Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κρίση στη ΝΔ επηρεάζει συνολικότερα την "εύρυθμη λειτουργία" του πολιτικού συστήματος και την αποτελεσματικότητά του στη διαχείριση των συμφερόντων της ολιγαρχίας. Πολύ περισσότερο, όταν η χρόνια αυτή κρίση ξετυλίγεται σε μια χρονική στιγμή, που είναι αναγκαίο "να βάλουν πλάτες" όλα τα κόμματα - εκφραστές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, για να επιβάλουν πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα, που επιχειρούν να σαρώσουν κατακτήσεις δεκαετιών των εργαζομένων και να "τακτοποιήσουν" ανοιχτά εθνικά θέματα, σύμφωνα με τα όσα υπαγορεύουν τα "μεγάλα" αφεντικά της "νέας τάξης πραγμάτων".

Από αυτή την άποψη, μάλλον ήταν ειλικρινής η χτεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος, αναφερόμενος στην κρίση της ΝΔ, είπε ότι "εμείς επιθυμούμε να υπάρχει ισορροπία, ευστάθεια στο πολιτικό σύστημα".

Η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος "καίει", στην κυριολεξία, όχι μόνο το κυβερνών κόμμα, αλλά και την οικονομική ολιγαρχία, η οποία, αν κρίνουμε από τα χτεσινά άρθρα του ημερήσιου Τύπου, φαίνεται να καταπιάνεται "πιο ζεστά" με τα τεκταινόμενα στη Ρηγίλλης.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολα. Για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν δύο πανομοιότυπα κόμματα, τα οποία μάλιστα "αναφέρονται" και εκπροσωπούν τις ίδιες περίπου κοινωνικές δυνάμεις.

Αντιγράφουμε από την καθημερινή εφημερίδα της Λάρισας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Πέμπτης 7 - 11, το παρακάτω κατατοπιστικό σχόλιο, για τα "έργα και τις ημέρες" του ΠΑΣΟΚου δήμαρχου της θεσσαλικής πρωτεύουσας:

"... Και τέλος πάντων αφού τελείωσε ο κ. Καφφές την τοποθέτησή του για τις προσλήψεις, αλλά και για τις λειτουργικές δαπάνες, σηκώθηκε να φύγει επικαλούμενος διάφορες δουλιές. "Φούντωσαν" οι της αντιπολίτευσης - και δικαίως - οπότε επέστρεψε ο κ. Καφφές για να τους εξηγήσει, ότι χτες μετά το μεσημέρι είχε 4 σημαντικά ραντεβού στην Αθήνα κι έπρεπε να προετοιμαστεί.

Αγαπάει όμως, ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη, που λέει η γνωστή παροιμία, διότι κάναεικοσάλεπτο μετά την αναχώρησή του από την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, ο κ. Καφφές εθεάθη σε καινούργιο μπαρ, που άνοιξε στο κέντρο της πόλης!Πού να το ήξεραν οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης, ότι εκεί ενημερωνόταν, για να πάνε να συνεχίσουν επί τόπου τη συνεδρίαση!!! ".

Καινούριο

μισθολόγιο,

για αμοιβές

συντάξεις,

δυο χρόνια

δίχως αύξηση

και αν δεν

τα... τινάξεις,

ε, τότε

τυχεράκια μου

...δίφραγκα

θα εισπράξεις!

Καινούριο

μισθολόγιο,

το άλλο

καταργείται,

συνταξιούχ'

υπάλληλοι,

το γεγονός

χαρείτε,

γλεντήστε

και στο όνομα

των μασκαράδων

πιείτε!

Ο οίστρος

Εχουμε ξανασημειώσει ότι η "ενταξιακή πορεία της Κύπρου" προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, για την οποία συχνά πυκνά καμαρώνει η ελληνική κυβέρνηση και την προβάλλει ως επιτυχία της εξωτερικής της πολιτικής, περιπλέκει ακόμη περισσότερο το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα του μαρτυρικού νησιού και ενισχύει τη λογική των τετελεσμένων. Συνήθως, οι κυβερνητικοί αρμόδιοι προσπερνούν "αδιάφοροι" τις παρατηρήσεις αυτές ή και, όταν υποχρεώνονται να πουν κάτι, αρκούνται σε μεγαλοστομίες και γενικόλογες δηλώσεις.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει και, επιπλέον, φροντίζουν κάθε τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ να το θέτουν ωμά και απροκάλυπτα. Οπως ακριβώς έγινε και στην πρόσφατη επίσκεψη του Σ. Ντεμιρέλ στη Βόννη, στη διάρκεια της οποίας οι Γερμανοί αξιωματούχοι έσπευσαν να τον ικανοποιήσουν πλήρως, δηλώνοντας επανειλημμένα πως η ένταξη της Κύπρου στην Ενωση, πριν τη λύση του προβλήματος, αποκλείεται.

