ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 24 Νοέμβρη 2004
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Οποιος (όποια) κι αν βγει, άξιος, αξία!!!

***

Σκεφτείτε, τι θα κάναμε δίχως Πρόεδρο!!!

***

Πάντα σταθερά ταξικός ο Κ. Μητσοτάκης! Οπως είναι σταθερός εκείνος για την τάξη του, πρέπει να γίνουν και όλοι οι τηλέπαθοι για τη δική τους τάξη...

***

Ορίστε! Κεντροαριστερή κίνηση στη Γερμανία! Προέρχεται από το κόμμα του Σρέντερ και στρέφεται κατά του Σρέντερ! Οπως λέμε «ΠΑΣΟΚ εναντίον ΠΑΣΟΚ»! Για ποιο πράγμα; Ε!...

***

Πολυζωγόπουλον και λοιπά αγωνιστικά θηρία της ΓΣΕΕ: Βρε σεις, το ΠΑΜΕ διασπά και πάλι την ενότητα!!! Διοργανώνει χωριστά συλλαλητήρια! Τι θα γίνει επιτέλους;

***

Τον Μανώλη (ΝΔ) δεν τον έχετε πια ανάμεσά σας; Κρίμα! Αν και συνεχίζει να μάχεται από άλλο μετερίζι...

***

Και έτσι, μάθαμε ότι υπάρχει κάποιος ευρωβουλευτής που λέγεται Δημητρακόπουλος...

***

Διαμαρτύρονται για τους Κινέζους εμπόρους άλλοι (ντόπιοι) έμποροι! Του Κορυδαλλού αυτή τη φορά! Γιατί, λένε, τους τρώνε το ψωμί!!!!!

***

Ωραίο!! Αρα, η λύση είναι μία: Εξω οι Κινέζοι!!! Θα συμφωνούσε (ίσως) και ο αρχιεπίσκοπος...

***

Οπότε, με την ευλογία του θεού (έστω του... εκπροσώπου του επί Γης), κάτι μπορεί να γίνει, ώστε να προκόψουν και οι έμποροι του Κορυδαλλού...

***

Κατηγορούν, λένε, τον Ωνάση, ως υπεύθυνο για τη δολοφονία του Μπομπ Κένεντι! Ε και λοιπόν; Εμάς τι μας ενδιαφέρει;

***

Μα, λένε, είναι οι Αμερικανοί, που συκοφαντούν έναν Ελληνα! Ρε δεν πάτε καλύτερα στο διάολο;

***

Χτες δεν προσέξαμε, αν ο κύριος Ζαγορίτης εμφανίστηκε στις TV! Σε μία θα ήταν σίγουρα, αλλά δεν είναι βέβαιο αν θα ήταν σε πέντε (όχι ταυτόχρονα)...


Γρηγοριάδης Κώστας

***

Πολυζωγόπουλοι...


ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Ο μπακάλης του φτωχού...

Ηταν «δικός μας άνθρωπος» ο μπακάλης. Τον ξέραμε, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Μας ήξερε κι αυτός, με τις ανάγκες και τις δυνατότητές μας. Τον εμπιστευόμασταν και μας καταλάβαινε. Ακουγε με κατανόηση το «δεν έχω τώρα, γράψ' τα και στα δίνω αργότερα» κι είχε την υπομονή να περιμένει τα χρωστούμενα. Του λέγαμε «καλημέρα» και μας χαμογελούσε, ακόμα κι αν ήταν στενοχωρημένος. Οχι γιατί σκεφτόταν πως «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», αλλά γιατί είμαστε γνωστοί του. Αλλά κι όταν νευρίαζε, επειδή καθυστερούσαμε πολύ να ξεπληρώσουμε τα «βερεσέδια», φρόντιζε να μας το υπενθυμίζει χωρίς να μας προσβάλλει για την οικονομική αδυναμία μας. Το πολύ πολύ να μας ψιθύριζε στ' αυτί πως «το δεφτέρι γέμισε και κάτι πρέπει ν' αρχίσουμε να σβήνουμε». Ηθελε το κέρδος, αλλά δεν ήταν αχόρταγος και δεν «πατούσε επί πτωμάτων». Υπήρχαν και παραδόπιστοι, βέβαια, αλλά ήταν εξαιρέσεις.

Κι ύστερα ήρθαν τα σούπερ μάρκετ των μεγαλοκεφαλαιούχων και των πολυεθνικών. Εκεί έχεις να κάνεις με ράφια κι είσαι ένας από τους χιλιάδες «ανώνυμους» πελάτες που περνάνε καθημερινά. Εδώ δε νοιάζονται για τα ιδιαίτερα προβλήματά σου, δεν κατανοούν τις δυσκολίες σου. Μπαίνεις σ' ένα τέτοιο μαγαζί, παίρνεις κάτι από κάποιο ράφι, πας σ' ένα από τα κορίτσια, που δε σηκώνουν το κεφάλι από την ταμειακή μηχανή να σε κοιτάξουν, ακούς έναν αριθμό, που αντιστοιχεί στο συνολικό ποσό των χρημάτων για τα ψώνια σου, πληρώνεις και φεύγεις χωρίς να πεις ούτε «γεια». Τους ιδιοκτήτες αυτών των μαγαζιών δεν τους βλέπεις ποτέ, δεν ξέρεις καν ποιοι είναι. Πουλάνε πάντα «τοις μετρητοίς» και ποτέ «επί πιστώσει» κι αν δεν έχεις παράδες, δεν ψωνίζεις.

Παρ' όλα αυτά τα «μειονεκτήματα», τα σούπερ μάρκετ κατέκλυσαν τη χώρα και κατέλαβαν την αγορά. Οχι μόνο γιατί «εκεί τα βρίσκεις όλα και φθηνότερα», αλλά κι επειδή αυξήθηκαν τα «θύματα της διαφήμισης» και οι «όμηροι του καταναλωτισμού». Τα περισσότερα μπακάλικα δεν άντεξαν τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» κι έκλεισαν. Τα λίγα που παρέμειναν, χάρη στην επιμονή των πελατών τους, φυτοζωούν υπό την απειλή του «λουκέτου». Και το «οικείο πρόσωπο» του μπακάλη χάνεται και πάει να ξεχαστεί. Οι επιπτώσεις βαριές. Χιλιάδες άνθρωποι, που είχαν μια δουλιά κι ένα εισόδημα, πετιούνται στην ανεργία και στην ανέχεια, χιλιάδες φτωχοί δεν έχουν πια την κατανόηση του «βερεσέ» κι οδηγούνται στην πείνα.

Αλλά, τον τελευταίο καιρό, ο Ελληνας αναζητεί ξανά τον «δικό του άνθρωπο». Τα μπακάλικα του χωριού και των λαϊκών συνοικιών της πόλης γεμίζουν με πελάτες και εμφανίζονται ξανά τα «δεφτέρια». Στης ακρίβειας τον καιρό ήταν κι αυτό επόμενο κι αναμενόμενο. Οταν το μεροκάματο του εργάτη δε φτάνει για το φαΐ της οικογένειας και το εισόδημα του αγρότη δεν εξασφαλίζει την επιβίωση, ο μπακάλης γίνεται το καταφύγιο του φτωχού. Σ' αυτόν βρίσκει την κατανόηση και την ανοχή που έχασε μέσα στην «κρύα ατμόσφαιρα» των σούπερ μάρκετ. Επιστρέφει στα παλιά από ανάγκη, που για να ξεπεραστεί χρειάζεται ο συνεχής αγώνας των λαϊκών στρωμάτων για μια καλύτερη ζωή...


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