Παπαγεωργίου Βασίλης

Χωρίς αντιμονοπωλιακή γραμμή, η όποια κριτική είναι ανούσια, αποπροσανατολιστική. Γιατί πίσω από αυτή είναι αδύνατη η υπεράσπιση όχι μόνο των μελλοντικών, αλλά και των άμεσων συμφερόντων των εργαζομένων.

Λίγο αν ψάξουν κάτω από την ψευτο-ανατρεπτική ρητορική και την «ελευθεριακή» συνθηματολογία, θα δούμε μια πολιτική που ενσωματώνει στο σύστημα, γιατί:

Πρόκειται για θέση δημαγωγική, που συσκοτίζει ότι διέξοδος προς όφελος του λαού είναι η συνολική ρήξη με τη καπιταλιστική ανάπτυξη, της οποίας άλλωστε προϊόν είναι και τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο. Θέση που συγκρούεται με τη μόνη γραμμή που αποτελεί διέξοδο για το λαό: Την πάλη για ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με την αποδέσμευση από την ΕΕ. Γιατί διέξοδος είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός σχεδιασμός, η Λαϊκή Οικονομία.

Ετσι διαστρεβλώνεται το περιεχόμενο της απειθαρχίας και ανυπακοής, την οποία επικαλείται ο Αλ. Αλαβάνος. Η απειθαρχία μπορεί να υφίσταται μόνο αν εντάσσεται στη γενική γραμμή ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού, στην κατεύθυνση όμως της οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας εργατών, αυτοαπασχολουμένων και αγροτών για την ανατροπή της σημερινής εξουσίας, για τη Λαϊκή Εξουσία. Αλλωστε, μόνο αν ο λαός έχει κατακτήσει τη δική του εξουσία, θα είναι θεσμοί λαϊκής εξουσίας και τα τοπικά όργανα.

Στην Ευρώπη υπάρχει πείρα από ανάλογα πολιτικά οπορτουνιστικά μορφώματα που λειτούργησαν για την απορρόφηση της δυσαρέσκειας και για τον ευνουχισμό του ριζοσπαστισμού λαϊκών μαζών. Τέτοιο είναι π.χ. το πολυδιαφημιζόμενο κάποια περίοδο «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» στη Γαλλία, που αποτελεί άλλωστε μία από τις πηγές έμπνευσης του Αλ. Αλαβάνου.

Τα αποτελέσματα αυτής της κατεύθυνσης τα είδαμε τόσο στο ρόλο που έπαιξε στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, όσο και στην αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να κινητοποιηθεί, όταν χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούσαν και γέμιζαν τους δρόμους τους προηγούμενους μήνες. Το περιβόητο κίνημα του άρθρου 16 είχε πάει περίπατο. Αυτή η κατεύθυνση, λοιπόν, σημαίνει στην πράξη εγκλωβισμό στους ανταγωνισμούς που τρέχουν στο αστικό πολιτικό σύστημα και όχι ρήξη με αυτό.

Αλλωστε, τόσο ο Αλ. Αλαβάνος όσο και ο πολιτικός φορέας του εξ αντικειμένου εντάσσονται στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και ειδικά της αριστερής - σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγάς του, στη διαμόρφωση δηλαδή νέων αναχωμάτων, νέων εμποδίων στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας, ρόλος στον οποίο έχει και ο ίδιος δώσει εξετάσεις από τον καιρό του Μάαστριχτ και πιο πριν...

Ο Γ. ΔΗΜΑΡΑΣ δηλώνει «παρών» δίπλα στην κυβέρνηση. Οτι δεν ψήφισε «ούτε το εργασιακό, ούτε το ασφαλιστικό» ισχυρίστηκε την Κυριακή το πρωί στην εκπομπή «MEGA Σαββατοκύριακο» ο Γιάννης Δημαράς. Μάλιστα, όπως είπε, πρέπει να ξεκαθαριστεί αυτή η ...παρεξήγηση, για να μιλήσουμε και για το πρόγραμμά του! Σε ερώτηση αμέσως μετά του δημοσιογράφου «δύο παρών δεν είχες πει;», ο Γ. Δημαράς απαντά «ναι»! Επίσης, το εκλογικό επιτελείο του συνδυασμού του, απαντά στη «λάσπη» λέγοντας ανάμεσα σε άλλα: «Ο Δημαράς, εκτός από το Μνημόνιο, καταψήφισε και το ασφαλιστικό και το εργασιακό, όπως αποδεικνύουν τα πρακτικά της Βουλής. Αντίθετα υπερψήφισε τον "Καλλικράτη", που θεωρεί θετικό βήμα για την αυτοδιοίκηση και την κρατική συγκρότηση, με ελλείψεις, που μπορούν να θεραπευθούν».

