Γρηγοριάδης Κώστας

Βασικός σκοπός του εν λόγω κατασκευάσματος είναι να εξισώσει πλήρως το σοσιαλισμό με το ναζισμό, τον Στάλιν και τον Χίτλερ. Οι πιονέροι, η ζωντανή οργάνωση στη χώρα που τα παιδιά ήταν οι προνομιούχοι, παραλληλίζονται με τη ναζιστική νεολαία, με μύριους όσους συνειρμούς επιχειρείται να στηριχτούν τα περί «δικτατορικού καθεστώτος»! Μόνο που το παραμύθι δεν πολυβγαίνει, παρά τα παραφουσκωμένα ψέματα, τις υπερβολές που ξεπερνούν τα όρια και της απλούστερης λογικής, το μοντάρισμα στις σκηνές, τις ολοφάνερες στρεβλώσεις, το παραφούσκωμα σε πολύ περιθωριακές περιπτώσεις και περιστατικά, το κόψε - ράψε στις προσωπικές μαρτυρίες και τα άλλα κόλπα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Ακόμα κι έτσι διακρίνεται πως επρόκειτο για μια κοινωνία που οι δυσκολίες ξεπερνιόντουσαν με αλληλεγγύη και συντροφικότητα και τελικά οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές διαπιστώνουν στο τέλος, ιδιαίτερα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, ότι ζούσαν πολύ καλύτερα, με εγγυημένη δουλειά, υγεία, παιδεία, δικαίωμα στην κατοικία και την πολιτιστική ανάπτυξη. Η διακωμώδηση του λαϊκού καθεστώτος που επιχειρείται με το υποτιθέμενο ντοκιμαντέρ, στημένους «ήρωες» και λογική δήθεν «ίσων αποστάσεων» από τους πρωταγωνιστές. Οπως το γεγονός ότι η υπονόμευση της ΓΛΔ γινόταν με καλοπληρωμένους πράκτορες από τα μέσα. Χωρίς να θέλουμε να εξιδανικεύσουμε καταστάσεις, αδυναμίες και λάθη υπήρξαν, η ανωτερότητα του σοσιαλισμού έχει αποδειχτεί περίτρανα σήμερα που ο λαός της πρώην ΓΛΔ βιώνει την καπιταλιστική βαρβαρότητα της ανεργίας, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας.

«Η δημοκρατία δεν είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός προϋποθέτει ελεύθερη κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων, αλλά όχι κατ' ανάγκην ελεύθερες εκλογές και ανεξάρτητα συνδικάτα». Η κοινότοπη αυτή αλήθεια δε λέγεται από κάποιον πολέμιο του καπιταλισμού ή κάποιον επαναστάτη, αλλά από τον Ρ. Πρόντι(!) σε συνέντευξή του στη χτεσινή «Καθημερινή». Και βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρόεδρος της Κομισιόν για έξι χρόνια δε λέει λόγια του αέρα ή θεωρητικές κατασκευές, αλλά αποδίδει με κυνικό, ίσως, τρόπο την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οτι καπιταλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες το γνωρίζουν οι λαοί από την ίδια τους την πείρα. Οποια πολιτικά, συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες δεκαετιών τους προηγούμενους αιώνες, τις τελευταίες δεκαετίες παίρνονται πίσω. Με την ευκαιρία, δεν είναι τυχαία η αναφορά στις «ελεύθερες εκλογές», καθώς πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια διάφορες «φωνές» που υποδεικνύουν την αφαίρεση του εκλογικού δικαιώματος από τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους, τους συνταξιούχους κ.ά... Αυτό που προσδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα στην παραπάνω φράση του Ρ. Πρόντι είναι ότι ο Ιταλός πολιτικός γνωρίζει από τα μέσα τις συστηματικές προσπάθειες που γίνονται στο πλαίσιο της ΕΕ ώστε οι λαοί να δεθούν χειροπόδαρα στις επιθυμίες του μεγάλου κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, ο Ρ. Πρόντι ομολογεί ότι ο καπιταλισμός είναι δικτατορία της αστικής τάξης, όπως και η ΕΕ είναι δικτατορία των μονοπωλίων.

Τελικά, ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι είναι ο «Μεσσίας» που ήρθε να σώσει την Ελλάδα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τις πυκνές αναφορές που κάνει τις τελευταίες μέρες γι' αυτήν την αποστολή του. Προχτές στο Βελιγράδι, μιλώντας μπροστά σε «ξένο» ακροατήριο, δίχως καν να ερωτηθεί, έθεσε μόνος του το ερώτημα: «Πώς μπορώ να σώσω τη χώρα μου, αν κάθομαι σπίτι μου;». Χτες, στην ομιλία του, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε τουλάχιστον τρεις φορές στη σωτηρία της χώρας από τον ίδιο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ιδού μια χαρακτηριστική φράση: «Η πορεία για τη σωτηρία της Ελλάδας συνεχίζεται. Και η σωτηρία αυτή είναι που μας δίνει το χρόνο για την αναμόρφωση της Ελλάδας»... Δικαίωμά του ασφαλώς του πρωθυπουργού να αισθάνεται ως σωτήρας της χώρας, αλλά ο λαός έχει πληρώσει πανάκριβα τέτοιους Μεσσίες στο παρελθόν. Και το μόνο σίγουρο μέχρι τώρα από την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι η σωτηρία της πλουτοκρατίας και η χρεοκοπία του λαού. Σε τέτοιους σωτήρες, λοιπόν, ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του γνωστού τραγουδιού «δε γουστάρω τους σωτήρες, δεν μ' αρέσει να σωθώ»...