ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

Πληρώστε για να σας δέρνουν

Ρόλο «μπάτσου», κοντά στο δημότη -που μάλιστα θα πρέπει να πληρώσει για το ξύλο που θα τρώει- αναθέτει στους δήμους η κυβέρνηση. Με όχημα τις διαδημοτικές συνεργασίες, το υπουργείο Εσωτερικών έθεσε ως προτεραιότητα τη δημιουργία της νέας Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία αναλαμβάνει αστυνομικά καθήκοντα (το 80% των αρμοδιοτήτων που ασκεί σήμερα η ΕΛΑΣ), και θα τη συντηρούν τα δημοτικά ταμεία. Ταυτόχρονα προχωρεί στην παραπέρα συρρίκνωση του κοινωνικού ρόλου των δήμων, καθώς συναρτά την επιχορήγηση που θα λαμβάνουν από τον κρατικό προϋπολογισμό με τη δυνατότητα που έχουν να επιβάλλουν φόρους στους δημότες.

Τις κυβερνητικές επιλογές για το νέο ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μετέφερε χτες στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ), η υπουργός Εσωτερικών Βάσω Παπανδρέου.

Στην κατεύθυνση αυτή, το υπουργείο αξιώνει να επιταχυνθεί η σύσταση διαδημοτικών συνεργασιών που θα σηκώσουν το οικονομικό βάρος για τη λειτουργία της Δημοτικής Αστυνομίας. Οπως είπε η Β. Παπανδρέου, δεν μπορεί να υπάρξει Δημοτική Αστυνομία σε κάθε Δήμο και τους κάλεσε να... συνεργαστούν στο ζήτημα. Μάλιστα, είπε πως μια σκέψη είναι να αναλάβουν οι Τοπικές Ενώσεις Δήμων και Κοινοτήτων των νομών την πρωτοβουλία της συνεργασίας. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου σε πρώτη φάση θα έχει αποτέλεσμα την αύξηση κατά 1.000 των δημοτικών αστυνομικών (τόσες είναι οι μέχρι τώρα αιτήσεις από δήμους που ασπάζονται την κυβερνητική πολιτική) και αντίστοιχη απελευθέρωση αστυνόμων της ΕΛΑΣ, ώστε να υπάρχουν περισσότερες αριθμητικά δυνάμεις για το χτύπημα διαδηλωτών.

Το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα δεν προβλέπει συμμετοχή του κράτους στις δαπάνες λειτουργίας της Δημοτικής Αστυνομίας (η υπουργός «υποσχέθηκε» πως θα δοθούν 10 δισ. δραχμές, προφανώς όμως αυτά αφορούν κάποιο περιορισμένο χρονικό διάστημα). Η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ δηλώνει πρόθυμη να αναλάβει την αρμοδιότητα, με τους δήμους να πληρώνουν το 50% των δαπανών και το υπόλοιπο να καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Βάλτε φόρους

Ετοιμάζεται όμως και άλλη αφαίμαξη των δημοτών. Οπως είπε η Β. Παπανδρέου χτες, οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι (ΚΑΠ) που λαμβάνουν οι δήμοι από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα μειώνονται ανάλογα με τη δυνατότητά τους να επιβάλλουν φόρους. «Προοπτική μας είναι να υπάρξει σύνδεση των ΚΑΠ με τους ίδιους πόρους», είπε η υπουργός. Αυτό σημαίνει πως ένας δήμος που η κυβέρνηση θα κρίνει πως έχει δυνατότητα να αντλεί έσοδα (από την επιβολή φόρων, για παράδειγμα, σε καταστήματα, παραλίες, παιδικούς σταθμούς, πλατείες, κοινόχρηστους χώρους, διαφημίσεις) θα λαμβάνει μειωμένη επιχορήγηση και τη διαφορά θα καλύπτει η τσέπη του δημότη. Ο προτεινόμενος τρόπος κατανομής των ΚΑΠ είναι άμεσα συνδεδεμένος με την κυβερνητική πολιτική να μειώσει τις κρατικές δαπάνες για κοινωνικές υπηρεσίες και αντίθετα να μεταφέρει το σχετικό κόστος στους δημότες.

Οι συναγωνιστές μας

Είναι κομμάτι της εργατικής τάξης. Το πολύχρωμό της. Σαν το ουράνιο τόξο. Λευκοί, μαύροι, έγχρωμοι, μιγάδες... Ολοι τους είναι κομμάτι της. Ενα τέτοιο κομμάτι διαδήλωσε προχτές στο κέντρο της Αθήνας κατά του αντιμεταναστευτικού νομοσχεδίου,που έχει προωθήσει η κυβέρνηση για συζήτηση στη Βουλή. Φωνές, συνθήματα, υψωμένες γροθιές, τραγούδια. Ενα πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι από διάφορα έθνη, φυλές, πολιτισμούς. Κάθε μπλοκ είχε τη δικιά του σφραγίδα και όλοι ανακατεύονταν χαρούμενα σε μια αγωνιστική επικοινωνία. Μαζί τους ήταν και αρκετοί Ελληνες. Γιατί οι μετανάστες δεν είναι οι ξένοι που μας δείχνουν τα κανάλια των εκμεταλλευτών τους, είναι ο γείτονας που κάθε πρωί ανταλλάσσεις μια καλημέρα, ο συνάδελφος που αντικρίζεις στη δουλιά, ο συναγωνιστής στο σωματείο.