Ας την ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, την παρεξήγηση:

1) Σύμφωνα με δηλώσεις του προέδρου της Βουλής, Φ. Πετσάλνικου την ημέρα ψήφισης του μνημονίου, «συνολικά 296 βουλευτές ψήφισαν σήμερα. "Ναι" δήλωσαν οι 172, "όχι" οι 121 και "παρών" οι 3 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ».

2) Και «όχι» να είχε ψηφίσει, από τη στιγμή που δε διαχωρίζεται από τη συνολική πολιτική της κυβέρνησης και της ΝΔ, από τη στιγμή που όπως ο ίδιος δηλώνει, ήταν, είναι και θα είναι ΠΑΣΟΚ, πάλι απλά μια κίνηση εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού θα ήταν. Πόσο μάλλον που ούτε αυτό το ...«όχι» δεν είπε. Πόσο μάλλον που συμφωνεί με τον «Καλλικράτη», δηλαδή τη διευκόλυνση και εξειδίκευση της αντιλαϊκής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο.

3) Με δελτίο Τύπου στις 6 Μάη 2010, ο Γ. Δημαράς σημείωνε μεταξύ άλλων: «Επειδή εκ του Κανονισμού, δε δίδεται η δυνατότητα σε κανένα εκ των Βουλευτών να αιτιολογήσει την ψήφο του, προστρέχω - καταφεύγω σε σας, με σκοπό να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα το "παρών". (...) Είμαι "παρών" και στηρίζω τον Πρωθυπουργό μας. Διαφωνώ όμως με τα άδικα μέτρα που καλούνται να πληρώσουν ξανά όσοι με τη ζωή τους έχουν αποδείξει ότι αγαπούν την Ελλάδα μας...».

Αφού λύθηκε η παρεξήγηση, ας μιλήσουμε και για το πρόγραμμα του Γ. Δημαρά: «Το ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά. Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε πρόβλημα στην κυβέρνηση, οι εκλογές αφορούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε περίπτωση εκλογής μας, περιμένουμε να σταθούμε δίπλα στην κυβέρνηση και όχι απέναντί της», είπε στα πλαίσια επίσκεψής του στη Δυτική Αττική στις 25 Οκτώβρη.

***

ΑΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, όπως τμήμα αστικού Τύπου φιλο-ΝΔ και «λαϊκού» ΠΑΣΟΚ, τον Α. Αλαβάνο, τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑ.Ο.Σ. κ.ά. προβάλλεται το επιχείρημα ότι βρισκόμαστε σε κατοχή από το ΔΝΤ, την τρόικα κ.λπ.

Είναι αποπροσανατολισμός. Σκοπεύει να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους στη γραμμή τμημάτων της αστικής τάξης που θέλουν διαφορετικό μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής και άλλες προτεραιότητες στις συμμαχίες με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Για να περάσει η γραμμή της εθνικής ενότητας και συνεννόησης. Ισοτιμία ανάμεσα στα κράτη στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Οι Βαρδινογιάννηδες, οι Λάτσηδες, οι Αλαφούζοι και γενικά το εφοπλιστικό, τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, όχι μόνο δε βρίσκονται υπό κατοχή, αλλά είναι ενωμένοι με το ΔΝΤ και την ΕΕ εναντίον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Τα συμφέροντα των ελληνικών μονοπωλίων υπηρετεί η συμμετοχή στην ΕΕ, και η συγκρότηση του μνημονίου κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Αλλωστε, ο πρωθυπουργός ήταν συνεισηγητής στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για το μνημόνιο διαρκείας, την αντιλαϊκή επίθεση ενάντια στους λαούς της ΕΕ.

Μόνη λύση για τους εργαζόμενους είναι η έξοδος από την ΕΕ και η αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία που προϋποθέτει την πάλη για Λαϊκή Οικονομία και Λαϊκή Εξουσία.