Τι λέει, γι' αυτά η κυβέρνηση; Μήπως βλέπει προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού (και ποιες;), μέχρι το καλοκαίρι ή τα τέλη του 1997, που πρόκειται να μπει στην ημερήσια διάταξη η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ; Και αν όχι, δε βλέπει τον ολοφάνερο εκβιασμό, που, ήδη, ασκείται σε βάρος του μαρτυρικού νησιού;

Το πολυδιαφημισμένο από τους πρώην (πριν τις πρόσφατες εκλογές) και σημερινούς κυβερνώντες νέο μισθολόγιο, για το δημόσιο, δόθηκε επιτέλους στη δημοσιότητα προχτές. Κι έτσι, ο καθένας κατάλαβε, και οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμη περισσότερο, πόσο δίκιο είχαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όταν έλεγαν: "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας".

Το νέο μισθολόγιο, μόνο μισθολόγιο δεν είναι, αφού οι μισθοί που ορίζει και μάλιστα, για την 1η Γενάρη 1999, είναι μισθοί πείνας. Αρα, μάλλον θα 'πρεπε να ονομαστεί φτωχολόγιο.

Το νέο μισθολόγιο, μόνο νέο δεν είναι, αφού τα διάφορα επιδόματα εξακολουθούν να αποτελούν το 45% περίπου του μισθού, ενώ ο βασικός παραμένει σε απαράδεκτα επίπεδα.

Και, τέλος, το νέο μισθολόγιο είναι μια προκλητικότατη και θρασύτατη κομπίνα ολκής της "εκσυγχρονιστικής" κυβέρνησης, η οποία, έναντι όσων υποσχόταν σχετικά με το νέο μισθολόγιο, αλλά δεν τα κάνει πράξη, ζητά από τους δημόσιους υπάλληλους, να μην πάρουν την παραμικρή αύξηση, για τα δύο χρόνια της εφαρμογής του. Για μετά, βλέπουμε...

Πού ξέρεις, ίσως τους πιάσουμε στον ύπνο, πρέπει να σκέφτηκαν οι κυβερνητικοί αρμόδιοι...

Θυμάστε, μήπως, ένα από τα βασικά συνθήματα, όλων, όσοι υποστήριζαν την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ; Αναφερόμαστε σε κείνο, που μίλαγε, για την τεράστια αγορά των 350 εκατομμυρίων, που περίμενε πώς και πώς τα ελληνικά προϊόντα.

Από τότε, βέβαια, έχει τρέξει πολύ νερό στ' αυλάκι και ο ελληνικός λαός έχει πολλά χειροπιαστά στοιχεία και παραδείγματα. Ορισμένα ακόμη δημοσιοποιήθηκαν προχτές και αφορούν τον κλάδο των έτοιμων ενδυμάτων, που βρίσκεται σε πορεία δραματικής συρρίκνωσης. Από το 1988 και μέχρι το 1995 χάθηκαν περισσότερες από 35.000 θέσεις εργασίας, που αντιστοιχούν στο 30% του συνολικού εργατικού δυναμικού στον κλάδο, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε πάνω από 20% τα δύο τελευταία χρόνια και οι εξαγωγές έχουν σημειώσει σοβαρότατη κάμψη, ενώ οι εισαγωγές αντίστοιχη και ακόμη μεγαλύτερη άνοδο.

Μήπως, ήρθε ο καιρός, να βγάλουμε συμπεράσματα...;

Στο 16,5% αναμένεται να φθάσει - σύμφωνα με το προχτεσινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας "The Wall Street Journal Europe" - η αύξηση της κερδοφορίας των ελληνικών επιχειρήσεων το 1996. Και πάντα μιλάμε, για την επίσημη κερδοφορία. Αλλωστε, τα άλλα είναι ανεπίσημα, δε μετριούνται...

Και αυτό, όμως, το 16,5%, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Πρώτον, γιατί είναι ίσο με τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο. Δεύτερον, γιατί είναι διπλάσιο από τον επίσημο πληθωρισμό. Και τρίτον, γιατί την ίδια περίοδο - και για πολλά χρόνια τώρα - οι εργαζόμενοι της χώρας μας υφίστανται τα δεινά της σκληρής λιτότητας, ανάμεσά τους και αυξήσεις μισθών και μεροκαμάτων, μονοψήφιων το πολύ ποσοστών.

Θα πείτε, τι να κάνουμε, πρέπει να πιάσουμε τους στόχους της περιβόητης "σύγκλισης"... Για σκεφθείτε, όμως, κάτι: Γιατί, να μην περιλαμβάνεται και η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων στους περιορισμούς της λεγόμενης σύγκλισης; Η μήπως, για να αυξάνονται τα κέρδη των μεγαλόσχημων και των χρυσοκάνθαρων, έχει "εφευρεθεί" η "σύγκλιση" και όσα αυτή συνεπάγεται..;