Οι μετανάστες απαίτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου, το οποίο αν γίνει νόμος, είναι βέβαιο πως θα πετάξει έξω από την Ελλάδα χιλιάδες ανθρώπους. Καλοδεχούμενοι, λοιπόν, οι μετανάστες. Να... απελαθούν οι φασιστικές συμμορίες, οι εργοδότες που τους απομυζούν και όσοι ρατσιστές φωνάζουν «έξω οι ξένοι».

«Εθνικόν συμφέρον»

Δεν ξέρω κατά πόσο οι δυο λέξεις «εθνικόν συμφέρον», είναι μια έννοια αφηρημένη και επομένως γίνεται «εύπεπτον» υλικόν στα χείλη του κάθε λαοπλάνου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ένα ένδυμα που παίρνει τη μορφή και το σχήμα αυτού που το προβάρει. `Η μια ρουλέτα που σταματά πάντα στο μαύρο με κερδισμένον τον φταίχτη. Δεν ξέρω εάν έχει για όλους την ίδια βαρύτητα και την ίδια τιμή. Αν είναι ισχνή στα χέρια κάποιου καλοχορτασμένου κοιλαρά, ή βαριά στα χέρια κάποιου μεροκαματιάρη. Πάντως είναι μια έννοια που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα και αλλοιώνεται η αλήθεια και το περιεχόμενο ανάλογα μ' αυτόν που τη χρησιμοποιεί ή την εκφράζει.

Το «εθνικόν συμφέρον» έχει την αίγλη της λέξης εθνικόν που σημαίνει ιστορία, παράδοση, περηφάνια, αγώνες και θυσίες, οπότε μπορεί να δοθεί στη γενική κατανάλωση. Ανάλογα ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει διαφορετικά. Το «εθνικόν συμφέρον» κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το «ατομικόν συμφέρον» ή το «συμφέρον της τσέπης». Το «παραταξιακό συμφέρον», το «συντεχνιακό συμφέρον» και το «συμφέρον της πλουτοκρατίας και της άρχουσας τάξης». Οπως και το συμφέρον της εργατικής τάξης ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς.

Είναι μια έννοια που λέγεται τσάμπα και δεν κοστίζει απολύτως τίποτα. Είναι κάτι από τις πολλές φράσεις που έχασε (ή αλλοιώθηκε) η πραγματική της αξία. Παραχαράχτηκε και διαστρεβλώθηκε. Είναι βολική και ταιριάζει στους βολικούς και στους βολεμένους κομπιναδόρους και παραπλανητική για τους αβόλευτους και τους φτωχούς.

Κάλλιστα το «εθνικόν συμφέρον» μπορεί να τσουβαλιαστεί σ' ένα τσουβάλι, σαν τον κλήδονα που βγάζει το ριζικό του καθενός.

Και είδα τις μάνες των στρατευμένων παιδιών που ψυχορραγούσαν και ουρλιάζανε: «Τι περιείχαν τα κιβώτια που κουβαλούσαν στις πλάτες τους τα παλικάρια στο στρατόπεδο;». «Τα βλήματα του θανάτου - απαντούν οι ίδιες - τα βλήματα με το απεμπλουτισμένο ουράνιο...».

Σε μικρό χρονικό διάστημα παρουσίασαν προβλήματα στη μέση... κι ύστερα; Νέα παιδιά... μια χαρά παλικάρια που μαράζωσαν και σβήσαν από την καταραμένη αρρώστια. Και ποια η διαφορά της μάνας - σ' αυτόν τον κόσμο τους - που χάνει το παιδί της από τα ναρκωτικά, από αυτήν (τη μάνα) που το χάνει από το σαράκι του καρκίνου;

Το πρώτο πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Το δεύτερο κηδεύεται με τυμπανοκρουσίες σαν ήρωας, που έπεσε για την πατρίδα με μια γαλανόλευκη σημαία στο άσπρο φέρετρο. Ετσι μετριέται ο θάνατος στις μέρες μας. Στον τρόπο ταφής. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά για τις χαροκαμένες μάνες. Εχασαν και οι δυο τα βλαστάρια τους. Είναι (μαζί με τα παιδιά) τα θύματα του σκληρού κι αδυσώπητου κτήνους που λέγεται ιμπεριαλισμός.

Είτε αυτό συμβαίνει στις πεδιάδες του Κοσσόβου και που οι αέρινες μάζες μετακινούνται και προς την Ελλάδα, είτε αυτό συμβαίνει στο παρκάκι της γειτονιάς. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί είναι οι ίδιοι, οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από τη μαγεία της φράσης «εθνικόν συμφέρον».

Να λοιπόν πώς βλέπουμε εμείς το «εθνικόν συμφέρον». Κι όταν λέω «εμείς» εννοούμε, τις μάνες όλες των παιδιών και τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου ελληνικού λαού που δεν ενδιαφέρονται για τις «μπίζνες» των επιχειρηματιών στα κατεχόμενα Βαλκάνια. Ολοι εμείς, οι πολλοί, που γνωρίζουμε πως τα σύνορα της χώρας μας είναι από την Κρήτη μέχρι την Ηπειρο και τον Εβρο και όχι στο Ουράσεβατς και στο Σαράγεβο. Και ζητάμε:

Να γυρίσουν εδώ και τώρα τα ελληνικά στρατεύματα από το Κόσσοβο και τη Βοσνία.
Να μη γίνουν τα Ελληνόπαιδα μισθοφόροι ξένων συμφερόντων.
Να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά όπλα και να φύγουν οι βάσεις του θανάτου.
Να επιστρέψουν σε ελληνικά πανεπιστήμια οι Ελληνες φοιτητές και να γίνει σύγχρονος ιατρικός έλεγχος όλων των στρατιωτών και φοιτητών. Συμφωνάμε;

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