σωστή, αφού οι τελευταίοι αποτελούν την πολυπληθέστερη κοινωνική ομάδα στη χώρα μας.
Για παράδειγμα, πρώτο θέμα στα χτεσινά δελτία ειδήσεων ήταν η αυριανή πανελλαδική πανεργατική απεργία στον ιδιωτικό τομέα και η στάση εργασίας στο δημόσιο. Και σωστά. Δε γίνονται καθημερινά πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες.
Αξιόλογη θέση βρήκε, επίσης, και το τραγικό εργατικό δυστύχημα, που έγινε χτες στο νοσοκομείο «Μεταξά». Το γεγονός, μάλιστα, πως ο εργάτης, που έχασε τη ζωή του, ήταν αλλοδαπός, έγινε αφορμή για να σχολιάσουν τις βαριές και πολλές φορές απάνθρωπες συνθήκες εκμετάλλευσης των οικονομικών μεταναστών...
Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε πως χτες και τουλάχιστον στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, που παρακολουθήσαμε εμείς, έγινε ένα... τεράστιο άλμα στην ισότιμη προβολή των κομμάτων και των απόψεών τους. Δεν παρουσιάστηκε κανένας εκπρόσωπος κόμματος...«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από κόμματα που δεν προσαρμόστηκαν...», κάπως έτσι μίλησε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες μέρες, απευθυνόμενος σε στελέχη του κόμματός του, ή έτσι φάνηκε, τουλάχιστον στην πρώτη εντύπωση. Η αλήθεια είναι πως μίλησε δημόσια προς όλους, είτε για να περάσει, για άλλη μια φορά, εξετάσεις «προσαρμογής» στους ορισμένους κύκλους, είτε για να απολογηθεί για το τι μέλλει γενέσθαι σ' αυτούς, που τέτοιες «προσαρμογές» δεν τις σηκώνουν...
Φυσικά, η ιδέα δεν είναι καινούρια, ούτε και η φτηνή ρητορική - προπαγανδιστική μέθοδος ρίχνει κανέναν «από τα σύννεφα». Τόσα και τόσα χατίρια στην αστική τάξη της χώρας, ή του ιμπεριαλισμού πέρασαν σαν «εκσυγχρονισμός», «προσαρμογή» και πάει λέγοντας...
Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη στην πράξη. Η κυρίαρχη τάξη αφήνεται ασύδοτη και αχόρταγη να διαμορφώνει καθημερινά μια «καινούρια πραγματικότητα», που είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά στην εκμετάλλευση, στη ληστεία, στην παραβίαση εννοιών, ακόμα και αυτού του αστικού δικαίου. Οταν το βήμα έχει γίνει, οι πολιτικοί εκφραστές της, ή προσαρμόζονται στα «καινούρια» δεδομένα, ή μένουν πίσω, εκφράζοντας ίσως προσωρινά τους «χαμένους» από τη ζούγκλα που έχει προηγηθεί, μέχρι, ίσως, να μείνουν πολύ πίσω και να μην εκφράζουν κανένα πλέον...
Σ'αυτήν τη διαδικασία εννοείται πως τρέχουν να προλάβουν όλοι όσοι βλέπουν τη ζωή τους ταυτισμένη με τις εφ' όλης της ύλης ληστρικές επιδρομές της κυρίαρχης τάξης. Ετσι, για παράδειγμα, βλέπεις μέχρι χτες ανήκουστες «αλήθειες» αυτόματα να παίρνουν τη θέση τους στο δίκαιο, στους θεσμούς, στα κόμματα, αλλά και στην τέχνη, στην επιστήμη, στην ενημέρωση κ.ά.
Για παράδειγμα, λίγα χρόνια πριν, γελούσε κάθε πικραμένος με όσα υποστήριζε το «παιδί του Σικάγου», Μ. Φρίντμαν, για το νεοφιλελευθερισμό. Τώρα, στην πράξη, τον ξεπέρασαν από καιρό οι «Σημίτηδες» όλου του κόσμου...
Τα συμφέροντα των εργαζομένων περνούν από άλλον εντελώς δρόμο, της προόδου. Εκείνον, που διασταυρώνεται πρώτα με την ανατροπή της αστικής ληστρικής πραγματικότητας και τότε οι όποιες προσαρμογές αφορούν στις επιδιώξεις του εργαζόμενου λαού.